Sint-Walburgakerk (Oudenaarde)

Het Bisschopskwartier is een historisch gebouw aan de Sint-Walburgastraat in Oudenaarde in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen. Het sluit aan op het Onze-Lieve-Vrouwhospitaal en werd in 1622-1623 gebouwd door architect Simon I de Pape. Het Bisschopskwartier deed dienst als ontvangstruimte voor de hoge gasten van het Onze-Lieve-Vrouwhospitaal. Het is opgetrokken in renaissancestijl en werd in 1910 ingrijpend gerestaureerd.

Het Onze-Lieve-Vrouwhospitaal in de Sint-Walburgastraat in de Belgische stad Oudenaarde is een hospitaal dat in de 13e eeuw werd gesticht als Hospitalis Aldenardensis door priester Arnulfus. In 1382 verhuisde het van een gebouw buiten de stadspoorten naar de huidige locatie. Het complex omvat een poortgebouw (neotraditionele baksteenarchitectuur naar ontwerp van architect A. Vossaert) uit 1893, een kapel uit Doornikse steen (grotendeels vernieuwd door A. Vossaert tussen 1898 en 1901) en verschillende kloostergebouwen rond een onregelmatig 16e-eeuws vierkant pandhof. De verschillende bouwfasen lopen van de 15e tot de 19e eeuw. De classicistische kloostergevel met rococo-ingang werd in 1722 opgericht. In de 18e eeuw werd het interieur aangekleed met een Lodewijk XVI-kamer met Oudenaardse wandtapijten. In 2023 werden de gerestaureerde wandtapijten teruggeplaatst in het gerenoveerde salon. Het aanpalende Bisschopskwartier was de voormalige ontvangstruimte voor hoge gasten van het hospitaal. In 1945 en 1981 werden de verschillende gebouwen als monument beschermd.

De Boudewijnstoren met het Huis van Margaretha van Parma is een historisch bouwwerk op de Markt in de Belgische stad Oudenaarde. Het huis met laatgotische voorgevel sluit aan op de 9e-eeuwse Boudewijnstoren. De Boudewijnstoren werd in de 19e eeuw vernoemd naar Boudewijn V omdat men toen dacht dat hij de bouwheer was. De Boudewijntoren is echter een patriciërstoren die een overblijfsel is van een Romaans 'steen'. Het huis werd gebouwd in de 16e eeuw, op de plaats van een Romaanse zaalbouw die bij die toren hoorde. Vanaf 1673 werd er een godshuis (hospice) in opgericht voor arme jongetjes (zoals Jan Stalins in 1647 in zijn testament had opgedragen). Sinds de 19e eeuw werd verkeerdelijk gezegd dat dit gebouw het geboortehuis zou zijn van Margaretha van Parma. De school werd in 1763 uitgebreid. Na de Franse Revolutie werd het godshuis overgedragen aan de overheid (Commissie der Burgerlijke Godshuizen en later Commissie voor Openbare Onderstand). In de 19e eeuw werd het een armenschool; in de 20e eeuw was er een horecazaak in gevestigd. Het huis heeft zandstenen kruiskozijnen, een bovenbouw met Tudorbogen en dwarsmuren van Doornikse steen. Sinds 1947 is het een beschermd monument.

Het Vleeshuis is een historisch gebouw op de Markt in Oudenaarde in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen. Het classicistische gebouw werd tussen 1779 en 1783 opgericht als vervanging van een overdekte vleesmarkt die dateerde uit de 14e eeuw. De voorgevel bestaat uit hardsteen van Feluy en heeft een centrale rondboogpoort. De gevel wordt verder gekenmerkt door Korinthische zuilen, het stadswapen, ovale medaillons en guirlandes. De bovenste verdieping werd (tot de jaren 70) als tekenacademie gebruikt; de onderste verdieping was (tot 1868) een vleeshal. Vanaf de jaren 80 wordt het gerestaureerde gebouw gebruikt voor de Oudenaardse stadsbibliotheek. Tussen 2020 en 2021 werd het gebouw gerenoveerd voor bibliotheek vLEESHUIS.

Het stadhuis van de Belgische stad Oudenaarde staat bekend als een schoolvoorbeeld van Brabantse laatgotiek. Het is opgetrokken op de plaats van het oude schepenhuis, waaraan de nu nog bestaande veertiende-eeuwse lakenhalle verbonden was. In 1525 was het oude schepenhuis in verval en de kans was groot dat het zou instorten. Noodgedwongen maar ook verlangend naar een nieuw, mooier en meer aangepast gebouw, ging het stadsbestuur op zoek naar een bouwmeester. Uiteindelijk viel de keuze op Hendrik van Pede uit Brussel, die het monumentale Oudenaardse stadhuis in tien jaar tijd optrok (1526-1536).

Het MOU Museum is een museum in de Belgische stad Oudenaarde. Het museum stelt een aantal voorwerpen tentoon die vroeger op andere locaties werden bewaard. In de voormalige lakenhal, tegen het Stadhuis van Oudenaarde gebouwd, bewaart men onder meer de wandtapijtencollectie en zilverwerk waarvoor Oudenaarde in het verleden bekend was. Het belicht ook de geschiedenis van de stad, de Schelde en de slag bij Oudenaarde. Het educatief aanbod omvat workshops en stadswandelingen.

Oudenaarde (Frans: Audenarde) is een stad in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen. De stad ligt 30 km ten zuiden van Gent en telt ruim 32.000 inwoners, die Oudenaardenaren of Oudenaardisten worden genoemd. Eertijds was de stad in heel Europa bekend om haar wandtapijtenproductie, een nijverheid die haar bloeiperiode meemaakte in de zestiende eeuw, maar nog bleef voortduren tot in de achttiende eeuw. Vandaag wordt de stad weleens de parel van de Vlaamse Ardennen genoemd.

Het monument van Tacambaro op het gelijknamige Tacambaroplein in de Oost-Vlaamse stad Oudenaarde werd opgericht ter nagedachtenis van Slag bij Tacámbaro toen enkele tientallen Oudenaardse vrijwilligers omkwamen tijdens het Mexicaanse avontuur van Maximiliaan van Habsburg en Charlotte van België, tussen 7 en 11 april 1865 in Tacámbaro de Collados, 55 kilometer ten zuidoosten van Pátzcuaro in de staat Michoacan. Het monument bestaat uit een liggende vrouw die richting Mexico kijkt. Het standbeeld is van Willem Geefs uit 1867. Het stelt een treurende liggende vrouw voor, die leunt op een wereldbol en een kroon neerlegt op een graf. Op 3 april 1865 bezetten driehonderd soldaten van het legioen van Belgische vrijwilligers de stad Tacámbaro. Onder de orders van majoor Constant Tydgadt trokken ze zich terug in de stad, meer bepaald in de kerk die ze ombouwden tot een versterking. Op 11 april werden ze aangevallen door de troepen van generaal-juarist Nicolàs Régules, die beschikte over een verpletterende numerieke meerderheid. Omsingeld langs alle kanten probeerden de Belgen stand te houden tot de komst van versterkingen die nooit kwamen opdagen. Zij moesten zich uiteindelijk overgeven. Het legioen verloor in één klap ongeveer een kwart van zijn slagkracht. Onder de doden waren majoor Tydtgadt, de bevelhebber van de eenheid, en zijn adjunct kapitein Ernest Chazal, de zoon van de Belgische minister van oorlog. Er bevindt zich ook een Tacámbaromonument in Leopoldsburg. Deze zuil is zes en een halve meter hoog en draagt de namen van de gesneuvelden van de veldslagen Tacámbaro Loma en Morelia. Het monument werd opgericht in 1867 en in alle stilte ingewijd wegens de grote opwinding door de expeditie in België veroorzaakt.

Het Tacambaroplein is een plein in de Belgische stad Oudenaarde waar twee oorlogsmonumenten staan: Een herdenkingszuil voor Amerikaanse infanteriesoldaten die in de Eerste Wereldoorlog tijdens de Slag aan de Schelde op 1 november 1918 in Oudenaarde de Schelde overstaken. Het monument van Tacambaro op het gelijknamige plein, bestaande uit een liggende vrouw die richting Mexico kijkt. Het monument is vernoemd naar de plaats Tacámbaro de Collados, 55 kilometer ten zuidoosten van Pátzcuaro in Mexico. Het werd opgericht ter nagedachtenis van enkele tientallen Oudenaardse vrijwilligers die omkwamen in het Mexicaanse avontuur van Maximiliaan van Habsburg en Charlotte van België in de periode tussen 1863-1867. Tussen 7 april 1865 en 11 april 1865 vocht het Belgisch Legioen in Tacámbaro de Slag van Tacambaro.

De Abdij van Maagdendale is een cisterciënzerinnenadbij gesitueerd op de Ham in de stad Oudenaarde.

De Onze-Lieve-Vrouwekerk van Pamele of Onze-Lieve-Vrouw Geboortekerk is een kerk in de Belgische stad Oudenaarde. De kerk staat aan de rechteroever van de Schelde, in het stadsdeel Pamele. Ze werd tussen 1234 o.s. (1235 n.s.) en 1300 opgetrokken. De Heer van Oudenaarde en Pamele, Arnulf IV, was de bouwheer die de Onze-Lieve-Vrouwekerk van Pamele liet optrekken. Een in die tijd zeer ongebruikelijke plaat op de gevel geeft aan dat Arnulf van Binche de bouwmeester was. De kerk was veel rijker dan de oude Sint-Walburgakerk van Oudenaarde. In deze kerk werd de buitenechtelijke dochter van keizer Karel V en Johanna van der Gheynst gedoopt. Ze werd Margaretha genoemd en werd later als Margaretha van Parma landvoogdes van de Nederlanden. Het bouwwerk geldt als typevoorbeeld van Scheldegotiek; exemplarisch zijn onder meer de nog zeer romaans aandoende vensters en kooromgang, terwijl de zuilengalerij boven het middenschip al duidelijk gotische kenmerken vertoont. Zeer kunstig zijn ook de hoektorentjes van deze dertiende-eeuwse kerk. Het kerkgebouw is instabiel en dat heeft te maken met de drassige grond rond en onder haar funderingen. De Schelde vloeit amper een paar meter van haar noordwestelijke gevel. Vooral aan de binnenkant van het transept en het priesterkoor is de verzakking duidelijk te zien. Monumentenzorg van de provincie Oost-Vlaanderen controleert de stabiliteit regelmatig. Buiten en binnenzicht

Het gerechtsgebouw van Oudenaarde is een neogotisch bouwwerk in de Belgische stad Oudenaarde. Het huisvest de rechtbank van eerste aanleg Oost-Vlaanderen afdeling Oudenaarde. Achter het gebouw ligt de gevangenis van Oudenaarde.