SDDL

Dennenburg is een dorp in de gemeente Oss in de Nederlandse provincie Noord-Brabant. Tot 1923 maakte Dennenburg deel uit van de gemeente Deursen en Dennenburg. In 1923 is deze gemeente opgegaan in de gemeente Ravenstein, evenals de gemeenten Dieden, Demen en Langel en Huisseling en Neerloon. In 1941 werd ook de gemeente Herpen toegevoegd aan de gemeente Ravenstein. Deze gemeente is in 2003 bij de gemeente Oss gevoegd.

De Sint-Michaelskerk is een voormalige rooms-katholieke kerk in de Nederlandse plaats Dennenburg. De kerk is gewijd aan de aartsengel Michaël. Van de kerk is een vermelding aanwezig uit de 11e eeuw. Het in romaanse stijl gebouwde schip van de kerk is ook uit deze periode. De noordelijke en zuidelijke muur van het schip zijn oorspronkelijk opgebouwd uit tufsteen, maar is rond 1850 grotendeels vervangen door baksteen. De noordelijke muur is voorzien van rondboogvensters, waar de zuidelijke muur spitsboogvensters bevat. Het priesterkoor, dat hoger is dan het schip, is van de 16e eeuw en heeft eveneens spitsboogvensters. Het koor wordt ondersteund door steunberen. De kerk heeft een vierkante, bakstenen toren waarvan delen uit de 13e eeuw zijn. Rond 1500 is de toren verhoogd en voorzien van een tentdak. Het interieur is overgebracht naar de Antonius Abtkerk in Bokhoven. De kerk is rond 1958 gerestaureerd en in 1965 aangewezen als rijksmonument.

De Sint-Rochuskapel is een rooms-katholieke kapel in de Nederlandse plaats Deursen. De kapel is gewijd aan pestheilige Rochus van Montpellier. De kapel is gebouwd van baksteen en heeft een achtkantig grondvlak en een achtkantig dak. Boven op het dak staat een kleine dakruiter die voorzien is van een spits. In de zijgevel zijn rondboogvensters aangebracht. Boven de entree is de tekst aangebracht: Degenen die geslagen worden door de pest en den bijstand van Rochus aanroepen zullen gezondheid verwerven, verwijzend naar de pest waar Rochus van Montpellier patroon van is. In de kapel is een barokke altaar aanwezig, voorzien van een retabel met een schilderij van Rochus. De lindenhouten retabel is gemaakt door Petrus Verhoeven, die er relikwieën van Rochus van Montpellier en Antonius van Egypte in verwerkt heeft. Tevens staat in de kapel twee houten beelden: een van Antonius van Egypte, eveneens gemaakt door Petrus Verhoeven en een van Rochus van Montpellier, gemaakt door Jean Geelen. De oprichter van de kapel, J.A. van den Broeck, heeft in de kapel een grafzerk. Er is lange tijd een processietocht gehouden in Deursen en Dennenburg op de feestdag van Rochus, 16 augustus. De kapel is in 1965 aangewezen als rijksmonument

De Sint-Annakapel is een rooms-katholieke kapel in de Nederlandse plaats Koolwijk. De kapel is gewijd aan de moeder van Maria, Anna. De kapel behoort vanaf 1 januari 2016 tot de parochie Heilige Johannes den Doper. Tot 2016 behoorde de kapel bij de parochie St. Sebastianus uit Herpen. De eerst bekende vermelding van de kapel dateert uit 1520. Doordat de kapel binnen het vrije Land van Ravenstein viel, werd het een veelgebruikte toevluchtsoord voor katholieken in de Meierij van 's-Hertogenbosch. De kapel is meermalen vergroot, waaronder in de 17e eeuw waarbij een toren aan de kapel is toegevoegd. Later is de kapel vergroot, maar de meest ingrijpende aanpassing volgde rond 1936 waarbij de kapel werd vernieuwd en verbouwd. De kapel is uit baksteen opgetrokken, waarbij behalve de noordmuur, de bakstenen in 1936 geheel opnieuw zijn gemetseld. De vierkante toren boven de entree is verhoogd en voorzien van een kleine spits met klok. Aan de oostzijde bevindt zich de apsis. De inrichting is neoclassicistisch. Twee Toscaanse zuilenrijen onderscheidt het schip van de zijbeuken. In de kerk is een relikwie aanwezig van Anna, opgeborgen in een reliekhouder in de vorm van een monstrans. Voor dit reliek gaf Paus Pius VII in 1801 een aflaatbul. Hierdoor is de Sint-Annakapel een bedevaartsplaats en wordt rond 26 juli het jaarlijkse Annafeest gehouden. Bejaarden roep haar aan voor een gezegende oude dag, echtparen vragen haar om hulp voor een harmonisch huwelijk. Vrouwen, die ongehuwd zijn, vragen om een echtgenoot: "Sint Anneke, Sint Anneke, geen me toch 'n manneke".

Demen is een dorp in de gemeente Oss, in de Nederlandse provincie Noord-Brabant. Tot 1810 behoorde het tot de gemeente Demen en Langel. In 1810 is die gemeente met Dieden gefuseerd tot de gemeente Dieden, Demen en Langel. In 1923 is de gemeente Dieden, Demen en Langel opgegaan in de gemeente Ravenstein, die op haar beurt in 2003 vrijwillig is opgegaan in de gemeente Oss. Demen is gelegen aan de Maas.

Dieden, Demen en Langel is een voormalige gemeente in Noord-Brabant. De ondergrond van de gemeente was voornamelijk rivierklei. De gemeente is in 1810 ontstaan door een fusie tussen de gemeenten Dieden en Demen en Langel. Dieden, Demen en Langel bestond uit drie dorpen. Dieden was het grootste dorp van de drie. Verder waren ook nog de plaatsen Demen en Langel. In de volksmond werd Langel echter Neerlangel genoemd. Dit is thans de officiële naam van het dorp. De drie dorpen liggen aan de rivierdijk. In 1923 is de gemeente opgegaan in de gemeente Ravenstein.

Deursen is een Nederlands dorp in de Noord-Brabantse gemeente Oss.

De Sint-Willibrorduskerk is een rooms-katholieke kerk in de Nederlandse plaats Demen. De kerk is gewijd aan Willibrord. De huidige Sint-Willibrorduskerk is gebouwd in de jaren 1857-1858 naar ontwerp van Pierre Cuypers. Als patroonheilige werd dezelfde aangehouden als van de oude kerk, die onder sterke invloed stond van de abdij van Echternach die in 698 was gesticht door Willibrord. De toren van de oude kerk werd wel behouden en deze heeft nog delen uit de 15e eeuw. Na de bouw van de nieuwe kerk is de toren gerestaureerd en een extra geleding aan de kerk toegevoegd. Deze was in slechte staat en de angst was dat deze om zou vallen. Vooraf was de wens vanuit de parochie om de toren te laten staan los van de kerk te laten staan, maar bij deze variant werd verwacht dat de toren te instabiel worden. Daarop is de toren in 1890 weer aan de kerk verbonden. Het schip is opgezet als een neogotische zaalkerk. In de zijgevels zijn spitsboogvensters met glas in lood aangebracht, die worden afgewisseld met steunberen. De glas-in-loodramen zijn vermoedelijk van glazenier Frans Nicolas. Aan de noordzijde van de kerk is een kleine privébegraafplaats aangelegd voor de familie van den Bergh, die de kerk ook meefinancierde. In 1941 werd buiten de kerk een Heilig Hartbeeld geplaatst als geschenk aan pastoor Simons van de inwoners van Demen en Dieden. In de kerk staat een orgel gemaakt door Franciscus Cornelius Smits, die gemaakt was in 1845-1848 en meeverhuisd is vanuit de oude kerk. De kerk is in 1965 aangewezen als rijksmonument. Daarnaast zijn een aantal onderdelen van de privébegraafplaats als zelfstandige rijksmonumenten benoemd.

De Sint-Vincentiuskerk is een rooms-katholieke kerk in de Nederlandse plaats Deursen. De kerk was oorspronkelijk gewijd aan Vincentius Madelgarius, stichter van enkele abdijen, maar later is de patroonheilige veranderd naar Vincentius van Zaragoza. De abdij van Zinnik had rondom Deursen eigendom en zo ontstond er een band tussen die plaats en Deursen. In Zinnik staat de Sint-Vincentiuskerk, waarop in Deursen ook Vincentius Madelgarius werd vereerd. In 1745 was er een kerk gebouwd in Deursen, maar eind 19e eeuw werd deze te klein. Er werd gekozen voor de bouw van een nieuwe kerk, naar ontwerp van architect Cornelis van Dijk. De kerk werd in de jaren 1874-1877 gebouwd. De kerk is opgezet als eenbeukige, pseudobasilicale kerk in neogotische bouwstijl, aan drie zijden ondersteund door steunberen. Aan de oostzijde bevindt zich een driezijdig gesloten priesterkoor voorzien van glas-in-loodramen van Raymond van Bergen. Aan de westzijde bevindt zich een vierkante kerktoren bestaande uit vier geledingen, waarin spitsboogvensters zijn verwerkt. De spits is in 1919 toegevoegd. De kerk zelf is een gemeentelijk monument. Drie onderdelen van de kerk zijn in 1965 als rijksmonument aangewezen. Dit zijn: een grafzerk in blauw steen in het torenportaal waarin een alliantiewapen en ornament zijn verwerkt. De andere twee aangewezen onderdelen zijn twee kerkklokken. Een klok uit 1589 en een klok uit 1622. De laatste is gegoten door Henricus Wegewaert in Enkhuizen.

De Stella Polaris (latijn voor Poolster) is een stellingmolen in Dieden in de gemeente Oss. De Stella Polaris heeft tot 1957 gemalen. De molen was vanaf circa 1900 eigendom van de familie Bijl; daarvoor van de familie Holten. De molen is gebouwd in 1865 als korenmolen. Bij de bouw werd onder meer gebruikgemaakt van tweedehands materialen. Zo zijn de dikke steunbalken van de maalzolder en de steenzolder afkomstig van een gesloopte molen die aan de overkant van de Maas stond. Deze balken dateren dus al van ver voor 1865. Kees van Rijn was vanaf 1949 de laatste molenaar op deze molen. Vaak was het malen onmogelijk vanwege onvoldoende wind. Daarom werd aan de noordwestzijde een ruimte aangebouwd voor een dieselmotor. Wanneer er gebrek was aan wind kon het maaltoestel hierdoor worden aangedreven. Tijdens strenge winters was het wel lastig de dieselmotor op gang te krijgen. Om de continuïteit beter te kunnen waarborgen werd eind 1956 een elektrisch aangedreven maalderij in gebruik genomen aan de Voorstraat. In 1958 werd de molen door een ongehuwde Bennekomse verpleegster, in het dorp bekend als juffrouw van Vliet, als woning ingericht. De koopprijs was 6000 gulden. Om het aanzicht te verfraaien werd de buitenkant van de molen gezandstraald, waardoor de muren waarschijnlijk poreuzer zijn geworden. Om woonruimte te maken werd de maalinrichting afgebroken. Alleen het binnenwerk in de kap en het spoorwiel bleven gespaard. Het wonen in de molen viel haar bitter tegen. Het was koud en vochtig, de winters waren haast niet door te komen. Ook het kraken van de wieken bij veel wind boezemde haar angst in. Na drie jaren had de Bennekomse er genoeg van en zij vertrok. In 1964 werd de molen verkocht aan een Rotterdamse reder, die hem als opslagruimte voor zijn archief ging gebruiken. Kort daarop vertrok de reder naar het buitenland en liet de molen jarenlang onbeheerd achter. Hij raakte snel in verval. ‘Het vocht begon aan het interieur te vreten en de vernielzucht van vlegels deed van buiten de rest’. Kort na het overlijden van de reder in het voorjaar van 1972 wordt de molen gekraakt door een jong echtpaar. Zij knappen de molen enigszins op, maar al in de herfst van dat jaar werden het vocht en de kou het jonge paar te machtig en het zocht zijn heil ergens anders. Moleninventarisatie naar de toestand van medio 1973: "De molen is thans ook als woning niet meer in gebruik en staat totaal verlaten aan de dijk." Een van de vroegere bewoners was luchtvaartauteur Hugo Hooftman, die begin jaren 80 in de molen woonde. De molen werd in de jaren 80 van de twintigste eeuw en door de huidige eigenaren in 2004 gerestaureerd. Tegenwoordig draait de 'Stella Polaris' alleen nog "voor den Prins" (waarmee de Prins van Oranje wordt bedoeld). Het betekent dat de wieken wel draaien, maar er geen graan wordt gemalen. De laatste eigenaren en bewoners waren Henk van Loon en Jeanette Henrichs. Op 8 juni 2020 is Henk van Loon is op 67-jarige leeftijd overleden. S.H.A.M. Zoetmulder, de auteur van het boek "De Brabantse Molens" schrijft over de Stella Polaris: "een prachtig gelegen stellingmolen op Ravensteins grondgebied aan de hoge rand van de Maaspolders in het dorpje Dieden. Bij zulke vredige vergezichten zou een Brabantse Alphonse Daudet er zijn Lettres de mon moulin hebben kunnen schijven."

Batenburg is een Nederlandse stad in het Land van Maas en Waal, behorend tot de Gelderse gemeente Wijchen. Het ligt westelijk van Wijchen aan de Maas. Batenburg telde op 1 januari 2023 slechts 660 inwoners en wordt daarom meestal geduid als dorp maar heeft een verleden als stad, zelfs een van de oudste van Gelderland. Het historische Batenburg met zijn kasteelruïne is een beschermd stadsgezicht. Behalve de ruïne zijn er in Batenburg veel historische, veelal witgepleisterde boerderijen te zien, en een oude protestantse dorpskerk, die na verwoesting in de Tachtigjarige Oorlog gedeeltelijk werd herbouwd. Deze dorpskerk is, evenals de veel grotere neogotische Rooms-katholieke kerk ernaast, oorspronkelijk gewijd aan Sint Victor, de patroon van de korenmolenaars. Ten oosten van het stadje staat een standerdmolen.

De Oude Sint-Victorkerk is een Nederlands hervormde kerk in de Gelderse stad Batenburg. De kerk is in 1443 verheven tot kapittelkerk. Gedurende de Tachtigjarige Oorlog is een groot deel van de kerk verloren gegaan, alleen de toren en het schip zijn in de 17e eeuw gerestaureerd. De kerk is op 24 maart 1971 als rijksmonument ingeschreven in het monumentenregister. In 1978 werd het gebouw overgenomen door de Stichting Oude Gelderse Kerken, deze stichting liet in 1984 bijna de gehele kerk restaureren, alleen het orgel werd niet gedaan.