Ter Coulster

Heiloo () is een dorp en gemeente in de Nederlandse provincie Noord-Holland. De gemeente maakt deel uit van samenwerkingsregio Kennemerland. De gemeente telt 24.906 inwoners (1 januari 2024, bron: CBS) en heeft een oppervlakte van 19,01 km². In de periode 1950-1960 nam het aantal inwoners snel toe, doordat veel Amsterdammers naar Heiloo verhuisden.

Station Heiloo is het station van de plaats Heiloo en is gelegen in de provincie Noord-Holland aan de spoorlijn van Amsterdam naar Alkmaar. Het station wordt bediend door NS. Het is een station met poortjes.

De Willibrordusput in Heiloo is een bron in de Nederlandse provincie Noord-Holland. De put ligt naast de Witte Kerk in de ommuring van het kerkhof aan de Heerenweg. Aan het water van de Willibrordusput is in het volksgeloof een bijzondere kracht tegen ziekte toegeschreven en het geneeskrachtige water werd vooral uitwendig gebruikt waarbij dagelijks de litanie van Willibrordus diende te worden gelezen. De Willibrordusput is naast de Adalbertusput en de Runxput een van de drie putjes rond Heiloo die verbonden zijn met de kerstening.

De Witte Kerk is een wit gepleisterde kerk aan de Heerenweg in de Noord-Hollandse plaats Heiloo. Het gebouw is tussen de 11e en 17e eeuw gebouwd in tufsteen. Sinds 2001 wordt de kerk niet meer als zodanig gebruikt, in dat jaar kwam de Ter Coulsterkerk gereed en nam de hoofdtaak als Protestantse kerk over. In de Witte Kerk worden alleen nog bijzondere vieringen gehouden. Het gebouw wordt ook gebruikt als cultureel centrum en is in de zomermaanden op de woensdagen open voor het publiek. De kerk is tussen 1822 en 1829 wit geschilderd om de eerdere herstelwerkzaamheden te verhullen. Pas sinds de Tweede Wereldoorlog wordt gesproken over het Witte Kerkje en later van de Witte Kerk. In de kerkhofmuur bevindt zich een Willibrordusput.

De Sint-Willibrorduskerk is de derde kerk die gewijd is aan Sint Willibrordus in het Noord-Hollandse dorp Heiloo. De eerste Sint-Willibrorduskerk werd in 1681 in gebruik genomen, de tweede in 1868 en de huidige in 1927.

Buk Buk was een jongerencentrum in het Nederlandse dorp Heiloo, dat vooral bekendheid genoot als poppodium. Het is in 1968 ontstaan in het Bruno-gebouw, dat eigendom was van de Walfridus Parochie te Heiloo. Naast Buk Buk was in dit pand ook een jeugdhonk gevestigd. Buk Buk is ontstaan als café voor katholieke jongeren, gevestigd onder de hanenbalken van het gebouw. Men moest om in het café te komen twee keer bukken, wat leidde tot de bijnaam en later naam van het café. In een later stadium werd de exploitatie van het pand overgedragen aan de stichting Jeugd en Jongeren Heiloo, die het pand ging exploiteren onder de naam Buk Buk. In plaats van barkrukken hingen er aan de balken voor de bar schommels. Aanvankelijk heette Buk Buk voluit Jongerensociëteit Buk-Buk en traden er amateurcabaretgroepjes op en werd er muziek gemaakt, onder andere op de op de zolder staande piano. Nadat rond 1973 de bezoekersaantallen waren teruggelopen, werd het interieur verbouwd. Gaandeweg werden de activiteiten uitgebreid en ging men ook concerten organiseren. Ten minste vanaf 1980 geniet Buk Buk daardoor een meer dan lokale bekendheid als podium en werd gerekend tot de belangrijkere poppodia van Noord-Holland. Vele lokale bands hebben daar hun eerste schreden gezet naar lokale en regionale roem. Enkele landelijk bekende artiesten/groepen die in Buk Buk hebben opgetreden: Anouk, DI-RECT, Bettie Serveert, Gruppo Sportivo, Bintangs, Hans Dulfer, IsOokSchitterend, Jovink en de Voederbietels, Julian Sas, Drs. P en Jan Akkerman. In 2015 volgde sluiting.

De kapel Onze Lieve Vrouwe van Lourdes werd tussen 1938 en 1940 gebouwd als kapel voor de Sint-Willibrordusstichting in het Noord-Hollandse dorp Heiloo. De kapel is op 17 oktober 2000 ingeschreven in het rijksmonumentregister.

Voetbalvereniging HSV, voluit Heiloër Sport Vereniging, is een amateurvoetbalclub uit het Nederlandse dorp Heiloo (provincie Noord-Holland). De vereniging werd opgericht op 1 juni 1930 en ging toen spelen in de Diocesane Haarlemsche Voetbal Bond (DHVB). De thuisbasis van HSV is Sportpark Het Maalwater. Het eerste herenelftal van de vereniging komt uit in de Tweede klasse zondag (seizoen 2020/2021). Het ontstaan van HSV werd voorafgegaan door de oprichting van VVH op 11 maart 1921. Deze club werd opgeheven op 10 november 1929, waarna de overgebleven leden werden opgenomen in de toenmalige Alkmaarse voetbalclub Alcmaria Victrix. In de beginjaren speelde HSV in een eenvoudig wit shirt, met zwarte broek. Later, vermoedelijk in 1932, worden de clubkleuren gewijzigd; Het wordt een rode broek en een blauw shirt met een rode kraag en rode manchetten. In 1937 is toenmalige secretaris Henk Pel zo enthousiast over het tenue van Go Ahead uit Deventer, destijds een topclub uit Oost Nederland, dat hij het liefst HSV ook in dit tenue ziet spelen. Zijn wens gaat in vervulling en vanaf het seizoen 1937/1938 spelen de HSV-ers in rode broeken, een rood shirt met in de lengterichting een gele baan en gele manchetten en rood-geel geringde kousen. tientallen jaren later speelt de vereniging uit Heiloo nog altijd in deze kleuren. Nadat de club in het seizoen 2016/2017 kampioen werd van de 3e klasse, deden ze het seizoen erna meteen weer mee om het kampioenschap. Op de laatste speeldag moest zou een onderling duel met Zaanlandia bepalen wie er kampioen werd. HSV moest daarvoor wel met twee doelpunten verschil winnen. Toen een aantal minuten voor het einde de gelijkmaker van Zaanlandia een einde maakte aan de kampioensdroom van de Heilooërs, schakelden zij over naar plan B; ruim verliezen om ten koste van Kolping Boys deel te mogen nemen aan de nacompetitie. Deze situatie, ontstaan door de regels van de KNVB, werd echter beoordeeld als 'opzettelijk onder hun kunnen' presteren en leidde tot uitsluiting van nacompetitie. Zodoende werd HSV veroordeeld tot puntenaftrek en eindigde de club als 5e. Het seizoen 2018/2019 sloot de HSV wederom als 5e af in de tweede klasse. Vanwege de beslissing van de Foresters om vanaf het seizoen 2019/2020 op zaterdag te gaan voetballen, was dit voorlopig het laatste seizoen waarin de Heilooër derby gespeeld werd. In het seizoen 2023/24 werd VV HSV kampioen van de Tweede klasse.

De man van Vught is een monument ter nagedachtenis aan slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog in Heiloo.

De Varnebroekmolen is een omstreeks 1860 gebouwde poldermolen uit Heiloo met een eikenhouten achtkant op lage voet. De molen is een wipmolen met een gevlucht van 9 meter, met op de binnenroede fokwieken met remkleppen en op de buitenroede Oud-Hollandse wieken. Hij bemaalt de polder met behulp van een vijzel op de Schermerboezem. Tot in 1959 een elektrisch gemaal in de molen werd ingebouwd, werd de polder geheel op windkracht bemalen. In 1972 werd hij van zijn vroegere plek verwijderd om plaats te maken voor de westelijke randweg rond Alkmaar. In 1974 is hij op zijn huidige plaats opnieuw opgebouwd. De Varnebroekmolen is sinds 2012 eigendom van de Molenstichting Alkmaar e.o.; daarvoor van de gemeente Heiloo. De molen is op afspraak te bezichtigen.

Kaandorp is een buurtschap in de gemeente Heiloo in de provincie Noord-Holland. Kaandorp is gelegen tussen Heiloo en Limmen. Het ligt nabij de buurtschap Bollendorp, net onder Heiloo. De buurtschap was ooit een zelfstandige plaats, maar een grote kern is het nooit geweest. In de 19e eeuw was er van de oorspronkelijke kern nog maar een deel over. Toch is de plaats altijd blijven bestaan. Kaandorp kwam in 1640 voor als Caendorp. Voor de oorsprong van de naam wordt vaak gedacht dat kaan of kane net zoals Middellaagduits kane 'boot' betekent. Het lijkt echter waarschijnlijker dat kaan de Friese vorm van koon 'bult' is, aangezien kaag 'buitendijks land' zich op precies dezelfde manier verhoudt tot koog. De buurtschap zou dan net als Bollendorp zijn vernoemd naar een heuveltje in het landschap, en bovendien herinneren aan het Friestalige verleden van Noord-Holland (zie West-Fries).

Landgoed Nijenburg is een 18e-eeuwse Nederlandse buitenplaats tussen Alkmaar en Heiloo. Tegenwoordig is de Nijenburg een natuurgebied. Het terrein ligt gedeeltelijk op een voedselarme strandwal en deels op voedselrijke veen-, klei-, en zandgronden. In 1705 werd door Jan van Egmond van de Nijenburgh begonnen met de bouw van de buitenplaats. Het aanvankelijk eenvoudige huis werd in sobere Hollands classicistische stijl uitgevoerd in rode bakstenen met geblokte hoeklisenen. Het koetshuis van de Nijenburg is door zijn omvang uniek binnen de context van de Nederlandse buitenplaatsen. De buitenzijde van het koetshuis is zo goed als in de oorspronkelijke staat bewaard gebleven en geeft, veel beter dan het hoofdhuis, een beeld van de krachtige architectuuropvatting van rond 1700. Omstreeks 1712 werd het hoofdgebouw aan de achterzijde uitgebreid met een bibliotheek. In de 19e eeuw veranderde het aangezicht doordat de voorgevel wit werd gepleisterd, een balkon werd aangebouwd en deuren en vensters in empirestijl werden gerealiseerd. De tuinen bevatten vele cultuurhistorische elementen uit de 18e en 19e eeuw en daarmee is Nijenburg uniek en zeldzaam te noemen in de regio. Tot in de 20e eeuw was de buitenplaats in bezit van de familie Van Foreest, nazaten van de familie Van Egmond van de Nijenburgh. Om duurzaam behoud te garanderen werd besloten het landgoed van 285 hectare in twee transacties (1932 en 1966) te verkopen aan de Vereniging Natuurmonumenten. Op haar beurt heeft Natuurmonumenten in 2004 besloten de gebouwen over te dragen aan Vereniging Hendrick de Keyser. Laatstgenoemde stichting is sindsdien verantwoordelijk voor het beheer, de renovatie en restauratie van het hoofdgebouw en het bijbehorende koetshuis. Het landgoed heeft een oude boomgaard, waarin 76 bomen staan, van 43 verschillende rassen, waaronder 23 appels (44 bomen) en 14 peren (25 bomen).