Sint-Baafskathedraal

De bibliotheek van het Bisschoppelijk Seminarie in Gent is een wetenschappelijke theologische bibliotheek evenals een bewaar- en erfgoedbibliotheek. De huidige collectie is deels toegankelijk voor het publiek.

De Achtersikkel is een pleintje in Gent, gelegen bij de Hoogpoort en de Biezekapelstraat, met bebouwing uit de 14e en 15e eeuw.

Het Nederlands Toneel Gent (NTGent of NTG) is een stadstheater in Gent opgericht in 1965. Het brengt als internationaal stadsgezelschap producties in de Koninklijke Nederlandse Schouwburg. Naast de voorstellingen in de schouwburg aan het Sint-Baafsplein, in Arca en in Minnemeers, zijn er samenwerkingsverbanden met Vooruit en Minard. De artistieke leiding van NTGent is vanaf maart in handen van Zwitsers regisseur, socioloog en theatermaker Milo Rau. Stefan Bläske, zijn vaste dramaturg, fungeert als rechterhand en Steven Heene staat in voor de dagelijkse artistieke werking. Sinds 2018 staat Nathalie de Boelpaep in voor de zakelijke leiding. Tot juni 2018 werkte NTGent met een vast acteursensemble, waar o.a. Elsie de Brauw, Wim Opbrouck, Els Dottermans, Steven Van Watermeulen, Frank Focketyn, Bert Luppes, An Miller, Chris Thys, Oscar Van Rompay, Lien Wildemeersch, Benny Claessens en Risto Kübar deel van uitmaken/uitmaakten.

Het monument ter ere van de gebroeders Van Eyck is een 20e-eeuws gedenkteken in de Belgische stad Gent.

Het Hof van Sint-Baafs is een woning die stond op de plaats van het huidige provinciehuis in de Oost-Vlaamse hoofdstad Gent, gelegen aan het huidige Laurentplein. Het heeft in de loop der eeuwen verschillende bestemmingen gekregen.

De Koninklijke Nederlandse Schouwburg of KNS is een theatergebouw in de Belgische stad Gent. De schouwburg bevindt zich aan de noordkant van het Sint-Baafsplein, dat in 1897 tot stand kwam door het slopen van oudere gebouwen die het zicht op de Sint-Baafskathedraal belemmerden. Het theater werd in 1897-1899 op de plaats van de vroegere Regnessestraat gebouwd in eclectische stijl met vooral renaissancistische kenmerken naar een ontwerp van architect Edmond De Vigne. Het vormde de nieuwe thuisbasis voor het professionele theatergezelschap het Nederlandsch Tooneel van Gent (1871-1945), dat eerder in de Minardschouwburg speelde. Dat gezelschap ging in 1945 op in het Nationaal Toneel, waarna de schouwburg fungeerde als een tweede plateau voor de Antwerpse KNS. In 1965 werd met het NTGent een nieuw eigen theatergezelschap opgericht. Het gebouw is in de gevel gedateerd ANNO 1897, maar werd ingehuldigd op 1 oktober 1899. De gevel bestaat uit drie bouwlagen van vijf traveeën. De middenpartij van drie traveeën is sterk geaccentueerd en wordt in de tweede en derde bouwlaag geflankeerd door vier standbeelden van mannen in 17de-eeuwse klederdracht, vervaardigd door Louis Mast. Zij stellen de vier rederijkerskamers van Gent voor: De Fonteine, Sint-Barbara, Sint-Agnete en Maria ter Ere. De middenpartij wordt bekroond door een monumentale puntgevel. In een rondbogig timpaan is een mozaïek ingewerkt van negen meter breed en vier meter hoog, bestaande uit een 70.000 keramieksteentjes in 500 verschillende tinten. Het is een mythologisch tafereel naar een ontwerp van Constant Montald en stelt Apollo voor in zijn zonnewagen, begeleid door de negen muzen die herkenbaar zijn aan hun respectievelijke attributen. Op de top staat een bronzen vrouwenbeeld met een lier. Het is ontworpen door de Gentse beeldhouwer Aloys Buyens en stelt de Genius van de Muziek voor. Sinds 1986 is het gebouw beschermd als monument.

Het Provinciehuis van Oost-Vlaanderen bevindt zich in de Belgische provinciehoofdstad Gent. In het provinciehuis zetelen het bestuur en de medewerkers van de provincie Oost-Vlaanderen. In maart 2024 verhuisden de administratieve diensten van de provincie Oost-Vlaanderen naar het nieuwe Provinciehuis in de Leopoldskazerne, gelegen aan de Charles de Kerchovelaan 189 in Gent.

Het Sint-Jorishof of Cour Saint-Georges is een historisch gebouw in Gent dat in de middeleeuwen het hof van de Sint-Jorisgilde was, een gilde van kruisboogschutters. Het bevindt zich tegenover het stadhuis en het perceel liep in de middeleeuwen tot aan het Belfort. Hier stond de eerste lakenhal. De gilde kocht het pand en richtte tussen 1469 en 1477 het huidige gotisch gildehuis op. In 1477 logeerde Maria Van Bourgondië hier. Het doorstond de volgende eeuwen relatief ongeschonden. In 1909 werd het gebouw eigendom van de Stad Gent. Het werd in 1911-1912 een eerste keer gerestaureerd onder leiding van de architect Hendrik Geirnaert. Het beeld van Sint-Joris boven op de trapgevel werd bij deze restauratie vervaardigd door Geo Verbanck. In 2000 werd de gevel opnieuw gerestaureerd. Het gebouw vormt een geheel met het aanliggende gebouw, de 'Witte Moor' of 'Grote Moor'. In het midden van de 20e eeuw was het een van de meest prestigieuze restaurants, bij de Gentenaars bekend als Cour Saint-Georges.. Het gebouw werd door het stadsbestuur in pacht gegeven en deed dienst als hotel. Het stond dan een hele tijd leeg en werd zelfs door krakers bewoond. Sinds 2014 was het gebouw opnieuw open als restaurant en brasserie. Ook het koetshuis kreeg een nieuwe bestemming als feestzaal. Er waren vele werkzaamheden om de verschillende niet in gebruik zijnde verdiepingen, de kapel, de binnenkoer en de oude brouwerij te restaureren of een nieuwe functie te geven. Sinds juni 2024 is in het Sint-Jorishof een spaghettirestaurant "Mister Spaghetti". Sindsdien is het binnenplein weer toegankelijk. Tijdens de Gentse Feesten is daar pop-up De BinnenCour. Er zijn plannen om datzelfde jaar het koetshuis te gebruiken voor spinning.

Het belfort van Gent is een 95-meter hoge belforttoren in het centrum van de Belgische stad Gent. De toren in beheer van Historische Huizen Gent is de middelste toren van de beroemde Gentse torenrij, samen met de Sint-Niklaaskerk en de Sint-Baafskathedraal. Tegen het belfort staat ook de Gentse lakenhal.

De Mammelokker is een beeldhouwwerk op het timpaan van een Gents gebouw uit ca. 1741 van bouwmeester David 't Kindt. De naam is ook in gebruik voor het gebouw zelf, een voormalige cipierswoning die aanleunt tegen de lakenhal bij het Belfort van Gent. Het reliëf is een uitbeelding van het Romeinse verhaal van Cimon en Pero. In deze legende redt Pero haar vader van de hongerdood, door hem in de gevangenis te zogen. Hieraan dankt het beeld de naam Mammelokker. Het is sinds 28 december 1936 een beschermd monument en behoort sinds 1999 tot het Unesco-werelderfgoed als onderdeel van het Belfort.

Het Bisschoppelijk Paleis van Gent is de administratieve zetel van het bisdom Gent en de verblijfplaats van de bisschop. Het huidig gebouw is gelegen aan het Bisdomplein in de Oost-Vlaamse hoofdstad Gent. Het is beschermd als monument.

Het Geeraard de Duivelsteen is een gebouw in de Belgische stad Gent. Het steen speelde een belangrijke rol bij de verdediging van de Portus aan de Reep, een handelsnederzetting die aan de wieg stond van het ontstaan van Gent. Het is een voormalig gotisch steen (stenen huis van een edelman) uit de 13e eeuw, genoemd naar ridder Geeraard van Gent, bijgenaamd de Geeraard de Duivel. Hij was de derde zoon van een burggraaf van Gent, Zeger III. Het gebouw werd in de 14e eeuw eigendom van de stad. Het vervulde in de loop van de eeuwen diverse functies: ridderverblijf, wapenarsenaal, klooster, school, bisschoppelijk seminarie, krankzinnigengesticht en gevangenis tot het Rasphuis aan de Coupure die taak in 1775 overnam. In 1830 werd er een brandweerkazerne ingericht. Op het einde van de 19e eeuw werd het Geraard de Duivelsteen aangekocht door het rijk om er het Rijksarchief van Gent in onder te brengen. Onder leiding van Arthur Verhaegen werd het gebouw tussen 1891 en 1908 gerestaureerd en uitgebreid met een nieuwe vleugel, waarin onder meer de leeszaal en de kantoren van het archiefpersoneel werden ondergebracht. Tot in 2015 bleef het gebouw in gebruik als archief. In 2016 werd het voor 2.205.000 euro gekocht door de Gentse holding NV Koiba. Het gebouw wordt omgebouwd tot een jongerencentrum. Daarnaast komen er nog enkele woonunits; de vroegere kaaimuur wordt hersteld. Het gebouw onderging sedert de middeleeuwen zoveel veranderingen dat het door de laatste restauratie in de 19e eeuw te veel verlaagd vierkanten donjon (links op de foto) nog nauwelijks te herkennen is. Toch kan deze donjon wijzen op een functie die verwijst naar een ouder verleden. De donjon, gelegen langs de gedeeltelijk gedempte Schelde en binnen de halfcirkelvormige gracht uit de 9e eeuw die het toenmalige Gent omsloot, kan toen een verdedigende functie hebben gehad.