De Kluut (eiland)

Het Gemaal Lovink ofwel Gemaal H.J. Lovink, is een gemaal van het Waterschap Zuiderzeeland in Biddinghuizen, in de gemeente Dronten in de Nederlandse provincie Flevoland. Het gemaal ligt aan de Harderbosweg, tussen de Hoge Dwarsvaart en het Veluwemeer. Ten zuidwesten van het gemaal bevinden zich de sluis De Blauwe Dromer (ook wel Lovinksluis genoemd), een schutsluis voor de pleziervaart, en de buurtschap Harderhaven. Aan de overzijde van het Veluwemeer ligt de Lorentzhaven, een industriehaven van Harderwijk. De architect was Dirk Roosenburg (1887-1962). Het gemaal is genoemd naar dr. H.J. Lovink (1866-1938), die voorzitter was van de staatscommissie die de drooglegging van de Zuiderzeepolders voorbereidde en daardoor betrokken was bij de aanleg van Proefpolder Andijk. Het gemaal werd in 1956 in gebruik genomen, in eerste instantie om samen met de gemalen Colijn en Wortman de polder Oostelijk Flevoland droog te malen, hetgeen gelukt is. Boven de ingang van het gebouw hangt een keramisch reliëf ontworpen door J.M. Roosenburg, een zoon van de architect. Er staan een visser en een boer op afgebeeld die elkaar de hand geven over een dijk heen. Het gemaal is in 2010, in het kader van de Lijst van monumenten uit de wederopbouw-periode 1940-1958 aangewezen als rijksmonument, het eerste binnen de gemeente Dronten.

Het Aquaduct Veluwemeer is een aquaduct in Nederland tussen het Veluwemeer en het Wolderwijd bij de Gelderse plaats Harderwijk. De N302 of Knardijk bestaat uit twee keer twee rijstroken met ernaast een dubbel fietspad in een aparte koker. Dagelijks passeren er ruim 30.000 voertuigen; tijdens de spits geldt een geslotenverklaring voor langzaam verkeer. Het aquaduct werd voor het verkeer geopend in 2003. Het is 25 meter lang, 19 meter breed en heeft een waterdiepte van 3 meter, waardoor schepen met weinig diepgang en hoge mast van het Veluwemeer naar het Wolderwijd kunnen.

Harderhaven is een buurtschap in de gemeente Zeewolde in de Nederlandse provincie Flevoland. De buurtschap ligt ten noordoosten van Zeewolde en ten zuidwesten van Biddinghuizen. Harderhaven bestaat uit drie straten: Harderdijk (N306), Harderhaven en Harderwijkerweg. De buurtschap bestaat uit een restaurant, acht woonhuizen (voormalige Rijksdienstwoningen), negen woonarken en de haven met loodsen. Ten noorden van de buurtschap ligt het Harderbos, beheerd door Natuurmonumenten. De haven van de buurtschap is gelegen aan het Veluwemeer en is in de eerste helft van de jaren 1950 gerealiseerd als werkhaven voor de aanleg van de polder Oostelijk Flevoland. In Harderhaven wordt het Villa Resort Harderwold aan de Pluvierenweg gebouwd. Direct over de gemeentegrens in Biddinghuizen wordt het luxe resort Zuiderzee op Zuid gerealiseerd, dat aansluit bij Harderhaven. Voordat de gemeente Zeewolde ingesteld werd, behoorde Harderhaven tot Lelystad. Harderhaven heeft een officiële bebouwde kom (met blauwe borden), maar wordt door PostNL niet erkend als plaats (geen eigen postcode, al betreft 3898 Harderhaven en omgeving). Harderhaven is vernoemd naar Harderwijk, een plaats die tweehonderd meter ten zuidoosten van de buurtschap ligt.

De windkorenmolen De Hoop staat aan de Havendijk 2 in Harderwijk. De stellingmolen is gebouwd als vervanging van een eerdere molen uit 1911 aan de Strandboulevard, die in 1969 uitbrandde. Hoewel het plan voor herbouw op een andere locatie al snel kwam, heeft herbouw door diverse omstandigheden lang geduurd. Voor de nieuwe molen De Hoop is gebruikgemaakt van de romp van de Molen van Reerink te Oldenzaal. Deze is in 1993 door de Harderwijker Molenstichting aangekocht. De molen is herbouwd door de firma Vaags uit Aalten. In 1998 werd De Hoop in bedrijf gesteld en in 1999 werd hij voor het publiek geopend. De houten achtkant stamt uit 1779. Toen werd de in 1693 in Weesp gebouwde molen na brand herbouwd. In 1913 werd de molen gesloopt en vervolgens in Oldenzaal weer opgebouwd ter vervanging van de Bisschopsmolen, een standerdmolen. Begin september 1993 werd het houten achtkant overgebracht naar Harderwijk en in 1995 werd met de opbouw van de molen aan de Vissershaven begonnen. Bij de invaart herinneren de drie gevelstenen aan dit verleden. De Hoop heeft drie koppels maalstenen, waarvan één koppel elektrisch wordt aangedreven. Er is een koppel met 17der (150 cm doorsnede) blauwe stenen en een koppel 17der kunststenen. Het elektrisch aangedreven maalkoppel heeft ook 17der kunststenen. De gietijzeren bovenas is in 1997 gegoten door de Gieterij Hardinxveld en heeft het nummer 77. Het gevlucht heeft dubbelstraals fokwieken met remkleppen. De gelaste, 26,30 m lange roeden zijn in 1997 gemaakt door de fabr. Buurma/Naaijer en hebben de nummers 343 voor de binnenroede en 342 voor de buitenroede. De molen wordt gevangen (geremd) met een Vlaamse blokvang, die wordt bediend met een wipstok. De vang bestaat uit vijf vangstukken. In de ezel zit voor het scharnieren van de vangbalk een schuif, waardoor een traploze afstelling van de vangbalk mogelijk is. De kap heeft een Engels kruiwerk, dat wordt bediend met een kruirad met rondgaande kruiketting. Het maalgoed wordt geluid (opgehesen) met een sleep luiwerk. De luitafel drijft ook andere werktuigen aan met behulp van aandrijfriemen. De lange spruit ligt achter het bovenwiel. Het oude bovenwiel, dat nu op de maalzolder staat, is vervangen door een nieuw bovenwiel.

Begraafplaats Oostergaarde is een begraafplaats op adres Oosteinde 12 in de Nederlands plaats Harderwijk (Gelderland). Er kunnen ook urnen worden bijgezet en er is een asstrooiveld. Sinds begin 2003 wordt wegens ruimtegebrek voornamelijk nog begraven op begraafplaats Elzenhof.

Harderwijk General Cemetery is een Britse militaire begraafplaats met gesneuvelden uit de Tweede Wereldoorlog, gelegen in de Nederlandse stad Harderwijk. De begraafplaats ligt in het zuidoostelijke deel van de Begraafplaats Oostergaarde, ongeveer 1,5 km ten oosten van het stadscentrum. De Britse graven liggen verdeeld in twee perken die worden onderhouden door de Commonwealth War Graves Commission. Het Cross of Sacrifice staat aan de oostzijde van de twee perken. Er liggen 42 Britten, 5 Canadezen, 1 Nieuw-Zeelander en 1 Zuid-Afrikaan begraven. Zij dienden allen bij de Royal Air Force en sneuvelden tijdens de raids naar het Duitse Ruhrgebied. Sommigen werden geborgen nadat zij in het IJsselmeer waren terechtgekomen.

Het Nieuwe Blokhuis was een 16e-eeuwse dwangburcht in de Nederlandse stad Harderwijk, provincie Gelderland.

Basiliek is een restaurant in de Nederlandse stad Harderwijk. De eetgelegenheid is in 2006 geopend door de voormalig chef-kok Rik Jansma. Van 2008 tot en met het vertrek van Jansma in 2022 had het een Michelinster. De huidige chef-kok en eigenaar is Yornie van Dijk, op 24 april 2023 is het restaurant opnieuw onderscheiden met een ster.

Dolfinarium Harderwijk is een dolfinarium te Harderwijk in Nederland. Eigenaar is de Spaanse groep Aspro Ocio. Het is het grootste zeezoogdierenpark van Europa en trekt jaarlijks honderdduizenden bezoekers. Het park werd in 1955 gesticht als nevenactiviteit bij de exploitatie van een speeltuin. In 1965 werden de deuren van het dolfinarium geopend voor publiek.

Het Belgisch Militair Ereveld 1914-1918, is gelegen in de begraafplaats Oostergaarde van de Nederlandse stad Harderwijk (Gelderland). Oorspronkelijk lagen er 36 militairen begraven maar na concentratie vanuit andere begraafplaatsen worden nu 349 Belgische militairen uit de Eerste Wereldoorlog herdacht. Hiervan staan er 124 op een herdenkingsmonument omdat zij niet meer teruggevonden werden. De begraafplaats werd op 28 september 1963 door de Belgische ambassadeur ingehuldigd. De grafzerken hebben veel gelijkenis met deze die door de Britse Commonwealth War Graves Commission worden gebruikt. Zij wijken hierdoor sterk af van de grafzerken die door de Belgische overheid worden voorgeschreven. De graven worden onderhouden door de Oorlogsgravenstichting. Tijdens de Eerste Wereldoorlog waren zo’n 33000 Belgische militairen naar Nederland gevlucht nadat Antwerpen door de Duitse troepen was ingenomen. Zij werden in kampen geïnterneerd, waaronder in het Belgenkamp in Harderwijk. De meeste van de hier begraven doden waren slachtoffers van tuberculose en de in 1918 en 1919 heersende Spaanse griepepidemie. Er zijn tevens zes slachtoffers begraven van een opstand van geïnterneerden in het Kamp van Zeist te Soesterberg op 3 december 1914. Zij kwamen in opstand naar aanleiding van de precaire leefomstandigheden, en begonnen met stenen te gooien waardoor de ordetroepen de opstand gewelddadig beëindigde. Verder ligt er in de buurt van het ereveld een zesjarig meisje begraven, Woutje van de Velde, die door een Belgische geïnterneerde korporaal misbruikt en vermoord werd in 1917. Als gebaar financierde de Belgische regering na de oorlog het graf, dat een onvolgroeide boom voorstelt. Woutje van de Velde is hierdoor een van de weinige Nederlandse slachtoffers van de Eerste Wereldoorlog.

De Vischmarkt is een van de historische pleinen in de Gelderse stad Harderwijk aan de vroegere Zuiderzee, nu aan de Veluwerandmeren op de plek waar het Veluwemeer overgaat in het Wolderwijd. Aan het einde van de Vischmarkt aan de zeezijde bevindt zich - zoals bij alle pleinen en brinken in het oude Harderwijk - een stadspoort, hier de Vischpoort.

De Vischpoort, oorspronkelijk 'De Laege brugge' genoemd, is gebouwd aan het einde van de 14e eeuw. Het is de enige overgebleven stadspoort aan de waterkant in Harderwijk, dat in totaal over zes stadspoorten beschikte: vier aan landzijde (Grote poort, Luttike poort, Smede poort en Peelen poort) en twee aan zeezijde (De Laege brugge en De Hooghe brugge). In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, werd de vis niet aan land gebracht via de Vischpoort. Die werd verhandeld in de herbergen bij 'De Hooghe brugge'. Wel waren er enkele visverwerkende bedrijven en toeleveringsbedrijven voor de visvangst gevestigd op de Vischmarkt. De poort had ook, als wachtlokaal voor de stadswacht, een beschermende functie tegen vijanden en tegen het water. Als het water te hoog kwam, kon hij gesloten worden. De huizen aan de Vischmarkt zijn ook wat hoger gebouwd en of hebben een vloedkamer, voor het geval dat de poort te laat gesloten werd. In de loop der tijden is er veel verbouwd aan de Vischpoort. Zo zijn er restanten te vinden van ronde torens, en ook is zichtbaar dat de oorspronkelijke poort een stuk groter was dan de huidige opening. Nadat het wachtlokaal zijn functie verloor ging de Vischpoort gefungeren als woning. Later kwam het bouwwerk in gebruik bij de historische vereniging 'Herderewich'. De toren is op gezette tijden te bezichtigen. Naast de poort loopt de stadsmuur en staan wat muurhuisjes. Boven op de Vischpoort is in 1851 een vuurtoren gebouwd. Na de afsluiting van de Zuiderzee verloor dit licht zijn betekenis, zodat hij vermoedelijk in 1947 werd gedoofd. Tegenwoordig gaat het licht alleen aan bij speciale gelegenheden.