Tongersepoort

Het Canisianum, ook wel Tweede Jezuïetenklooster of Jezuïetenklooster aan de Tongersestraat, is een voormalig klooster en theologische faculteit van de jezuïeten in het centrum van de Nederlandse stad Maastricht. Het was het tweede jezuïetenklooster in Maastricht, nadat het eerste klooster in 1773 was opgeheven. Het complex, gelegen aan de Tongersestraat, is sinds 1974 in gebruik door de Universiteit Maastricht, thans door de School of Business and Economics. Het hoofdgebouw is een gemeentelijk monument; de koetspoort en de hergebruikte gevel van een voormalig herenhuis ter plaatse zijn sinds 1971 geklasseerd als rijksmonument, evenals enkele militaire bouwwerken in de tuin. De elders gelegen Jezuïetenberg en het eigen grafmonument op de Algemene Begraafplaats Tongerseweg zijn eveneens rijksmonumenten.

De Abtstraat (Maastrichts: Zabstraot) is een straat in het centrum van de Nederlandse stad Maastricht. De ongeveer 300 meter lange straat telt 10 rijksmonumenten en wordt gedomineerd door enkele (voormalige) zorginstellingen, waaronder diverse gebouwen van het voormalige Ziekenhuis Calvariënberg.

De Tongersestraat is een straat in het centrum van de Nederlandse stad Maastricht. De straat was tijdens het ancien régime één der voornaamste in de stad, met onder andere het huis van de garnizoenscommandant. De ongeveer 350 meter lange straat telt 54 rijksmonumenten, waarmee het de op vijf na monumentrijkste straat is in Maastricht. De straat wordt gedomineerd door enkele universitaire instellingen, waaronder de School of Business and Economics van de Universiteit Maastricht, en een groot aantal studentenhuizen en cafés.

Het Kommelkwartier is een buurt ('kwartier') in het centrum van de Nederlandse stad Maastricht. Het is een van de 44 officiële buurten binnen de gemeente Maastricht en een van de zeven centrumbuurten.

Het Derde Minderbroedersklooster of Derde Franciscanenklooster was een klooster van de franciscanen in het centrum van de Nederlandse stad Maastricht. Het vanaf 1856 gebouwde en in 1971 gesloopte klooster lag achter de bebouwing aan de noordzijde van de Tongersestraat en de oostzijde van de Abtstraat. Tegenwoordig heet dit gebied Patersbaan. Slechts de poort aan het begin van de Patersbaan herinnert nog aan het klooster.

Klooster Calvariënberg is een historisch gebouwencomplex in het centrum van de Nederlandse stad Maastricht, gelegen in het Kommelkwartier op de hoek van de Abtstraat en de Calvariestraat. Oorspronkelijk gebouwd als een zusterklooster, vervulde het complex sinds de opheffing van het klooster eind achttiende eeuw een veelheid aan functies. Gedurende een groot deel van de negentiende en twintigste eeuw was het onderdeel van het Ziekenhuis Calvariënberg, waarbij het voornamelijk als krankzinnigengesticht diende. De bewaard gebleven delen bestaan uit een kloosterkapel, twee sterk verbouwde kloostervleugels en een eveneens sterk gewijzigd kanunnikenhuis. Deze zijn geklasseerd als rijksmonumenten.

De Reek is een nog bestaande waterpoort die de rivier de Jeker overspant in de Nederlandse stad Maastricht. De poort was onderdeel van de tweede stadsomsluiting van Maastricht en ligt in het zuidelijk deel van het Jekerkwartier, in de zogenaamde 'Heksenhoek', grenzend aan de noordzijde van het Stadspark. Vlak voor de poort ligt een sluis om het water te stuwen en achter de waterpoort bevinden zich restanten van de Weyermolens, ook De Reek genoemd. De waterpoort is een rijksmonument.

De Weyermolens, ook Bovenste en Onderste Weyermolen of De Reek, is een voormalig complex van vier watermolens op de Jeker in de Nederlandse stad Maastricht. Een overblijfsel van het complex in de zogenaamde 'Heksenhoek' in het Jekerkwartier, vlak achter de waterpoort De Reek, is sinds 1985 een rijksmonument.De molens waren gesitueerd tegen de stadsomwalling, daar waar de Jeker zich in twee takken splitst. Een overblijfsel van een der molens is te vinden aan de huidige Heksenstraat 1. Het water kwam via een opening in de stadswal naar binnen. De molens bestonden reeds in 1618. Er waren twee molens op de linkeroever, en twee op de rechteroever. Ze waren van het type onderslagmolen. Eind 15e eeuw werd een der molens gebruikt als volmolen. De Bovenste of Voorste Molen stond vroeger ook wel bekend als 'Molen van Hex', waar de buurtnaam 'Heksenhoek' van is afgeleid. De Bovenste Molen was begin 19e eeuw in bezit van Petrus Dominicus Nijst, die een leerlooierij had. De molen fungeerde echter nog als korenmolen. In 1853 werd de Bovenste Molen verkocht aan Wijnand Nicolaas Clermont en Charles Chainaye. Zij waren in 1851 de oprichters van de aardewerkfabriek ('fayencerie') Clermont & Chainaye. De molen werd ingericht voor de glazuurbereiding ten behoeve van de aardewerkfabriek en werd daarom ook 'aardewerkmolen' of 'vernismolen' genoemd. Vanaf 1859 werd de fabriek voortgezet onder de naam Guillaume Lambert & Cie., en in 1863 veranderde de naam in: Naamloze Maatschappij tot vervaardiging van fijn aardewerk en ceramieke voortbrengselen van alle soorten, beter bekend als de Société Céramique. In de als molen onttakelde Onderste of Achterste Molen werd in 1855 een stoommachine geplaatst, waarschijnlijk eveneens ten behoeve van de glazuurbereiding. Kort na 1860 werd de molen opnieuw verbouwd. Het binnenwerk was geheel in hout uitgevoerd en bevatte vier maalkuipen, die door vier armen werden aangedreven. Door het schuiven van de molenstenen over de hardstenen vloer werden de glazuurgrondstoffen fijngewreven. Het verwerken van een lading kon een week duren en de maalkuipen waren dan ook continu in bedrijf. Het glazuur werd met paard en wagen naar de fabriek in Wyck gereden.Het bedrijf bleef tot 1935 als glazuurmolen functioneren. Daarna begonnen de gebouwen te vervallen. Ze werden aangekocht door de gemeente Maastricht, die het complex gedeeltelijk sloopte en de overige gebouwen, mét de molen, verkocht aan de glazenier Charles Eyck. Er werd een atelier gebouwd en in 1957 werd de molen verkocht aan woningbouwvereniging "Ons Belang". Hoewel er plannen waren om het gangwerk en het maalwerk te restaureren, is dat er niet van gekomen en werd het in 1958 gesloopt. Het molengebouw werd daarna omgebouwd tot woning. In 1957 werd een plastiek met de afbeelding van een heks aangebracht, verwijzend naar de plaatselijke benaming 'Heksenhoek'.

Het Conservatorium Maastricht is een van de negen conservatoria in Nederland. Het hoofdgebouw is gelegen in het Jekerkwartier in het centrum van Maastricht. Het gebouw van architect Piet Dingemans uit 1961 is een gemeentelijk monument.

Het Tweede Minderbroedersklooster of Tweede Franciscanerklooster, informeel aangeduid als de Minderbroedersberg, is een voormalig klooster van de franciscanen in de Nederlandse stad Maastricht. De bouw van het klooster aan de Minderbroedersberg ving in 1700 aan met het koor van de kerk en was omstreeks 1708 voltooid. Na de Franse Tijd in Maastricht (1794-1814) deed het complex 170 jaar lang dienst als gevangenis, waarbij de kloosterkerk fungeerde als rechtbank. Sinds 1995 is hier de bestuurszetel van de Universiteit van Maastricht (UM) gevestigd. De gebouwen uit het begin van de 18e eeuw vormen een rijksmonument.

Het Kruisherenklooster is een voormalig klooster van kruisheren (of kruisbroeders) in het centrum van de Nederlandse stad Maastricht. Het kloostercomplex aan de Kommel bestaat uit een kloosterkerk en vier kloostervleugels rondom een pandhof. Het Kruisherenklooster is een van de weinige, volledig bewaard gebleven gotische kloosters in Nederland. Het uit de 15e en begin 16e eeuw daterende mergelstenen complex werd in 1966 aangewezen als rijksmonument. Sinds 2005 is in het klooster een hotel gevestigd, het Kruisherenhotel. Het vrijwel compleet bewaard gebleven kloosterarchief is in sommige opzichten uniek in Nederland en België, en van groot belang voor de geschiedenis van Maastricht.

Het Kruisherenhotel is een vijfsterrenhotel in het centrum van de Nederlandse stad Maastricht. Het hotel, onderdeel van Oostwegel Collection (voorheen: Château Hotels & Restaurants), is ondergebracht in het 15e-eeuwse Kruisherenklooster aan de Kommel in de wijk Kommelkwartier.