Nieuwe Kerk (Delft)

Het Praalgraf van Willem van Oranje is een praalgraf boven de grafkelder van Oranje-Nassau in de Nieuwe Kerk in de plaats Delft, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. Het praalgraf staat in de 'Top 100 van de Rijksdienst voor de Monumentenzorg' uit 1990. Willem van Oranje werd op 3 augustus 1584 bijgezet in de Delftse Nieuwe Kerk. In eerste instantie was er boven het graf in het priesterkoor een katafalk onder een baldakijn geplaatst. Daarnaast was er een paneel geplaatst met de familiewapens. Tijdens het Twaalfjarig Bestand werd door de Staten-Generaal de opdracht gegeven om een monument te vervaardigen ter nagedachtenis aan Van Oranje. Vijf jaar na de opdracht, in 1614 begon men met de bouw van het praalgraf. Beeldhouwer Hendrick de Keyser ontwierp het. Hij overleed in 1621, waarna zijn zoon het graf voltooide in 1623. Het is in renaissancestijl met klassieke vormen zoals de zuilen, bogen en friezen. Het lijkt op een triomfboog. De materialen die voor dit monument zijn gebruikt zijn zwart marmer, wit Italiaans (Carrara) marmer en portor, zeer kostbaar goud-geaderd marmer. Na Willem van Oranje zijn bijna alle leden van het Koninklijk Huis bijgezet in de grafkelder onder het praalgraf. Tijdens een grote renovatie ontdekte men in 1997 een kistje in het praalgraf. Zeer waarschijnlijk bevat het de ingewanden van Willem van Oranje. Het kistje mocht niet gefilmd en niet geopend worden en is ongeopend teruggeplaatst bij de reconstructie van het monument.

Het Marnixraam (1940) is een gedenkraam in de Pieterskerk in de Nederlandse stad Leiden.

De Koninklijke grafkelder in de Nieuwe Kerk in de Nederlandse plaats Delft is sinds de bijzetting van prins Willem van Oranje de laatste rustplaats voor leden van het Huis Oranje-Nassau. De grafkelder bestaat uit twee gedeelten. De oudste grafkelder bevindt zich direct onder het grafmonument van Willem van Oranje in het koor van de kerk. De grafkelder die in 1822 in gebruik werd genomen, bevindt zich achter de oude grafkelder. Sinds de bijzetting van Willem van Oranje begin zeventiende eeuw rusten bijna alle leden van het Huis van Oranje-Nassau met hun echtgenoten in deze grafkelder. Ook zijn twee kinderen van prinses Carolina van Oranje-Nassau, gehuwd met de vorst van Nassau-Weilburg, hier bijgezet. Alle prinsessen uit het Huis Oranje-Nassau die in andere vorstenhuizen zijn gehuwd, zijn niet in Delft bijgezet met uitzondering van de prinsessen Catharina Belgica en Louise.

De Oude Langendijk 25 in Delft is een rijksmonument gelegen op de hoek van de Molenpoort, thans de Jozefstraat. Het pand werd in haar beginjaren Trapmolen genoemd, een verwijzing naar de rosmolen die er indertijd op de binnenplaats werkte. Dit pand was mogelijk het huis waar de schilder Johannes Vermeer vanaf zijn huwelijk tot aan zijn dood woonde en werkte.

Het blauwe hart is een kunstwerk in het centrum van de Nederlandse stad Delft uit 1998, ontworpen door Marcel Smink. Het kunstwerk bestaat uit blauwe glaspanelen aan een frame van roestvrij staal. De kunstenaar wil hiermee verwijzen naar het technische 'hart' van Delft, zijnde de Technische Universiteit. De kleur van het glas verwijst naar Delfts blauw. De opdracht voor het kunstwerk kwam vanuit de gemeente Delft om de keerlus aan het einde van de Oude Langendijk te verfraaien. Deze keerlus werd gebruikt als uitstappunt voor toerbussen naar de Markt en de rest van de Delftse binnenstad toe, dus het kunstwerk moest als een verwelkoming dienen voor toeristen.

Het huis van Vermeer is het Delftse pand waar Johannes Vermeer sinds circa 1660 tot aan zijn dood in 1675 woonde en waar hij het gros van zijn werk geproduceerd heeft. Deze woning zou in de toenmalige Paapse hoek in Delft op de hoek van Oude Langendijk en de Molenpoort (thans Jozefstraat v/h Molenpoort) gestaan hebben. Er is geen consensus of dat Vermeers huis op de westelijke of oostelijke zijde van deze hoek stond. Op de westelijke zijde stond destijds een bedrijfspand genaamd Trapmolen, wat later een woonhuis werd en nu de Oude Langendijk 25 is; op de oostelijke zijde was ooit een herberg, het Serpent, dat daarna een woning was en omstreeks 1835 afgebroken is om plaats te maken voor de uitbreiding van een schuilkerk. Dat adres wordt thans bezet door het westelijke transcept van de Maria van Jessekerk. Ook de bouwkundige indeling en grootte van het huis zijn onderwerp van debat, waarbij onder meer de stelling genomen wordt dat Vermeer in de woning een ruimte had die als camera obscura functioneerde.

De Candelaer is een kleine aardewerkfabriek, sinds 1975 gevestigd in de plaats Delft, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. In de aardewerkfabriek wordt op traditionele wijze handbeschilderd Delfts Blauw en polychroom aardewerk gemaakt. Het pand heeft een lijstgevel en een pui onder geprofileerde puibalk. Het is erkend als rijksmonument. Het gebouw aan de Kerkstraat wordt met name door toeristen bezocht. De Candelaer trekt jaarlijks ongeveer 25.000 bezoekers.

Het Serpent, later ook wel het groot Serpent en gulden Serpent genoemd, was een bouwwerk in de Papenhoek te Delft. Het lag aan de Oude Langendijk op de oostelijke hoek van de Molenpoort, nu de Jozefstraat. Het stond op de locatie waar thans het noordwestelijke bouwblok van de Maria van Jessekerk staat. Het Serpent was mogelijk het huis van Johannes Vermeer.

Het Vermeer Centrum Delft in Delft is een tentoonstelling over het werk en leven van Johannes Vermeer, een van de beroemdste Nederlandse schilders uit de Gouden Eeuw. Zijn naam is sterk verbonden met Delft, de stad waar hij in 1632 werd geboren en waar hij zijn hele leven woonde en werkte. Het centrum is opgericht om de schilder Vermeer een tastbare plaats te geven in Delft.

De Oudemanhuisbrug is een gemetselde boogbrug in het centrum van de stad Delft, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. De brug, die de Voldersgracht overspant, is een rijksmonument. Het is niet bekend uit welk jaar de brug komt.

De Maria van Jessekerk is een neogotische rooms-katholieke parochiekerk in de stad Delft, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. De kerk is gebouwd in de periode 1875 - 1882 en ontworpen door Evert Margry, leerling van P.J.H. Cuypers. Oorspronkelijk was deze kerk gewijd aan Sint Jozef, maar sinds 1971 aan Maria van Jesse. De kerk maakt thans deel uit van de Sint Ursulaparochie waaronder alle katholieke parochiekerken in Delft vallen. De kerk is in de vorm van een kruis gebouwd. De kerk was de eerste katholieke kerk die weer in het centrum van de stad gevestigd werd na de Reformatie. De Oude Jan en de Nieuwe Kerk waren voor de Reformatie katholiek, maar daarna hervormd. De twee torens van de Maria van Jessekerk verwijzen naar de twee voormalige katholieke kerken; qua model verwijzen ze naar de torens van de Oude Kerk en de Nieuwe Kerk.

In den beslagen Bijbel is een hoekpand aan de Markt, in de binnenstad van de Nederlandse stad Delft. Aan de gevel hangt een Bijbel als uithangbord, refererend aan de periode dat het pand een boekwinkel was. Het uithangbord toont een Bijbel met koperbeslag, ofwel een Bijbel met koperen sloten en hoeken. In 1477, kort na de uitvinding van de drukpers, werd op deze plek in Delft de eerste drukkerij opgericht. Op 10 januari 1477 drukten Jacob Jacobszoon van der Meer en Mauricius Yemantszoon van Middelborch hier het eerste Nederlandstalige gedrukte boek in Nederland. Het drukwerk, dat in twee delen gedrukt werd, bevatte de boeken uit het Oude Testament van de Bijbel, minus Psalmen, maar met de apocriefen en zou bekend komen te staan als de Delftse Bijbel. De tekst was gebaseerd op een handgeschreven dertiende-eeuwse vertaling van de Vlaamse monnik Vranke Callaert. Het huidige hoekpand dateert uit de 18de eeuw. Aan de voor- en achterkant heeft het bakstenen klokgevels, waarvan de klokgevel aan de voorkant een geprofileerde houten bekroning heeft. Aan de zijgevel is een dakkapel gemetseld, met een trapgevel en een hijsbalk. De winkelpui dateert uit de negentiende eeuw. In het midden van de 19de eeuw was er ruim 50 jaar een kruidenierszaak gevestigd. In 1880 veranderde het in een bakkerswinkel. Eind 20ste eeuw werd de bakkerswinkel vervangen door een broodjeszaak. In de periode 1962-1963 werd het pand gerestaureerd. Op 29 juni 1967 werd het gebouw ingeschreven als rijksmonument. De naastgelegen Bijbelbrug ontleent zijn naam aan het hoekpand.