place

Aalstvoort

Geografie van OssVerdwenen plaats in Noord-Brabant

Aalstvoort of Aalsvoort is een voormalig gehucht in de voormalige gemeente Herpen, Noord-Brabant, inmiddels opgegaan in de gemeente Oss. Het gehucht lag iets ten zuiden van het dorp Herpen en ten oosten van de A50. Herpen is in de loop der jaren zo uitgebreid, dat Aalstvoort tegenwoordig aan de bebouwing van Herpen vast is gebouwd. Het gehucht is daarom ook niet meer als gehucht herkenbaar en wordt niet meer aangegeven met de naam in verschillende atlassen. Zie J. Kuyper Gemeente Atlas van de Provincie Noordbrabant 1865 blad gemeente Herpen.

Fragment uit het Wikipedia-artikel Aalstvoort (Licentie: CC BY-SA 3.0, Auteurs).

Aalstvoort
Heuvelstraat, Oss

Geografische coördinaten (GPS) Adres Nabijgelegen plaatsen
placeToon op kaart

Wikipedia: AalstvoortLees verder op Wikipedia

Geografische coördinaten (GPS)

Breedte Lengte
N 51.763333333333 ° E 5.6322222222222 °
placeToon op kaart

Adres

Heuvelstraat 8
5373 KT Oss
Noord-Brabant, Nederland
mapOpenen op Google Maps

Ervaringen delen

Nabijgelegen plaatsen

Antonius Abtkerk (Schaijk)
Antonius Abtkerk (Schaijk)

De Antonius Abtkerk is een rooms-katholieke kerk in de Nederlandse plaats Schaijk. De kerk is gewijd aan Antonius van Egypte. In 1661 wordt voor het eerst Antonius Abt als parochieheilige genoemd. Schaijk had vanaf de 15e eeuw een kapel (de vroegste vermelding van een kapel in Schaijk dateert van 1421) gewijd aan St. Cornelius en St. Hubertus, die onderdeel was van de parochie van Herpen. In de loop der tijd werd de kapel uitgebouwd tot een kleine kerk. In 1667 werd de kerk van Schaijk een zelfstandige parochiekerk, die aan de H. Antonius Abt was toegewijd. Door de ligging van Schaijk net in het vrije Land van Ravenstein kwamen veel katholieken van buiten het Land van Ravenstein in Schaijk kerken. De groei verantwoordde de bouw van een grotere kerk in 1827, een neoclassicistische waterstaatskerk. Hierbij werd de bestaande kerk afgebroken, maar de in romaanse stijl gebouwde kerktoren bleef behouden. De staat van deze kerk was niet al te best, mede door hergebruik van materialen van de oude kerk. De kerk werd eind 19e eeuw eveneens te klein bevonden waarop een nieuwe kerk werd gebouwd. Dit gebeurde door tussentijdse geldgebreken in meerdere fases naar ontwerp van Petrus Stornebrink. In de jaren 1894 tot en met 1896 werd het koor vervangen, in 1901 en 1902 het schip en wordt de bestaande toren ommetseld en verhoogd. In 1907 werd de hernieuwde kerk ingewijd door bisschop Wilhelmus van de Ven. In 1967 kreeg de “Bossche School” architect Jan de Jong uit Schaijk de opdracht om het interieur aan te passen aan de nieuwe liturgische voorschriften van het Tweede Vaticaans Concilie. De oude neogotische kerkbanken maakten plaats voor kunststof stoelen, muurschilderingen verdwenen onder een grijze verflaag, pijlers en gewelven kregen een grijze verflaag en de gebrandschilderde ramen in het priesterkoor werden door gordijnen aan het oog onttrokken en er werd veel opgeruimd. Tevens werd de entree omgevormd tot een doopkapel. Er kwam bovendien een ander altaar, dat een meer centrale plek krijgt, dichter bij de gelovigen. Verder werd een gewassen betonvloer gestort. Aan de buitenzijde veranderde alleen het vooraanzicht doordat de hoofdingang werd afgesloten en het oude portaal werd omgebouwd tot doopkapel. Het interieur onderging een totale gedaanteverandering. Bij veel parochianen bracht dit een golf van verontwaardiging teweeg. Zij herkenden "hun" kerk niet meer terug. In de jaren die volgden werden toch weer verschillende aankopen gedaan om het interieur aan te passen aan de tijdgeest. Zo werd er een oud “Smits” orgel (1754-1854) aangeschaft en voor in de kerk geplaatst. Na een grondige renovatie is het Deventer-Smits-orgel in 2003 aangewezen als rijksmonument. De kerk zelf is aangewezen als gemeentelijk monument. Het Pels-orgel op het koor werd in 2004 gerenoveerd zodat het ook weer bespeeld kon worden. Alhoewel het kerkbestuur al in 1941 gewezen werd op de slechte toestand van de toren heeft het tot 1974 geduurd alvorens de herstelwerkzaamheden konden worden uitgevoerd. Hierbij werd de bovenkant van de toren aangepast. In 1997 werd de toren andermaal onder handen genomen. In 2009 is aan de binnenzijde de kerk geheel opnieuw geschilderd in gepaste warmere kleuren en zijn er weer enkele versieringen teruggebracht. De gebrandschilderde ramen zijn in de jaren '80 weer zichtbaar gemaakt. De stoelen zijn weer verdwenen en hebben plaats gemaakt voor zwarte houten banken in de stijl van de Bossche School, overgenomen van de parochie uit Uden. Sommige van deze veranderingen zijn later ongedaan gemaakt. Voor de kerk staat een Heilig Hartbeeld dat in 1925 geplaatst is.

Sint-Lambertuskerk (Huisseling)
Sint-Lambertuskerk (Huisseling)

De Sint-Lambertuskerk is een rooms-katholieke kerk in de Nederlandse plaats Huisseling. De kerk is gewijd aan Lambertus van Maastricht. In Huisseling hebben door de eeuwen heen meerdere kerken gestaan. De eerste bekende vermelding van een kerk stamt uit 1421. Deze kerk wordt in 1621 gesloopt op last van de Staten-Generaal van de Nederlanden samen met de 29 aanwezige huizen van Huisseling. Reden hiervoor was dat van Ravenstein een vestingstad gemaakt werd, waarvoor het omliggend gebied een vrij schootsveld moest bieden. Iets verderop wordt in 1626 een nieuwe kerk gebouwd, welke in 1853 wordt vergroot. De kerk blijft te klein en in 1910 wordt gekozen voor nieuwbouw. Een jaar later wordt naar ontwerp van Caspar Franssen een nieuwe kerk opgeleverd. De eenbeukige, neogotische kerk met transept, heeft aan de oostzijde een apsis met ten noorden daarvan gelegen toren. Het schip is voorzien van spitsboogvensters met glas-in-loodramen en aan de bovenkant versierd met boogfriezen. Het dak is voorzien van een zadeldak met kleine dakruiter aan de zijkant van het schip. De toren bestaat uit drie geledingen en wordt bekroond met een tentdak. In de kerk zijn een aantal bijzondere elementen aanwezig: Een achtkantig hardstenen doopvont uit de 15/16e eeuw en een houten beeld van Eligius (gemaakt rond 1510-1525) vermoedelijk gemaakt door Henrick Douwerman. De kerk is in 1965 aangewezen als rijksmonument. Daarnaast zijn een aantal onderdelen van de begraafplaats als zelfstandige rijksmonumenten benoemd.