European School of Management and Technology

Het Staatsratsgebäude (Nederlands: Gebouw van de Staatsraad) is gebouwd tussen 1962 en 1964 ten behoeve van de Staatsraad van de DDR. Het Staatsratsgebäude staat aan de Schloßplatz 1 (tot 1994 Marx-Engels-Platz) in de Berlijnse wijk Mitte. Het gebouw werd onder meer gebruikt voor diplomatieke ontvangsten en voor het uitreiken van onderscheidingen. In 1999-2001 zetelde hier de Duitse bondskanselier.

Het Kaiser-Wilhelm-Nationaldenkmal was een monument ter ere van de eerste Duitse keizer sinds 1870 Wilhelm I tegenover het Berliner Stadtschloß in Berlijn. In 1950 werd het monument, net als het Stadtschloß, afgebroken. Het monument bestond uit een ruiterstandbeeld van de keizer aan drie zijden omgeven door een neobarokke zuilengalerij. Het ontwerp kwam van de beeldhouwer Reinhold Begas die ook het Bismarck-Nationaldenkmal in Berlijn heeft ontworpen.

Cölln is een voormalige Duitse stad, sinds 1709 onderdeel van Berlijn. Het was oorspronkelijk de zusterstad van Berlijn, aan de andere kant van de rivier de Spree. De eerste vermelding van de stad dateert uit 1237. Het stadje op het Spree-eiland had stadsrechten, maar het is onbekend vanaf wanneer. De oudste vermelding als civitas (stad) dateert uit 1261. Cölln verloor in 1709 zijn zelfstandigheid, toen Frederik I van Pruisen de steden Berlijn, Cölln, Friedrichswerder, Dorotheenstadt en Friedrichstadt samenvoegde. Sinds 1920 is Cölln onderdeel van Berlin-Mitte.

De Schloßplatz is een plein gelegen op het Spreeinsel, het riviereiland gevormd door de twee rivierarmen van de Spree in het Berlijnse stadsdeel Mitte. Het plein meet ongeveer 225 m bij 175 m. Het was de locatie van en dankt zijn naam aan het Berliner Stadtschloss. Dit werd gebouwd in 1451 en deed dienst als residentie van de Brandenburgse keurvorsten. Halverwege de 16de eeuw kreeg het de functie van paleis, toen keurvorst Frederik III (de latere koning Frederik I) het bouwwerk in barokstijl liet herbouwen naar plannen van de barokarchitect Andreas Schlüter. Het complex werd bijna 500 jaar (tot het einde van de monarchie) bewoond door de Hohenzollern. In de Tweede Wereldoorlog brandde het paleis deels uit, maar werd provisorisch gerestaureerd en als museum ingericht. Het plein maakte van 1949 tot 1990 deel uit van Oost-Berlijn. Net als het voor het slot staande Kaiser-Wilhelm-Nationaldenkmal werd het al in WO II gehavende Berliner Stadtschloss tussen 7 september en 30 december 1950 op bevel van Walter Ulbricht, de partijvoorzitter in de DDR, opgeblazen. In 1951 werd het plein omgedoopt tot Marx-Engels-Platz naar Karl Marx en Friedrich Engels en er werden in de daarop volgende decennia nieuwe gebouwen opgetrokken, zoals het Palast der Republik, de zetel van de Volkskammer, gebouwd op de locatie van het Stadtschloss, de Staatsratsgebäude aan de zuidwestelijke zijde van het plein en de gebouwen van het ministerie van Buitenlandse Zaken. Na de Duitse hereniging van 1990, werd de vroegere naam Schloßplatz in 1994 opnieuw ingevoerd, en werd besloten dit Palast der Republik, waar enorme hoeveelheden asbest in verwerkt waren, af te breken. De afbraak werd op 2 december 2008 afgerond. Het Duitse parlement besloot vervolgens om het Berliner Stadtschloss te herbouwen op de Schloßplatz als een combinatie van oud en nieuw. Het bouwwerk is een aan zijn nieuwe functies aangepaste nieuwbouw naar plannen van de Italiaanse architect Franco Stella, met een nieuwbouwgevel aan de oostzijde (langs de rivieroever) maar met drie zo exact mogelijke gereconstrueerde gevels, en boven de westelijke gevel ook de koepel van het oude Stadtschloss. De eerste delen van het Humboldt Forum werden in december 2020 geopend, het wordt ten volle in 2021 een internationaal en cultureel centrum, met museumruimte voor vier musea.

Het Palast der Republik was een gebouw in Berlijn, dat ten tijde van de DDR werd gebouwd om de Volkskammer en een cultuurcentrum te huisvesten. De sloop is op 2 december 2008 met het neerhalen van het laatste trappenhuis afgerond. Het Palast der Republik werd op 23 april 1976 geopend aan de Marx-Engels-Platz, de huidige Schloßplatz (nabij Unter den Linden) in het hart van Oost-Berlijn, na een bouwtijd van 32 maanden onder leiding van architect Heinz Graffunder. Het moest een toonbeeld zijn van de vooruitgang van de DDR. Opvallend was het gebouw zeker, met grote goudkleurige spiegelende platen aan de buitenkant. Binnen werd het gebouw met talrijke grote bolvormige lampen verlicht, waardoor het de spotnaam Erichs Lampenladen of Honnies Lampenladen (de lampenwinkel van Erich Honecker) kreeg. Voor DDR-begrippen was het gebouw zeer toegankelijk. Behalve de vergaderingen van het Oost-Duitse parlement, de Volkskammer, vonden er talrijke bijeenkomsten en concerten plaats. Ook kon men op sommige uren gebruikmaken van een publiek café-restaurant. Overigens waren de prijzen, die men daar voor verteringen moest betalen, aanzienlijk hoger dan in de 'normale' horecabedrijven. Veel DDR-burgers maakten ook van het gebouw gebruik, omdat er zich een groot aantal werkende telefooncellen in bevond, en veel mensen in de DDR geen eigen telefoon hadden.

Het Berliner Stadtschloss is de voormalige winterresidentie van de markgraaf en keurvorst van Brandenburg. Later was het de residentie van de koning van Pruisen en de Duitse keizer. Het Berliner Stadtschloss staat op het Spree-eiland in het centrum van Berlijn op de Schloßplatz.

Het Humboldt Forum is een museum in het centrum van Berlijn op de Schloßplatz op het Spreeinsel in de Berlijnse wijk Mitte.

De Schloßbrücke is een brug over de Spree in Berlijn aan de oostzijde van de Unter den Linden en ten westen van de Lustgarten. Zij verbindt het Museumsinsel met de Friedrichstadt. Eertijds stond op deze plaats de houten Hundebrücke die tussen 1821 en 1824 vervangen werd door de stenen Schloßbrücke. De brug is ontworpen door Karl Friedrich Schinkel. De brug dankt haar naam aan het Berliner Stadtschloss dat vroeger vlak bij de brug stond. De brug droeg tussen 1951 en 1991 de naam Marx-Engels-Brücke. De brug bestaat uit drie bogen en is in totaal 56 meter lang en 32 meter breed. Op de brug staan acht sokkels met daarop beelden van Griekse godinnen, onder wie Iris, Nike en Athene, en strijders die voor de overwinning staan in de Zesde Coalitieoorlog. Deze beelden werden in 1953 toegevoegd. Ze zijn van wit carraramarmer. De smeedijzeren balustrade is opgesmukt met ineengestrengelde zeedieren.

De Liebknechtbrücke (vaak ook Karl-Liebknecht-Brücke) is een brug over de Spree in de Duitse hoofdstad Berlijn. De brug verbindt het deel van de Karl-Liebknecht-Straße dat langs de Lustgarten loopt met de rest van de straat in de richting van de Alexanderplatz. Sinds de 17e eeuw bevindt er zich op deze plaats een brug. De huidige brug is in 1949/50 gebouwd op de resten van de vorige.

De Lustgarten in de Duitse hoofdstad Berlijn is een park op het Museumsinsel in het district Mitte. Het park was oorspronkelijk de tuin van het Berliner Stadtschloss.

De Rathausbrücke was een brug over de Spree in Berlijn en maakte deel uit van de Rathausstraße. Tussen 2009 en 2012 werd de brug afgebroken en opnieuw opgebouwd.

De Berliner Dom is een evangelische kerk en een van de belangrijkste kerken in Berlijn. De Berliner Dom is gelegen op het Museumsinsel, aan de Karl-Liebknecht-Straße. De oorspronkelijke Dom, opgericht in de periode 1747-1750, bevatte de crypte van de Hohenzollern, een van de grootste familiegraven van Europa. Het huidige neobarokke gebouw van Julius Raschdorff werd tussen 1894 en 1905 gebouwd. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de Berliner Dom zwaar beschadigd. De reconstructie begon in 1975 en in 1992 werd de nieuwe kerk geopend. Tijdens deze wederopbouw werd gekozen voor een simpelere opbouw en een lagere kerk. De Hohenzollernherdenkingskapel aan de noordzijde werd afgebroken. In de kerk zijn sarcofagen te zien van Pruisische koningen. Mozaïeken verfraaien het interieur. In de koepel is de bergrede van Christus met de 8 zaligsprekingen afgebeeld. Wereldberoemd is het Sauerorgel in de kerk, ook wel het hoofdorgel van de Berliner Dom. Dit zeer grote orgel heeft 4 klavieren en 113 registers, waaronder een drietal 32' pedaalregisters. De Berliner Dom is 117 bij 73 meter groot, en is een creatie van architect Julius Carl Raschdorff.