Kasteel te Vliet (Oudewater)

Begraafplaats Hekendorp is een begraafplaats aan de Hekendorperweg tussen de Nederlandse plaatsen Oudewater en Hekendorp. De begraafplaats ligt op de plek waar de naam van de straat verandert in Hekendorpse Buurt. De voormalige grafdelverswoning is omgebouwd tot woonuis en is tevens een gemeentelijk monument. Op de gevel hiervan is de tekst Memento mori aangebracht. In 2012 is de begraafplaats uitgebreid met een nieuw gedeelte waarop zich ook een columbarium bevindt.

Vliet is een buurtschap behorende tot de gemeente Oudewater in de provincie Utrecht. Het ligt aan de Hollandsche IJssel ten oosten van het Zuid-Hollandse Haastrecht en ten westen van Oudewater aan de N228 richting Rozendaal. Voor 1812 was Vliet een zelfstandige heerlijkheid, in dat jaar werd het bij de gemeente Polsbroek gevoegd (provincie Utrecht), samen met nog een aantal andere dorpen (Cabauw, Vlist, Zevender, Hoenkoop en Polsbroek zelf). Op 19 september 1814 komen een aantal van deze dorpen, waaronder Vliet, in de provincie Zuid-Holland te liggen, waardoor de gemeente Polsbroek in twee provincies tegelijk ligt. Op 1 april 1817 werd Vliet een zelfstandige gemeente. In 1846 werd deze alsnog opgeheven en bij Haastrecht gevoegd. In 1970 wordt Vliet door Haastrecht afgestaan aan de gemeente Oudewater. Hierdoor komt Vliet weer in de provincie Utrecht te liggen. In Vliet bevindt zich de ruïne van het Huis te Vliet.

Het Veenweidepark Ruyghe Wey is een polderpark in de Utrechtse gemeente Oudewater ter grootte van 10 hectare. Het ligt in de voormalige polder Klein Hekendorp aan de noordzijde van de stad Oudewater, tussen de wijk Klein Hekendorp en de buurtschap Ruige Weide.

De Grote of Sint-Michaëlskerk is een gotische hallenkerk in het Utrechtse stadje Oudewater. De hallenkerk kwam in de 15de eeuw tot stand door de uitbreiding van een gotische kruiskerk, die op zijn beurt in de 13de eeuw een romaanse voorganger had vervangen. De drie beuken worden overdekt door houten tongewelven. De sacristie aan de zuidzijde van het koor dateert uit de 16e eeuw en wordt overdekt door ster- en netgewelven. De kerk is sinds 1572 of 1573 in protestantse handen. De kerk heeft een 14de-eeuwse toren, de Stadstoren, met een gewolfd zadeldak — een in deze streken ongewoon type — dat bovendien haaks op de kerk staat. De toren had oorspronkelijk een verdedigende functie. In de voet bevindt zich een noord-zuiddoorgang. Het naoorlogse carillon bevindt zich in een dakkapel uit 1601 en vervangt een ouder carillon. Dit oude carillon staat tentoongesteld in de kerk. Tot de inventaris behoort een 17de-eeuwse preekstoel, die oorspronkelijk in de Grote Kerk van Dordrecht stond en tijdens de laatste restauratie (1960-1968) in Oudewater werd geplaatst. Deze preekstoel uit 1592 is een belangrijk stuk van de Hollandse-renaissance ‘Kleinarchitektur’. Vanaf deze preekstoel werden op 6 mei 1619 de Dordtse Leerregels gepresenteerd. De kerk bezit een gotisch stenen doopvont, dat eeuwenlang begraven is geweest. Tijdens de renovatie van de kerk werd het doopvont teruggevonden onder de bestrating. Het doopvont stond oorspronkelijk in de doopkapel aan de westzijde van de kerk. Deze doopkapel is na de Reformatie afgebroken. De contouren van de kapel zijn aangebracht in de bestrating. In de kerk bevindt zich een grafmonument voor de in 1613 alhier begraven wetenschapper Rudolph Snellius. De kerk beschikt over een 28-stemmig hoofdorgel van Kam en Van der Meulen uit 1840. In 2008 is een Engels 12-stemmig koororgel geplaatst, oorspronkelijk geplaatst in St. Aubin op het eiland Jersey. Vaste bespeler van de orgels is stadsorganist Gerben Mourik De kerk is in gebruik bij de Hervormde Gemeente Oudewater-Hekendorp die gelieerd is aan de stroming van de Gereformeerde Bond.

Oudewater () is een stad en gemeente in de Nederlandse provincie Utrecht. De plaats verkreeg stadsrechten in 1265 en kan daarmee worden beschouwd als de oudste stad in het Groene Hart. Oudewater ligt aan de monding van het riviertje de Lange Linschoten in de Hollandse IJssel. Oudewater heeft ruim 300 historische panden, 97 gemeentelijke monumenten en 127 rijksmonumenten en daarmee de hoogste monumenten-dichtheid van Nederland. De stad is bekend vanwege de 'Heksenwaag' uit 1545, werd rijk door de touwindustrie - wat de inwoners ook de bijnaam 'Geelbuiken' heeft opgeleverd - en was een van de twaalf steden die in 1572 de Eerste Vrije Statenvergadering bijwoonden. Met de slagzin Natuurlijk, Historisch, Kleurrijk - Dat is de Magie van Oudewater - wil het gemeentebestuur anno 2022 het groene buitengebied, de geschiedenis en de binnenstad van Oudewater onder de aandacht brengen.

Gezicht Oudewater is een van rijkswege beschermd stadsgezicht in Oudewater in de Nederlandse provincie Utrecht. De procedure voor aanwijzing werd gestart op 23 augustus 1973. Het gebied werd op 18 januari 1977 definitief aangewezen. Het beschermd gezicht beslaat een oppervlakte van 30,2 hectare. Panden die binnen een beschermd gezicht vallen krijgen niet automatisch de status van beschermd monument. Wel zal de gemeente het bestemmingsplan aanpassen om nieuwe ontwikkelingen in het gebied te reguleren. De gezichtsbescherming richt zich op de stedenbouwkundige en cultuurhistorische waardering van een gebied en wil het toekomstig functioneren daarvan veiligstellen.

Het stadhuis van Oudewater werd in 1588 gebouwd door Pieter Gerritsz Paemburch. Het stadhuis bevindt zich op de Visbrug in Oudewater.

De Waag van de Utrechtse stad Oudewater wordt ook wel de Heksenwaag genoemd, omdat hier van de 16de tot in de 18de eeuw personen werden gewogen die van hekserij werden beschuldigd.

De Oudkatholieke Kerk Oudewater is gebouwd in 1882 in neoromaanse stijl naar een ontwerp van architect M.C. Van Wijngaarden uit Woerden. De Heilige Michaël en Johannes de Doper zijn de schutspatronen van deze kerk. Voorheen was deze kerk gevestigd aan de Markt, als schuilkerk. Het altaar in barokstijl en ook een gedeelte van het verdere interieur zijn hieruit afkomstig. De huidige kerk is gebouwd op de plaats van de voormalige Rooms-Katholieke schuilkerk en bevindt zich in de Leeuweringerstraat. In maart 1881 verscheen bij de firma Rahms het bestek voor de bouw van de kerk en bijbehorende kosterswoning. Op 11 april 1881 vond de aanbesteding plaats. Hierop kwamen 15 reacties binnen. De hoogste prijsopgave was ƒ 18.275 en de laagste ƒ 13.693. Deze was van de firma Selms uit Woerden. Deze firma kreeg dan ook de opdracht de kerk te bouwen. Voor de opgegeven prijs verzorgde Selms ook de afbraak van de oude kerk. Aan de gevel van het gebouw bevindt zich een steen met het opschrift Deo Optimo Maximo, hetgeen betekent aan de verhevenste en allerhoogste God. Tijdens de Kerstmis wordt een speciaal kazuifel gedragen door de pastoor of priester die deze mis leidt. Dit kazuifel is rood en toont geborduurde beeltenissen uit het leven van Jezus. Achter de kerk bevindt zich een pastorietuin met een beeld van Sint-Michaël.

Het Sint-Franciscusgesticht is een voormalig zustergesticht, pensionaat en school in Oudewater in de Nederlandse provincie Utrecht. In september 1857 kwamen er vanuit Bennebroek enkele zusters Franciscanessen naar Oudewater. Het Franciscusgesticht werd gebouwd in 1887. Architect Evert Margry (ook verantwoordelijk voor de naastgelegen Franciscuskerk) ontwierp een gebouw met twee vleugels in neogotische stijl. In de vleugel aan de Kapellestraat woonden de Zusters Franciscanessen. In de vleugel aan de Kloosterstraat waren de school en het pensionaat voor oude mensen gevestigd. In 1971 weken de zusters, vanwege een verminderend aantal, uit naar enkele naastgelegen huizen. De vleugel aan de Kloosterstraat heeft plaats gemaakt voor woningbouw. De resterende vleugel aan de Kapellestraat is een gemeentelijk monument. Deze zijn tot 1998 bewoond geweest door de nonnen. Sinds 1978 deed het gebouw dienst als huisvesting voor de gemeenteambtenaren. In de jaren ‘90 werd een nieuw stadskantoor gerealiseerd aan de Waardsedijk. Sindsdien is het pand in gebruik als kantorencomplex. In 2007 werd door Ria Mulder tijdens het archiveren een dagboek aangetroffen dat het laatste oorlogsjaar beschrijft.

De watertoren van Oudewater werd ontworpen door Roelof Kuipers en gebouwd in 1911 in opdracht van de Utrechtse Waterleiding Maatschappij. De watertoren, die in 1966 werd afgebroken, had een hoogte van 32,5 meter en twee waterreservoirs: 100 m³ en 30 m³.

De Sint-Franciscuskerk is een rooms-katholieke kerk in Oudewater. De kerk werd tussen 1881 en 1882 gebouwd ter vervanging van een oudere en kleinere kerk uit 1803. De Sint-Franciscuskerk werd ontworpen door Evert Margry, die een leerling van Pierre Cuypers was geweest. Margry ontwierp een driebeukige neogotische kruiskerk, met een pastorie. Margry ontwierp ook het hoofdaltaar en de altaren in de zijkapellen. Veel van het overige interieur, waaronder de kruiswegstatie, is ook afkomstig uit zijn atelier. De Sint-Franciscuskerk heeft een toren van 60 meter hoog. De kerk is 14,8 meter hoog, 54 meter lang en inclusief het schip en de zijbeuken 19,5 meter breed. De kerk wordt overdekt door stenen kruisribgewelven. Het interieur is vrijwel geheel beschilderd. In 1992 werd houtrot in de kerktoren ontdekt. Om de restauratie te financieren werd de Stichting Reddingsplan Franciscuskerk opgericht. In 1994 werd de toren gerestaureerd. In 2009 werd de kerk voorzien van een nieuwe fundering om verdere verzakking tegen te gaan.. Dit vormde, samen met het herstel van het koor, de eerste en tweede fase van de restauratie. In 2019 is de derde fase van de restauratie uitgevoerd en zijn de ramen en het schilderwerk in het transept hersteld.. De kerk werd op 6 september 1882 in gebruik genomen en werd gewijd aan Franciscus van Assisi. De kerk is tot op heden in gebruik bij de geloofsgemeenschap St. Franciscus van de Parochie Pax Christi. De kerk beschikt over een orgel van de firma Maarschalkerweerd.