Twee kinderen

Het Siegerpark is een klein stadspark aan de Sloterweg in de Riekerpolder in Amsterdam-Nieuw-West. De naam is niet vastgelegd in de Basisregistratie Adressen en Gebouwen.

Constructie in DIN 20 is een artistiek kunstwerk staande in het Siegerpark, Amsterdam Nieuw-West. Het abstracte beeld van André Volten maakt sinds 1998 deel uit van het beeldenpark van genoemd park. Volten maakte een serie onder de gemeenschappelijke noemer Constructie waarvan twee andere werken eveneens in Amsterdam staan: Constructie H-Balk DIN 30 en Constructie staal DIN 20. In andere steden werden ze ook geplaatst. Net als die werken is het werk in het Siegerpark een stapeling van aan elkaar gelaste H-profielen, geplaatst in allerlei hoeken ten opzichte van elkaar. Ons Amsterdam gaf aan dat dit beeld afwijkt van de andere beelden en zag erin (mede door de plaats waar het neergezet is) een overgang tussen park en de oprukkende stad. Zo kijkt het beeld uit op de rijksweg 4, waarvoor het Siegerpark in de jaren zestig een deel moest inleveren. Overigens kwam de stadsbebouwing na de plaatsing nog dichterbij met het inrichten van hert John M. Keynesplein.

Keesje, het diakenhuismannetje is een artistiek kunstwerk staande in het Siegerpark, Riekerpolder, Amsterdam Nieuw-West. Het beeld van Jan Bronner maakt sinds 1998 deel uit van het beeldenpark van genoemd park. Het is een in brons gegoten voorstudie (derhalve van voor 1947, Bronner was jaren bezig met de beeldengroep) naar gipsen mal van het definitieve diakenhuismannetje dat onderdeel is van het Hildebrandmonument, dat in de Haarlemmerhout in Haarlem staat. Overigens bezit het Museum Beelden aan Zee in Scheveningen ook een Keesje. Keesje was een karakter uit de zedenroman Camera Obscura, die als wees nergens kon aarden. Volgens Dominique Salomons van Ons Amsterdam (2004) staat hij daarom een beetje verscholen in het bosachtige park en kijkt naar een uitgang. Volgens "Buitenkunst in Amsterdam" betreft het hier een “oude man” die zijn verdiende geld moest afdragen aan het diakenhuis. Het beeld is bezit van het Stedelijk Museum Amsterdam, waarin de grote beeldengroep al in 1948 te zien was; het Stedelijk zou het in 1950 hebben aangeschaft. Het belandde na die tentoonstelling in een depot en werd in 1998 uitgeleend aan genoemd park.

Compositie voor een tuin is een artistiek kunstwerk geplaatst in het Siegerpark, Riekerpolder, Amsterdam Nieuw-West. Het beeld van Shamaï Haber maakt sinds 1998 deel uit van de beeldentuin van genoemd park. Anders dan de andere beelden die opvallend langs de paden staan, staat Compositie voor een tuin in de struiken. Het zijn gestapelde brokken graniet, zonder een herkenbare vorm (abstract). De kunstenaar meldde dat het beeld eigenlijk “niets voorstelt” anders dan een beeld in de tuin. Het enige dat volgens de kunstenaar wel telde was de manier waarop de brokken gerangschikt zijn. Er is daarbij slechts één goede oplossing. Het beeld zou geïnspireerd zijn op Israël/Palestina; het beeld werd vermoedelijk in Parijs gemaakt. Het beeld gaat langzaam op in de beplanting van het park; het wordt overwoekerd door scheuten van een plataan en oeverriet. Origineel was Compositie voor een tuin voor een solotentoonstelling in het Stedelijk Museum Amsterdam in 1960; hij had net de Bourdelle-prijs ontvangen. Willem Sandberg vond echter La grande porte mooier en ruilde met de kunstenaar. Het kreeg de Compositie in bruikleen en rond 1975 schonk de kunstenaar het werk alsnog aan het museum. Het belandde echter in het depot, waarbij er in 1998 een plek vrijkwam als onderdeel van de beeldentuin in het Siegerpark. In 1965 werkte Haber mee aan de beeldententoonstelling in het Vondelpark, georganiseerd door Sandberg. Dat beeld Cascade Vondelpark is nooit van haar plaats gekomen (gegevens 2023).

Westgate II is een kantoorgebouw in Amsterdam Nieuw-West, wijk Riekerpolder. Het circa 50 meter hoge H-vormige gebouw staat fysiek aan het Adam Smithplein, maar heeft haar adressen aan de Thomas R. Malthusstraat (huisnummers 1-65). Het gebouw dat de gehele westelijke gevelwand van het plein vult herbergt circa 30.000 m² vloeroppervlak. Het is ontworpen door Kraaijvanger Urbis met architecten Rob Ligtvoet, Leendert Spreij en Jan Hein Franken, die het zelf ook vastlegde. Het gebouw werd neergezet in opdracht van PricewaterhouseCoopers (Nederland). De twee langgerekte torens staan in rechte hoek op de nabij gelegen Rijksweg 4, ze vormen tevens de scheidslijn tussen het plein en Siegerpark. De twee torens worden verbonden door een lager gedeelte waarin (soms x-vormige) trappenhuizen, ontmoetingsruimten etc. zijn geplaatst. Het uiterlijk zou volgens het architectenbureau overeenkomstig de toen geldende huisstijl van PwC gebouwd zijn.

Demeure 4 (Lanleff) is een artistiek kunstwerk staande in het Siegerpark, Riekerpolder, Amsterdam Nieuw-West.

Het Adam Smithplein, Amsterdam is een plein in de wijk Riekerpolder in Amsterdam Nieuw-West.

De Nieuwe Haagsebrug (brug 157P) is een tweedelig bouwkundig kunstwerk binnen de Gemeente Amsterdam, maar gelegen op grond van Rijkswaterstaat. De brug kreeg in 2017 haar naam. In het kader van de Nieuwe Haagseweg, naam voor het Amsterdamse gedeelte van rijksweg 4, werden er kunstwerken geïntegreerd; het zijn de eindjaren zestig en beginjaren zeventig. In 1973 rijdt er verkeer over het Amsterdamse traject en ter hoogte van de buurt Riekerpolder zijn twee sets viaducten te zien. De twee viaducten (brug 158P: Johan Huizingabrug) voor de kruising met de Johan Huizingalaan bevinden zich in hun laatste stadium van afbouw; het traject van de laan naar de Oude Haagseweg is opnieuw aangelegd, maar moet nog geasfalteerd worden. De twee viaducten of tunnels, afhankelijk van het standpunt, die later bekend worden als de Nieuwe Haagsebrug Noord en Zuid liggen er nog ongebruikt bij. Het zou nog jaren duren voordat er ter plekke van het Adam Smithplein verkeer onder de rijksweg zal doorgaan. Ook een jaar later (augustus 1974) liggen er alleen de overspanningen, maar een aansluiting op de infrastructuur heeft het nog niet. In 1982/1985 is de situatie voor verkeer ongewijzigd, maar tussen de beide Nieuwe Haagsebruggen ligt dan een vroege versie van de Nieuwe Haagsespoorbrug van de Nederlandse Spoorwegen. Met de afronding van de aanleg van de combinatie John M. Keynesplein en eerder genoemd Adam Smithplein met de daaraan gevestigde kantoren wordt er een weg doorgetrokken van het laatste plein naar de Oude Haagseweg. Het is dan circa 2004. De tunnels hebben een hoogte van 3,25 meter dus hangen relatief laag boven het wegdek. Noch het Adam Smithplein noch de Johan Huizingalaan hebben een directe aansluiting op de rijksweg. De Oude Haagsebrug ligt in de Oude Haagseweg over de Ringvaart Haarlemmermeer.

PricewaterhouseCoopers, afgekort PwC, is een internationaal assurance- en (belasting)advieskantoor, met de hoofdzetel in New York. PwC Nederland behaalde in het boekjaar 2021/2022 een netto-omzet van 937 miljoen euro met een bezetting van bijna 5500 medewerkers. In Nederland heeft het bedrijf dertien vestigingen. Het Nederlandse hoofdkantoor staat in Amsterdam. De onderneming is actief in de zakelijke dienstverlening op het gebied van accountancy, belastingen, human resources, auditing, crisismanagement, performance improvement en financiële services. PwC ontstond in 1998 door een fusie van Price Waterhouse en Coopers & Lybrand. De consultancytak werd in 2002 verkocht aan IBM. De advisory-afdeling werd echter opnieuw opgezet na de verkoop van de consultancytak. Tot en met 2010 stond het kantoor bekend als PriceWaterhouseCoopers. PwC wordt samen met KPMG, EY (Ernst & Young) en Deloitte tot de Big Four gerekend. De formele naam is PricewaterhouseCoopers, aangevuld met een toevoeging van de betreffende entiteit (land of activiteit), maar vanaf 2010 maakt het bedrijf in haar commerciële uitingen gebruik van de naam PwC. Het wereldwijde netwerk bestaat uit kantoren in 152 landen waar meer dan 328.000 mensen werken.

Giant pink glasses (Nederlands: Gigantische roze bril) is een artistiek kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Kunstenares Daniella Rubinovitz wilde dat we de wereld eens anders bezagen, niet in het open veld, maar door een doorkijk, in dit geval een grote roze bril. Het zou een mens tot ander inzicht kunnen brengen. Rubinovitz zag mogelijkheden in mensen die zichzelf fotografeerden, al dan niet via een selfie en dat dan weer terugkeken, waarbij het perspectief steeds verandert. Het kunstwerk was oorspronkelijk bedoeld voor Apenheul in Apeldoorn, maar daar bleek het te groot voor. Het stond vervolgens op Keukenhof, vervolgens bij Paleis Soestdijk, Verzetsstrijderspark te Apeldoorn. In 2018 werd het verwacht bij Future Play (een festival) gehouden in De Oeverlanden in Amsterdam Nieuw-West. Er vond overleg plaats met de plaatselijke parkwachter en ze kozen een plek uit nabij de Nieuwe Meer. Gezien de kleur zou het goed passen in de omgeving van de daar liggende homo-ontmoetingsplaats. Degene die het gevaarte moest plaatsen kon de aangewezen plek niet vinden en zette het op een heuveltje langs de Oude Haagseweg neer. Dat was niet de bedoeling, maar vlak na het plaatsen bereikten kunstenares en parkwachter vragen, ook van de homogroep of het "beeld" daar niet permanent kon blijven. De kunstenares kreeg toestemming van de gemeente het beeld daar minstens vijf jaar te laten staan. Het gevaarte meet 4 (breed) bij 1,7 (hoog) bij 4,4 (diep) meter en is van gepoedercoat metaal. Rubinovitz haalde zelf een uitspraak van Audrey Hepburn aan (La vie en rose/I am looking at the world through rose-colord glasses).

De Riekerpolder is een polder in de gemeente Amsterdam, stadsdeel Nieuw-West (voor 1921 gemeente Sloten), ten noorden van de Nieuwe Meer. De Riekerpolder is een voortzetting van de Rietwijkerpolder en de Bovenwegse Sloterpolder (of Sloterbuitenpolder) en ontstond in 1636 toen het gebied tussen de Sloterweg en de Nieuwe Meer bedijkt werd en bemalen werd met een poldermolen, de Riekermolen. De polder is onderdeel van een veenweidegebied dat deel uitmaakte van het Hollands-Utrechtse veengebied. Het aldus ontstane weidegebied bleef eeuwenlang ongeschonden. Bij de inpoldering van de Haarlemmermeer (1849-1852) werd een stukje van de polder in het zuidwesten doorgraven voor de Ringvaart van de Haarlemmermeerpolder, tussen waar nu Badhoevedorp en de buurtschap Nieuwe Meer liggen. Langs de Sloterweg bevindt zich sinds de jaren dertig het Siegerpark. Voorts zijn er volkstuinen ('Ons Buiten'), die hier zijn gevestigd sinds 1927, en is er het Sportpark Riekerhaven. Ook het Sportpark Sloten, het (oude) Bijenpark en de tuinparken 'Lissabon', 'Eigen Hof' en VAT liggen in de Riekerpolder. Op 14 november 1938 verongelukte in de Riekerpolder een Douglas DC-3 van de KLM, de PH-ARY "IJsvogel". Er waren zes dodelijke slachtoffers te betreuren, waaronder vier van de vijf bemanningsleden. De verstedelijking begon met de aanleg van het Bedrijventerrein Riekerhaven bij de Schinkel in de jaren veertig. In 1952 werd begonnen met zandwinning. Het zand was bestemd om weilanden ten noorden van Sloten op te hogen voor woningbouw in de Westelijke Tuinsteden. De ontstane Riekerplas werd bij de Nieuwe Meer gevoegd. De poldermolen, waarvan de functie in 1932 grotendeels werd overgenomen door een motorisch aangedreven pomp, werd in 1956 gedemonteerd en in 1961 verplaatst naar zijn huidige standplaats, de Amsteldijk bij de Kalfjeslaan. In de jaren dertig werd het gebied in tweeën gedeeld door de aanleg van de nieuwe weg naar Schiphol en Den Haag (Haagseweg). In de jaren zestig werd een nieuw dijklichaam aangelegd voor de nieuwe A4. Midden jaren zeventig werd in de middenberm van deze snelweg de Schiphollijn aangelegd, waarvan het eerste gedeelte op 20 december 1978 in gebruik kwam. De gemeente Amsterdam gebruikte het restant van de Riekerpolder tot 1985 om grond en puin op te slaan, maar sommige delen van de polder bleven intact. Deze werden bedreigd door de aanleg van bebouwing en wegen, alsmede een nieuwe aansluiting met de A4 en uitbreiding van kantoorgebouwen in het kantorengebied Riekerpolder. Sinds de jaren zestig waren er meerdere gebouwen van de IBM gevestigd waaronder een fabriek voor schrijfmachines en in de jaren zeventig werd het Nederlandse hoofdkantoor gevestigd aan de Johan Huizingalaan nr. 765 (architect W.Th. Ellerman, bureau Lucas & Niemeijer, 1978). Het kantoorgebouw staat sinds 2008 als een der jongste gebouwen op de gemeentelijke monumentenlijst.

De Oeverlanden is een park, recreatie- en natuurgebied in Amsterdam Nieuw-West. Het park ligt ten noorden van de Nieuwe Meer, ten zuiden van de Oude Haagseweg, ten westen van het volkstuincomplex Ons Buiten en ten oosten van de Ringvaart. Het natuurgebied De Oeverlanden is sinds de jaren vijftig ontstaan op de opgespoten grond uit de Nieuwe Meer. Een gebied met ruige natuur is hier toen gegroeid. Toen de gemeente Amsterdam in de jaren tachtig het gebied wilde bestemmen voor woningbouw kwam hiertegen protest en werd in 1984 de 'Vereniging De Oeverlanden Blijven' opgericht die sindsdien opkomt voor behoud en voor het beheer zorgt. In de jaren negentig zijn er recreatievoorzieningen gemaakt voor de nabijgelegen nieuwbouwwijk Nieuw-Sloten. Ten noorden van het park, aan de Oude Haagseweg, bevindt zich Mercure Hotel Amsterdam West [1] op de plaats van het vroegere Euromotel uit 1978. Aan de noordzijde is het park bereikbaar met GVB buslijn 369 en Connexxion buslijn 397. Tussen april en oktober vaart in de weekenden over de Nieuwe Meer het motorveer Helena voor voetgangers en fietsers tussen het park en het Amsterdamse Bos nabij boerderij Meerzicht. Sinds 2004 staat bij aanlegplaats van het veer het kunstwerk 'Zullen we wachten op de boot?', van Semna van Ooy. Een extra lange bank, met klok op mast. Andere kunstwerken in de Oeverlanden zijn: de 'Witte bollenboom' en 'Gigantische roze bril’. De Oeverlanden is reeds vele decennia in gebruik als homo-ontmoetingsplaats. Het langs het gebied lopende Anton Schleperspad is in 1994 vernoemd naar Anton Schlepers (1945-1991), de 'ontdekker van de Oeverlanden'.