Nederlands Kanker Instituut

Het Antoni van Leeuwenhoek is een ziekenhuis en onderzoeksinstituut in Amsterdam dat is gespecialiseerd in oncologie: diagnose en behandeling en wetenschappelijk onderzoek van kanker. Het Antoni van Leeuwenhoek bevindt zich in de wijk Slotervaart aan de Plesmanlaan naast de bloedbank (Sanquin) en het voormalige Slotervaartziekenhuis. Het ziekenhuis is vernoemd naar Antoni van Leeuwenhoek (1632-1723), die in de medische wereld vooral bekend is als een van de eersten die successen behaalde met de microscoop. Het Antoni van Leeuwenhoek is het enige door de Organisation of European Cancer Institutes aangewezen Comprehensive Cancer Center in Nederland, voor kankerzorg en onderzoek.

Het Slotervaartziekenhuis (van juni 2015 tot het faillissement in 2018 MC Slotervaart) was een algemeen ziekenhuis te Amsterdam Nieuw-West. Het gebouw staat in de wijk Slotervaart bij de Louwesweg en Johan Huizingalaan, naast het Nederlands Kanker Instituut-Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis en het Verpleeghuis Slotervaart. Het werd eind 1975 in gebruik genomen. Op 25 oktober 2018 werd het failliet verklaard.

Het Abraham Staalmanplein in Amsterdam-Slotervaart is genoemd naar Abraham Staalman (1871-1935), pionier voor de volkswoningbouw en oprichter van woningbouwvereniging 'Het Westen'. Het Abraham Staalmanplein vormt het middelpunt van de Staalmanpleinbuurt waarvan de bouw begon in 1958. De straten in deze buurt zijn genoemd naar personen die hun sporen hebben verdiend op maatschappelijk terrein. Deze buurt wordt begrensd door de Slotervaart, Ringspoordijk, Henk Sneevlietweg en Johan Huizingalaan. Sinds enige jaren vindt stedelijke vernieuwing plaats, waarbij de oorspronkelijke bebouwing gedeeltelijk door nieuwbouw wordt vervangen. In april 2019 werd het Abraham Staalmanplein, inclusief de kenmerkende kiosken, aangewezen tot gemeentelijk monument.

Spiegelkubus is een kunstwerk van Yvonne Kracht. Het is geplaatst voor de uit 1959 stammende oudbouw van Sanquin aan de Plesmanlaan 125 in Amsterdam, Slotervaart Het werk dateert uit ongeveer 1984 in een tijd waar de kunstenares werkte met opengewerkte ruimtelijke objecten. In dit geval is er spraak van een kubus. Zij staat op een ribbe, terwijl diagonaal over de kubusvlakken open ruimtes zijn gelaten, sommige begrensd door spiegelend materiaal. Het zou eerder te zien zijn geweest in Vlissingen en het Amsterdamse Amstelpark. Het kunstwerk wordt op het terrein vergezeld door twee titelloze kunstwerken van Piet Donk (aan de gevel) en Jan Wolkers voor de gevel.

Voor de gevel van het gebouw van de Plesmanlaan 125 staat een titelloos kunstwerk. Het werk dateert uit 1959 en werd gemaakt voor het gebouw van het Centraal Laboratorium van de Bloedtransfusiedienst in Slotervaart, Amsterdam. Op de grond nabij de ingang staat een beeld van Jan Wolkers. Het is een bukkende vrouw, die een kind vasthoudt. Volgens Kunstwacht Amsterdam stond de toenmalige vrouw van Jan Wolkers Annemarie Nauta model voor de vrouw; ze zou later ook model staan voor Olga uit Wolkers’ roman Turks fruit. Aan de genoemde vleugel staat een eveneens titelloos werk van Piet Donk uit 1959.

Aan de gevel van het gebouw van de Plesmanlaan 125 in Amsterdam is een titelloos kunstwerk te vinden. Het werk dateert uit 1959 en werd gemaakt voor het gebouw van het Centraal Laboratorium van de Bloedtransfusiedienst in Slotervaart, Amsterdam. De kunstenaar is Piet Donk (Leiden, 6 november 1904 – 29 maart 1994). Het stelt het embleem voor van genoemde instelling CLB en is gemaakt van koperen plaatwerk. Het kunstwerk bevindt zich op de in 1959 opgeleverde oudbouw ontworpen door architect Jan van der Linden. Voor genoemde vleugel staat een eveneens titelloos werk van Jan Wolkers.

De Johan Huizingalaan in Amsterdam Nieuw-West ligt in het verlengde van de Oostoever, vanaf de Robert Fruinlaan tot aan de Nieuwe Haagseweg. In het verlengde ligt de Oude Haagseweg.

De Louwesweg in Amsterdam Nieuw-West ligt in het verlengde van de Aletta Jacobslaan, vanaf de Johan Huizingalaan tot aan de Antwerpenbaan. De weg werd in 1957 vernoemd naar topambtenaar en ontwikkelaar van het voedseldistributiesysteem in de Tweede Wereldoorlog ir. Stefan Louwes (1889-1953).

De Corry Tendeloobrug (brug 713) is een vaste brug in Amsterdam Nieuw-West. De brug is gelegen in de Johan Huizingalaan en overspant een gracht die aan de noordzijde parallel loopt aan de Aletta Jacobslaan en Louwesweg. De Aletta Jacobslaan gaat op de kruising met de Johan Huizingalaan over in de Louwesweg. De brug werd aangelegd in een periode dat de terreinen ten zuiden van de Slotervaart in ontwikkeling werden gebracht. Daarbij is de brug als het ware “op het droge” aangelegd; het was toen in 1959 nog een grote zandvlakte met provisorische wegen. Pas veel later, in het midden van de jaren zeventig, werd het Slotervaartziekenhuis gebouwd; later het MC Slotervaart. De bruggen werden in die tijd ontworpen door de Dienst der Publieke Werken, waar Dick Slebos en Dirk Sterenberg werkzaam waren als esthetisch architect. Deze werd ontworpen door Slebos. Slebos keek hier naar andere bruggen in de stad en paste daar een moderne betonnen variant op toe. De Corry Tendeloobrug heeft voor wat betreft haar uiterlijk iets weg van de Waalseilandbrug van Jo van der Mey. Een robuuste balustrade overspant driehoekige doorgangen (hier maar een). De Corry Tendeloobrug houdt daarbij in tegenstelling tot de Waalseilandbrug het midden tussen een brug en duikerbrug. In de balustrades is aan de waterkant reliëf aangebracht. Die balustrades gaan aan de zuidkant over in de walkant van de te kruizen gracht; aan de noordkant houden zij abrupt op. De brug ging vanaf haar oplevering naamloos door het leven als brug 713. De gemeente vroeg in 2016 aan de Amsterdamse bevolking om mogelijke namen voor dergelijke bruggen. Echter voor deze brug werd al daaraan voorafgaand een verzoek tot vernoeming ingediend. Het voorstel uit 2015 deze brug te vernoemen naar politica en strijdster voor vrouwenrechten Corry Tendeloo werd in juli 2016 goedgekeurd en de naam werd opgenomen in de Basisregistraties Adressen en Gebouwen.

De Verrijzenis van Onze Heer Jezus Christuskerk is een rooms-katholieke kerk aan de Louis Bouwmeesterstraat in Amsterdam. De kerk werd in 1959-1961 gebouwd in de wijk Slotervaart, naar ontwerp van architect Gerard Holt. Het is een modernistische kerk met een losstaande klokkentoren. De kerk werd van 2007 tot 2019 gebruikt door de Parochie van de Heilige Marcus. Het gebouw is sinds 2008 een gemeentelijk monument. In december 2019 werd door het Bisdom Haarlem-Amsterdam besloten dat de kerk per 1 januari 2020 fuseert met ver­schil­lende parochies van het stadsdeel Nieuw-West tot één parochie: De Vier Evangelisten. De gerenoveerde Pauluskerk in Osdorp is aangewezen als hoofdkerk van de parochie. Sinds 2023 zijn er in de Verrijzeniskerk geen reguliere vieringen meer.

Vlucht van kennis is een kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Het werk van kunstenaar Jentsje Popma hangt aan de noordgevel van een gebouw aan de kruising van de Aletta Jacobslaan en Johan Huizingalaan. Dit gebouw werd in 1957/1958 gebouwd voor IBM (Internationale Bedrijfsmachine Maatschappij NV), dan nog voornamelijk fabrikant van elektronische reken- en typemachines, maar ook al bezig met de eerste computers. Het gebouw, ontworpen door Bert Johan Ouëndag en Henri Timo Zwiers, werd gebouwd in het open veld in Slotervaart. Popma kwam met een roestvast stalen plastiek. Vlucht van kennis staat daarbij voor de vlucht die kennis en techniek in die jaren nam. Het laat volgens sommigen de aarde zien en volgens anderen een ringkern. Daaruit ontspruiten een staande man en een vliegende man met vogel. Het beeld wordt afgesloten door een reeks wiskundige symbolen (een +, een –, een x en een deelteken, verder nog wortelsymbool, een delta-symbool, een integraalteken en een schisma). De keus voor Popma hier was opmerkelijk omdat het merendeel van zijn werk te zien is in Friesland. Het personeelsblad van IBM uit oktober 1959: "IBM-ers zorgden voor een indrukwekkend huldeblijk op onze nieuwe fabriek. Het ontwerp stelt de zich steeds vernieuwende mens voor: gesymboliseerd door de vermoeide en uitgedoofde figuur, die na in het vuur te zijn opgegaan hieruit weer geestelijk en lichamelijk verjongd opstijgt. De kunstenaar heeft zich laten inspireren door het aloude verhaal van de vuurvogel Phoenix. De geestelijke vernieuwing wordt gesymboliseerd door de vogel en zodoende is het geheel een prachtige visualisering geworden van de voortdurende vooruitgang die een van de grondslagen vormt van het voortbestaan van onze Maatschappij." De gemeente Amsterdam omschreef het na een onderzoek naar wandkunst in de stad als "waardevol" (om te behouden) in verband met de cultuurhistorische waarde. Voorts constateerde de gemeente een beeldbepalende positie op de gevelwand, alsmede dat het al vanaf relatief grote afstand te zien is. Popma wendde zich later geheel tot de schilderkunst. IBM vertrok naar andere plaatsen in de stad. In 2018 is de Vreemdelingenpolitie Amsterdam gevestigd in het gebouw.

De Ark is een kerkgebouw in de wijk Slotervaart in Amsterdam Nieuw-West. De kerk is gebouwd in 1960-'61 naar ontwerp van architect Piet Zanstra. Het gebouw staat sinds 2008 op de gemeentelijke monumentenlijst en op de Top-100 van jonge monumenten van Amsterdam. Het gebied van Slotervaart en Overtoomse Veld werd in 1958 bij de Hervormde Gemeente Sloten N.H. ingedeeld. De Hervormde Gemeente Amsterdam-Sloten kreeg opdracht de kerk te bouwen in de tuinstad Slotervaart, gebouwd omstreeks 1956. Veel financiële steun was er van de gemeenteleden. Een vasthoudende groep ging trouw iedere maand met spaarzegels langs de huizen. Op 12 april 1960 kon uiteindelijk de eerste paal worden geslagen. In de programmering van De Ark waren er twee elementen die nieuw waren voor de protestantse kerkenbouw die invloed hadden op de vormgeving: 1. het gebouw moest ook op werkdagen opengesteld kunnen worden; 2. er werd een bidkapel gevraagd. Rond de kerkzaal is er een grote verkeersruimte, zodat alle ruimten voor sociale en pastorale doeleinden konden worden bereikt. De verkeersruimte fungeerde ook als ontmoetingsruimte voor kerkgangers en als foyer. Omdat de grote kerkruimte niet de juiste sfeer voor gebed op kleine schaal bood werd een aparte kleine bidkapel gemaakt, met een eigen sfeer. Deze is doordeweeks geopend. Bijzonder aan het gebouw zijn de bronzen deuren, de aparte klokkentoren en de bijzondere gekleurde ramen. Gebeeldhouwde deuren werden in Duitsland in de jaren vijftig al vaker toegepast. Er zijn vier hoofdstukken uit het verhaal van Noach afgebeeld. Te zien zijn de bouw van de ark, de intocht in de ark, de duif met een takje en het dankoffer. De deuren zijn ontworpen door Irene Lopez-Zanstra, dochter van de architect. De ramen in de kerkzaal waren oorspronkelijk een glas-appliqué, zij zijn inmiddels vervangen. In de bidkapel is het raam nog origineel. Zij verbeelden het scheppingsverhaal uit Genesis. Het orgel is gebouwd door Verschueren (1961) en Flentrop (1967). In 2010 ging De Ark samen met de Woestduinkerk, sinds 1996 genoemd Jacobuskapel. Die kerk werd in 2014 gesloopt. In 2015 is een deel van De Ark afgebroken, de westelijke gevel, om twaalf woningen te bouwen. Dit vooral om extra inkomsten te genereren. De alzijdigheid is hiermee verstoord; het monument is nu verminkt. In 2015-2016 is het overgebleven gebouw gerenoveerd.