Weertmolen

De watertoren van Sint-Joris-Weert bevindt zich aan de Stationsstraat in Sint-Joris-Weert, in de Belgische provincie Vlaams-Brabant. De watertoren maakt deel uit van de tramstelplaats van de stoomtram Zwarte Jean. De gehele tramstelplaats Sint-Joris-Weert is opgenomen als onroerend erfgoed. De watertoren is ontworpen door Vaerwyck, een architect uit Sint-Amandsberg, en is in eclectische stijl gebouwd. De toren is opgetrokken in donkerrode baksteen met accenten in gele baksteen. Het gebouw heeft een overkragend zadeldak met platte, rode dakpannen en houten druiplijsten en pinakels. Sinds 2005 is het als bijgebouw van de tramstelplaats een beschermd monument. Het water van de toren was afkomstig van de bron Pier Slot aan de Borrestraat en werd via een buizennetwerk naar de toren geleid.

Station Sint-Joris-Weert is een spoorwegstation langs spoorlijn 139 (Leuven - Ottignies) in Sint-Joris-Weert, een deelgemeente van Oud-Heverlee. De buurtspoorlijn Vossem - Bevekom had naast het station een eigen stelplaats. Het stationsgebouw is van het type 1893 en werd in 2005 beschermd als monument. Het gebouw is niet in gebruik en was vervallen. Gedeelten van het dak waren ingestort. Om verder verval tegen te gaan werd het gebouw gerenoveerd. Desondanks staat het nog altijd leeg. Ook de buurtspoorweggebouwen zijn beschermd. Het station telt drie perronsporen. Het derde spoor wordt voornamelijk gebruikt als terminus voor een studententrein op zondagavond. Dit is het laatste station van deze spoorlijn op Vlaams grondgebied. Het is nu een stopplaats.

De tramstelplaats Sint-Joris-Weert is gelegen aan de Stationsstraat van Sint-Joris-Weert, deelgemeente van Oud-Heverlee gelegen in de Belgische provincie Vlaams-Brabant. De tramstelplaats lag op de lijn 296 van Vossem naar Geldenaken (zie de buurtspoorwegen van de provincie Brabant). Deze lijn had de bijnaam Zwarte Jean en de stoomtram/motortram reed van 1905 tot 1957. In Sint-Joris-Weert zijn er nog drie gebouwen overgebleven die deel uitmaken van dit geheel. Deze drie gebouwen werden als geheel erkend als onroerend erfgoed. Het tramstation zelf bevindt zich tegenover het stationsgebouw. Het gebouw bestond uit woonruimten, een wachtzaal, een bureau en een goederenopslagplaats. De in hoofdzaak bakstenen constructie werd in eclectische stijl opgetrokken. Het geheel bestond uit drie duidelijk te onderscheiden delen die elk door hun concept en detailafwerking naar de drie hoofdfuncties verwijzen: links het woonhuis die door een traptoren gescheiden werd van de wachtzaal en rechts daarop aansluitend een lager bureaugebouw met magazijn. De stelplaats bestaat uit een bakstenen gebouwtje met watertoren, kolenhok en lampisterie (vierkante watertoren met zadeldak en bijgebouwtje, eveneens onder zadeldak) en twee loodsen die zijdelings aan elkaar verbonden zijn, namelijk een wagonloods en een locomotiefloods. Deze zijn allebei wat verder in het zuiden gelegen in de Stationsstraat.

Sint-Joris-Weert is een dorp in de Belgische provincie Vlaams-Brabant en een deelgemeente van Oud-Heverlee. Het ligt zo'n 10 km ten zuiden van Leuven. Ten westen van het dorp stroomt de Dijle, ten oosten ligt een bosgebied, het Meerdaalwoud. Sint-Joris-Weert was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1977. In Sint-Joris-Weert bevindt zich aan de rand van het Meerdaalbos het jeugdverblijf "De Kluis" van de Scouts en Gidsen Vlaanderen waar in 2003 en 2009 de Flamboree plaatsvond. In het bos ligt ook de Hertebron. In het dorp staat de Sint-Joriskerk. Naast deze kerk is er ook nog de Neerveldkapel aanwezig.

De Sint-Joriskerk is een kerkgebouw in Sint-Joris-Weert in de Belgische gemeente Oud-Heverlee in de provincie Vlaams-Brabant. De kerk ligt aan de Leuvensestraat. Het neoclassicistische gebouw bestaat uit een ingebouwde ongelede westtoren, een schip met vijf traveeën en een driezijdig gesloten koor bestaande uit één travee. De kerk heeft rondboogvensters en aan iedere zijde van de toren een rondboogvormig galmgat. De toren wordt gedekt door een ingesnoerde naaldspits met leien. Het portaal bevindt zich in de westgevel. Het gebouw is aan het begin van de 19e eeuw opgetrokken. Misschien werd het koor herbouwd op een laatgotische sokkel. De kerk is de parochiekerk van het dorp en gewijd aan Sint-Joris.

De Hertebron is een bron in het Meerdaalbos in het zuidwesten van de Belgische gemeente Oud-Heverlee. De bron ligt ten zuidoosten van Sint-Joris-Weert achter de voormalige camping La Hetraie en ongeveer 500 meter ten zuidwesten van het jeugdverblijf "De Kluis", en ligt aan het einde van het Paddenpoeldal. Rond de bron is een muurtje van keien gemetseld. Voorheen werd de waterkwaliteit van de Hertebron periodiek gecontroleerd, maar het agentschap Natuur & Bos dat deze controles uitvoert, is daarmee gestopt wegens te grote onbetrouwbaarheid van de kwaliteit tussen twee controles en herhaaldelijke bacteriële besmetting.

Het Grootbroek is een natuurgebied ten noordoosten van de tot de Vlaams-Brabantse gemeente Huldenberg behorende plaats Sint-Agatha-Rode, nabij de Leuvensebaan. Het gebied ligt ingeklemd tussen de Dijle en de Grande Marbaise. Nadat het werd aangekocht door het Agentschap voor Natuur en Bos vond kwalitatieve verbetering plaats. Er waren een viertal, door dijkjes gescheiden, vijvers aangelegd in de moerassige weilanden en deze vijvers werden uiteindelijk tot een enkele waterplas samengevoegd die 30 ha meet. Hieromheen bevinden zich moerassen met ook enkele vijvertjes terwijl zich aan de oostkant, in het Waals Gewest, een bos bevindt.

Het Kasteel Swiggershof is een kasteel in de tot de Vlaams-Brabantse gemeente Oud-Heverlee behorende plaats Sint-Joris-Weert, gelegen aan de Leuvensestraat 126-128.

Station Pécrot is een spoorweghalte langs spoorlijn 139 (Leuven - Ottignies) bij het dorp Pécrot in de gemeente Graven (Grez-Doiceau).

De Sint-Agathakerk is een kerkgebouw in Sint-Agatha-Rode in de gemeente Huldenberg in de Belgische provincie Vlaams-Brabant. De kerk is gewijd aan de heilige Agatha van Sicilië. De kerk staat aan de Leuvensebaan en de St.-Agathastraat en wordt omgeven door een kerkhof met kerkhofmuur.

Sint-Agatha-Rode is een dorp in de Belgische provincie Vlaams-Brabant, en een deelgemeente van de gemeente Huldenberg. Het was een zelfstandige gemeente tot het bij de fusie van 1977 toegevoegd werd aan de gemeente Huldenberg. Sint-Agatha-Rode ligt ten oosten van de dorpskom van Huldenberg, in het heuvelend gebied tussen de valleien van de Dijle, die de zuidoostgrens van de deelgemeente vormt, en van de Laan die de zuidwestgrens vormt. Ten noorden van de dorpskom van Sint-Agatha-Rode mondt de Laan uit in de Dijle. De oostgrens van de deelgemeente vormt ook de taalgrens met de Waals-Brabantse dorpen Nethen en Pécrot. Sint-Agatha-Rode heeft zich ontwikkeld van een landbouwdorp tot een landelijk woondorp.

De Doode Bemde is een natuurreservaat in de Dijlevallei, ten zuiden van Leuven. Het strekt zich uit aan weerszijden van de rivier de Dijle, op het grondgebied van de gemeenten Oud-Heverlee, Sint-Joris-Weert, Neerijse (Huldenberg) en Korbeek-Dijle (Bertem). Het is veruit het belangrijkste en meest waardevolle natuurgebied in dit deel van de Dijlevallei. Het gebied is Europees beschermd als onderdeel van Natura 2000-gebied 'Valleien van de Dijle, Laan en IJse met aangrenzende bos- en moerasgebieden' (BE2400011).