Jolicoeurbrug

Tayouken Piss oftewel Les pisseurs d'Amsterdam is een beeldengroep in Amsterdam-Zuidoost.

De Kloekhorstbrug (brug 1397) is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. Bij de inrichting van de wijk Bijlmermeer werd voor de infrastructuur een soort ringweg aangelegd, die gevormd zou worden door de Bijlmerdreef, 's-Gravendijkdreef, Karspeldreef en Groesbeekdreef. Zij omsloten een buurt met voornamelijk honingraatflats. Men koos voor gescheiden verkeersstromen met snelverkeer op dijklichamen en langzaam verkeer op maaiveldniveau. Die infrastructuur leverde vanwege deze keus een grote vraag naar kunstwerken, want voetgangers en fietsers moesten wel in en uit die buurt kunnen komen. Architect Dirk Sterenberg van de Dienst der Publieke Werken ontwierp midden jaren zestig tal van “grote bruggen” (in de dreven) en maaiveldbruggen (voet- en fietspaden). Die Groesbeekdreef vormde jarenland een barrière tussen de wijk met hoogbouwflats (G-Buurt) en braak liggend land. Beginjaren tachtig waren de ideeën voor nog meer hoogbouwflats van tafel. Zo werd de K-Buurt waarin het Krimpertplein ingericht met laagbouw. Die K-Buurt moest vervolgens een verbinding krijgen met die Groesbeekdreef, maar dat was zo eenvoudig niet. Er moesten op een klein oppervlak zoveel mogelijk woningen worden gebouwd (een deel van de Groesbeekdreef werd opgeofferd aan boxen) en er moesten op- en afritten ingepland worden, terwijl ook het voet- en fietsverkeer langs die dreef doorgang moest houden. Dit leidde tot wat bekend werd als een heuvelbrug. Vanuit de K-Buurt stijgt een helling op zand tot het niveau van de dreef om vervolgens een kleine overspanning te krijgen die daadwerkelijk aansluit op de dreef. Ook deze twee op- en afritten (samen met Kolfschotenbrug, brug 1396) zijn ook ontworpen door Dirk Sterenberg, maar dan als zelfstandig architect te Hoorn (Noord-Holland) in 1981, nog wel werkend voor de Publieke Werken. Ze kregen een heel ander uiterlijk dan de in de jaren zestig ontworpen bruggen, maar Sterenbergs handtekening is nog wel terug te vinden in de borstwering. De naam kreeg de brug in 2018 toen in deze wijk talloze kunstwerken een naam kregen, als ze maar in snelwegen lagen. De brug werd vernoemd naar de Kloekhorststraat, die in het verlengde van de brug ligt. Deze straat is op zich vernoemd naar een oude boerderij in het buurtschap Klein Dochteren nabij Lochem. De brug ligt over de Koppenburglaan, een soort ventweg op maaiveldniveau langs de Groesbeekdreef op dijklichaam.

Brug 1149 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost.

Koppenburgbrug (brug 1029) is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost.

Brug 1147 was een bouwkundige kunstwerken in Amsterdam-Zuidoost. De verkeersstromen werden al bij het ontwerp en de aanleg en bouw van deze nieuwe woonwijk gescheiden gehouden. Er kwam een beperkt aantal dreven op een halfhoog dijklichaam voor het gemotoriseerd verkeer. Voor voetgangers en fietsers werd een fijnmazig systeem aan paden aangelegd. Gelijkvloerse kruisingen tussen deze twee systemen werden vermeden. Nadat Dirk Sterenberg van de Dienst der Publieke Werken in de serie 1000-1099 de viaducten in de dreven had ontworpen kon hij vrijwel direct verder met de kleinere voet- en fietsbruggen, de zogenaamde maaiveldbruggrn. Ook daarbij bediende hij zich van standaardtypen brug. Deze zijn ook voor zover in de 21e eeuw nog aanwezig te herkennen aan standaard leuningen en vooral de borstweringen met ankergaten. Die borstweringen zijn enigszins plastisch door het toegepaste spuitbeton. Ook het nummerbord voor al die bruggen is standaard; een metalen plaatje aan een baluster, tussen de leuningen in. De brug wijkt enigszins af, dat komt door haar lengte. De afwateringstocht tussen de flats Gooioord en Kikkenstein is vrij breed en zodoende is de brug hier langer. De overspanning van circa 37,5 meter, die net boven het wateroppervlak kwam te liggen werd gedragen door twee sets van brugpijlers. De brugnummers 1134 tot 1148 liggen hier overigens keurig op rij van oost naar west tussen de Bijlmerweide en Groesbeekdreef. In 1968 begonnen de heiwerkzaamheden. De brug verdween in de kader van het Bijlmermuseum bij een herinrichting rond 2004 uit het landschap; de bruggen 1146 en 1148 bleven functioneren.

Kerkcentrum De Nieuwe Stad is een Nederlandse kerk in Amsterdam-Zuidoost (Bijlmermeer), gebouwd in 1992/1993 en ontworpen door de architecten Lafour en Wijk.

Brug 1031 was een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. Ze maakte vanaf 1966 deel uit van de infrastructuur van deze toen nog toekomstige woonwijk. Het viaduct stond er jarenlang redelijk ongebruikt bij. In de woonwijk werd een systeem van gescheiden verkeersstromen geïntegreerd. Snelverkeer werd afgewikkeld via dreven op een dijklichaam, langzaam verkeer werd afgewikkeld op straten en paden op maaiveld niveau. Om dit te kunnen realiseren was een groot pakket aan bruggen en viaducten nodig. Deze werden voor het merendeel ontworpen door architect Dirk Sterenberg voor of in samenwerking met de Dienst der Publieke Werken. Sterenberg ontwierp daarbij viaducten en bruggen in allerlei maten. Brug 1031 werd nog getekend als viaduct in de Bijlmermeer, de straatnamen waren nog allemaal niet bekend. Brug 1031 werd gebouwd in wat uiteindelijk de Groesbeekdreef werd, een verbindingsweg tussen de Bijlmerdreef en Karspeldreef. Samen met de 's-Gravendijkdreef vormt het een rechthoek in de G- en K-buurt. Brug 1031 kwam daarbij een voet- en fietspad te liggen dat parallel liep met de Bijlmerdreef tussen Gulden Kruispad en Gooioord. Het viaduct is al te zien op een maquetteplattegrond uit 1965. De viaducten van Sterenberg zijn te herkennen aan de afgeronde randplaten, de standaard leuningen, de betegeling van de taluds en betonblokken op het wegdek, zo ook hier. Zelfs de lengte van de brug (17 meter) is “standaard” voor de wijk voor overspanningen in dreven over paden. Bij nieuw inzicht vanaf de jaren negentig zag de Gemeente Amsterdam dat delen van genoemde rechthoek liever geen weg voor snelverkeer meer bleef, maar een brede stadsstraat. Dit had tot gevolg zowel de Groesbeekdreef en de Bijlmerdreef ter plekke werden afgegraven en op maaiveldniveau kwam te liggen. Het viaduct werd een prooi voor de slopershamer. Voorts werd er rond 1995 aan de overzijde van de honingraatflat Gooioord aan de Groesbeekdreef een nieuw woonwijkje gebouwd, waardoor het genoemde voet- en fietspad ook verdween; er kwam even zuidelijker alleen nog een oversteekplaats voor voetgangers. Fietsers moeten sindsdien omrijden via het Gulden Kruispad, dat door een poort in flat Gooioord een doorgaande route heeft.

De Kolfschotenburg (brug 1396) is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. Bij de inrichting van de wijk Bijlmermeer werd voor de infrastructuur een soort ringweg aangelegd, die gevormd zou worden door de Bijlmerdreef, 's-Gravendijkdreef, Karspeldreef en Groesbeekdreef. Zij omsloten een buurt met voornamelijk honingraatflats. Men koos voor gescheiden verkeersstromen met snelverkeer op dijklichamen en langzaam verkeer op maaiveldniveau. Die infrastructuur leverde vanwege deze keus een grote vraag naar kunstwerken, want voetgangers en fietsers moesten wel in en uit die buurt kunnen komen. Architect Dirk Sterenberg van de Dienst der Publieke Werken ontwierp midden jaren zestig tal van “grote bruggen” (in de dreven) en maaiveldbruggen (voet- en fietspaden). Die Groesbeekdreef vormde jarenlang een barrière tussen de wijk met hoogbouwflats (G-Buurt) en braak liggend land. Beginjaren tachtig waren de ideeën voor nog meer hoogbouwflats van tafel. Zo werd de K-Buurt waarin het Krimpertplein ingericht met laagbouw. Die K-Buurt moest vervolgens een verbinding krijgen met die Groesbeekdreef, maar dat was zo eenvoudig niet. Er moesten op een klein oppervlak zoveel mogelijk woningen worden gebouwd (een deel van de Groesbeekdreef werd opgeofferd aan boxen) en er moesten op- en afritten ingepland worden, terwijl ook het voet- en fietsverkeer langs die dreef doorgang moest houden. Dit leidde tot wat bekend werd als een heuvelbrug. Vanuit de K-Buurt stijgt een helling op zand tot het niveau van de dreef om vervolgens een kleine overspanning te krijgen die daadwerkelijk aansluit op de dreef. Ook deze twee op- en afritten (samen met Kloekhorstbrug, brug 1397) zijn ook ontworpen door Dirk Sterenberg, maar dan als zelfstandig architect te Hoorn (Noord-Holland) in 1981, nog wel werkend voor de Publieke Werken. Ze kregen een heel ander uiterlijk dan de in de jaren zestig ontworpen bruggen, maar Sterenbergs handtekening is nog wel terug te vinden in de borstwering. De naam kreeg de brug in 2018 toen in deze wijk talloze kunstwerken een naam kregen, als ze maar in snelwegen lagen. De brug werd vernoemd naar de Kolfschotenstraat, die in het verlengde van de brug ligt. Deze straat is op zich vernoemd naar een landgoed met huis te Scherpenzeel, dat toen het landhuis nog een pachter met de naam Kolfschoten had viel onder de provincie Utrecht, maar vanaf 1814 ligt het in de provincie Gelderland De brug ligt over de Koppenburglaan, een soort ventweg op maaiveldniveau langs de Groesbeekdreef op dijklichaam.

Het Krimpertplein is een plein in Amsterdam-Zuidoost. Het plein kreeg haar naam per raadsbesluit van 19 oktober 1983. Ze werd daarbij vernoemd naar de boerderij Krimpert op landgoed Verwolde nabij het Gelderse Laren. Het autovrije plein is daarbij een open ruimte die door midden gesneden wordt door het Kelbergenpad, een kilometerslang voet- en fietspad dat door Amsterdam-Zuidoost voert. Aan de westzijde is het plein geheel betegeld tot aan de bebouwing met de even huisnummers 2 tot en met 60. Het plein kent aan deze zijde nog een meterslange uitloper in de vorm van een voetpad onder de bebouwing door. Aan de oostkant bevindt zich de grootste open ruimte met wat plantsoentjes tot ook hier de bebouwing begint met alleen huisnummer 5 (het enige oneven huisnummer). Alle bebouwing dateert uit de periode dat het plein werd aangelegd in de wijk Bijlmer Oost tussen 1983 en 1986. Het plein kent een curieus artistiek kunstwerk in de vorm van Now speak! van Amalia Pica. Het beeld verscheen op het plein na een nieuwe indeling van het plein (2019).

Now speak! is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. Het beeld in de vorm van een betonnen lessenaar is van kunstenares Amalia Pica, Argentijnse van geboorte, maar woonachtig in Londen (en Amsterdam). Het was een uitnodiging aan de plaatselijke bevolking zich over alles en nog wat uit te spreken. Ze liet zich daarbij inspireren door Michelangelo Buonarroti na het gereedkomen van beeld Mozes: "Laat je horen, spreek je publiekelijk uit!" De lessenaar stond langs het Gulden Kruispad. Oorspronkelijk stond er dan ook een betonnen microfoon op de lessenaar; die verdween al snel. De lessenaar werd in 2009 deel van de tentoonstelling "Straat van Sculpturen", een kunstroute door Amsterdam-Zuidoost. Toen die tentoonstelling afgebroken werd, had niemand interesse is het betonnen kunstwerk. Ondertussen maakte de kunstenaar wel een replica voor het Museum of Fine Arts in Boston, Verenigde Staten. Het deed daar dienst als toegepaste kunst want er wordt regelmatig gebruik van gemaakt, zoals de ingebruikname op 20 januari 2014 toen onder andere door burgemeester Marty Walsh. Andere sprekers mochten alleen spreken indien ze een onderwerp aansneden dat voor een andere bevolkingsgroep dan de eigen groep van belang was (geweest). Now speak! in Zuidoost leidde ondertussen langs een olifantenpad een zieltogend bestaan, onderhoud werd er niet gepleegd. Niemand wilde het hebben. In de tweede helft van de jaren tien van de 21e eeuw, bleek echter dat ook niemand het kwijt wilde. Het beeld werd alsnog opgeknapt en geplaatst op het Krimpertplein, iets zuidelijker van waar het eerst stond. Vanaf dan maakt het deel uit van de "Kunstroute Amsterdam Zuidoost". Het wordt daarbij ook wel gebruikt door multicultureel centrum Ala Kondre (alle landen). Ander werk van Amalia Pica in Amsterdam is te vinden in metrostation De Pijp.

Brug 1016 was een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. Ze maakte vanaf 1966 deel uit van de infrastructuur van deze toen nog toekomstige woonwijk. In de woonwijk werd een systeem van gescheiden verkeersstromen geïntegreerd. Snelverkeer werd afgewikkeld via dreven op een dijklichaam, langzaam verkeer werd afgewikkeld op straten en paden op maaiveld niveau. Om dit te kunnen realiseren was een groot pakket aan bruggen en viaducten nodig. Deze werden voor het merendeel ontworpen door architect Dirk Sterenberg voor of in samenwerking met de Dienst der Publieke Werken. Voor de ongelijkvloerse kruising dreef en pad werd veelal gebruik gemaakt van een standaard ontwerp. Dat geldt ook voor deze brug 1016, die werd neergelegd in de Bijlmerdreef over het laaggelegen fietspad behorende bij de hooggelegen Groesbeekdreef. De viaducten van Sterenberg zijn te herkennen aan de afgeronde randplaten, de standaard leuningen, de betegeling van de taluds en betonblokken op het wegdek. Bij nieuw inzicht in de jaren negentig zag de Gemeente Amsterdam liever dat het oostelijke stuk van de Bijlmerdreef vanaf de Gooiseweg geen weg voor snelverkeer meer bleef, maar een brede stadsstraat. Het dijklichaam werd afgegraven en de kruising Bijlmerdreef en Groesbeekdreef kwam daar ook op maaiveldniveau te liggen. Hoogbouwflats maakten plaats voor laagbouw woningen. Het viaduct werd dus overbodig en verdween uit het straatbeeld. Elders in het stadsdeel zijn de bruggen van Sterenberg behouden gebleven, bijvoorbeeld de Putterbrug (brug 1014), 650 meter naar het westen in hetzelfde ontwerp in dezelfde dreef; de tussenliggende brug 1015 verdween tegelijk met brug 1016. Ook een viaduct in de Groesbeekdreef werd overbodig en afgebroken. De kruising werd een rotonde.

Brug 1079 was een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost.