Berlin-Wilhelmsruh

Rosenthal is een stadsdeel van Berlijn. Het ligt in het westen van het district Pankow.

Märkisches Viertel is een stadsdeel in het Berlijnse district Reinickendorf. Het stadsdeel telt ongeveer 41.000 inwoners en bestaat uit diverse wooncomplexen met in totaal 17.000 appartementen in gebouwen tot 16 verdiepingen. De gebouwen werden gebouwd in de periode 1964-1974 door de GeSoBau Gesellschaft für sozialen Wohnungsbau, ook wel Gesobau genoemd. Oorspronkelijk was het een deel van Wittenau, maar het werd in 1999 een afzonderlijk stadsdeel. De wijk is gelegen in de Barnim (streek). Naast het Märkisches Viertel zijn er in Berlijn nog enkele soortgelijke wijken met veel hoogbouw. Dit zijn: Gropiusstadt in Neukölln Falkenhagener Feld in Spandau Grote delen van Marzahn Grote delen van Hohenschönhausen Grote delen van HellersdorfIn alle gevallen is het kenmerken dat ze (bijna) aan de rand van de stad liggen.

Residenzstraße is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de gelijknamige straat in het Berlijnse stadsdeel Reinickendorf. Het station opende op 27 april 1987 en wordt bediend door lijn U8. In 1978 werd lijn 8 verlengd naar de Osloer Straße, waar een nieuwe overstapmogelijkheid op de U9 ontstond. Men wilde de lijn echter nog verder naar het noorden doortrekken, zodat hij uiteindelijk het Märkisches Viertel, een grootschalig nieuwbouwgebied, zou bereiken. In september 1980 begon de aanleg van de eerste etappe van deze verlenging. Na een bouwtijd van zeven jaar kwam het 2,7 kilometer lange traject met de stations Franz-Neumann-Platz (Am Schäfersee), Residenzstraße en Paracelsus-Bad in gebruik. Het tracé verloopt aanvankelijk in een min of meer rechte lijn, maar maakt even voorbij station Residenzstraße een scherpe bocht naar links, waarbij de tunnel een aantal huizen onderlangs kruist. De stations op het noordelijke deel van de U8, alle van de hand van architect Rainer Rümmler, onderscheiden zich door een monumentaal en kleurrijk ontwerp, dat deels teruggrijpt op eerdere stijlperioden. In station Residenzstraße valt onder andere de dakconstructie op, die met een patroon van dwarsbalken doet denken aan de net na de Eerste Wereldoorlog gebouwde stations van de U6. Het thema van de inrichting van het station is Berlijn als residentiestad van de Pruisische koningen. De lichtbruin betegelde wanden worden gesierd door afbeeldingen van het Berlijnse stadsslot en historische stadsplattegronden. Blikvangers zijn de vierkante zuilen op het eilandperron, waarin kleurrijke heraldisch aandoende motieven zijn verwerkt. De vloeren zijn in een motief geplaveid met tegels in diverse rood-bruine tinten. Een dergelijke bekleding van de vloeren, in plaats van het eerder gebruikelijke asfalt, is in alle in de tachtiger en negentiger jaren gebouwde stations van de U8 te vinden en paste Rümmler voor het eerst toe in de stations van lijn U7 in Spandau, geopend in 1984. Ook de overkappingen van de bovengrondse ingangen zijn kenmerkend voor Rümmlers stijl in deze periode. Het metrostation beschikt aan beide uiteinden over uitgangen, die via een tussenverdieping leiden naar de Residenzstraße ter hoogte van de Grünrockweg en de kruising met de Emmentaler Straße. Het station is momenteel alleen bereikbaar via trappen en roltrappen, maar uiteindelijk moeten alle Berlijnse metrostations van een lift voorzien zijn. Station Residenzstraße heeft hierbij echter geen hoge prioriteit.

Franz-Neumann-Platz (Am Schäfersee) is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de Residenzstraße in het Berlijnse stadsdeel Reinickendorf. Het station opende op 27 april 1987 en wordt bediend door lijn U8. De naam van het metrostation verwijst zowel naar de Schäfersee, een meer in de omgeving, als naar het nabijgelegen naar de politicus Franz Neumann genoemde plein .In 1978 werd lijn 8 verlengd naar de Osloer Straße, waar een nieuwe overstapmogelijkheid op de U9 ontstond. Men wilde de lijn echter nog verder naar het noorden doortrekken, zodat hij uiteindelijk het Märkisches Viertel, een grootschalig nieuwbouwgebied, zou bereiken. In september 1980 begon de aanleg van de eerste etappe van deze verlenging. Na een bouwtijd van zeven jaar kwam het 2,7 kilometer lange traject met de stations Franz-Neumann-Platz, Residenzstraße en Paracelsus-Bad in gebruik. De stations op het noordelijke deel van de U8, alle van de hand van architect Rainer Rümmler, onderscheiden zich door een monumentaal en kleurrijk ontwerp. Het parklandschap rond de Schäfersee vormt het thema van de inrichting van station Franz-Neumann-Platz. In de witte wandbetegeling zijn boom- en vogelmotieven verwerkt en ook de zuilen op het eilandperron doen met hun vertakkingen in het dak aan bomen denken. De vloeren zijn in een motief geplaveid met crèmekleurige, roodbruine en blauwe tegels. Een dergelijke bekleding van de vloeren, in plaats van het eerder gebruikelijke asfalt, is in alle in de tachtiger en negentiger jaren gebouwde stations van de U8 te vinden en paste Rümmler voor het eerst toe in de stations van lijn U7 in Spandau, geopend in 1984. Station Franz-Neumann-Platz beschikt aan beide uiteinden over uitgangen, die via een tussenverdieping naar de Franz-Neumann-Platz en de Residenzstraße leiden. Het station is momenteel alleen bereikbaar via trappen en roltrappen, maar uiteindelijk moeten alle Berlijnse metrostations van een lift voorzien zijn. De inbouw van een lift in station Franz-Neumann-Platz zal volgens de prioriteitenlijst van de Berlijnse Senaat pas na 2010 plaatsvinden.

Paracelsus-Bad is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de Lindauer Allee in het Berlijnse stadsdeel Reinickendorf. Het station opende op 27 april 1987 en wordt bediend door lijn U8. Station Paracelsus-Bad dankt zijn naam aan een nabijgelegen zwembad, dat op zijn beurt genoemd is naar de Zwitserse arts, alchemist en mysticus Philippus Aureolus Theophrastus Bombastus von Hohenheim, beter bekend als Paracelsus. In 1978 werd lijn 8 verlengd naar de Osloer Straße, waar een nieuwe overstapmogelijkheid op de U9 ontstond. Men wilde de lijn echter nog verder naar het noorden doortrekken, zodat hij uiteindelijk het grootschalige nieuwbouwgebied Märkisches Viertel zou bereiken. In september 1980 begon de aanleg van de eerste etappe van deze verlenging. Na een bouwtijd van zeven jaar kwam het 2,7 kilometer lange traject met de stations Franz-Neumann-Platz (Am Schäfersee), Residenzstraße en het nieuwe eindpunt Paracelsus-Bad in gebruik. Het tracé verloopt aanvankelijk in een min of meer rechte lijn richting het noorden, maar maakt tussen de stations Residenzstraße en Paracelsus-Bad een scherpe bocht naar links, om zijn weg via de Lindauer Allee te vervolgen in westelijke richting. Station Paracelsus-Bad zou ruim zeven jaar het noordelijke eindpunt zijn van lijn U8, die in september 1994 werd doorgetrokken naar Wittenau. De stations op het noordelijke deel van de U8, alle van de hand van architect Rainer Rümmler, onderscheiden zich door een monumentaal en kleurrijk ontwerp, dat deels teruggrijpt op eerdere stijlperioden. In station Paracelsus-Bad, gedomineerd door de kleuren zwart en wit, vallen onder andere de zuilen en plafondlampen in art-decostijl op. Rümmler maakte bij zijn ontwerpen veelvuldig gebruikt van verwijzingen naar de naam of omgeving van het station. Vanwege het nabijgelegen zwembad nam hij dan ook de badhuiscultuur als thema van de inrichting van station Paracelsus-Bad. De witbetegelde wanden, waarin een zuilenmotief is aangebracht, worden gesierd door afbeeldingen van diverse badhuisscènes en van Paracelsus, de naamgever van het station. De vloeren zijn in een motief geplaveid met witte en zwarte tegels. Een dergelijke bekleding van de vloeren, in plaats van het eerder gebruikelijke asfalt, is in alle in de jaren tachtig en negentig gebouwde stations van de U8 te vinden en paste Rümmler voor het eerst toe in de stations van lijn U7 in Spandau, geopend in 1984. Ook de overkappingen van de bovengrondse ingangen zijn kenmerkend voor Rümmlers stijl in deze periode. Station Paracelsus-Bad beschikt aan beide uiteinden over uitgangen, die via een tussenverdieping naar de Lindauer Allee leiden. Paracelsus-Bad werd als enige van de in 1987 geopende metrostations aan de U8 van een lift voorzien. Sinds de jaren negentig worden alle nieuwe stations uitgerust met een lift en bouwt men ook in steeds meer oudere stations liften in. Op den duur moeten alle Berlijnse metrostations volledig toegankelijk zijn voor mindervaliden.

Osloer Straße is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de kruising van de Osloer Straße en de Schwedenstraße in het Berlijnse stadsdeel Gesundbrunnen. Het metrostation werd geopend op 30 april 1976 en wordt bediend door de lijnen U8 en U9, waarvan het voor laatstgenoemde lijn het eindpunt is. Bovengronds kan worden overgestapt op een tweetal tramlijnen, die het eerste na 1990 nieuwgebouwde tramtraject in voormalig West-Berlijn bedienen.

Lindauer Allee is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de gelijknamige straat in het Berlijnse stadsdeel Reinickendorf. Het metrostation werd geopend op 24 september 1994 en is onderdeel van lijn U8. Al sinds de bouw het Märkisches Viertel in de jaren 1960 wilde men deze grootschalige nieuwbouwwijk aansluiten op het metronet. In de tachtiger jaren besloot men hiertoe de U8 te verlengen naar het noorden. In 1987 bereikte de lijn Parcacelsus-Bad, zeven jaar later volgde de verlenging naar het huidige eindpunt Wittenau, via de stations Lindauer Allee, Karl-Bonhoeffer-Nervenklinik en Rathaus Reinickendorf. De stations op het noordelijke deel van de U8, alle van de hand van architect Rainer Rümmler, onderscheiden zich door een monumentaal en kleurrijk ontwerp, waarin verwijzingen naar de naam of omgeving van het station een belangrijke rol spelen. In het door groene tinten gedomineerde station Lindauer Allee is de lindeboom uit het wapen van de Zuid-Duitse stad Lindau terug te vinden in decoraties op de wanden. Ook het timpaan boven de sporen wordt gesierd door een linde, waarvan de stam doorloopt in een pilaar. Dit soort "totaalontwerp", waarbij een maximaal aantal bouwkundige elementen bij de kunstzinnige aankleding wordt betrokken, is kenmerkend voor Rümmlers late stijl. Atypisch zijn de zijperrons van het station; al sinds het begin van de 20e eeuw zijn eilandperrons namelijk de standaard in de Berlijnse metro. De tussenverdieping, aan de westzijde van het station, hangt als een balkon boven de sporen in de plaatselijk verhoogde hal. Vanaf de tussenverdieping leiden uitgangen naar beide zijden van de Lindauer Allee, ter hoogte van het Kienhorstpark. Zoals alle in de jaren 1990 gebouwde metrostations in Berlijn is station Lindauer Allee uitgerust met liften.

Niederschönhausen is een stadsdeel van Berlijn. Het ligt in het westen van het district Pankow.

Wittenau is een station van de S-Bahn van Berlijn, gelegen aan de Wilhelmsruher Damm in het gelijknamige stadsdeel Wittenau, op de grens met het Märkisches Viertel. Het huidige S-Bahnstation opende op 10 juli 1877 aan de Preußische Nordbahn. Op 24 september 1994 opende het gelijknamig metrostation, dat het noordelijke eindpunt van lijn U8 vormt. De volledige naam van het station luidt Wittenau (Wilhelmsruher Damm), voorheen Wittenau (Nordbahn). Deze toevoegingen dienden ter onderscheiding van het station Wittenau (Kremmener Bahn), dat sinds 1995 echter Karl-Bonhoeffer-Nervenklinik heet. Desondanks werd de toevoeging aan de naam gehandhaafd.

Wittenau is een station van de metro van Berlijn dat in 1994 werd geopend. Het biedt een overstapmogelijkheid op de S-Bahn in het gelijknamige station. Al sinds de bouw het Märkisches Viertel in de jaren 1960 wilde men deze grootschalige nieuwbouwwijk aansluiten op het metronet. In de tachtiger jaren besloot men hiertoe de U8 te verlengen naar het noorden. In 1987 bereikte de lijn Paracelsus-Bad, zeven jaar later volgde de verlenging naar station Wittenau, eigenlijk nog net buiten het Märkisches Viertel gelegen. De stations op het noordelijke deel van de U8, alle van de hand van architect Rainer Rümmler, onderscheiden zich door een monumentaal ontwerp, dat teruggrijpt op eerdere stijlperiodes. Zowel de wanden als de brede vierkante zuilen van station Wittenau werden bekleed met groene en gele tegels die een boommotief vormen. Op de kapitelen van de zuilen rust een goudkleurige draagbalk over de gehele lengte van het eilandperron. Aan de eveneens goudkleurige zijbalken zijn lampen opgehangen. De vloeren zijn in een motief geplaveid met witte, rode en blauwe tegels. Het station beschikt aan beide uiteinden over een uitgang die via een tussenverdieping naar de straat leidt. Via de oostelijke tussenverdieping bestaat er bovendien een rechtstreekse verbinding met het S-Bahnstation. Zoals alle in de jaren 1990 gebouwde Berlijnse metrostations is station Wittenau uitgerust met een lift.

De Piano Salon Christophori is een museum in de wijk Gesundbrunnen in de Duitse hoofdstad Berlijn. Het is gewijd aan concertvleugels en vernoemd naar de Italiaanse muziekinstrumentenbouwer Bartolomeo Cristofori (1655-1731)

Berlin-Nordend is een buurt in de Berlijnse stadsdelen Niederschönhausen en Rosenthal, gelegen in het district Pankow. Als Nordend wird der Bereich zwischen Nordendstraße/ Straße 52b im Süden, dem Zingergraben im Westen und dem Gleis der Industriebahn Tegel–Friedrichsfelde im Norden, dem Nordgraben und Osten bezeichnet. Nordend wordt in het zuiden begrensd door de Straße 52b en de Nordendstraße, door de Zingergraben in het westen, in het noorden door het spoor van de Industriebahn Tegel–Friedrichsfelde en in het oosten door de Nordgraben .