Theater van Marcellus

De Tempel van Apollo Sosianus was een tempel in Rome op het Marsveld gewijd aan Apollo Medicus, die oorspronkelijk was ingewijd in 431 v.Chr., maar zijn naam dankt aan Gaius Sosius die de tempel in de 1e eeuw v.Chr. liet herbouwen.

De Tempel van Bellona (Latijn:Aedes Bellonae) was een tempel ter ere van de godin Bellona in het oude Rome.

San Gregorio della Divina Pietà (ook wel San Gregorio a Ponte Quattro Capi naar de brug waar ze bij staat) is een rooms-katholieke kerk in het Rome gelegen aan de Lungotevere Pierleoni 9. De eerste vermeldingen dateren uit de 12de eeuw. De kerk bezit het schilderij Madonna met kind van de Vlaming Gilles Hallet. Onder andere in deze kerk moesten de joodse inwoners van het ghetto van 1572 tot 1848 op zaterdag naar de predikingen komen luisteren die de bedoeling hadden hen tot het christendom te bekeren. Aan die verplichting refereert het opschrift op de gevel in het Hebreeuws en het Latijn (Isaïas 65:2-3). De Latijnse vertaling is die van de Vulgaat, en luidt: "Expandi manus meas tota die ad populum incredulum qui graditur in via non bona post cogitationes suas, populus qui ad iracundiam provocat me ante faciem meam semper. Congregatio Divinae Pietatis posuit.". Vertaling: "De hele dag heb ik mijn handen uitgestrekt naar het volk dat de slechte weg bewandelt naar eigen gedachte. Het volk dat steeds voor mijn aanschijn mijn toorn opwekt. De congregatie van de Divina Pietas (goddelijke liefde) heeft [dit opschrift] aangebracht.".

De San Nicola in Carcere (Sint Nicolaas in de kerker) is een basiliek in Rome, gelegen in de wijk Ripa, gewijd aan de Heilige Nicolaas van Myra. De kerk is gelegen aan de antieke groentemarkt Forum Holitorium en is gebouwd op de fundamenten van drie Romeinse tempels die zich op een rij aan dit plein bevonden. De precieze stichtingsdatum van de kerk is niet bekend. Vast staat dat het tempelcomplex in het Liber Pontificalis wordt genoemd als plaats waar zich een gevangenis bevond, op grond waarvan we de naam van de basiliek kunnen verklaren. Aangenomen wordt dat het gebouw vanaf het einde van de achtste eeuw een kerkelijke functie kreeg. In 1099 werd de kerk door paus Paschalis II verheven tot titeldiakonie. In 1128 werd de kerk door de Griekse gemeenschap in Rome gewijd aan Nicolaas. De eerste grondige verbouwing dateert uit de twaalfde eeuw, terwijl de basiliek aan het einde van de zestiende eeuw opnieuw werd verbouwd, waarbij de kerk haar huidige vorm en barokke voorgevel kreeg. De klokkentoren deed aanvankelijk dienst als verdedigingstoren van een fort van de Pierleone-familie. De kerk staat in zijn geheel over de middelste van de drie tempels heen, die waarschijnlijk gewijd was aan Juno Sospita. De zeven zuilen in de zuidelijke muur behoorden aan de Tempel van Spes en de acht zuilen in de noordelijke muur waren waarschijnlijk van de Tempel van Janus. De drie tempels werden in de 1e eeuw n.Chr. herbouwd, maar stammen oorspronkelijk uit de 3e en 2e eeuw v.Chr. De kerk doet dienst als de nationale kerk van de Apuliëers in Rome.

De Santa Maria in Campitelli of Santa Maria in Portico is een kerk ter ere van Maria, gelegen op het Piazza di Campitelli te Rome. De kerk is gebouwd op de restanten van de Porticus van Octavia, waar de tweede naam van afgeleid is. In de kerk is een 25 cm hoog icoon van de Heilige Maagd te zien, dat dankzij de techniek van dendrochronologie kan gedateerd worden tot de 11e eeuw, hoewel het volgens de legende op mirakuleuze wijze op de tafel van Galla tevoorschijn kwam in 524. Galla was een Romeinse vrouw die de armen hielp. Sinds 590 wordt het icoon rondgedragen tijdens processies. Nog volgens de legende zou het icoon de stad van de plaag gered hebben in 1656 (of 1658), net omdat het rondgedragen werd tijdens processies en getoond werd aan het volk door de straten van Rome. Als dank werd de kerk die er voordien stond vervangen door de huidige, tussen 1659 en 1667 in opdracht van Paus Alexander VII. De kerk werd ontworpen door Carlo Rainaldi in late barokstijl. De voorgevel is in kalksteen opgetrokken. De zuilen, die er niet aan vast staan, doen het gebouw groter en langer lijken. Oorspronkelijk waren er hier ook nog beelden voorzien, echter deze zijn er nooit gekomen. De relikwieënkast, waar het icoon bewaard wordt, werd gebouwd rond dezelfde periode als het icoon zelf, naar een ontwerp van de Maltese kunstenaar Melchiorre Caffà. In de zijkapellen zijn werken te zien van Sebastiano Conca en Il Baciccia, alsook een portret van de heilige Anna van Luca Giordano. Voor de kerk staat een fontein gebouwd door Giacomo della Porta. Kardinaal Bartolomeo Pacca ligt begraven in deze kerk.

Het Forum Holitorium is een oud marktplein in Rome. Dit is de plaats waar in de Romeinse tijd groente, kruiden en olie werden verhandeld.

De Pons Fabricius (Ital. Ponte Fabricio; Nederl. Brug van Fabricius) is de oudste brug in oorspronkelijke staat van Rome. Zij verbindt het Tibereiland in het noorden met het vasteland van Rome. Volgens Cassius Dio is hij gebouwd in 62 v.Chr.. Een inscriptie op een van de bogen vermeldt dat de brug is gebouwd door een zekere Lucius Fabricius: L(ucius) FABRICIVS C(ai) F(ilius) CVR(ator) VIAR(um) FACIVNDVM COERAVIT Lucius Fabricius, zoon van Gaius, opziener van de wegen, heeft hem laten maken. De brug is 62 meter lang, heeft twee grote bogen, die rusten op een middenpijler, waarin zich een kleine boog bevindt, die bij hoogwater de waterdruk kan verminderen. De brug verbindt het Tibereiland met het centrum van de stad, ter hoogte van de zuidpunt van het Marsveld. Hij is grotendeels gemaakt van tufsteen, maar is afgewerkt met baksteen en travertijn. Op het begin van de brugleuningen aan de stadskant staan twee vierhoofdige hermen met Januskoppen. Hiernaar heet de brug in het Italiaans ook wel Ponte dei Quattro Capi (Brug van de vier hoofden). De weg over de brug gaat aan de zuidzijde van het eiland over de Pons Cestius naar de rechteroever van de Tiber.

De Porta Carmentalis was een stadspoort in de Muur van Servius Tullius in het Oude Rome.

De Basilica San Bartolomeo all'Isola (Latijn: Basilica Sancti Bartholomaei in Insula; Nederlands: Sint Bartolomeüsbasiliek op het eiland) is een rooms-katholieke basiliek in Rome. De kerk bevindt zich op het Tibereiland. Aangenomen wordt dat de kerk op de plaats staat waar zich in het jaar 289 v.Chr. de tempel van Aesculapius bevond. In het jaar 1000 gaf keizer Otto III de opdracht tot de bouw van een klooster en een kerk die gewijd werd aan Adalbert van Praag. In 1113 werd de kerk in opdracht van paus Paschalis II gerestaureerd. De klokkentoren werd in 1118 gebouwd. In 1583 werd de kerk tijdens de Sixtijnse stadsuitbreiding gerestaureerd naar idee van Martino Longhi de Oudere. Van 1623 tot 1624 werd naar idee van Orazio Torriani of Martino Longhi de Jongere, de façade van de kerk aangepast tot het huidige aanzicht. Het interieur van de kerk werd van 1720 tot 1739 aangepast naar de stijl van de barok en tussen 1852 en 1865 naar de stijl van het historisme. Bezienswaardigheden in de kerk zijn het romaanse fresco van Maria en de marmeren bron uit het jaar 1000. De kerk is gewijd aan de apostel Bartolomeüs. Zijn gebeente werd in 983 door keizer Otto II naar Rome gebracht en wordt thans bewaard in de San Bartolomeo all'Isola. De schedel werd in de 13e eeuw overgebracht naar de eveneens aan Bartolomeüs gewijde Dom van Frankfurt. Sinds 1993 wordt de kerk geleid door de Gemeenschap Sant'Egidio. In 2002 werd de kerk door paus Johannes Paulus II gewijd aan de "nieuwe martelaren van de 19e en 20e eeuw". In zes zijkapellen zijn diverse relikwieën en herinneringen tentoongesteld. Onder andere een missaal van de vermoorde aartsbisschop Óscar Romero, een brief van de zalige Franz Jägerstätter aan zijn familie enkele dagen voor hij werd vermoord, een relikwie van de zalige kardinaal Clemens August von Galen en herinneringen aan de verzetsstrijders Joannes Baptista Sproll, Eugen Bolz en Maria Restituta Kafka.

De Tempel van Aesculapius (Latijn:Aedis Aesculapii), ook wel Tempel van Asclepius, was een tempel gewijd aan de god Aesculapius in het oude Rome.

De Area sacra di San Omobono is een belangrijke archeologische opgravingsplaats in Rome.

De Tempel van Jupiter Optimus Maximus (Latijn:Aedes Iovis Optimi Maximi Capitolina), Nederlands; de beste en grootste Jupiter, was de belangrijkste en een van de grootste tempels in het oude Rome. De tempel was gebouwd op de Capitolijn en werd daarom ook wel Tempel van Jupiter Capitolinus genoemd. In de tempel waren drie aparte cellae: in de centrale cella werd Jupiter vereerd en aan weerszijden daarvan waren twee kleinere cellae voor zijn vrouw Juno en zijn dochter Minerva. Deze drie heiligdommen vormden zo de Capitolijnse drie-eenheid. Voor de trap van de tempel stond het grote Altaar van Jupiter (ara Iovis), waar de offers gehouden werden. De Tempel voor Jupiter was het eindpunt voor de zegevierende generaals die een triomftocht mochten houden en het was de plaats waar de profetische Sibyllijnse boeken werden bewaard.