Schinkel (rivier)

Het Park Schinkeleilanden ligt in Amsterdam-Zuid ten westen van het Olympisch Stadion langs de Schinkel. Vanaf het Olympisch Kwartier is het park via de Jan Wilsbrug te bereiken. De spoorlijn van het Haarlemmermeerstation in de richting Amstelveen ligt over twee (schier)eilanden tussen de Schinkel en de Stadiongracht. Dit terrein was gedeeltelijk opslagterrein en het zuidelijk deel was sportpark De Schinkel. Ten zuiden van het IJsbaanpad bevond zich de Amsterdamse IJsclub; 's zomers was hier een camping. Sinds 2004 staat hier het Frans Otten Stadion. Het gebied ten noorden van het IJsbaanpad werd in de periode 2005-2010 nieuw aangelegd. De aanleg van het nieuwe park volgde op de renovatie van het Olympisch Stadion en de bouw van het Olympisch Kwartier. Ten noorden van het Olympiakanaal ligt nu een stadspark, het deel ten zuiden er van is sportpark. Het Park Schinkeleilanden is ontworpen door het Amsterdamse landschapsarchitectenbureau Sant en Co. Het park bestaat nu uit vier eilanden met ieder een eigen karakter en is bedoeld voor algemene recreatie en sportbeoefening. De Electrische Museumtramlijn Amsterdam vormt de oostelijke begrenzing. Er langs loopt het in 2007 aangelegde Piet Kranenbergpad, een doorgaand fiets- en voetpad, vanaf de Havenstraat bij het Haarlemmermeerstation naar het Amsterdamse Bos.

Huis te Vraag is een "gesloten" begraafplaats, aan de Rijnsburgstraat (voorheen Sloterweg), te Amsterdam die sinds 1991 wordt beheerd door het stadsdeel Zuid.

De Jan Wilsbrug is een vaste brug voor voetgangers en tweewielers in Amsterdam-Zuid. De brug overspant de Stadiongracht die hier de verbinding vormt tussen het Noorder en Zuider Amstelkanaal. Ze ligt in het verlengde van de Laan der Hesperiden en voert naar het Piet Kranenburgpad, waarlangs ook de Electrische Museumtramlijn Amsterdam rijdt. Ten westen van de brug liggen een aantal eilandjes, die het Park Schinkeleilanden vormen. Het ontwerp is afkomstig van architect Rob Lubrecht en dateert uit 2003. De brug werd in 2007/2008 in één stuk in Vlissingen gebouwd en door Wagenborg Nedlift per schip/pontons naar haar plaats vervoerd. Er moesten zware Demag mobiele kranen aan te pas komen om de brug eerst op rijdende constructies te krijgen om ze vervolgens op de pontons achter/voor een sleepboot te hijsen. De pontons waren voorzien van draaischamels om beter door de Amsterdamse grachten te kunnen manoeuvreren. De brug werd in de lengte door het Olympiakanaal (kanaal tussen de Schinkel en de Stadiongracht) gevaren. Om dat mogelijk te maken moest brug 1634 even van haar plaats gehaald getakeld worden. Eenmaal in de Stadiongracht werd de brug in haar lengte vervoerd naar de landhoofden en vervolgens 90 graden gedraaid. Toen de brug tussen de landhoofden lag werden de pontons afgezakt en zodoende ook de brug afgevijzeld tot zij op de landhoofden en middenpijler lag. De overspanning wordt gedragen door een stalen koker waarop het fietspad ligt. Het voetpad hangt daar als het ware aan de zijkant aan. Opvallend aan de burg is dat ze voor bij het oostelijk deel vlak is en bij het westelijk deel een boogconstructie heeft. De brug is vernoemd naar architect Jan Wils die het ontwerp leverde van het nabijgelegen Olympisch Stadion en de twee in Amsterdam bekende panden voor Citroën aan het Stadionplein.

Het Spijtellaantje is een relatief korte straat in de Hoofddorppleinbuurt in Amsterdam-Zuid.

De Sassenheimstraat is een straat in Amsterdam Oud-Zuid, wijk Hoofddorppleinbuurt, buurt Aalsmeerwegbuurt Oost.

IJplein is een plein in de buurt IJplein, officieel IJplein en omstreken, in Amsterdam-Noord.

Voetballers is een kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Ek van Zanten beeldde in opdracht van de gemeente Amsterdam twee om de bal strijdende voetballers af. Amsterdam wilde bij het Olympisch Stadion een eerbetoon aan de Nederlandse voetballers die tijdens het Wereldkampioenschap voetbal 1974 (en wellicht ook 1978) als tweede eindigden. Van Zanten was destijds bekend als beeldhouwer van sporters (basketballers, honkballers, waterpoloërs). Hij kwam met twee levensgrote voetballers aan, waarbij een verdediger door middel van een sliding de bal probeert te veroveren van de aanvaller. Het kunstwerk werd op 17 oktober 1979 onthuld bij de hoofdingang van het stadion nabij de marathontoren door twee achtereenvolgende wethouders van sportzaken (Harry (A.A) Verhey en Louis Kuijpers) in aanwezigheid van Rinus Michels, de trainer van het elftal uit 1974. Bij een grootscheepse herinrichting van het voorplein van het stadion in 2007 kwam het aan de achterkant te staan, daar waar de Johan Cruyff Foundation haar kantoor houdt. Een betonnen plaat legt sinds 2007 abusievelijk uit: "Bronzen beeld Johan Cruyff en Berti Vogts. Ruim dertig jaar was het een vertrouwd gezicht aan de voorzijde van het Olympisch Stadion: het standbeeld van twee voetballers. Het is een weergave van de eerste minuut van de WK-finale van 1974 tussen West-Duitsland en Nederland, toen Johan Cruyff werd neergehaald in het Duitse strafschopgebied. De daaropvolgende penalty van Johan Neeskens zorgde voor de Nederlandse bliksemstart. Het beeld werd geplaatst in 1978 en werd in 2007 verplaatst naar de huidige positie naast het Johan Cruyff Court."

Het Aalsmeerplein is een plein in de Hoofddorppleinbuurt in Amsterdam-Zuid. Het plein kreeg per raadsbesluit van 19 juli 1933 haar naam, een vernoeming naar de Aalsmeerweg, de straat die vanuit de stad naar het plein loopt, die op haar beurt vernoemd is naar Aalsmeer. Meerdere straten in de buurt zijn vernoemd naar steden en dorpen ten zuidwesten van Amsterdam. Het plein ligt in het gebied dat de gemeente Amsterdam in 1921 geannexeerd had van de gemeente Sloten.

Het Schinkelbad was een houten buitenzwembad in Amsterdam, dat stond op de plaats waar de Schinkel in de Nieuwe Meer stroomde. Het Schinkelbad werd geopend in 1917, raakte ernstig beschadigd door brand in 1937 en werd uiteindelijk vanwege de slechte waterkwaliteit aan het eind van de Tweede Wereldoorlog gesloten.

De Rietwijkerstraat is een straat in de Hoofddorppleinbuurt in het Amsterdamse stadsdeel Zuid.

De Remise Havenstraat is een remise gebouwd door de Gemeentetram Amsterdam. Het complex, waarvan het eerste gedeelte in 1914 in gebruik werd genomen, is gelegen aan de Havenstraat, tussen het Haarlemmermeerstation en de Schinkel ten zuiden van de Vlietstraat. In de loop der jaren is het complex sterk uitgebreid, zowel met overdekte stallingsruimte als met een tweetal openluchtstallingen. De eerste overdekte uitbreiding kwam in 1932 in gebruik, ter vervanging van de stalling in de Remise Tollensstraat, die toen geheel tot werkplaats werd ingericht. Door ruimtegebrek door de komst van de lijnen 17 en 27 in 1962, waarvoor het noodzakelijk was de lijnen 10 en 24 tijdelijk te verhuizen naar de Remise Lekstraat, werd besloten tot uitbreiding van de remise. Uit kostenoverweging werd besloten tot een openluchtstalling die in gebruik werd genomen in 1963 en een uitgang heeft aan de Vlietstraat. Hiervoor moest eerst het stuk water tussen de remise en de Vlietstraat worden gedempt. In deze remise werd in de jaren zestig vooral het afgeschreven vooroorlogse materieel opgesteld, dat alleen in de spitsuren dienstdeed, en in weer en wind stond opgesteld. De tweede openluchtstalling werd in gebruik genomen in 1975 op het achterterrein langs de Schinkel, waar voorheen de basiswerkplaats rail was gevestigd. Deze verhuisde begin jaren zeventig naar de Joan Muyskenweg. Het is nu de grootste remise van het Amsterdamse trambedrijf. In tegenstelling tot de remise Lekstraat is het geen eenrichting-remise behalve voor de trams die via het zijterrein Vlietstraat uitrukken. Bij de remise bevindt zich de aansluiting van de Electrische Museumtramlijn Amsterdam op het GVB-netwerk. Een deel van het onderhoud van de museumtrams vond ook plaats in de remise Havenstraat. De trams van de lijnen 1, 2, 5, 7, 13, 17 en 27 zijn in de remise ondergebracht. In het verleden hebben voor kortere tijd ook andere lijnen, behalve de lijnen 8, 9, 20, 21, 22, 25, 26 en S, vanuit de remise gereden. Remise Lekstraat wordt nu alleen nog gebruikt als stalling waarbij in de remise Havenstraat het dagelijks onderhoud van alle trams plaatsvindt waardoor er dagelijks overbrengingsritten noodzakelijk zijn. Per 12 juli 2010 zijn beide remises organisatorisch samen gevoegd. Plannen voor overkapping van de remise, omdat het verblijf in de openlucht voor sommige series vooral in de winter veel problemen geeft, zijn nooit uitgevoerd maar nog steeds in studie.

Brug 307 is een metalen ophaalbrug in het zuidwesten van Amsterdam. De voetgangers- en fietsersbrug is gelegen in het Jaagpad en overspant de scheidslijn tussen de Riekerhaven en Schinkel. Op nog geen 10 meter westelijk ligt de Uiverbrug (brug 2208), een "echte" verkeersbrug die sinds 2003 de Generaal Vetterstraat verbindt met de Valschermkade. De uit 1949/1950 stammende brug 307 komt van de tekentafel van Piet Kramer werkend voor Dienst der Publieke Werken. Hij ontwierp slechts een paar ophaalbruggen, daarvan zijn er later enkele al weer gesloopt. De brug kent een relatieve grote constructie voor een brug die alleen dient voor voetgangers en fietsers. Kramers hand is terug te vinden in de bakstenen landhoofden, die zelf ook nog onderdoorvaarten (aanbruggen) hebben. Het metselwerk is daarbij uitgevoerd in de Amsterdamse-Schoolstijl. Bovendien heeft de brug (terug)wijkende siersmeedijzeren balustrades, die Kramer ook toepaste in een brug in het nabijgelegen Amsterdamse Bos. Beeldhouwwerken en brugwachtershuisje, ook een kenmerk van Kramer, zijn er niet te vinden. Wel zijn er voor de Kramer typische jaarstenen "Anno" en "1949", beide uitgehouwen uit het graniet. De brug is in opvallende kleuren beschilderd: oranje en blauw. Het geheel wordt gedragen door een houten paalfundering. Alhoewel er weinig scheepvaart is wordt de brug omringd door remmingswerken en hanepoten. Een bijzonderheid is dat op het noordelijk landhoofd een lantaarnpaal naar ontwerp van Friso Kramer, zoon van de ontwerper van de brug, te vinden is. Tot 2016 stond de brug officieus bekend als de Riekerhavenbrug, vernoemd naar het water, dat op zich weer vernoemd was naar het toen nog niet verdwenen dorp Rijk. In april 2016 schrapte de gemeente alle officieuze benamingen voor bruggen, sindsdien gaat de brug anoniem door het leven (dat wil zeggen alleen met nummer).