Hotel Okura Amsterdam

Yamazato Restaurant is een restaurant dat gevestigd is in Hotel Okura Amsterdam. Het heeft sinds 2002 één Michelinster. In 2013 kende de GaultMillau het restaurant 16 van de maximaal 20 punten toe. Chef-kok is Masanori Tomikawa. In 2010 nam Tomikawa de leiding van de keuken over van Akira Oshima, chef-kok sinds 1977. Volgens vakblad Misset Horeca, werd het restaurant in 2001 geprezen door de Amerikaanse restaurantgids Zagat, kort voordat het zijn ster ontving. Yamazato is sinds 2003 lid van de Alliance Gastronomique Néerlandaise.

Ciel Bleu is een restaurant dat gevestigd is op de 23ste verdieping van Hotel Okura Amsterdam, Nederland. Het had één Michelinster in de periode 2005-2007 en heeft sinds 2008 twee Michelinsterren. In 2022 kreeg het restaurant van GaultMillau 19 van de maximaal 20 punten. De eetgelegenheid stond in 2022 op plaats 9 van de 100, in de lijst met beste restaurants van Nederland van culinaire gids Lekker. Het chefsteam van Ciel Bleu bestaat uit Onno Kokmeijer en Arjan Speelman. Het restaurant is lid van de Alliance Gastronomique Néerlandaise

Sporthal De Pijp (officieel: Sportcentrum De Pijp) is een multifunctionele sportaccommodatie gelegen aan de Lizzy Ansinghstraat (hoek met de Tweede van der Helststraat) in de wijk De Pijp in Amsterdam.

De Lizzy Ansinghstraat is een straat in Amsterdam-Zuid.

Passer is een kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Het beeld stelt een passer voor waarmee de cirkel op een pleintje in de Lizzy Ansinghstraat in De Pijp zou zijn getekend. Het kunstwerk, bestaande uit de verticale en een horizontale component, ontworpen door Tjoe Fang King staat voor de ingang van een kinderdagverblijf annex Sociaal Medisch Centrum aan genoemde straat. Het is voorzien van een bewegingsmechanisme.

De Avercampstraat is een relatief korte straat in Amsterdam-Zuid.

Gerard Revebrug (brug 403) is een vaste plaatbrug in Amsterdam-Zuid. De vaste verkeersbrug overspant het Amstelkanaal (tijdens de aanleg Zuider-Amstelkanaal) en verbindt de Tweede van der Helststraat met de Maasstraat. De brug droeg jarenlang de officieuze naam Maasbrug, maar was alleen indirect (via die Maasstraat) vernoemd naar de Maas. Hij kan de vergelijking met daadwerkelijke bruggen over de Maas nauwelijks doorstaan. De brug werd ontworpen door bruggenarchitect Piet Kramer, maar deze had in eerste instantie een betonnen boogbrug voor ogen. Het was toen einde Eerste Wereldoorlog. Bij de stadsuitbreiding van Amsterdam richting Amsterdam-Zuid werd er begin jaren dertig op de huidige plaats een houten noodbrug aangelegd. Voor de financiering van een definitieve brug werd gebruik gemaakt van het Werkfonds 1934. In april 1936 begon Amsterdam met de aanbesteding voor de brug met een geschatte bouwwaarde van 100.000 gulden. De laagste bieder kwam echter met een bedrag beneden de 40.000 gulden. Het aanbod werd binnen enkele dagen geaccordeerd in de gemeenteraad. Alhoewel de brug nog een beetje sierlijk is afgewerkt met een stalen leuning zijn overige versieringen weggelaten (geen siersmeedwerk, beelden of brughuisjes) (zie ter vergelijking de rijk versierde P.L. Kramerbrug). Tot begin 2016 droeg de brug dus de naam Maasbrug. De gemeente vond toen echter dat het afgelopen moest zijn met officieuze namen en schreef een soort prijsvraag uit. Men kon kiezen tussen de officieuze naam officieel maken of de brug voortaan door het leven laten gaan met alleen aanduiding brug 403. Voor die laatste optie werd gekozen, maar nog geen half jaar later werd de brug toch vernoemd naar de schrijver Gerard Reve. Volgens de site Bruggen van Amsterdam waren er twee argumenten voor de naamgeving: Reves boek De avonden speelt zich grotendeels af op Schilderskade 66, staande voor wat sinds 1945 Jozef Israëlskade (de naam van de kade van het Amstelkanaal) 415 heet; (dat huis ligt wel een stuk oostelijker aan het Amstelkanaal dan deze brug); Reve relativeerde zijn beroemdheid in 1982 als volgt: "Na mijn dood word ik op de scholen tien jaar vrijwillig gelezen en daarna nog eens tien jaar verplicht. Dan noemen ze een straat naar me. En dan ben ik helemaal vergeten. Niemand weet toch meer wie Tweede van der Helst was?"

In de Avercampstraat in Amsterdam-Zuid staat een titelloos tweedelig artistiek kunstwerk van kunstenaar Henk Duijn. Het kunstwerk werd in 1996 geplaatst als een soort toegang tot de genoemde straat. De twee kleine zuilen kwamen tot stand in samenwerking met kinderen uit de buurt, gevonden via Buurthuis De Pijp. Iedere zuil staat op een grijze betonnen sokkel in de vorm van een afgetopte piramide. Daarboven staat een grof betonnen driekantige gekleurde pilaar waarin tableaus met afbeeldingen verwerkt zijn. De verf spoelde in de jaren na aanbreng deels over de sokkels heen. Beide sokkels zijn voorzien van plaquettes met de namen van de “kunstenaars”. De zuilen stonden eerst op een verhoging in de straat, later in een perkje.

Het Cornelis Troostplein is een plein in Amsterdam-Zuid.

Het Van der Helstplein is een plein in Amsterdam-Zuid.

Van der Helstplein 7-17 is een gebouwencomplex aan het Van der Helstplein in Amsterdam-Zuid. Het complex is sinds 6 december 2004 een rijksmonument. De bebouwing van gemeente Amsterdam had in de jaren tien van de 20e eeuw de Rustenburgerstraat bereikt. Ten zuiden daarvan lag een watergang, die weldra gedempt werd. Het gebied werd opgenomen in Plan Zuid van Hendrik Petrus Berlage van 1904. Vertraging zorgde ervoor dat het pleintje net buiten het definitieve plan van 1915/1917 viel (grens is dan de Lomanstraat). De terreinen werden in erfpacht uitgegeven en zo ook een terrein op de kop van het huizenblok Rustenburgerstraat, Van der Helstplein en Karel du Jardinstraat. Eigenaar werd de "NV Amsterdamsche Bouwmaatschappij". Zij had het plan geuit tot de bouw van acht percelen bestaande uit woon-winkeleenheid met daarop drie bovenwoningen. De bouwmaatschappij schakelde architect Piet Kramer in voor het gevelontwerp, dat zou uitmondden in een blok met adressen aan: Van der Helstplein 7-17 Rustenburgerstraat 323 en Karel du Jardinstraat 47. Kramer had het ontwerp al in 1916 klaar maar materiaalschaarste veroorzaakt door de Eerste Wereldoorlog verhinderde een directe start van de bouw. Het complex werd gebouwd in 1919 en 1920 in een vroege vorm van de stijl van de Amsterdamse School, al zij het hier minder uitbundig dan elders in Amsterdam. Het complex is opgetrokken uit vijf bouwlagen, de bovenste opgenomen in de kap. Volgens de stijlkenmerken van de bouwstijl kent het complex een symmetrische opbouw, hier met een lange gevel aan het plein en twee haaks geplaatste elementen in beide straten. Anders stijlkenmerken zijn terug te vinden in de combinatie natuursteen (voornamelijk de plint) en baksteen, de zaagtandmotieven op de hoeken, de houten balustraden van de balkons en de daklijsten aan de straten. Ook in de vensters is de stijl terug te vinden. De grote glaspartijen van de woningen kennen behalve bovenlichten ook zijlichten (ook wel trapjes genoemd). Voorts is er een aantal vensterpartijen met hoek geplaatst bij de scheidslijnen tussen de bebouwing aan de straten enerzijds en plein anderzijds. Die grens is verder weergegeven in de verticale zigzag-constructie in het baksteen. Tussen de winkels en woningen is een lijst te zien die ook na diverse verbouwing nog steeds voldoet aan de stijlkenmerken van de bouwstijl; die trouwens ook terug te vinden in de deuren naar de woningen, waarin eerder genoemde trapmotieven zijn terug te vinden. Lijst en deuren zijn uitgevoerd in donkerblauw met rode accenten. Jaap Huisman omschreef bouwblok en plein in 1994 in De Volkskrant als een plein met "Parijse sfeer". Hij wees er daarbij ook op dat de houten consoles, zigzag- en druipmotieven niet alleen decoratief overkwamen maar ook functioneel ter verhulling van de zolders. Het complex werd om haar stedenbouwkundige, cultuurhistorische en architectuurhistorisch belang in 2004 tot rijksmonument verklaard, alhoewel bij een restauratie een oorspronkelijk deel aan de noordzijde verdwenen is. Bij de verklaring tot monument werd ook meegenomen dat het een wezenlijk deel is (vroegste ontwerp van woningen door Kramer) is binnen het oeuvre van Piet Kramer en dat hij de lange en korte zijden van het bouwblok een aparte vormgeving gaf. Zeven bomen die staan voor dit complex dateren uit de bouwperiode en zijn door de gemeente Amsterdam tot monumentaal groen verklaard.

De Pijnackerstraat is een straat in Amsterdam-Zuid, Nieuwe Pijp.