Raw Aron Schuster Synagoge

Hondecoeterstraat 14 te Amsterdam is een gebouw aan de Hondecoeterstraat in Amsterdam-Zuid. Het gebouw heeft vleugels aan de Frans van Mierisstraat 90-94 en Nicolaas Maesstraat 111.

Hondecoeterstraat 12 te Amsterdam is een gebouw op de hoek van de Hondecoeterstraat en Nicolaas Maesstraat in het Museumkwartier.

De Hondecoeterstraat is een straat in Amsterdam-Zuid. De straat kreeg een buurt (Hondecoeterbuurt) naar zich vernoemd en is gelegen in het Museumkwartier.

DDT666 is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Het is volgens de gemeente Amsterdam één van de oudste vormen van graffiti in Amsterdam. De kleine muurschildering werd in 1978 gezet door Ivar Vičs alias Dr. Rat. Vičs was met Diana Ozon punkclub DDT gestart. Hij zette weliswaar nog meer tags, maar de meeste verdwenen al weer net zo snel als ze gekomen waren. In 2011 werd al tijdens de aanmaak van een biografie over Vičs door Matijn Haas duidelijk, dat bijna al zijn werk is verdwenen. Overigens kon Vičs er zelf maar kort van genieten; hij overleed in 1981 door een overdosis. Deze DDT666 bleef door de jaren heen bespaard, daarin geholpen door een boomlover, die dat deel van de gevel uit het zicht hield. Op verzoek van kunstkenners werd de tag in 2013 vrijgemaakt van de bladeren, zodat het weer in volle glorie te zien was. Vičs zette overigens alleen DDT666; de graffiti rondom deze tekst is van derden, zo ook de tekst “ moet dood”, dat afkomstig was van iemand die uit de punkclub gezet was. Na een restauratie in 2022 door Antonio Rava werd het bestempeld als zijnde kunsthistorisch van belang dan wel betekenisvol cultureel erfgoed. Stadsdeel voorzitter Sebastian Capel kwam de vernieuwde schildering in mei onthullen, al zij het weer verborgen. Zij vond plaats achter een aantal bouwketen, die er stonden vanwege de sloop en herbouw van het ertegenover staande Hondecoeterstraat 14. Vičs hoefde voor dit werk niet ver te reizen; hij werd in de buurt grootgebracht.

Hondecoeterstraat 4-8 te Amsterdam is een gebouwencomplex aan de Hondecoeterstraat, Amsterdam-Zuid, Museumkwartier.

Zomer en winter zijn twee artistieke kunstwerkjes in Amsterdam-Zuid. Het betreft hier werken van Jaap Kaas, die voor het gebouw Dijsselhofplantsoen 6 vier zandstenen gevelreliëfs maakte. Teeuwisse noemt de vier in de oeuvrecatalogus in Kaas' monografie Zomer, Winter, Slapende kat en Slapende hond. Het woonhuis werd ontworpen door Gerrit Jan Rutgers, die wel vaker beeldhouwers inschakelde om zijn gebouwen in Amsterdamse Schoolstijl op te fleuren. Rutgers en Kaas werkten in de periode 1925-1928 meerdere keren samen. Voor de verbeelding van de Zomer maakte Kaas twee kinderfiguren tegen een achtergrond van zon en gebladerte, voor de Winter twee kinderfiguren tegen de achtergrond van dorre takken en een boekenkast. De beide stenen werden geplaatst boven twee kolommen in de raampartij aan de straatkant. De hond en de kat werden aan weerszijden van de toegangsdeur geplaatst. Alleen de kat is vanaf de straatzijde te zien, geplaatst op de uitbouw waar de toegangsdeur zich bevindt. Boven de toegang is een steen met een haringbuis met twee vissers aan boord ingemetseld, die niet van Kaas' hand is. Het gaat om een 18e-eeuwse ingekorte frontonvulling. De steen, afkomstig uit het pand Westerstraat 146, wordt ondersteund door een stenen balk, die niet tot de oorspronkelijke gevelsteen behoort. Overigens heeft het gebouw ook jaarstenen, waarbij alleen Anno net van de straat af zichtbaar is boven de haringbuissteen.

Het Verzetsmonument Apollolaan is een kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Het monument, naar een ontwerp van Jan Havermans, is geplaatst in de middenberm van de Apollolaan ten westen van haar kruising met de Beethovenstraat. Op die plek werden op 24 oktober 1944 29 gevangenen uit het Huis van Bewaring aan de Weteringschans door de Duitse bezetter naar deze plek gebracht om vervolgens zonder vorm van proces gefusilleerd te worden. De bezettingsmacht deed dit als represaille voor plaatsgevonden actie van het verzet. Dit aldus de plaquette geplaatst in het voetstuk van het beeld. Havermans gaf met drie personen symbolisch de groep weer. De plaat waarop de drie mannen staan draagt nog de tekst 24 october 1944. Het verzet had op 23 oktober 1944 SD-er Herbert Oelenschläger vermoord. De gefusilleerden hadden met die aanslag niets van doen. Al vlak na de oorlog werd op de plaats een eenvoudig monumentje geplaatst. Het bestond uit een aarden verhoging met daarop een bloemenperkje. Het ontwerp van het beeld werd al in 1950 voorbestemd aan Jan Havermans. De definitieve opdracht volgde echter pas in februari 1951; opdrachtgever was het Initiatief Comité Amsterdam (ICA). Havermans’ ontwerp werd de daaropvolgende maand goedgekeurd. Een spoedig plaatsing werd verwacht, maar het ICA had de benodigde financiële middelen voor dit beeld nog niet geheel voorhanden. Op 25 oktober 1952 werd een provisorische versie van het beeld onthuld. Door een gietfout mislukte de beeldengroep, terwijl wel al een onthullingceremonie op touw was gezet. De onthulling van de gipsen beeldengroep met bronslaag vond mede plaats omdat in de periode daarvoor juist was besloten de doodstraf voor Willy Lages, (mede)verantwoordelijk voor de fusillade, om te zetten in een levenslange gevangenisstraf. De onthulling werd verricht door burgemeester Arnold d'Ailly, die een over de beeldengroep gedrapeerde Nederlandse vlag naar de positie half-stok hees, daarmee het beeld onthullend. Een aantal maanden later werd het bronzen exemplaar geplaatst. De gemeente Amsterdam schrijft over het werk dat het een symbolische lading heeft. Het zou terugvoeren op de sterfscène van Jezus aan het kruis, met aan zijn zijde de goede en de slechte moordenaar. Het zou daarbij niet alleen verwijzen naar de gebeurtenis op de Golgotha, maar ook naar verlossing uit de dood in het algemeen. De man probeert het gevaar met rechte schouders tegemoet te gaan, de twee andere figuren laten door hun lichaamshouding woede, verbijstering en berusting zien. Als aanvullende strafmaatregel werd ook de villa Beethovenstraat 1/Apollolaan 84 vernietigd door middel van handgranaten. De beeldengroep kijkt uit op die villa's. Volgens kleinzoon Hans Havermans heeft beeldhouwer Karl Pelgrom geposeerd voor de middelste persoon; alleen de houding van Pelgrom werd daarbij weergegeven.

Dijsselhofplantsoen 10 is een villa aan het Dijsselhofplantsoen te Amsterdam-Zuid.

Timo Smeehuijzenbrug (brug 407) is een vaste brug in Amsterdam-Zuid.

Oud-Zuid was van 1998 tot 2010 een stadsdeel van de gemeente Amsterdam in de Nederlandse provincie Noord-Holland. Per 1 mei 2010 is het opgegaan in het nieuwe stadsdeel Amsterdam-Zuid. Oud-Zuid is als stadsdeel gevormd in 1998 uit de fusie van de stadsdelen Zuid en De Pijp. Bij deze fusie is de Prinses Irenebuurt (voorheen een onderdeel van Stadsdeel Zuid) met de Rivierenbuurt en Buitenveldert opgegaan in het nieuwe Stadsdeel Zuideramstel. Het stadsdeel had op 1 januari 2005 83.696 inwoners. De wijken die samen bekendstaan als Nieuw-Zuid (zie Plan Zuid) behoorden tot 2010 dus deels tot Oud-Zuid (maar de Rivierenbuurt behoorden tot 2010 tot het stadsdeel Zuideramstel). Sinds 20 november 2022 is de wijk gemeentelijk beschermd stadsgezicht. De Noord/Zuidlijn loopt door het stadsdeel en heeft een station 'De Pijp' onder de Ferdinand Bolstraat tussen de Albert Cuypstraat en de Ceintuurbaan.

De Breughelstraat is een straat in de Apollobuurt in Amsterdam-Zuid.

De Dijsselhofkliniek was een relatief klein ziekenhuis, gevestigd aan het Dijsselhofplantsoen in Amsterdam-Zuid. Een deel van het gebouw Dijsselhofplantsoen 14 uit 1929 van architect Hendrik Wijdeveld werd in 1931 in gebruik genomen door de vrouwenarts Rudolf Theodor Meurer (1898-1979), zoon van gynaecoloog en roeier Rudolf Meurer en Alberdina Meursing. Het groeide in 1953 uit tot een kraamkliniek voor de minderbedeelden. Begin jaren zestig werd het omgebouwd tot klein ziekenhuis, in 1988 vierde het zijn zesentwintigjarig bestaan; het had toen dertig bedden. Het was gespecialiseerd in plastische chirurgie, spataderen, oogheelkunde, maar ook nog steeds gynaecologie. Het betekende tevens het einde van het ziekenhuis, dat door bezuinigingen in de zorg zijn deuren moest sluiten. Het bood tot het eind toe kleinschalige zorg; de ziekenhuizen concentreerden zich in steeds groter wordende medische centra. Het sloot op 1 juli 1989 zijn deuren vanwege de beddenreductie, geëist door het ministerie van Welzijn, Volksgezondheid en Cultuur. Een aantal artsen vertrok naar Medisch Centrum Jan van Goyen en de Boerhaave kliniek; die laatste sloot haar deuren in 1994.