Hondecoeterstraat 4-8

Hondecoeterstraat 12 te Amsterdam is een gebouw op de hoek van de Hondecoeterstraat en Nicolaas Maesstraat in het Museumkwartier.

Hondecoeterstraat 14 te Amsterdam is een gebouw aan de Hondecoeterstraat in Amsterdam-Zuid. Het gebouw heeft vleugels aan de Frans van Mierisstraat 90-94 en Nicolaas Maesstraat 111.

DDT666 is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Het is volgens de gemeente Amsterdam één van de oudste vormen van graffiti in Amsterdam. De kleine muurschildering werd in 1978 gezet door Ivar Vičs alias Dr. Rat. Vičs was met Diana Ozon punkclub DDT gestart. Hij zette weliswaar nog meer tags, maar de meeste verdwenen al weer net zo snel als ze gekomen waren. In 2011 werd al tijdens de aanmaak van een biografie over Vičs door Matijn Haas duidelijk, dat bijna al zijn werk is verdwenen. Overigens kon Vičs er zelf maar kort van genieten; hij overleed in 1981 door een overdosis. Deze DDT666 bleef door de jaren heen bespaard, daarin geholpen door een boomlover, die dat deel van de gevel uit het zicht hield. Op verzoek van kunstkenners werd de tag in 2013 vrijgemaakt van de bladeren, zodat het weer in volle glorie te zien was. Vičs zette overigens alleen DDT666; de graffiti rondom deze tekst is van derden, zo ook de tekst “ moet dood”, dat afkomstig was van iemand die uit de punkclub gezet was. Na een restauratie in 2022 door Antonio Rava werd het bestempeld als zijnde kunsthistorisch van belang dan wel betekenisvol cultureel erfgoed. Stadsdeel voorzitter Sebastian Capel kwam de vernieuwde schildering in mei onthullen, al zij het weer verborgen. Zij vond plaats achter een aantal bouwketen, die er stonden vanwege de sloop en herbouw van het ertegenover staande Hondecoeterstraat 14. Vičs hoefde voor dit werk niet ver te reizen; hij werd in de buurt grootgebracht.

De Hondecoeterstraat is een straat in Amsterdam-Zuid. De straat kreeg een buurt (Hondecoeterbuurt) naar zich vernoemd en is gelegen in het Museumkwartier.

Het Koninklijk Concertgebouw, geopend op 11 april 1888, is een gebouw met diverse concertzalen, gelegen aan de Van Baerlestraat tegenover het Museumplein in Amsterdam. Het is de thuisbasis van het Koninklijk Concertgebouworkest. Het Concertgebouw heeft vier concertzalen: de Grote Zaal, de Kleine Zaal, de Koorzaal en de Spiegelzaal. Sinds een grote renovatie en verbouwing in 1988 is de hoofdentree niet langer aan de Van Baerlestraat, maar aan het Concertgebouwplein nr. 2. Tijdens de viering in 2013 van het 125-jarig bestaan kreeg het Concertgebouw het predicaat Koninklijk. Sindsdien is de officiële naam Het Koninklijk Concertgebouw.

Het concertorgel van het Koninklijk Concertgebouw in Amsterdam bevindt zich in de concertzaal, bekend als de Grote Zaal. Als titulair organist is Leo van Doeselaar aangesteld. Het orgel werd gebouwd in 1891 door Michaël Maarschalkerweerd. De orgelkas werd ontworpen door A.L. van Gendt, de architect van het gehele Concertgebouw. De bekroning van de middentoren is identiek aan de muziekkiosk die in de beginjaren in de tuin van het gebouw stond. In de jaren vijftig van de twintigste eeuw beviel de klank van het orgel niet meer. Daarom werd vanaf 1954 een verbouwing uitgevoerd door orgelbouwer Sanders uit Utrecht, die in 1961 werd afgerond door Ernst Leeflang uit Apeldoorn. Deze verbouwing was door geldgebrek matig uitgevoerd. Al gauw traden er mankementen op en vanaf 1983 was het orgel totaal onbespeelbaar. In 1992 werd het orgel gerestaureerd door Flentrop Orgelbouw. Om het krachtiger te maken is het daarbij uitgebreid van 46 naar 59 registers. Het orgel beschikt over drie klavieren en een vrij pedaal. De dispositie is als volgt:

Het Concertgebouwplein is een plein in Amsterdam-Zuid. Het ligt ten zuiden van het Koninklijk Concertgebouw. Het heette van 1893 tot 1988 het J.W. Brouwersplein, naar pastoor en schrijver Jan Willem Brouwers (1831-1893) en werd hernoemd naar aanleiding van het 100-jarig bestaan van het Concertgebouw. Vanuit het (zuid)westen komt de De Lairessestraat uit op het plein. Het plein wordt gekruist door de Van Baerlestraat. Tegenover het plein komt de Gabriël Metsustraat op deze kruising uit, en ten noorden van deze straat ligt het Museumplein. Op het Concertgebouwplein hebben de buslijnen 347, 357 en 397 een halte.

De Raw Aron Schuster Synagoge of de Obrechtsjoel (בית כנסת רב אהרן שוסטר) is de grootste nog functionerende Asjkenazische synagoge (sjoel) in Amsterdam. De synagoge, gelegen op de hoek van het Jacob Obrechtplein en de Heinzestraat in Amsterdam-Zuid, is onderdeel van de Joodse Gemeente in Amsterdam, de NIHS. De meeste choepot (Joodse huwelijken) worden hier voltrokken.

Het Gedenkteken Joodse Musici is een monument geplaatst in het Koninklijk Concertgebouw in Amsterdam. Het bevindt zich op de eerste verdieping achter Grote Zaal), achter het orgel en nabij een portretbuste van Gustav Mahler. Binnenhuisarchitect Evelyne Merkx en graficus René Knip maakten het monument, beiden waren toen al jaren betrokken bij verbouwingen en (her)inrichtingen in het Concertgebouw. Zo werd onder leiding van Merkx zes jaar gewerkt aan de verplaatsing van de hoofdingang naar de oorspronkelijke ingang aan de Van Baerlestraat. Zij maakten het gedenkteken ter nagedachtenis van zeventien Joodse musici die in de Tweede Wereldoorlog op last van de Duitse bezetter plots vanwege de arisering (geen joodse musici meer in het orkest) werden ontslagen.

Brasserie Keyzer, voor intimi "Keyzer" en voorheen "Bodega Keyzer", is een van de oude grand-cafés van Amsterdam, daterend van begin 1900. Het café-restaurant is gevestigd aan de Van Baerlestraat 96, naast het Concertgebouw en wordt voor en na afloop van concerten gefrequenteerd door musici en publiek. Vanaf juli 2002 is het pand grondig gerestaureerd door horecatycoon Sjoerd Kooistra, die er van werd beschuldigd de verbouwing aan te grijpen om ouder, dus duurder, personeel op die manier goedkoop te lozen. In september 2004 werd de bodega heropend voor publiek na de nodige schermutselingen tussen Kooistra en stadsdeel Zuid. In april meldde RTL Z dat Kooistra Keyzer had verkocht aan een onbekend gebleven partij. De verkoop ging blijkbaar niet door, want in december van dat jaar verkocht Kooistra de bodega aan de HME Groep en topkok Ron Blaauw. De bodega heeft een van de oudste leestafels van Amsterdam, waar intellectuelen, musici en andere artiesten zich graag lieten en laten zien. Zoals nog op de ramen geschilderd staat, is de Sole Meunière, de door het molenaarsmeel gehaalde en in boter gebakken zeetong, dé specialiteit van de keuken.

Het Museumkwartier is een wijk in Amsterdam, in het stadsdeel Zuid, in de Nederlandse provincie Noord-Holland. De wijk had 0 inwoners per 1 januari 2023. Op centraal stedelijk niveau wordt de wijk aangeduid als buurtcombinatie K47 (Museumkwartier) en K50 (Duivelseiland). De oppervlakte van het Museumkwartier is 138,55 hectare. Het Museumkwartier wordt begrensd door: Emmastraat, Koninginneweg, dwars door het Vondelpark (van Kattenlaan richting Emmastraat), Vondelpark (noordgrens), Zandpad, Singelgracht, Boerenwetering en het Noorder Amstelkanaal. De naam van de wijk is ontleend aan drie belangrijke musea, het Rijksmuseum, het Stedelijk Museum en het Van Gogh Museum. Deze liggen alle aan het Museumplein. Omdat naast deze musea ook het Concertgebouw in deze wijk ligt, wordt ook de naam Concertgebouwbuurt gebruikt. De belangrijkste winkelstraten in de wijk zijn de P.C. Hooftstraat, de Van Baerlestraat en de Cornelis Schuytstraat. De tramlijnen 2, 3, 5 en 12 rijden door de wijk.

Van Breestraat 14-18 in Amsterdam is een gebouw aan de Van Breestraat te Amsterdam-Zuid. Het is sinds 31 januari 2012 een gemeentelijk monument. De terreinen grotendeels voor landbouw bestemd, behoorden tot 1889 toe aan de gemeente Nieuwer-Amstel. De Van Breestraat, vernoemd naar musicus Johannes van Bree, kreeg haar naam op 1 juni 1898 en werd in de daarop volgende jaren volgebouwd. Op 29 november 1899 vond in het kader daarvan in het Hotel Americain een aanbesteding plaats voor het bouwen van drie huizen naar een ontwerp van architect J.W.F. Hartkamp jr. Aannemer Rieken zou het gebouw voor krap 30.000 gulden bouwen. Hartkamp kwam met drie geschakelde portiekwoningen in de stijl van traditioneel bouwen met hier en daar sporen van art nouveau. Op een hardstenen plint, waarin uitsparingen voor kelderramen en portieken rijzen vier bouwlagen op. Op de begane grond liggen teruggetrokken portieken (met elk twee deuren) die extra verdiept lijken door de erkers die erboven zijn bevestigd. De erkers worden gedragen door consoles. Tot middelhoogte werden de stijlen van de portieken uitgevoerd in hardsteen. De consoles bestaan uit baksteen met hardstenen sluitstenen. Boven de lijst komt een eerste verdieping. Daarbij wisselen drie erkers en drie balkons elkaar af. Hier zijn de meeste tekenen van de art nouveau te vinden in de sierankers in de geval, als ook de hekwerken van de balkons. Opvallend zijn de bogen boven de ramen in de erkers; er zijn tussen het baksteen witte sluitstenen geplaatst. Boven de ramen die naar de balkons leiden zijn boven een metalen balk oosterse versieringen te zien. De ramen hebben een sierlijke indeling door middel van kalven. De gevel van de tweede verdieping kent een gelijke indeling als de eerste, maar de erkers hebben plaatsgemaakt door balkons met balustrades van bak- en natuursteen. Toegangen tot die balkon geschiedt door deuren met een ronde bovenzijde. De raampartijen worden afgesloten door ontspanningsbogen; de ramen zonder balkon zijn eenvoudiger uitgevoerd dan de ramen naar balkon, die weer witte sluitstenen hebben. De overgang naar de derde etage is versierd door lisenen. Drie torenachtige bouwsels onderbreken de daklijst waarboven tussen de “torens” dakkapellen zijn geplaatst. Alles leidt naar een schilddak. De torens worden afgesloten door middel van de eerder genoemde oosters uitziende elementen.