place

Brug bij Aarle-Rixtel

Bouwwerk in LaarbeekBrug in Noord-BrabantOeververbinding over de Zuid-Willemsvaart in NederlandOphaalbrug in Nederland

De Brug bij Aarle-Rixtel is een ophaalbrug over de Zuid-Willemsvaart in de gemeente Laarbeek. De brug is in 1940 gebouwd. De lengte van de brug bedraagt 11,25 meter en de breedte is 9 meter. De doorvaartwijdte is 9,35 meter. De balans van de ophaalbrug is geknikt.

Fragment uit het Wikipedia-artikel Brug bij Aarle-Rixtel (Licentie: CC BY-SA 3.0, Auteurs).

Brug bij Aarle-Rixtel
Klokkengietersstraat, Laarbeek

Geografische coördinaten (GPS) Adres Externe links Nabijgelegen plaatsen
placeToon op kaart

Wikipedia: Brug bij Aarle-RixtelLees verder op Wikipedia

Geografische coördinaten (GPS)

Breedte Lengte
N 51.512511111111 ° E 5.6509527777778 °
placeToon op kaart

Adres

Brug bij Aarle-Rixtel

Klokkengietersstraat
5735 SH Laarbeek
Noord-Brabant, Nederland
mapOpenen op Google Maps

linkWikiData (Q2490468)
linkOpenStreetMap (693079165)

Ervaringen delen

Nabijgelegen plaatsen

Klokkengietersstraat 1-3 (Aarle Rixtel)
Klokkengietersstraat 1-3 (Aarle Rixtel)

Klokkengietersstraat 1-3 te Aarle-Rixtel is een bouwwerk aan de Klokkengietersstraat te Aarle-Rixtel, sinds 1997 gemeente Laarbeek. Het gebouw is sinds 25 februari 1988 een rijksmonument. De Klokkengietersstraat is een relatief korte straat in Aarle-Rixtel en ontstaat daar waar de Dorpsstraat en Helmondseweg samenvloeien. Ze eindigt bij de westelijke tak van de Zuid-Willemsvaart, aan de overzijde van de “Brug bij Aarle-Rixtel” ligt in het verlengde de Albers Pistoriusstraat. Het bouwwerk werd rond 1906 gebouwd in opdracht van de klokkengieterij Klokkengieterij Petit & Fritsen, directeur was toen sinds 1906 Henricus Fritsen jr. (Helmond, 1874 – Aarle Rixtel, 1951). Er werd een fabrieksgebouw is sobere stijl neergezet met gevels voornamelijk bestaande uit baksteen. De plek was uitgekozen omdat in de buurt Leemkuilen aanwezig waren. Het gebouw heeft een lage voorbouw, die net niet symmetrisch is (openslaande deuren links en raampartij rechts). Deze voorbouw heeft slechts één ramenrij met daarboven een lessenaarsdak dat oploopt naar het hogere fabrieksgebouw. Het gebouw heeft drie risalerende gedeelten die alle drie worden afgesloten door middel van een zadeldak. Onder en in de puntgevels zijn tegeltableaus te zien, waarvan de linkse en rechtse tussen 1997 en 2009 zijn vernieuwd: links: klokkengietery midden: een driehoekig tableau met drie klokken met aan weerszijden de tekst Anno 1906 rechts: Petit & Fritsen. Achter de voorbouw staat het uiteindelijke hogere fabrieksgebouw van eveneens één verdieping. Het zadeldak daarvan wordt onderbroken door schoorstenen en centraal een ontluchtingskap, die op zichzelf wordt afgesloten door middel van een dakruiter met tijdsklok met sierlijke wijzerplaat en daarboven een windwijzer.Onder het rijksmonument valt ook de vierkante en taps toelopende smeltoven en gietkuil (2 bij 2 meter). Het gebouw werd tot rijksmonument benoemd omdat het nog (voor zover bekend) het enige gebouw is, dat onderdak bood aan deze bedrijfstak van klokkengieten, maar ook haar importantie binnen de (bedrijven-)geschiedenis van Aarle-Rixtel. Bovendien werd geconstateerd, dat het gebouw zich in gave toestand bevond. Nadat de firma Petit & Fritsen in 2014 wegens gebrek aan opvolging fuseerde met Klokkengieterij Eijsbouts in Asten kwam het gebouw leeg te staan. Het werd verbouwd tot bedrijfsverzamelgebouw, dat onderdak bood aan bijvoorbeeld interieurbedrijven, distilleerderij, brouwerij en koffiebranderij (gegevens 2016). Het pand kreeg ook haar naam: De Klokkengieterij.

Onze-Lieve-Vrouwe van Aarle-Rixtel
Onze-Lieve-Vrouwe van Aarle-Rixtel

Onze-Lieve-Vrouwe van Aarle-Rixtel, ook wel Onze-Lieve-Vrouw in 't Zand en Zetel der Wijsheid genoemd, is een genadebeeld van Maria dat sinds de 15e eeuw in Aarle-Rixtel wordt vereerd. Het kleine pijpaarden beeldje van de heilige maagd als "Zetel der Wijsheid" stond ooit in een nisje in een wegkruis aan de weg tussen 's-Hertogenbosch en Helmond ter hoogte van Aarle-Rixtel. Vlak vóór de reformatie (een getuige sprak van voor Martinus oft Calvinus waren) stal een man uit de buurt het beeldje om het als speelgoed aan zijn kinderen te geven. Vanaf dat moment had zijn gezin geen rust meer. Er was voortdurend een oorverdovend gheluyt ende ghetier en de bewoners van het huis leden onder benoutheyd ende verschrickingh. De arme huisvader zette het beeldje maar gauw terug, en de ellende hield ogenblikkelijk op. Ondertussen waren de buren vanzelfsprekend geheel op de hoogte, en dit was het begin van de verering van Onze Lieve Vrouwe van Aarle-Rixtel. De buurt stak de handen ineen en bouwde op de plaats van het eenvoudige kruis een kapel, die al snel druk bezocht werd. Zoals in zoveel Nederlandse genadeoorden sloeg ook in Aarle-Rixtel de onderdrukking door de protestanten toe, en er ontstond een angstige situatie waarbij hervormingsgezinde troepen die zich tussen 's-Hertogenbosch en Helmond bewogen de buurt terroriseerden. Dit nam zulke grote vormen aan dat niemand nog bij het kapelletje durfde te gaan bidden. Rond de kapel werd het "woest en desolaat," zoals een schrijver uit die tijd vermeldt. Enkele mannen uit het dorp besloten de kapel af te breken en de stenen te gebruiken om de vervallen parochiekerk op te knappen. Dit wekte opnieuw de "afkeuring van de moedermaagd", en de eerste en enige poging om de kapel te ontmantelen resulteerde in instortende steigers, botbreuken en bij degene die het altaar had gesloopt zelfs een dodelijke koorts. De ommekeer voor het heiligdom begon toen de toenmalige burgemeester Peter Jeelis bij het kapelletje musicerende engelen hoorde. Vanaf 1597 werd er vervolgens gebouwd aan een geheel nieuwe kapel, die in verschillende stadia tot stand kwam in de periode tot 1616. In 1648 begon de ellende met de protestantse verdrukkers echter opnieuw. Op grond van een plakkaat confisqueerde men alle katholieke kerken, en hoewel dit in Aarle-Rixtel nog niet onmiddellijk werd uitgevoerd verhuisde het mirakelbeeld uiteindelijk toch, zoals in zoveel Nederlandse genadeoorden, naar een schuilkerk. In 1853 werd de kapel door de pastoor van de gemeente teruggekocht, en in 1856 herintroniseerde monseigneur Johannes Zwijsen, de bisschop van 's-Hertogenbosch, Onze Lieve Vrouwe "Zetel der Wijsheid" in haar kapel.

Missieklooster Heilig Bloed

Het Missieklooster Heilig Bloed is een klooster van de Missiezusters van het Kostbaar Bloed dat zich bevindt aan de Kloosterdreef te Aarle-Rixtel. Deze congregatie, de Missiezusters van het Kostbaar Bloed, werd in 1885 in Mariannhill, bij Durban in Zuid-Afrika, gesticht door de trappist Franz Pfanner. In 1889 werd begonnen met een opleidingsklooster in het Duitse Kirchherten, maar de Kulturkampf noopte de zusters tot vertrek uit Duitsland. Ze verhuisden daarom naar een klooster in Helden-Panningen, het klooster Sint-Joseph, wat in 1901 definitief werd betrokken. Dit klooster werd snel te klein en er werd een stuk grond met boerderij in Aarle-Rixtel aangekocht, waarop een groot klooster verrees, met bijbehorende boerderij. De langgevelboerderij is dus ouder en dateert uit ongeveer 1845. Op 15 juli 1903 trokken 74 zusters in het nieuwe klooster, en op 6 oktober 1906 werd dit tevens het nieuwe moederhuis van de congregatie. Tot die tijd was dat in Mariannhill in Zuid-Afrika. In 1910 werd een noviciaatsvleugel aangebouwd. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werden zieke Belgische vluchtelingen verpleegd. In 1938 werd opnieuw een vleugel, de Theresiavleugel, aangebouwd. Tijdens de Tweede Wereldoorlog diende het klooster opnieuw tot toevluchtsoord, nu van evacué's uit Aarle-Rixtel. Vervolgens namen geallieerde soldaten hun intrek. In de jaren 60 van de 20e eeuw werd de kapel gerenoveerd en werden glas-in-loodramen van zuster Hadwig Münz aangebracht. Geleidelijk aan werd het klooster een toevluchtsoord voor terugkerende missionarissen. Het is echter net als vroeger ook opleidingshuis voor vrouwen die zuster willen worden. Het generalaat van het klooster verhuisde in 1967 naar Mönchengladbach en in 1970 naar Rome. Sinds 2008 is er in de langgevelboerderij van het klooster een restaurant gevestigd. Er is in het klooster ook een gastenverblijf voor bezinningsweekenden en dergelijke. Hoewel de voertaal in het klooster lange tijd vrjwel alleen Duits was, is het sinds 2003 meertalig. De taal in de gebedstijden is afwisselend Nederlands en Duits. Er zijn ook vele zusters die de Nederlandse (en Portugese) taal beheersen, evenals bijvoorbeeld Engels en Swahili. De kloostertuin is sinds 2011 gedeeltelijk opengesteld voor bezoekers. Het is mogelijk om naar de Lourdesgrot met de daarin aanwezige H. Hart-gebedsruimte te wandelen en daar een kaarsje op te steken. De Lourdesgrot is gebouwd in 1907 en gerestaureerd in 2011.