Buitenhaven (Vlaardingen)

De Kroepoekfabriek is sinds 2011 een poppodium in de Zuid-Hollandse plaats Vlaardingen. Het programma biedt optredens van bekende bands en artiesten zowel als van lokale en minder bekende artiesten. Daarnaast zijn er vaste en wisselende concertavonden, elk met een eigen thema, variërend van singer-songwriter, rock, hiphop en pop. De organsatie verzorgt ook workshops en projecten in het kader van talentontwikkeling.

De Delflandse Buitensluis is een schutsluis in Vlaardingen, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. De sluis faciliteert het passeren van schepen van de Buitenhaven naar de Oude Haven en vice versa. De Delflandse Buitensluis is tegenwoordig voornamelijk nog van betekenis voor de pleziervaart. Kleine bootjes kunnen door de Oude Haven via de Vlaardinger Driesluizen naar de Vlaardingervaart doorvaren. Grotere schepen kunnen niet verder dan de Oude Haven. De openingstijden van de sluis zijn onder meer afhankelijk van de dienstregeling van de Nederlandse Spoorwegen, omdat over de sluis een spoorbrug ligt die deel uitmaakt van de Hoekse Lijn. Schepen dienen zich bij de Havendienst te melden voor de bediening van de sluis. De huidige sluis, spoorbrug en de Deltabrug voor het autoverkeer zijn in 1995 tegelijkertijd aangelegd, als sluitstuk van de dijkverhoging.

De Galgkade is een weg in Vlaardingen die, van de aanleg omstreeks 1890, tot de demping omstreeks 1957, de zuidelijke kade aan de voormalige Spoorhaven vormde. De Galgkade loopt parallel aan de voormalige Hoekse Lijn, die sinds 2019 deel uitmaakt van de Rotterdamse metro en bediend wordt door de metrolijnen A en B. Op de tegenoverliggende kade bevond zich oorspronkelijk een laad- en losplek voor goederenvervoer via het spoor, bij station Vlaardingen Centrum. De naam van de weg is misleidend, want reeds bij de aanleg van de haven was de galg al bijna een eeuw verdwenen. Deze stond op een plek die bekendstond als "Het Gerecht", een open terrein ongeveer daar waar nu het einde van de Galgkade ligt. Aan de Galgkade was het plaatselijke zwembad (in de Spoorhaven) gelegen, en ook drie inmiddels verdwenen windmolens: runmolen De Bonte Os, zaagmolen De Roos (omstreeks 1890 afgebroken) en snuifmolen De Vrijheid (afgebroken in 1925). Vanwege de molens die langs de weg stonden had de weg vroeger de naam Molenpad.

De Spoorhaven was een haven in Vlaardingen die omstreeks 1890 is gegraven tijdens de aanleg van de Hoekse Lijn. Het oorspronkelijke doel van de haven was voor overslag van goederen die per spoor werden aangevoerd en per schip naar elders werden getransporteerd en vice versa. Aan de noordzijde van de haven bevond zich het rangeerterrein dat bij station Vlaardingen Centrum behoorde; aan de zuidzijde werd de Galgkade aangelegd. De haven was een zijhaven van de Buitenhaven en bevond zich ten westen hiervan. De spoorlijn zelf was aangelegd op een waterkerende dijk. De Spoorhaven bevond zich in buitendijks gebied, waar de getijdenwerking duidelijk merkbaar was. Na enkele tientallen jaren verviel de functie van overslaghaven en werd de Spoorhaven in gebruik genomen als gemeentelijk zwembad. Een drijvend gebouw met kleedruimtes werd daartoe in de haven gebouwd. In 1929 werd zelfs een tweede gebouw in Duitsland aangekocht met een bassin van 30 x 8 meter, waarna de dames en heren gescheiden konden zwemmen. Dat gebouw heeft dienst gedaan tot de opening van het Kolpabad (genoemd naar de kort daarvoor overleden directeur van gemeentewerken) in 1955. Later in hetzelfde jaar werd de Spoorhaven gedempt. De weg aan de zuidzijde draagt nog steeds de naam Galgkade, ook al is deze weg sinds 1955 geen kade meer.

Vlaardingen Centrum is een metrostation in de Nederlandse stad Vlaardingen aan de Parallelweg in de wijk Vettenoordse Polder en wordt bediend door de metrolijnen A en B van de Rotterdamse metro.

In 1885 werd in Vlaardingen een watertoren gebouwd met een hoogte van 21,80 meter en een ijzeren reservoir met een inhoud van 100 m3. Deze watertoren, die op het terrein van de drinkwaterleiding stond, bestaat niet meer. Tien jaar na de bouw was het watergebruik in de stad door de groei van het aantal inwoners dusdanig gegroeid dat de capaciteit niet meer voldeed. Er verrees elders in Vlaardingen, aan de Emmastraat, een tweede watertoren, die jarenlang naast de oude heeft bestaan. Sinds 1955 staat in Vlaardingen een andere watertoren. Toen die in gebruik werd genomen werden de oude watertorens gesloopt. Op stafkaarten tussen 1891 en 1955 is de eerste watertoren gemarkeerd. Hij stond aan de Nieuwe Maas, iets ten oosten van de ingang naar de Buitenhaven. Op die plek, tegenwoordig ten westen van de Koningin Wilhelminahaven, bevond zich een terrein van de waterleiding.

Museum Vlaardingen (voorheen Visserijmuseum en daarna enige tijd Visserij en Vlaardings Museum) is een museum in de Zuid-Hollandse stad Vlaardingen dat zich richt op de historische, actuele en toekomstige ontwikkelingen van de stad Vlaardingen. Het museum is gehuisvest in een monumentaal pand aan de Museumkade, met uitzicht op museumschip de Balder (schip, 1912) en de historische Stadskraan.

Het Muziekinformatie- en Documentatiecentrum Ton Stolk (1977-2021) bestond uit een bibliotheek en muziekinstrumentenmuseum. Het was gevestigd in het Reedershuys aan de Westhavenkade in de stad Vlaardingen in Zuid-Holland. Het werd in 1977 opgericht en beheert een bibliotheek op het gebied van muziek en een collectie van zevenhonderd antieke, folkloristische en exotische muziekinstrumenten. Deze waren uit alle delen van de wereld afkomstig en enkele instrumenten zijn duizenden jaren oud. Naast de instrumenten en naslagwerken waren er onder meer foto's, partituren, brieven en prenten te zien. Het centrum bewaarde de privéverzameling van Ton Stolk (1932-2022) en zijn vrouw Eva (1929-2022) die zij opbouwden tijdens hun verre reizen. Het centrum is op afspraak geopend en geeft educatieve rondleidingen voor groepen. Daarnaast werden er concerten gehouden en exposities met beeldende kunst binnen het thema muziek. De muziekcollectie werd geschonken aan het Muziekinstrumentenmuseum in Brussel.

Het Hollandiagebouw is een voormalig kantoorgebouw van het Vlaardingse melkfabriek Hollandia. Het pand is sinds 2003 een rijksmonument en jaarlijks op Open Monumentendag te bezichtigen. De er achter liggende fabriek werd in de jaren 1970 gesloopt. Hoog in de gevel staan twee Latijnse spreuken: Labor improbus omnia vincit (Noest werk overwint alles) en Nil sine magno labore (Niets zonder grote inspanning). Het gebouw staat aan de Oosthavenkade aan de Oude Haven van Vlaardingen. Het werd opgetrokken in een eclectische/neorenaissancestijl naar een ontwerp van architect Pleun van der Berg. Het kantoor kwam in twee fasen tot stand. De rechterhelft van het pand werd in 1897 gerealiseerd, in 1912 werd het uitgebreid met het linker- en middendeel. De gemeente Vlaardingen kocht het door Hollandia verlaten gebouw in 1975. Het jaar er op bij een brand een groot deel van het interieur verloren. Van 1977 tot 2014 waren de 'Vrije Academie Vlaardingen' en cultureel centrum 'Hollandia' er gevestigd. In 2017 werd het verkocht aan een projectontwikkelaar. Na een jaren durende restauratie konden veertien eigenaren in 2022 hun appartement in het gebouw betrekken.

Het Delta Hotel is een hotel aan de Maasboulevard in Vlaardingen.

De Koningin Wilhelminahaven of 'Nieuwe Haven' is een (gemeentelijke) handels- en visserijhaven in de Nederlandse gemeente Vlaardingen die vanaf het einde van de negentiende eeuw werd aangelegd langs de Nieuwe Maas. Aanvankelijk was deze haven verbonden met de Buitenhaven; later werd deze doorgang gedempt. Op de plaats van de gedempte verbinding tussen beide havens bevindt zich thans het Grote Visserijplein. De naam 'Grote Visserij' verwijst naar de haringvisserij op de Noordzee.

Gezicht Vlaardingen is een van rijkswege beschermd stadsgezicht in Vlaardingen in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. De procedure voor aanwijzing werd gestart op 27 maart 2009. Het gebied werd op 14 februari 2013 definitief aangewezen. Het beschermd gezicht beslaat een oppervlakte van 141,1 hectare. Panden die binnen een beschermd gezicht vallen krijgen niet automatisch de status van beschermd monument. Wel zal de gemeente het bestemmingsplan aanpassen om nieuwe ontwikkelingen in het gebied te reguleren. De gezichtsbescherming richt zich op de stedenbouwkundige en cultuurhistorische waardering van een gebied en wil het toekomstig functioneren daarvan veiligstellen.