Egmontpaleis

De Karmelietengevangenis (Frans: Prison des Petits-Carmes) was een gevangenis in Brussel in de 19e eeuw, gelegen aan de huidige Karmelietenstraat.

Het Egmontpark is een publiek park in Brussel, gesitueerd tussen de Wolstraat, de Grotehertstraat, de Waterloolaan en het Egmontpaleis. Het park heeft een oppervlakte van 1,5 hectare en is volledig omgeven door woningen.

The Hotel Brussels is een hotel in de Louizawijk in Brussel. Met zijn hoogte van 99 meter is het tevens het hoogste publieke uitkijkpunt van die stad.

De Marguerite Yourcenardoorgang (Frans: passage Marguerite Yourcenar) is een passage met een paar kleine trappen die de hoofdingang vormt van het Egmontpark. De passage herbergt 14 in steen gegraveerde citaten uit de roman Het hermetisch zwart (Frans: L'Œuvre au noir) van de Franse schrijfster Marguerite Yourcenar. Het boek speelt zich hoofdzakelijk af in België. Verspreid over de hele passage werden korte fragmenten uit dit boek in Franse steen gegraveerd, zowel op de grond als op de muren. De Nederlandse vertaling van de citaten staat aan de binnenkant van het hek bij de hoofdingang. De eerste van deze citaten luiden als volgt: Mijn voeten trekken over de wereld zoals insecten over de bladen van een psalmenboek. De vlakke, door populieren omzoomde weg ontrolde voor hen een stukje over de wijde wereld. Voor mij gaat het er om meer dan een man te zijn. Voorbij dat dorp andere dorpen, voorbij die abdij andere abdijen, voorbij dat fort andere forten. En in elk van de gedachtekastelen, in elk van de wandelende bouwsels van persoonlijke meningen die zich verheffen boven de wankelende bouwsels van hout en boven de kastelen van steen, sluit het leven de dwazen op en opent een poortje voor de wijzen.

De Regentschapsstraat (Frans: Rue de la Régence) is een straat in de stad Brussel. Ze loopt van het Koningsplein op de Koudenberg in zuidwestelijke richting naar het Poelaertplein, waar het Justitiepaleis staat. Langs de Regentschapsstraat bevinden zich onder andere het Rekenhof, drie van de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België (het Fin-de-Siècle Museum, het Oldmastersmuseum en het Modern Museum), het Koninklijk Conservatorium, de Grote Synagoge van Brussel, de Onze-Lieve-Vrouw-ter-Zavelkerk en de Kleine Zavel.

De Zavel (Frans: Sablon, Brussels: Zoûvel) is een wijk in het historisch centrum van Brussel rond de Onze-Lieve-Vrouw-ter-Zavelkerk. De wijk ligt op een hellend terrein met twee centrale pleinen: beneden de kerk de Grote Zavel en boven de kerk de Kleine Zavel.

Het Koninklijk Conservatorium Brussel (KCB) is een conservatorium in de Belgische hoofdstad Brussel. In het 19e-eeuwse gebouw huizen twee instellingen. De Nederlandstalige school is een School of Arts van de Erasmushogeschool Brussel. De Franstalige instelling is gekend als het Conservatoire royal de Bruxelles.

De Onze-Lieve-Vrouw-ter-Zavelkerk is een kerkgebouw in de Belgische hoofdstad Brussel aan de Zavel. Hoewel de kerk bij gebrek aan middelen nooit een toren kreeg, is ze kenschetsend voor de laatgotiek met haar vele vlamvormige elementen en opvallende 14m hoge glasramen.

Het ruiterstandbeeld van Godfried van Bouillon is een bronzen ruiterstandbeeld van Godfried van Bouillon (1060-1100), hertog van Neder-Lotharingen en een van de leiders van de Eerste Kruistocht. Het staat op het Koningsplein in de Koninklijke Wijk in de Belgische hoofdstad Brussel.

De Louizapoortgalerij is een overdekte winkelgalerij in de Brusselse bovenstad.

De Wollendriestoren (Frans: Tour aux Laines of Grosse Tour) was een massieve verdedigingstoren op de tweede stadsmuur van Brussel die het stadbeeld domineerde. Het oudste document waarin hij vermeld is, dateert uit 1382. Het Wollendries, waaraan het bouwwerk zijn naam ontleende, was een hooggelegen weide waar de Brusselse lakenwerkers hun wol te drogen legden. De toren bevond zich nabij het huidige Louizaplein, ten oosten van de Grotehertstraat. De bewaking ervan werd in 1422 toevertrouwd aan de Sint-Niklaasnatie. In 1552 paste men de bovenbouw aan om kanonnen te dragen en in 1674 werd een schans ingericht aan de voet. Tegen die tijd had de toren geen militair nut meer en gebruikten de Brusselse schuttersgilden hem voor hun gaaischietingen. Eind 18e eeuw deden Jérôme Lalande en andere wiskundigen metingen vanop de toren om het zeeniveau te bepalen. Op last van burgemeester Guillaume de Mérode werd de Wollendriestoren in 1807 gesloopt, ondanks creatief aandringen van zijn voorganger Paul Arconati-Visconti om een herbestemming te vinden. Nadat metser Lecat de toren op 17 april 1807 met kruit had opgeblazen, bleven de ruïnes liggen tot 1830. De Wollendriestorenstraat in Elsene herinnert sinds 1861 aan zijn bestaan.

De Koudenbergpoort was een stadspoort op de eerste stadsmuur van Brussel. De naam van de poort, voor het eerst vermeld in 1264, verwees naar de hoogte van de Koudenberg waar ze was gelegen. De eerste omwalling maakte er een grote uitsprong om het hertogelijk paleis te omvatten. De poort lag op de oude steenweg die de hoofdas door de stad vormde en waarvan de huidige Naamsestraat deel uitmaakte. Na de bouw van de tweede omwalling kwam op deze verkeersas een nieuwe Koudenbergpoort en verloor de oude poort haar verdedigende functie. Om het onderscheid te maken werd ze vanaf 1427 vaak vermeld als Binnenste Koudenbergpoort. Het bouwwerk werd in de 16e eeuw een gevangenis. Alva liet er onder meer de landsadvocaat Jacob van den Eynde opsluiten, die het strenge gevangenisregime niet overleefde. Ook werd de poort een toegang tot de in 1588 aangelegde kaatsbaan. Een deel van de muren errond werd afgebroken om materiaal te leveren voor verbouwingen aan het paleis. De poort zelf bleef gespaard, hoewel de stad haar in 1591 met dit doel aan landvoogd Alexander Farnese had geschonken. De definitieve overdracht vond plaats in 1594. De vorsten gebruikten haar om de archieven van Brabant te stockeren, voorheen bewaard in het Kasteel van Vilvoorde. Ook diende ze als wapenarsenaal. Door verkoop van omliggende terreinen was de Koudenbergpoort opgenomen in het stadsweefsel. In 1754 vroeg een particulier om haar af te breken. Voor de effectieve sloop was het nog wachten tot 1761. Funderingsmuren van de afgebroken poort zijn teruggevonden een drietal meter onder het niveau van de huidige Naamsestraat, ten westen van het kruispunt met de Brederodestraat.