Koninklijk Conservatorium Brussel

De Grote Synagoge van Brussel is de officiële zetel van het Centraal Israëlitisch Consistorie van België, en sinds 4 juni 2008 ook van de Conferentie van Europese Rabbijnen. Voor deze laatste werd het de Grote Synagoge van Europa. De joodse gemeenschap liet de synagoge aan de Regentschapsstraat in de wijk Zavel bouwen in 1875 door architect Désiré De Keyser. Zij werd ingewijd in 1878.

De Regentschapsstraat (Frans: Rue de la Régence) is een straat in de stad Brussel. Ze loopt van het Koningsplein op de Koudenberg in zuidwestelijke richting naar het Poelaertplein, waar het Justitiepaleis staat. Langs de Regentschapsstraat bevinden zich onder andere het Rekenhof, drie van de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België (het Fin-de-Siècle Museum, het Oldmastersmuseum en het Modern Museum), het Koninklijk Conservatorium, de Grote Synagoge van Brussel, de Onze-Lieve-Vrouw-ter-Zavelkerk en de Kleine Zavel.

De Zavel (Frans: Sablon, Brussels: Zoûvel) is een wijk in het historisch centrum van Brussel rond de Onze-Lieve-Vrouw-ter-Zavelkerk. De wijk ligt op een hellend terrein met twee centrale pleinen: beneden de kerk de Grote Zavel en boven de kerk de Kleine Zavel.

De Marguerite Yourcenardoorgang (Frans: passage Marguerite Yourcenar) is een passage met een paar kleine trappen die de hoofdingang vormt van het Egmontpark. De passage herbergt 14 in steen gegraveerde citaten uit de roman Het hermetisch zwart (Frans: L'Œuvre au noir) van de Franse schrijfster Marguerite Yourcenar. Het boek speelt zich hoofdzakelijk af in België. Verspreid over de hele passage werden korte fragmenten uit dit boek in Franse steen gegraveerd, zowel op de grond als op de muren. De Nederlandse vertaling van de citaten staat aan de binnenkant van het hek bij de hoofdingang. De eerste van deze citaten luiden als volgt: Mijn voeten trekken over de wereld zoals insecten over de bladen van een psalmenboek. De vlakke, door populieren omzoomde weg ontrolde voor hen een stukje over de wijde wereld. Voor mij gaat het er om meer dan een man te zijn. Voorbij dat dorp andere dorpen, voorbij die abdij andere abdijen, voorbij dat fort andere forten. En in elk van de gedachtekastelen, in elk van de wandelende bouwsels van persoonlijke meningen die zich verheffen boven de wankelende bouwsels van hout en boven de kastelen van steen, sluit het leven de dwazen op en opent een poortje voor de wijzen.

De Onze-Lieve-Vrouw-ter-Zavelkerk is een kerkgebouw in de Belgische hoofdstad Brussel aan de Zavel. Hoewel de kerk bij gebrek aan middelen nooit een toren kreeg, is ze kenschetsend voor de laatgotiek met haar vele vlamvormige elementen en opvallende 14m hoge glasramen.

Het Egmontpark is een publiek park in Brussel, gesitueerd tussen de Wolstraat, de Grotehertstraat, de Waterloolaan en het Egmontpaleis. Het park heeft een oppervlakte van 1,5 hectare en is volledig omgeven door woningen.

De Galerie J & A Leroy Frères is een veilinghuis in de Brusselse Grotehertstraat, huisnummer 6. Het complex werd opgetrokken in 1900 naar een ontwerp van architect Jules Barbier (1865-1910). Deze tekende een anglicerend art-nouveaugebouw, waarop Adolphe Crespin een sgraffito aanbracht. In de veiligzaal van het huis zorgt een glazen lichtkoepel voor zenitaal licht. In de galerij werd onder meer de Stocletnalatenschap geveild. Nadien raakte het huis in verval, tot het werd opgekocht door het Duitse veilinghuis Lempertz. Dit liet een volledige restauratie uitvoeren die voltooid werd in 2014. Op de dakverdieping kwam een uitbreiding door de Perzische architect Seyed Mohammad Oreyzi. Het pand maakt deel uit van het Bouwkundig Erfgoed.

Het Museum voor Erotiek en Mythologie, afgekort M-e-M (Frans: Musée de l'Érotisme et de la Mythologie) bestaat in Brussel sinds 2012.

Het Brits oorlogsmonument is een oorlogsmonument op het Poelaertplein in Brussel dat de steun van de Belgische bevolking aan de Britse krijgsgevangenen herdenkt. Het is in het Engels bekend als Anglo-Belgian Memorial en als Monument Britannique in het Frans. Het monument is gebouwd in opdracht van de Commonwealth War Graves Commission en ontworpen door de Britse beeldhouwer Charles Sargeant Jagger. In 1923 werd het onthuld door Edward VIII, de koning van het Verenigd Koninkrijk. Het monument stelt een Britse en een Belgische soldaat voor. Aan de zijkanten bevinden zich reliëfs van Belgische boeren die gewonde Britse soldaten helpen.

Het Egmontpaleis (Frans: Palais d'Egmont) is een stadspaleis gelegen aan de Wolstraat in Brussel. Het werd vanaf 1560 opgetrokken door Francisca van Luxemburg en haar zoon Lamoraal van Egmont en heeft in de loop der tijden talrijke verbouwingen gekend. Zoals het Egmontpaleis er in het begin van de 21ste eeuw bijligt, heeft het al een lange geschiedenis en ingrijpende verbouwingen achter de rug. Enkel de gevels van de oostelijke vleugel in Italiaanse renaissancestijl zijn bewaard gebleven. De andere vleugels zijn het voortbrengsel van ingrijpende verbouwingen, onder meer na de grote brand van 1891. Oorspronkelijk was het paleis het stadsverblijf van de Egmonts, vervolgens van de Arenbergs. Het paleis werd na de Eerste Wereldoorlog eigendom van de stad Brussel. Het onderging een verregaande opknapbeurt nadat de Belgische staat het in 1964 had gekocht na een lange periode van verval en vernieling. In recentere tijden is er het ministerie van Buitenlandse Zaken ondergebracht.

De Minervafontein staat sinds 1751 op de Grote Zavel in Brussel. Ze is het werk van Jacques Bergé in opdracht van Thomas Bruce, graaf van Aylesbury en Elgin.

De Wollendriestoren (Frans: Tour aux Laines of Grosse Tour) was een massieve verdedigingstoren op de tweede stadsmuur van Brussel die het stadbeeld domineerde. Het oudste document waarin hij vermeld is, dateert uit 1382. Het Wollendries, waaraan het bouwwerk zijn naam ontleende, was een hooggelegen weide waar de Brusselse lakenwerkers hun wol te drogen legden. De toren bevond zich nabij het huidige Louizaplein, ten oosten van de Grotehertstraat. De bewaking ervan werd in 1422 toevertrouwd aan de Sint-Niklaasnatie. In 1552 paste men de bovenbouw aan om kanonnen te dragen en in 1674 werd een schans ingericht aan de voet. Tegen die tijd had de toren geen militair nut meer en gebruikten de Brusselse schuttersgilden hem voor hun gaaischietingen. Eind 18e eeuw deden Jérôme Lalande en andere wiskundigen metingen vanop de toren om het zeeniveau te bepalen. Op last van burgemeester Guillaume de Mérode werd de Wollendriestoren in 1807 gesloopt, ondanks creatief aandringen van zijn voorganger Paul Arconati-Visconti om een herbestemming te vinden. Nadat metser Lecat de toren op 17 april 1807 met kruit had opgeblazen, bleven de ruïnes liggen tot 1830. De Wollendriestorenstraat in Elsene herinnert sinds 1861 aan zijn bestaan.