Science Centre Delft

Het Mineralogisch-Geologisch Museum is een museum in de Nederlandse stad Delft. Het museum toont een bijzondere collectie met mineralen, gesteenten, fossielen, ertsen en andere geologische objecten. De mineralencollectie heeft een wetenschappelijke referentiewaarde en is daarom van internationaal belang. Het museum is onderdeel van de Technische Universiteit Delft en is gehuisvest in het voormalige gebouw van de afdeling Technische Aardwetenschappen van de universiteit aan de Mijnbouwstraat. Oorspronkelijk heette deze afdeling Mijnbouwkunde. Het museum wordt in de volksmond dan ook wel het 'Mijnbouwmuseum' genoemd. Studenten en docenten gebruikten de collecties voor het onderwijs in de mineralogie en de delfstofkunde. Het museum was echter ook toegankelijk voor het publiek. Op 18 februari 2008 werd het museum gesloten in verband met een renovatie. In juli 2013 werd het grootste deel van de collectie overgebracht naar museum Naturalis in Leiden, nadat financiële tekorten het museum tot sluiting dwongen. Een reddingsactie verzamelde sponsorgelden van externe financiers, waardoor de tentoonstellingscollectie weer een plaats kreeg op de tweede verdieping in volledig gerestaureerde oorspronkelijke vitrinekasten. De dodo en de triceratopsschedel staan nu tentoongesteld in Leiden. De radioactieve mineralen werden opgeslagen bij COVRA in Borsele. De aanwezigheid van asbestmineralen maakte ook een asbestsanering noodzakelijk. De gehele collectie is nu eigendom van Naturalis, die de tentoongestelde objecten heeft teruggeleend. Op 23 april 2015 was de feestelijke heropening.

Het voormalige laboratorium voor de afdeling Werktuig- en Scheepsbouwkunde bevindt zich aan de Ezelsveldlaan 61 in de stad Delft, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. Het laboratorium werd in de periode 1905-1911 gebouwd in de stijl van de vroege Neo-Hollandsche Renaissance naar ontwerp van Rijksbouwmeester J.A.W. Vrijman. Het gebouw, met schoorsteen en dienstwoning, is een rijksmonument. Tot in maart 2008 was in het gebouw het Techniek Museum Delft gevestigd, dat inmiddels is opgegaan in het Science Centre Delft. Tegenwoordig is er in het gebouw een architectenbureau gevestigd.

TU-Noord is een buurt in Delft. Het is een van de vier Delftse beschermde stadsgezichten. Het gebied is gelegen direct ten zuiden van het Rijn-Schiekanaal en wordt beschouwd als een waardevol gebied met bijzonder gebouwd en groen erfgoed, vele vooroorlogse TH-faculteitsgebouwen, rijksmonumenten en de Botanische tuin. Een deel van de wijk is een beschermd stadsgezicht. TU-Noord valt onder de wijk Wippolder.

Gezicht Delft - TU-Noord is een van rijkswege beschermd stadsgezicht in de buurt TU-Noord in de wijk Wippolder in Delft in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. De procedure voor aanwijzing werd gestart op 16 november 2005. Het gebied werd op 26 juni 2013 definitief aangewezen. Het beschermd gezicht beslaat een oppervlakte van 32,4 hectare. Panden die binnen een beschermd gezicht vallen krijgen niet automatisch de status van beschermd monument. Wel zal de gemeente het bestemmingsplan aanpassen om nieuwe ontwikkelingen in het gebied te reguleren. De gezichtsbescherming richt zich op de stedenbouwkundige en cultuurhistorische waardering van een gebied en wil het toekomstig functioneren daarvan veiligstellen.

De Rode Scheikunde is een gebouw van de Technische Universiteit Delft, gelegen op Julianalaan 134. Het gebouw werd door de tijd heen door verschillende faculteiten en universiteitsdiensten gebruikt. Sinds 2008 is het in gebruik door de faculteit Bouwkunde, dat hier haar intrek nam nadat het vorige faculteitsgebouw van Bouwkunde, even verderop in de universiteitswijk, door brand werd verwoest.

De TU Delft Hortus Botanicus, tot 2022 Botanische Tuin TU Delft, is een botanische tuin die deel uitmaakt van de Technische Universiteit Delft in Delft. De hortus is in 1917 door Gerrit van Iterson opgericht als 'Cultuurtuin voor Technische Gewassen'. De organisatie is aangesloten bij Botanic Gardens Conservation International en de Nederlandse Vereniging van Botanische Tuinen. De tuin is 2,5 hectare groot en bestaat uit een: Bomentuin Middentuin met eenjarige bloemplanten kruiden- en genotsplantentuin Kassencomplex Het kassencomplex herbergt onder andere Victoria cruziana, een paradijsvogelbloem, een grote Passiflora edulis f. edulis en collecties orchideeën, cactussen en andere succulenten. De botanische tuin beheert namens de Stichting Nationale Plantencollectie de volgende nationale plantencollecties: Technische gewassen Hamamelidaceae (toverhazelaars) Marantaceae (onder andere arrowroot) Musaceae (banaanachtigen) De botanische tuin trok in 2014 ca. 43.000 bezoekers.

De Vredeskerk of Sacramentskerk (voluit: Kerk van het Allerheiligst Sacrament) is een rooms-katholieke parochiekerk in de wijk Wippolder in de plaats Delft, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. De kerk maakt deel uit van de Sint Ursulaparochie en ligt aan het kruispunt Nassaulaan/Julianalaan (Poortlandplein). Het gebouw is ontworpen door de architecten H. Thunnissen, J.H. Hendricks en Th. van Rossum.

De Oostpoortbrug is een fiets- en voetgangersbrug over het Rijn-Schiekanaal nabij de Oostpoort in de stad Delft, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. Voor 1998 was de smalle brug ook voor auto's berijdbaar. Het is een draaibrug. De doorvaartwijdte van het beweegbaar gedeelte bedraagt 15,70 m, de doorvaarthoogte is in gesloten toestand 1 m. De brug kan voor bediening via de marifoon worden aangeroepen via de bedieningscentrale Leidschendam op VHF-kanaal 18. De naastgelegen ophaalbrug werd ook de Oostpoortbrug genoemd. De naamgeving van de beide bruggen tussen de Oostpoort en de Kanaalweg leidde tot verwarring, vandaar dat de ophaalbrug nu de Kleine Oostpoortbrug genoemd wordt.

De Sint Sebastiaansbrug is een basculebrug over het Rijn-Schiekanaal in de stad Delft, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. De vernieuwde brug is op 12 juni 2020 opengegaan voor al het wegverkeer, behalve tramverkeer, wat later in 2020 had moeten volgen. Door vertragingen zal het tramverkeer echter tot eind 2023 op zich moeten laten wachten. De Sint Sebastiaansbrug is eigendom van de gemeente, met uitzondering van het deel van het brugdek boven het water, dat eigendom is van de provincie Zuid-Holland.

De Kleine Oostpoortbrug (voorheen Oostpoortbrug genoemd) is een ijzeren ophaalbrug in het centrum van de Nederlandse stad Delft, provincie Zuid-Holland. De brug is gelegen bij de Oostpoort, de enige nog overgebleven stadspoort van Delft. De brug is een rijksmonument en stamt uit het jaar 1514. De brug is een onderdeel van de Oostpoort uit 1514. De brug kon opgehaald worden om de poort af te sluiten. Er hebben diverse restauraties aan de brug plaatsgevonden, maar deze heeft haar oorspronkelijke karakter behouden. De huidige brug was waarschijnlijk oorspronkelijk een ontwerp van de stadsarchitect C.J. de Bruyn Kops uit 1867, uitgevoerd in gietijzer en hout. In 1903 werd deze vervangen door een geklonken constructie, naar ontwerp van M.A.C. Hartman. De twee jaartallen zijn terug te vinden op de ijzeren spijlen.

De begraafplaats Jaffa in de plaats Delft, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland, werd in 1869 in gebruik genomen, toen de algemene begraafplaats Haagpoort, op het stuk grond dat nu bekendstaat als het Kalverbos, vol was. De begraafplaats ligt aan de Jaffalaan nabij de Aula en Universiteitsbibliotheek van de Technische Universiteit. Op de begraafplaats is ook een oorlogsmonument te vinden voor de 67 soldaten, die in mei 1940 omkwamen in Delft. De begraafplaats is gelegen aan de Jaffalaan 10 en is te bezoeken dagelijks van zonsopgang tot zonsondergang. Er zijn rolstoelen aanwezig (onderpandregeling) en er is een toilet aanwezig in de aula, ingang aan de zijde van de kindergraven. Naast de ingang voor de toiletten is een kaarsenautomaat geplaatst waar voor € 2 een grafkaars met lucifers kan worden gekocht. De detective Het lijk op Jaffa van Ronald van Assen speelt zich af op deze begraafplaats.

De Oostpoort is de enige van de oorspronkelijk acht stadspoorten die overgebleven is van de stad Delft, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. De oorspronkelijke stadspoorten moesten in 1359 worden afgebroken als straf, omdat Delft een oorlog tegen hertog Albrecht van Beieren had verloren. Hierna werd de Oostpoort, net als de andere stadspoorten, direct herbouwd. In 1519 werd de Oostpoort verhoogd. Toen Willem van Oranje in 1572 in Delft kwam wonen, werd de hele vesting verstevigd. Rond 1840 werden de andere Delftse stadspoorten afgebroken, alleen de Oostpoort mocht blijven staan, omdat die in de uithoek van de stad niet in de weg stond. Een klein stukje vestingmuur aan de noordkant en een beeld van een bewaker boven de poort doet eraan herinneren dat de poort er ooit stond om Delft te beschermen. De Oostpoort bestaat uit een landpoort en een waterpoort die met elkaar zijn verbonden door resten van een stadsmuur, dit alles is in 1964 volledig gerestaureerd. In mei 2022 is het gebouw in gebruik als werkruimte van een Delftse fotografe, maar is niet van binnen te bekijken. De naastgelegen Oostpoortbrug dateert uit 1514 en is net als de poort zelf ook een rijksmonument. In themapark Huis ten Bosch in Japan is een replica te vinden van de Oostpoort en de bijgelegen ophaalbrug. De Oostpoort vervult een belangrijke rol in De acht poorten, het eerste boek uit de Ron & Geertje Trilogie van Ronald van Assen.