Prinsengracht 493

Brug 104 was een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De brug overspande de Elandsgracht en lag in de westelijke kade van de Prinsengracht. Balthasar Florisz. van Berckenrode tekende daar in zijn stadsplattegrond van 1625 een brug in (Prince Graft en Elants Graft). Het was een van de drie bruggen over de Elandgracht: een in de westelijke kade Prinsengracht, een ter hoogte van de Hazenstraat/Eerste Looiersdwarsstraat (brug 105) en een in oostelijke kade van de Lijnbaansgracht. De brug werd rond 1746 net als de Looierssluis (brug 103 en 75 meter zuidelijker) vervangen door een welfbrug met drie doorvaarten. De kleine doorvaarten aan de zijkanten van de brug werden steeds meer gebruikt als opslagplaatsen. Op foto’s en tekeningen einde 19e eeuw is eigenlijk alleen de middendoorvaart nog in gebruik. De meest zuidelijke doorvaart is dan gestremd door de plaatsing van een markthuisje. De brug gaf net als de naastgelegen Berensluis veel klachten, ze was te steil voor met name paard en wagen. In 1891 werd de Elandsgracht gedempt en verdwenen de drie bruggen over de Elandsgracht uit het straatbeeld.

Berensluis (brug 65) is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. Ze vormt de verbinding tussen de Berenstraat en de Elandsgracht, ze overspant daarbij de Prinsengracht. In de onmiddellijke nabijheid lag brug 104 in de kade van de Prinsengracht over de Elandsgracht, de brug is na de demping van die laatste opgeruimd. Beide bruggen zijn terug te vinden op de kaart van Joan Blaeu van 1649. In 1890 was de brug in het nieuws tijdens de gesprekken over het dempen van de Elandsgracht, alsmede het bepalen van de toevoer van de nog te bouwen Centrale Markthallen. In 1892 vond de aanbesteding plaats voor het verbreden van de bestaande brug, er moest onder andere 36 ton balkijzer en 11 ton buckplaten geleverd worden voor deze brug en ook brug 112 (in de Prinsengracht over de Lauriergracht). In mei 1893 waren (pas) de benodigde sloopwerken begonnen, terwijl voor voetgangers er noodbruggen lagen. De nieuwe brug bleek in 1928 niet (meer) stevig genoeg voor zwaar verkeer (5500 kg). De huidige brug (gegevens 2017) dateert van 1950, ze werd aangelegd tussen 26 juni en 23 oktober. Het ontwerp voor de ide brug kwam van de Dienst der Publieke Werken, waar Piet Kramer verantwoordelijk was voor de esthetiek van bruggen. Zijn naam wordt echter nergens genoemd, zodat het ontwerp op naam staat van "het bureau van". De hand van Kramer is vooral terug te vinden in de uitkragingen op de brugpijlers, die opnieuw een verbreding dragen. De brug lijdt een anoniem leven, ze lijkt veel te breed voor de hoeveelheid verkeer, maar won aan importantie bij de herwaardering van het winkelgebied de Negen Straatjes. De brug is genoemd naar de Berenstraat waar looierijen gevestigd waren, daarbij werden ook huiden van beren bewerkt.

Het Johnny Jordaanplein is het eerste gedeelte van de straat met middenterrein Elandsgracht in Amsterdam, aan de kant van de Prinsengracht in de wijk de Jordaan. Het werd in de jaren '70 aangelegd als witkarstation. Toen het experiment werd afgeblazen verloederde de plek.

The Dylan Amsterdam is een boetiekhotel in Amsterdam gevestigd in een eeuwenoud pand aan de Keizersgracht 384. The Dylan Amsterdam is ontstaan in 1999 als Blakes Hotel Amsterdam, waar de Britse ontwerpster en hoteleigenaar Anouska Hempel (Lady Weinberg) de scepter zwaaide. Toen The Blakes werd verkocht, en het hotel daarna als The Dylan Amsterdam door het leven ging, zijn de publieke ruimtes gerestyled door het Amsterdamse ontwerpers-duo FG Stijl. Tot 2005 was The Dylan onderdeel van de Amerikaanse hotelketen The Stein Group. Anno 2018 is het een zelfstandig hotel, en was het lid van de groep Small Luxury Hotels. En is sinds 2022 lid van de groep Leading Hotels of the World. Het 'design-hotel' heeft 40 individueel ingerichte kamers, suites en publieke ruimtes. In The Dylan Amsterdam is restaurant Vinkeles gevestigd. Aan de Keizersgracht ter hoogte van nummer 384 stond sinds 1637 de eerste Stadsschouwburg van Amsterdam. Het woord "schouwburg" werd door Joost van den Vondel bedacht voor deze locatie. Het bekende theaterstuk "Gijsbrecht van Aemstel" werd hier voor het eerst opgevoerd. Tevens trad hier voor het eerst een vrouw op in het theater, Ariana Nozeman. Bij de brand van deze Schouwburg van Van Campen in 1772 bleef slechts de Schouwburgpoort behouden. Het hotel is gevestigd in het voormalig Rooms-katholieke Armenkantoor dat in 1773 aan de binnenplaats achter de poort verrees.

De schouwburg van Van Campen was de eerste stadsschouwburg van Amsterdam. De schouwburg, aan de Keizersgracht ter hoogte van nummer 384, werd in 1637 voltooid en verving de eerder op deze plek gevestigde houten Eerste Nederduytsche Academie van Samuel Coster. In 1772 brandde de schouwburg af. De Schouwburgpoort bleef behouden. Het in 1773 achter de poort verrezen gebouw van het Rooms Katholieke Armenkantoor is in 1999 verbouwd tot hotel. Hier is hotel The Dylan gevestigd.

De Schouwburgpoort aan de Keizersgracht 384 is een poort in Amsterdam. De poort biedt tegenwoordig toegang tot hotel The Dylan. De poort van natuursteen bestaat uit drie bogen, voorzien van een hekwerk. De pilasters hebben Ionische kapitelen en dragen een driehoekig fronton. Vroeger stonden in deze poort de regels van Joost van den Vondel: De weereld is een speeltoneel Elck speelt zijn rol en krijght zijn deel

Felix Meritis ('Gelukkig door verdiensten') is de naam van een voormalig genootschap en het bijbehorende gebouw aan de Keizersgracht 324 te Amsterdam. Het gebouw heeft vandaag de dag weer een publieke functie; er worden publieksprogramma’s als lezingen, debatten, optredens, film, exposities, en workshops georganiseerd rondom de domeinen van het oorspronkelijke genootschap: kunst, wetenschap en ondernemerschap. Bij de heropening van Felix Meritis op 25 september 2020 is daar het vierde domein technologie aan toegevoegd.

Restaurant Vinkeles is een restaurant gehuisvest in hotel The Dylan, in Amsterdam, Nederland. Het werd geopend in 2008, verkreeg in 2010 zijn eerste Michelinster en in 2023 zijn tweede In 2016 kende Gault Millau het restaurant 18 van de maximaal 20 punten toe. Chef-kok van Vinkeles is Dennis Kuiper.

Brug 47 is een welfbrug in Amsterdam-Centrum. De brug verbindt de Huidenstraat met de Runstraat en voert daarbij over de Keizersgracht in het gebied van de Negen Straatjes in de Amsterdamse grachtengordel. De brug, vanwege haar jonge leeftijd zelf geen monumenten, wordt omringd door rijksmonumenten, behalve aan de zuidoostkant, daar staat (relatieve) nieuwbouw uit het begin van de 20e eeuw. Er ligt hier al eeuwen een brug. Joan Blaeu tekende de brug in op zijn kaart uit 1649, maar ook Pieter Bast en Balthasar Florisz. van Berckenrode hadden de brug al ingetekend op hun kaarten van respectievelijk 1599 en 1625. Ze werd ingetekend als een brug met vijf doorvaarten over de Keysers Graft tussen de Huyde Straet en Run Straet. Reinier Vinkeles schilderde de brug in circa 1762, in een avondgezicht toen op Keizersgracht 384 nog de schouwburg gevestigd was, deze brandde op 11 mei 1772 af. De moderne geschiedenis van de brug begint in 1889. Dan wordt er een verzoek gedaan om de brug te verlagen, ze zou te steil zijn voor het toenmalige verkeer, denk daarbij aan paard en wagen. In 1892 werd gemeld dat de ijzeren liggers van de brug gesteld zijn, zodat zij spoedig open kon voor verkeer. In 1913 werd geopperd om een tram te laten lopen over deze brug, waarbij op de brug een passeerhalte zou worden gelegd; het plan ging niet door. Die brug hield het vol totdat 1981 de gemeente begon aan vervanging van de brug en een brug liet neerleggen, die meer paste bij het historische centrum van de stad. Er werd weer een boogbrug neergelegd. Daartoe moesten wel de houten fundamenten vervangen worden door betonnen palen en kwam er een gewapend betonnen overspanning. De brug beschikt dan over drie doorvaartopeningen, de breedste is 6.70 meter breed en heeft een hoogte van 2,27 meter.

De Marten Toonderbrug (brug 48) is een gemetselde welfbrug in Amsterdam-Centrum. De brug vormt de verbinding tussen de Wolvenstraat en Berenstraat en overspant daar de Keizersgracht. Er lag hier al eeuwen een brug. De brug die er in 1902 lag kreeg te maken met mankementen door de hoeveelheid verkeer dat er overheen ging. Verrotte houten liggers werden vervangen door liggers van ijzer en ook het metselwerk moest hersteld worden. Er waren plannen gemaakt de brug te verlagen, zodat er geen sprake meer was van een “bochelbrug”. Er kwam een tegenadvies omdat met het verlagen van de brug een "kostbaar uitzicht" in Amsterdam verloren zou gaan. Dat tegenadvies werd door Burgemeester en Wethouders niet overgenomen, de brug werd verlaagd. Dat dat nodig was bleek nog in 1923, toen een paard (van paard en wagen) van de brug afgleed (toen de brug al verlaagd was) en te water raakte (ze werd met het reddingstoestel gered) en in 1925 kantelde er een vrachtauto. In 1926 kon opnieuw een paard een wagen met meelzakken niet in het gareel houden en liep met alles een pianowinkel van Goldschmeding binnen. Omdat het paard rustig enigszins trillend bleef staan kreeg het de bijnaam "Het muzikale paard". In het najaar van 1928 moest de gemeente beslissen dat zwaar vervoer niet meer over de brug mocht. In 1949/1950 moest de brug verbreed worden, waarbij Piet Kramer advies verstrekte. Beginjaren tachtig besloot de gemeente dat de oude brug in oude glorie hersteld moest worden en kreeg de brug drie gewelfde doorvaarten. De brug ging jaren officieus door het leven als Felix Meritisbrug, naar het nabijgelegen Felix Meritis. Die commerciële binding was een van de redenen dat de brug in 2016 ter sprake kwam bij het college van burgemeester en wethouders van Amsterdam. Bij een controle over de brugnamen bleek dat de naam niet voldeed aan de richtlijnen, die gelden om opgenomen te kunnen worden in de Basisregistraties adressen en gebouwen. De brug kwam voor op lijst 2 van twee lijsten met aan te passen officieuze brugnamen (lijst 1 bevat officieuze brugnamen die officieel gemaakt zouden kunnen worden; lijst 2 bevat officieuze brugnamen, waarover na een inspraakronde beslist wordt of de naam officieel erkend wordt, dan wel officieel wordt afgekeurd). Sinds juni 2016 was de brug derhalve officieel (weer) naamloos; in 2022 is de brug vernoemd naar schrijver/tekenaar Marten Toonder, op initiatief van de heer M. Louis, een Amsterdamse inwoner.

Brug 102 is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. Ze ligt daar al eeuwenlang in het verlengde van de Eerste Looiersdwarsstraat over de Looiersgracht. Joan Blaeu tekende de brug al in bij zijn plattegrond van Amsterdam uit 1649. Ze ligt tussen brug 103 en brug 100 in. De moderne geschiedenis van de brug begint in 1885 toen hier de vaste houten brug uit circa 1795 vernieuwd moest worden. Het werk liep vertraging op omdat de Hollandsche Gasfabriek geen zin had haar gasbuizen op te ruimen. Na aanschrijving ruimde de gemeente de buizen dan maar op. Eind 1886, begin 1887 was de brug dan toch klaar. In 1934 werd de brug in brand gestoken tijdens het Jordaanoproer. In 1960 is de brug gerenoveerd maar hield haar oorspronkelijke uiterlijk. De nog steeds houten brug (gegevens 2017) werd in 1995 uitgeroepen tot gemeentelijk monument, mede door haar houten brugpijlers en beplanking, een zeldzaamheid binnen de stad. Ook de oude balustrades uit de 18e eeuw (vermoedelijk van de brug uit 1795) zouden daaraan hebben bijgedragen. De brug is in wezen een voetbrug (trappetjes voor de brug), maar voor fietsers zijn aparte op- en afritten gemaakt.

Het Roode Huys (ook Roode Huijs) is een grachtenpand aan de Keizersgracht nr 321 te Amsterdam. Het dateert uit de 17e eeuw. Het huis is waarschijnlijk in de eerste helft van de 17e eeuw gebouwd en was toen voorzien van een trapgevel in Amsterdamse renaissancestijl, met ontlastingsbogen. Deze voorgevel was opgetrokken uit geslepen bakstenen met een zeer smalle voeg. Doordat de gevel lange tijd bepleisterd was is hij zeer goed bewaard gebleven. Op 11 februari 1716 werd het pand gekocht door Christoffel van Brants. Volgens zijn testament woonde Van Brants er niet zelf; bewoner was Jean Bartholomeus Rietman. Na Van Brants overlijden werd het pand op 20 mei 1740 verkocht door zijn erfgenaam Johan Enno Brants. Rond 1740 werd het pand verhoogd, waarbij de trapgevel werd aangetast. In 1942 is het pand gerestaureerd. Tevens werden aan de achterkamer renaissancebetimmeringen toegevoegd en op de bovenverdieping werd een 16e-eeuwse plafondschildering uit Edam ingebracht. In het najaar van 1943 werd het pand gekocht door de kunstschilder en meestervervalser Han van Meegeren. Na diens dood in 1947 woonde zijn weduwe er nog tot 1954. Op 5 september 1950 is de inboedel van Van Meegeren in het pand geveild. Het pand werd gekocht door de Nederlandse Houtbond, die het in 1950 liet restaureren. De woning en bovenwoning werden ingericht als kantoor, en op de zolder werd een collectie houtmonsters ondergebracht. In 1958 werd de pleisterlaag verwijderd. Het Roode Huys is sinds 1970 rijksmonument. Tot de verhuizing in 2007 naar de Jollemanhof, eveneens in Amsterdam, was in het pand het kantoor van de Bond van Nederlandse Architecten gevestigd.