Slotervaart (tuinstad)

Op de ongelijkvloerse kruising tussen Cornelis Lelylaan en Johan Huizingalaan, Amsterdam Nieuw-West staat een titelloos artistiek kunstwerk. De kruising tussen beide lanen wordt geregeld door een bouwkundig kunstwerk in de gedaante van brug 705. Die draagt de Cornelis Lelylaan over de Johan Huizingalaan. Onder het viaduct is een rotonde aangelegd met grasveldjes. De creatie van Dirk Sterenberg werd in 2008 een gemeentelijk monument. In de rotonde kwam In 1981 het titelloze kunstwerk van Joost van Santen. Het bestaat uit twee delen; een ten noorden van het viaduct en een ten zuiden ervan. Het wordt wel omschreven als Kubus-spiegel-palen, gewoon naar wat het is. Twee stalen lantaarnpalen rijzen diagonaal vanuit de grond omhoog. De zuidelijke paal heeft een blauwe kubus van acryl; de noordelijke een oranje. Van Santen zou met dit beeld een poort naar Slotervaart willen weergeven. Omwonenden houden het op de “satéprikkers” (kunstenaar had dat liever anders gezien, Het Parool 2024) of “Kubuspalen”. De kunstenaar gaf eerder aan niet meer exact te weten, waar de opdracht vandaan kwam. Het moest wel een kunstwerk worden langs de Cornelis Lelylaan; de kunstenaar trok eropuit om een goede plek te vinden en vond die in genoemde kruising, waar in zijn ogen ruimte genoeg was voor een groot kunstwerk. Hij gebruikte standaard lantaarnpalen van 23 meter lengte en schoof daar de kubussen op. In de kubussen staat weer diagonaal een spiegel en door die spiegel lijkt het of de lantaarnpaal onderbroken is. Het geheel is beton verankerd. Lichtval is vaak een essentieel onderdeel van Van Santens werk. Eind 2023 is de blauwe kubus verwijderd omdat deze aan vervanging toe was; hij was stuk gewaaid. De vervangende kubus kreeg een lichtere kleur dan het origineel.

Brug 703 is een kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. De brug ligt in de Cornelis Lelylaan, vanuit de stad gezien vlak voor Station Amsterdam Lelylaan. Hier werd in 1961 een 47 meter lange duiker aangelegd voor de oostelijke parallelgracht van de Ringspoordijk. Brug 703 (noordelijk gelegen) was vervolgens samen met brug 685 (zuidelijk gelegen) voor de waterdoorvoer. Dat stukje gracht ertussen kreeg bij de bouw en oplevering van het genoemde spoorstation betonnen walkanten. In 2012 werd er voor gekozen om het busstation dat onder het metro- en spoorstation lag te verplaatsen, waarbij het gehele terrein ten oosten van het station onder het zand verdween. Zo verdween ook de zuidzijde van deze brug onder het zand. Het enige dat nog aan de brug herinnert is de balustrade aan de noordkant van de brug en het uiterlijk van de duiker aan diezelfde kant. De duiker zelf is daarbij dichtgemetseld. Het ontwerp van de kunstwerken in de Cornelis Lelylaan was van Dirk Sterenberg en de Dienst der Publieke Werken). Deze duikerbrug is getekend in 1959 en de jaren daarop gebouwd.

Brug 729 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Deze brug werd aangelegd in het kader van de bouw van Station Amsterdam Lelylaan. Rondom het station werd een busstation aangelegd, een stationsplein en een parkeerplaats. Deze parkeerplaats werd geprojecteerd tussen de Cornelis Lelylaan en Johan Jongkindstraat. Ter plaatse lag een stelsel afvoertochten ten behoeve van het dijklichaam van de ringspoorbaan. Nadat het gedeelte ringspoorbaan tussen beide straten was afgegraven werd er de parkeerplaats onder het noordelijk deel van het station aangelegd. Ten zuiden van dat deel van het dijklichaam en dus ook van de parkeerplaats lag een sloot. Om voetgangers en fietsers van de parkeerplaats en Johannes Jongkindstraat een directe verbinding te geven naar het station en de Cornelis Lelylaan met bijbehorende trams werd brug 729 op de grens van 1985 en 1986 gebouwd. Die brug moest overigens aansluiten op brug 703, een duiker onder de Cornelis Lelylaan door. De brug bestond toen uit een brug die aansloot op de ontwerpen in gebruik bij de omliggende terreinen. Wanneer midden jaren negentig ook aan der andere zijde een brug nodig is (brug 1892), wordt ook brug 729 vernieuwd. De bruggen hebben een enkelvoudige overspanning over de watergang; stalen liggers ondersteunen die overspanning tussen de landhoofden. De stalen liggers dragen plankwerken. Liggers, leuningen en balustrades hebben de vorm van een vakwerkbrug.

Brug 1892 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Brug 1892 is de jongere broer/zuster van brug 729. Beide voet- en fietsbruggen leggen een verbinding tussen de parkeerplaats en het stationsplein van Station Amsterdam Lelylaan, maar zodoende ook tussen de Johan Jongkindstraat en Cornelis Lelylaan. Brug 729 doet dat al sinds 1986, toen het station geopend werd; brug 1892 pas sinds 1996. Ook brug 1892 is een vakwerkbrug over een afwateringstocht nog behorende bij het dijklichaam van de ringspoorbaan die hier ter plaatse afgegraven werd ten behoeve van de parkeerplaats.

Station Amsterdam Lelylaan is een spoorweg- en metrostation in het Amsterdamse stadsdeel Nieuw-West. Het station is genoemd naar de stadsautoweg Cornelis Lelylaan, en daarmee indirect naar Cornelis Lely. De meest noordelijke en de meest zuidelijke van de oorspronkelijke ingangen zijn permanent afgesloten. De drie meest zuidelijke van de resterende ingangen komen in de hal uit. De beide andere ingangen bevinden zich aan weerszijden van de trambaan.

Brug 702 is een kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Deze brug ligt over een duiker die onder de Cornelis Lelylaan ligt. Die duiker ligt in een gracht ten westen van de ringspoorbaan waarop het Station Amsterdam Lelylaan ligt. Toen de duiker werd gebouwd in het begin van de jaren zestig was er alleen een dijklichaam voor de toekomstige spoorlijn. De bouwwerken werden ontworpen door Dirk Sterenberg van de Dienst der Publieke Werken. Zijn architectonische handtekening is terug te vinden in de brugleuningen, die een strak geometrisch uiterlijk meekregen. Het is bekend dat Sterenberg veelvuldig samenwerkte met Herman van der Heide, vooralsnog is onbekend wie de ontwerper van de leuningen is. Totdat de bouw van de duiker in 1961 lag er ter plaatse een dam in de gracht. Het wegdek van de Cornelis Lelylaan lag toen nog in het midden waar bij de bouw van Station Amsterdam Lelylaan op de plaats waar later de hoofdingang van het station kwam te liggen. De duiker is circa 65 meter lang. Over die duiker liggen in 2018 (van noord naar zuid) een voetpad, een fietspad (twee richtingen), een stoepje, twee rijstroken naar het westen, een middenberm waarin de tramrails (twee richtingen) liggen, twee rijstroken naar het oosten, een fietspad (twee richtingen), een stoepje en een voetpad.

De Charlotte van Pallandtbrug (brug 668) is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Deze duikerbrug werd in 1958 gebouwd als verbinding tussen de Johan Jongkindstraat en Comeniusstraat. Het ontwerp is afkomstig van Peter Pennink van de Dienst der Publieke Werken. Hij ontwierp meerdere bruggen over de afwateringstochten van de ringspoordijk in Amsterdam Nieuw-West. De bruggen laten een overeenkomstig uiterlijk zien. De betonnen duiker is verpakt in keermuren van grof basaltsteen. De opstaande balustrade is van beton met daarop metalen leuningen die door Pennink bij deze bruggen vaker werd toegepast. Met de komst van Station Amsterdam Lelylaan werd het westelijk eind ingekort. De brug ging tot 2017 naamloos door het leven, dat wil zeggen alleen onder het brugnummer. Op 28 november 2017 besloot de gemeente de brug te vernoemen naar kunstenares Charlotte van Pallandt. Eigenlijk wilde het gemeentebestuur de vernoeming al op 7 november 2017 laten ingaan, maar verzuimde in een reeks vernoemingen van bruggen de Charlotte van Pallandtbrug voor te dragen.

Brug 707 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West.

Brug 685 is een kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. De brug ligt in de Schipluidenlaan over een gracht vlak voordat zij de Ringspoorbaan kruist om vervolgens verder over te gaan in de Pieter Calandlaan. Ze overspande hier sinds eindjaren vijftig een relatief grote duiker. Deze lag in die gracht die aan de oostelijke kant parallel liep aan de Ringspoorbaan en leidde naar de noordkant van de Cornelis Lelylaan, alwaar eenzelfde duiker lag. Deze gracht kreeg bij de bouw van Station Amsterdam Lelylaan een betonnen oever met groene leuningen en een fietspad aan de kant van het station. In 2012 werd het busstation dat onder het metro- en spoorstation verplaatst, waarbij het gehele terrein ten oosten van het station onder het zand verdween. De noordkant van de duiker verdween daarbij eveneens onder het zand. Het enige dat daarna nog aan de brug herinnert is de balustrade aan de zuidkant van de brug en het uiterlijk van de duiker aan diezelfde kant met brugplaatje. De duiker zelf lijkt daarbij geheel dichtgemetseld.

Brug 708 is een kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. De brug ligt aan het begin van de Pieter Calandlaan, tussen de dijklichamen van de ringspoorbaan-west. Ten noordoosten van de brug ligt Station Amsterdam Lelylaan. De brug overspant sinds jaren vijftig een relatief grote duiker over een gracht ten westen van de spoordijk en het station. Ze is een zus van brug 685, maar die is sinds 2012 dichtgemetseld. De brug komt van de tekentafels van de Dienst der Publieke Werken, waar toen Dick Slebos en/of Dirk Sterenberg de esthetisch ontwerper waren. Deze brug is echter van tijdelijke collega Peter Pennink. Hij ging hun achterna met de vorm van het witte beton en de blauwe leuningen. Deze brug lijkt echter meer op een brug doordat de balustrade die bij brug 685 doorloopt hier onderbroken is met open leuning met een uitzicht op het water in het gracht.

Verdrijving uit het paradijs is een artistiek kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. De kunstenaar in kwestie Harry op de Laak maakte dit mozaïek in baksteen in 1960-1961 voor een vestiging van een christelijke openbare leeszaal annex bibliotheek. Het is te vinden op een (bijna) blinde muur op het gebouw aan de Johan Jongkindstraat 127. Een reusachtige engel begeleidt Adam en Eva (nog met appel in de hand) het paradijs uit. Kunsthistorica Yteke Spoelstra deed verslag over dit werk in een onderzoek naar wandkunst in Amsterdam. Zij omschreef het werk als abstract-figuratief, typerend voor de wederopbouw. Zij deelde het werk in bij het topsegment (onderscheid top-waardevol-behoudenswaardig). Het is mede van belang omdat Harry op de Laak van 1974 tot 1986 docent was aan de Rijksakademie van beeldende kunsten. Zij vond ook dat het mozaïek beeldbepalend is voor de omgeving. De kruising Johan Jongkindstraat en Jan Tooropstraat bevat in de oorspronkelijke bebouwing monotone Airey-bouwblokken van architect Hein Klarenbeek, die destijds werkte bij J.F. Berghoef. Het is een van de grootste mozaïeken in de stad.

De Nieuwe Meester is een appartementencomplex in 2019 en 2020 gebouwd in Amsterdam Nieuw-West.