De Roos (Delft)

De Bagijnetoren in de stad Delft, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland, werd oorspronkelijk gebouwd als uitkijktoren en was onderdeel van de versterking van de stadsmuren van Delft. De stad Delft verkreeg op 15 april 1246 stadsrechten en verwierf daarmee ook het recht om een muur rondom de stad te bouwen. De Bagijnetoren is een latere toevoeging aan de verdedigingswerken die waarschijnlijk rond het jaar 1500 is gebouwd.

De HH. Maria en Ursulakerk is een oudkatholieke parochiekerk aan het Bagijnhof in de stad Delft, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. In 1743 is ze als schuilkerk in gebruik genomen op een achterterrein van het Bagijnhof. De patronen Maria en Ursula waren de patronen van de Nieuwe Kerk voordat deze in 1572 protestants werd. De toegang naar de kerk leidt door 17e-eeuwse woning aan het Bagijnhof die als kosterswoning ging dienen. De beelden in de nissen aan weerszijden van het altaar werden in 1744 door de Haagse beeldhouwer Franciscus Maes vervaardigd.

De Lutherse Kerk, voor de Reformatie Sint-Joriskapel geheten, is een kerk aan het Noordeinde in de plaats Delft, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. Het gebouw was de oorspronkelijke kapel van het Sint-Jorisgasthuis en werd in de tweede helft van de 15e eeuw gebouwd. Een eerdere kerk op die locatie zou volgens oorkonden al in 1407 zijn opgericht. De kerk heeft een tijd (ca. 1600 - 1677) dienstgedaan als dolhuis. In de periode van het einde van de 16e eeuw tot 1764 deed de ruimte dienst als stadsartilleriemagazijn. In 1768 werd het verbouwd tot lutherse kerk en voorzien van een nieuwe voorgevel. Deze was ontworpen door stadsarchitect Nicolaas Terburgh die ook het Meisjeshuis ontwierp. De Lutherse Kerk is de enige Delftse kerk met een houten kap van voor de grote stadsbrand van 1536 die een groot deel van de stad verwoestte.

Bacinol was een fabriek van DSM-Gist in de stad Delft, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. De naam Bacinol was in de Tweede Wereldoorlog de codenaam voor penicilline waaraan door DSM-Gist in het geheim werd gewerkt. Deze naam werd gebruikt om de Duitse bezetters te misleiden. In 2001 werd door de Delftse gemeenteraad besloten om de oude, uit 1951 daterende, fabriek van DSM-Gist aan het Wateringsevest om te vormen tot een stadshal voor bedrijven en kunstenaars. Zo'n veertig jonge, startende bedrijfjes in de creatieve sector gebruikten het sinds 2004 als kantoorgebouw. Ook werden er regelmatig gratis exposities georganiseerd. Eind 2009 werd het gesloopt om plaats te maken voor het stedenbouwkundige plan Spoorzone Delft; het stond precies op de plek waar de spoortunnel moest komen.

De Kolk in de stad Delft in de Nederlandse provincie Zuid-Holland is de (voormalige) schutkolk aan de noord- of zuidkant van de Oude Delft.

De watertoren van de stad Delft, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland, is gelegen aan een zijtak van de Delftse Schie, voor de Calvé-fabriek in het noorden van de stad. Deze watertoren uit 1895, met een hoogte van 29 m en een waterresevoir van 600 m³, was bedoeld voor de drinkwatervoorziening en werd gebouwd in neorenaissancestijl naar ontwerp van gemeentearchitect M.A.C. Hartman. In 2002 werd er een prijsvraag gehouden over de toekomst van de watertoren, een rijksmonument. Uit de inzendingen werd het plan om een klimhal te vestigen gekozen. In totaal werden 26 inzendingen ingediend en beoordeeld door een gemeentelijke commissie. Ook de Rijksdienst voor Monumentenzorg, de Welstandscommissie en de Nederlandse Watertorenstichting hebben adviezen uitgebracht. In 2005 werd de watertoren opnieuw verkocht, omdat het plan voor een klimtoren niet uitvoerbaar was. Nummer twee van de prijsvraag kreeg een kans en er zou een waterwinkel worden opgestart. In 2022 werd de vlag van Oekraïne op de watertoren gevlogen, vanwege de Russische invasie.

Huis van Meerten is een Nederlands museum gevestigd in het voormalig woonhuis van de kunst- en antiekverzamelaar Lambert van Meerten te Delft. Het huis in neorenaissance-stijl staat aan de Oude Delft 199. Van Meerten liet het huis met de naam 'Oud Holland' in 1893 bouwen naar een ontwerp van zijn vrienden Adolf le Comte en Jan Schouten. Veel bouwelementen van het huis kwamen uit de verzameling van Lambert. Van Meerten wilde na zijn dood het huis schenken aan de stad Delft op voorwaarde dat het een museum werd. Maar drie jaar voor zijn dood ging hij failliet. Na zijn faillissement werd de Vereniging Huis Lambert van Meerten opgericht door Adolf le Comte en Jan Schouten. De vereniging had als doel het door Van Meerten beoogde museum alsnog te realiseren. Tijdens de openbare veiling kocht de stichting het huis en een groot deel van de inboedel. In 1907 droeg de stichting het huis met inboedel over aan de stad Delft. Op 16 oktober 1909 opende het museum voor het eerst zijn deuren voor het publiek. Op dat moment was Adolf le Comte directeur. Later werd hij opgevolgd door Ida Peelen. Zij zorgde er onder meer voor dat in 1920 de omvangrijke tegelverzameling van Jan Schouten aan de collectie werd toegevoegd. De collectie bestond uit een historische collectie Delfts aardewerk, Hollandse tegels, Chinees porselein en zogenaamde 'bouwfragmenten'. Museum Lambert van Meerten trok jaarlijks ongeveer 18.500 bezoekers. In 2013 werd het museum gesloten. De collectie ging op in museum Prinsenhof. Het pand werd in 2016 verworven door de Vereniging Hendrick de Keyser, die het in juli 2020 voor het publiek heeft opengesteld als museumhuis. Enkele interieuronderdelen uit de oorspronkelijke inboedel, die in het bezit waren gekomen van de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed, zijn eind 2020 weer in het huis teruggeplaatst.

De Annastraat is een straat in het centrum van de stad Delft, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. De straat loopt vanaf de Kolk, Geerweg en de Voorstraat naar de Wateringsevest. Zijstraten van de Annastraat zijn de Buitenboorgerd, Koningsplein (deze kruist de Annastraat) en de Annageer. De Annastraat is ca. 180 meter lang. Aan deze eeuwenoude straat bevinden zich een aantal gemeentelijke monumenten (op nummer 2, 29, 31, 31A en 47).

De Huetbank is een zitbank en gedenkteken in Delft uit 1901, ter herinnering aan professor Adrien Huet (Amsterdam, 1836 – Delft, 1899).

Het Kalverbos is een voormalige begraafplaats en een bestaand parkje in Delft, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. Het gebied is een stedelijk stuk groen, een hectare groot, liggende tussen de Wateringsevest, de Nieuwe Plantage en de Watertorengracht. Het Kalverbos is het gehele jaar door vrij toegankelijk voor bezoekers. De begraafplaats, aangelegd in 1828, is in 1874 verplaatst naar de Jaffalaan. Er zijn vier graven overgebleven in het Kalverbos, waaronder dat van Karl Wilhelm Naundorff. Zijn graf is met Franse lelies versierd. In 1894 is het Kalverbos omgevormd tot een gemeentelijk groengebied. Het ontwerp is afkomstig van Hugo Poortman en is aangelegd in een romantische landschapsstijl. In 1895 werd begonnen met de bouw van een watertoren. Tot 1996 is deze als zodanig in gebruik. In 2021 is het in gebruik als een evenementenlocatie. In 1923 kwam hier het voorlopig eindpunt van de nieuwe elektrische tramlijn I-1, want die mocht niet door de binnenstad, in tegenstelling tot de stoomtram, en daarvoor de paardentram, die er al in 1866 kwam. In 1929 was de route om de stad klaar en ging de tram doorrijden naar de Rotterdammer poort. De huidige parkeerplaats is in feite de oude trambaan, die tot 1931 in gebruik was. Toen kwam de huidige route over de toen nieuwe Reineveldbrug in gebruik. Op de plaats van de brughelling was van 1887 tot 1907 de stoomtram remise. In 1930 is het gebied afgesneden van het park aan de Nieuwe Plantage door aanleg van de Vrijenbanselaan. In 1970 werd er een beeldobject getiteld het oog van Van Leeuwenhoek geplaatst. Het monument was ontworpen door Dick Elffers en Bert de Laaf vanwege het honderdjarige bestaan van de gistfabriek. In 1999 werd het monument onherstelbaar beschadigd door vandalen waarna in 2002 het enige overgebleven deel in de Botanische Tuin TU Delft geplaatst werd. De oorsprong van de naam Kalverbos gaat mogelijk terug naar een incident tijdens het begin van de Tachtigjarige Oorlog. In die tijd was Delft bezorgd dat de troepen van Alva de stad zouden belegeren, en daarom werden de wallen en poorten strenger bewaakt. Op een nacht merkte een wachter beweging op in het struikgewas buiten de Haagpoort. Hij dacht dat het een spion was en schoot. Pas de volgende ochtend ontdekte men dat hij per ongeluk een kalf had gedood. Als gevolg van dit incident kregen de inwoners van Delft de bijnaam 'kalverschieters'.

Het Tabaks Historisch Museum is een museum in de Nederlandse stad Delft. Het museum geeft een beeld van de (Delftse) tabaksnijverheid sinds de zeventiende eeuw. De collectie van het Tabaks Historisch Museum is ontstaan uit de particuliere verzameling van Louis Bracco Gartner. De collectie bestaat uit allerlei aan de tabaksnijverheid gerelateerde artikelen zoals pijpen, sigaren, kwispedoors, snuifdozen, ansichtkaarten, reclame-uitingen, verpakkingen en gereedschappen. Een deel van de collectie toont specifieke Delftse artikelen zoals Delftse pijpen uit de zeventiende eeuw, Delfts blauwe tabakspotten en Delfts blauwe tegels met pijprokende figuren. Het museum geeft daarmee een compleet beeld van de sigaren- en tabaksfabrieken die Delft heeft gehad sinds de zeventiende eeuw, en de vele sigarenmakers die in Delft woonden en werkten. Het museum is gevestigd in een oude sigarenzaak. Het is alleen te bezoeken op afspraak.

De Waalse Kerk (ook Franse kerk of Église Wallonne genoemd) in de stad Delft, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland, was een kloosterkerk van het voormalige Sint-Agathaklooster, dat tegenwoordig bekend staat als het Prinsenhof. De kerk heeft een vijfzijdige koorsluiting en een slanke dakruiter. In het westelijke gedeelte onder het tongewelf bevinden zich muurstijlen met gesneden apostelbeelden. Tegen de westgevel bevindt zich een kloostergang met verdieping, waarnaast een veelhoekige traptoren met spits werd gebouwd. Ten noorden van het koor bevindt zich de sacristie met stergewelven.