Mildred Clinics

De Apeldoornse Poort is een spoorbrug in Arnhem in de Spoorlijn Arnhem - Leeuwarden. De spoorbrug is in 1851 aangelegd, bij de oplevering van de spoordijk waarover de spoorlijn loopt. De spoordijk scheidt het centrum van Arnhem van de Veluwe en de bij Arnhem gelegen landgoederen. In de dijk waren nabij Arnhem vier doorgangen aangebracht, waaronder de Apeldoornse Poort. De andere poorten zijn de Zijpsche Poort, de poort in de Hommelseweg en de poort in de Velperweg. De Apeldoornse Poort vormt de scheiding tussen de Apeldoornsestraat (aan centrumzijde) en de Apeldoornseweg (aan Sonsbeekzijde). De Apeldoornse Poort is in de jaren 1910-1912 verbreed naar ontwerp van Haitsma Mulier. Dit gebeurde in art-nouveaustijl. De balkbrug werd opgebouwd uit stalen I-balken, waarbij de ruimte ertussen is opgevuld met gele verblendstenen in boogvorm. Deze stenen komen ook terug in de twee steunmuren en twee landhoofden, waarbij eveneens natuursteen in is aangebracht. Op de landhoofden is een gemetselde borstwering aangebracht, waartussen boven de brug een smeedijzeren hek is aangebracht. De brug is in 2000 aangewezen als rijksmonument.

De Willemskazerne in de Nederlandse stad Arnhem was een militaire kazerne aan de noordzijde van het centrum. Nadat de gemeente Arnhem in 1829 met een Koninklijk Besluit toestemming had gekregen om de verdedigingswallen af te breken, kwam het gebied buiten de Janspoort in aanmerking om een militaire kazerne te bouwen. Hiernaar werd al een tijd gezocht. Anthony Aytinck van Falkenstein werd aangewezen om een ontwerp voor de kazerne te maken. Rond 1837 was de kazerne gereed en de Gele Rijders werden in de kazerne gehuisvest. De kazerne werd vernoemd naar de toenmalige koning Willem I. Voor het gebouw ontstond een plein, dat in 1855 de naam Willemsplein kreeg. In 1855 werd de kazerne aan de westzijde uitgebreid met een manege. Voor de paarden werd aan de oostzijde van de kazerne een renbaan aangelegd. Het einde van de Willemskazerne kwam in de Tweede Wereldoorlog. Vlak voor de Slag om Arnhem werden belangrijke posities van de Duitse troepen door de geallieerden gebombardeerd. De kazerne viel hieronder en na de bombardementen bleef er weinig over van de kazerne. De restanten van de kazerne werden na de Tweede Wereldoorlog weggehaald, waarna een parkeerplaats op de locatie kwam te liggen. Het gedeelte van het Willemsplein dat direct voor de kazerne lag, werd omgedoopt tot het Gele Rijders Plein.

Hotel Bosch was de naam van een voormalig kraakpand in Arnhem, dat jarenlang het oudste kraakpand van Nederland was. Tegenwoordig is het opgesplitst in twee panden. Nr. 4 behuist een woongroep. Nr. 4a is Bosch, café, restaurant en cultuurcentrum.

Stadsbioscoop Rembrandt was een bioscoop in het gebouw Rembrandt Theater, gelegen aan het Velperplein in de Nederlandse stad Arnhem.

Het Gele Rijders Plein is een plein in de Nederlandse stad Arnhem, aan de noordzijde van het centrum. Het plein is gelegen tussen het Willemsplein en de Looierstraat. Het plein is na de Tweede Wereldoorlog gecreëerd op de plaats waar voorheen de Willemskazerne en het Thorbeckelyceum gevestigd waren. Ook het gedeelte van het Willemsplein dat voor de kazerne lag, is betrokken bij het nieuwe Gele Rijders Plein. Het plein is vernoemd naar de bijnaam van het korps rijdende artillerie, dat gelegerd was in de Willemskazerne. Op het plein staat het ruiterstandbeeld de Gele Rijder, gemaakt door Gijs Jacobs van den Hof in brons. Dit standbeeld is ter herinnering aan het korps Gele Rijders dat gelegerd was in de Willemskazerne. Jacobs van den Hof was docent bij het Genootschap Kunstoefening dat ook aan het plein (voordat het zo heette) gevestigd was geweest in een monumentaal pand dat ook de naam Kunstoefening kreeg.

Het Historisch Museum Arnhem was van 1996 tot 2012 een museum voor het historisch en cultureel erfgoed van de gemeente Arnhem.

Het gebouw de Kunstoefening is een voormalige tekenschool in de Nederlandse stad Arnhem. Het gebouw is gelegen aan de Gele Rijders Plein, ter hoogte van de Koepelkerk en voorheen tegenover de Willemskazerne. De voorgevel is in neoclassicistische stijl opgezet met grote schuiframen. Tussen de eerste en tweede verdieping is een gebeeldhouwd fries aanwezig. In 1846 is het gebouw in gebruik genomen door het Genootschap Kunstoefening dat in 1802 werd opgericht.

Sint Marten is een van oorsprong typische arbeiderswijk in het noorden van Arnhem met ca. 1750 inwoners. Rond 1900 werd deze enigszins glooiende wijk in zeven jaar uit de grond gestampt. Door slecht onderhoud, verkrotting en drugsoverlast is de wijk in de jaren 60 en '70 van de vorige eeuw een van de grootste achterstandswijken van Arnhem geweest. In 1975 werd een start gemaakt met de reconstructie van de wijk, straten werden woonerven, veel oude huizen werden gesloopt en vervangen door flatwoningen (tot 4 hoog) met hier en daar een groen en/of gezellig binnenplein, de Onze-Lieve-Vrouwekerk uit 1910 werd na enige jaren leegstand in 1999-2001 omgebouwd tot appartementencomplex en ook werd de drugsoverlast grondig aangepakt. Talloze oude soms authentieke panden in nog redelijk staat zijn alsnog gerenoveerd. In 1994/1995 trad het eerste 'Kleurenplan' in werking, waarbij veel huurwoningen en -flats aan de buitenzijde werden voorzien van frisse, heldere kleuren, in 2012 werd dit plan verder uitgewerkt en verbeterd. Ook werd de Hommelseweg in Sint Marten eind 2012 heringericht, waarbij in aansluiting op de Hommelstraat het asfalt werd vervangen door klinkerstenen. In maart 1999 kreeg Arnhem als eerste gemeente in Nederland in Sint Marten de 'Politiehuiskamer' om zo op wijkniveau de kloof tussen burgerij en politie te verkleinen. Aanvankelijk zat de politiepost op de hoek van de Hommelseweg en Marten van Rossemstraat, in 2011 is de post verhuisd naar de Hommelseweg wat dichter bij de coffeeshops en het spoorviaduct. Algemeen kan worden gesteld dat het woon- en leefklimaat in de buurt na 1995 sterk is verbeterd en zelfs een zekere populariteit geniet vanwege de gunstige ligging ten opzichte van het stadscentrum, station Arnhem Centraal en park Sonsbeek.

De Velperpoort was een stadspoort van de Nederlandse stad Arnhem. De poort was de toegang van de stad vanaf de noordoostelijke zijde en stond in de huidige Roggestraat en in het verlengde van de huidige Ketelstraat en de Koningstraat. De Velperpoort gaf toegang tot de weg naar Velp. De naam van Station Arnhem Velperpoort verwijst nog naar deze verdwenen stadspoort.

Het Vestagebouw is een gebouw in een gemengde bouwstijl aan de Jansbuitensingel in de Nederlandse stad Arnhem. Het werd gebouwd in 1930 in opdracht van de N.V. Verzekeringsmaatschappij Vesta. Architect was Willem Diehl (1876-1959). In de gemengde bouwstijl zijn er invloeden van het traditionalisme, de art deco en de Amsterdamse School. Kunstenaars die meewerkten zijn beeldhouwer Gijs Jacobs van den Hof, W.C. Brouwer (maakte de belettering) en Jaap Gidding (vervaardigde de glas-in-loodramen in het trappenhuis). Op 18 mei 1932 werd het gebouw officieel geopend. Van oorsprong was het gebouw een kantoor van de verzekeringsmaatschappij Vesta. In de Tweede Wereldoorlog vestigde een Luftwaffe Kommando zich in het kantoor. Jarenlang zetelde in het gebouw Aalbers Europe Consultancy van Karel Aalbers. Vanaf 1989 was het een kantoor van Westermeijer Groep, maar nadat deze in stappen failliet was gegaan (2011-2012), werd er lange tijd geen nieuwe bestemming voor gevonden. Het gebouw is een rijksmonument.

De Koepelkerk is een monumentale, achthoekige koepelkerk op het Jansplein, in het centrum van Arnhem.

Café Meijers is een horecagelegenheid in de Beekstraat in het centrum van Arnhem. Het adres waar Meijers is gevestigd werd al in 1828 als locatie van een horecaonderneming. Het huidige pand, in een deels neorenaissance, en deels neogotische bouwstijl, dateert van ca. 1880 en is sinds 2000 een rijksmonument. In de jaren 1960 tot en met 1990 trok het café een meer alternatief publiek aan, dat politiek en cultureel geïnteresseerd en/of geëngageerd was. Tussen 1934 en 1970 heette het etablissement 'Claassen'. Rond 1960 werd het gekocht door Ad Meijers wiens naam aan het bedrijf zou blijven kleven. Hij verkocht het in 1971 aan Dick Zwarts, deze liet beeldende kunstenaars exposeren in het café. Uitbaters daarna waren onder andere Rietje Mackenbach (1989-1993), Bert Kokke (1997-2006) en Wolter de Bes (2006-2012). Café Meijers is een traditioneel café met eenvoudig houten meubilair, een leestafel, een monumentale tapkast en met regelmatig werken van lokale kunstenaars aan de muur.