place

Verlosserskerk (Berlijn-Rummelsburg)

Kerkgebouw in BerlijnLichtenberg (district)
Erloeserkirche Berlin
Erloeserkirche Berlin

De Verlosserskerk (Duits: Erlöserkirche) is een protestants godshuis in de wijk Victoriastadt van het Berlijnse stadsdeel Rummelsburg. De kerk werd in de jaren 1890–1892 gebouwd en valt samen met het naburige parochiehuis onder monumentenzorg. De kerk is gelegen aan de Nöldnerstraße 43.

Fragment uit het Wikipedia-artikel Verlosserskerk (Berlijn-Rummelsburg) (Licentie: CC BY-SA 3.0, Auteurs, Beeldmateriaal).

Verlosserskerk (Berlijn-Rummelsburg)
Nöldnerstraße, Berlijn Rummelsburg

Geografische coördinaten (GPS) Adres Nabijgelegen plaatsen
placeToon op kaart

Wikipedia: Verlosserskerk (Berlijn-Rummelsburg)Lees verder op Wikipedia

Geografische coördinaten (GPS)

Breedte Lengte
N 52.501888888889 ° E 13.481205555556 °
placeToon op kaart

Adres

Nöldnerstraße 24
10317 Berlijn, Rummelsburg
Duitsland
mapOpenen op Google Maps

Erloeserkirche Berlin
Erloeserkirche Berlin
Ervaringen delen

Nabijgelegen plaatsen

Magdalenenstraße
Magdalenenstraße

Magdalenenstraße is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de Frankfurter Allee, nabij de kruising met de Magdalenenstraße, in het stadsdeel Lichtenberg. Station Magdalenenstraße werd geopend op 21 december 1930 als deel van de nieuwe lijn E, de huidige U5. Het gebouwencomplex tussen de Frankfurter Allee, de Magdalenenstraße, de Ruschestraße en de Normannenstraße, direct ten noorden van het metrostation, huisvestte in de DDR-periode het hoofdkwartier van het Ministerium für Staatssicherheit; tegenwoordig is hier onder meer een Stasi-museum gevestigd. Magdalenenstraße kreeg zoals alle stations op lijn E een standaardontwerp van de hand van Alfred Grenander, indertijd huisarchitect van de Berlijnse metro. Om de sterk op elkaar gelijkende stations van elkaar te onderscheiden maakte Grenander gebruik van de zogenaamde kenkleur, die toegepast werd op vaste elementen als de wandbetegeling en de stalen steunpilaren. De toewijzing van de kenkleur volgde een zich herhalend patroon: roze, lichtgrijs, geel, blauwgroen, lichtgroen. Station Magdalenenstraße werd uitgevoerd in de kleur lichtgrijs. De perronhal is ongeveer anderhalve verdieping hoog, zodat men perron en sporen vanaf de tussenverdieping kan overzien. Aan beide uiteinden van het eilandperron leiden uitgangen naar de Frankfurter Allee. In de DDR-tijd werd de oorspronkelijke betegeling vervangen en in 1986 luisterde men de wanden op met tegeltableaus die thema's uit de 20e-eeuwse Duitse geschiedenis uitbeelden. Tussen 2003 en 2004 stak men de oudste stations van de U5 in een nieuw jasje. De wandbetegeling moest wijken voor een vandalismebestendige bekleding van geëmailleerde metaalplaten, waarbij werd teruggegrepen op het principe van de kenkleur. In station Magdalenenstraße werd echter van het oorspronkelijke kleurenschema afgeweken en koos men voor diverse groene tinten. Op de plaatsen van de tegeltableaus liet men uitsparingen in de wandbekleding, zodat deze nog altijd te zien zijn. Ook werd de verlichting verbeterd, werd er een nieuwe vloer gelegd en kwam er nieuw perronmeubilair. Het station is momenteel alleen bereikbaar via trappen, maar uiteindelijk moeten alle Berlijnse metrostations van een lift voorzien zijn. De inbouw van een lift in station Magdalenenstraße zal volgens de prioriteitenlijst van de Berlijnse Senaat pas na 2010 plaatsvinden.

Frankfurter Allee (metrostation)
Frankfurter Allee (metrostation)

Het op 21 december 1930 geopende metrostation Frankfurter Allee kreeg zoals alle stations op lijn E een standaardontwerp van de hand van Alfred Grenander, indertijd huisarchitect van de Berlijnse metro. Om de sterk op elkaar gelijkende stations van elkaar te onderscheiden maakte Grenander gebruik van de zogenaamde kernkleur, die toegepast werd op vaste elementen als de wandbetegeling en de stalen steunpilaren. De toewijzing van de kernkleur volgde een zich herhalend patroon: roze, lichtgrijs, geel, blauwgroen, lichtgroen. Station Frankfurter Allee werd uitgevoerd in roze en rode tinten. Vanwege de kruising met de Ringbahn heeft station Frankfurter Allee een lager dak dan de meeste andere stations op het oudste deel van de U5. Het eilandperron is in verband met de overstapfunctie van het station breder dan elders en heeft dan ook een dubbele rij pilaren. Aan beide uiteinden van het eilandperron bevindt zich een tussenverdieping met uitgangen die leiden naar beide zijden van de bovenliggende boulevard en naar het Ring-Center. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd station Frankfurter Allee op 8 mei 1944 getroffen door een vliegtuigbom, waardoor het dak deels verwoest werd. In april 1945 lag het metroverkeer in de gehele stad stil. De situatie verergerde nog in mei 1945, toen de Noord-zuidtunnel van de S-Bahn ter hoogte van het Landwehrkanaal werd opgeblazen en onder water kwam te staan. Via een voetgangerstunnel in station Friedrichstraße bereikte het water ook het metronetwerk. Bijna een miljoen kubieke meter water verspreidde zich vervolgens door de tunnels en het traject Alexanderplatz - Frankfurter Allee van overstroomde volledig. Na het einde van de oorlog begon men met het leegpompen van de tunnels, zodat er op 16 juni 1945 weer pendeltreinen over lijn E konden gaan rijden. Een week later was de lijn weer volledig in dienst. In de DDR-tijd veranderde niet alleen, zoals eerder vermeld, de naam van het station, maar ook het uiterlijk: de oorspronkelijke roze en rode wandbetegeling werd vervangen door verticaal geplaatste oranje tegels, de pilaren werden bruin geschilderd. Tussen 2003 en 2004 stak men de oudste stations van de U5 in een nieuw jasje. De wandbetegeling moest wijken voor een vandalismebestendige bekleding van geëmailleerde metaalplaten, waarbij werd teruggegrepen op het principe van de kernkleur. In 2004 kreeg station Frankfurter Tor zijn oude kleurschema terug: rode pilaren en lichtrode wanden met in een donkerrode band de stationsnaam. Daarnaast werd de verlichting verbeterd, werd er een nieuwe vloer gelegd en kwam er nieuw perronmeubilair. Tegelijkertijd voorzag men het overstapstation van een lift, iets wat bij de meeste andere opgeknapte stations op de U5 overigens niet gebeurde.

Samariterstraße (metrostation)
Samariterstraße (metrostation)

Samariterstraße is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de Frankfurter Allee, ter hoogte van de kruising met de Samariterstraße, in het stadsdeel Friedrichshain. Het metrostation werd op 21 december 1930 geopend als deel van de nieuwe lijn E, de huidige U5. Tijdens de deling van de stad lag station Samariterstraße in Oost-Berlijn. Samariterstraße kreeg zoals alle stations op lijn E een standaardontwerp van de hand van Alfred Grenander, indertijd huisarchitect van de Berlijnse metro. Om de sterk op elkaar gelijkende stations van elkaar te onderscheiden maakte Grenander gebruik van de zogenaamde herkenningskleur, die toegepast werd op vaste elementen als de wandbetegeling en de stalen steunpilaren. De toewijzing van de kenkleur volgde een zich herhalend patroon: roze, lichtgrijs, geel, blauwgroen, lichtgroen. Station Samariterstraße werd uitgevoerd in lichtgroene tinten. Aan beide uiteinden van het eilandperron bevindt zich een tussenverdieping met uitgangen die leiden naar de Frankfurter Allee. De perronhal is ongeveer anderhalve verdieping hoog, zodat men perron en sporen vanaf de tussenverdieping kan overzien. Tijdens de Tweede Wereldoorlog leed het Berlijnse metronet grote schade. Ook station Samariterstraße werd getroffen: op 9 of 10 april 1945 werd het dak door een inslaande bom over een grote lengte opengereten, waardoor acuut instortingsgevaar dreigde. Het station was op dat moment al enige tijd gesloten, aangezien er op dit deel van lijn E geen treinen meer reden. Op 25 april 1945 werd de dienst op de laatste nog wel in bedrijf zijnde trajecten stilgelegd. De situatie verergerde nog in mei 1945, toen de Noord-zuidtunnel van de S-Bahn ter hoogte van het Landwehrkanaal werd opgeblazen en onder water kwam te staan. Via een voetgangerstunnel in station Friedrichstraße bereikte het water ook het metronetwerk. Bijna een miljoen kubieke meter water verspreidde zich vervolgens door de tunnels en het traject Alexanderplatz - Frankfurter Allee van lijn E overstroomde volledig. Na het einde van de oorlog begon men met het leegpompen van de tunnels en het herstellen van de schade. Op 16 juni 1945 stopten de eerste pendeltreinen weer in station Samariterstraße. In de DDR-tijd schilderde men de pilaren op het perron rood, waardoor een groot contrast met de lichtgroene betegeling ontstond. Aan de wanden werden schilderijen opgehangen die de geschiedenis van de Duitse arbeidersbeweging illustreerden. Na de Wende werden deze schilderijen verwijderd. In november 1992 werd de kraker Silvio Meier in metrostation Samariterstraße vermoord door neonazi's. Naar aanleiding hiervan plaatste men aan de wanden kunstwerken tegen zinloos geweld van kinderen uit Friedrichshain, die later weer vervangen werden door reclameborden. Bij de noordwestelijke uitgang van het station herinnert een plaquette aan het gewelddadige incident.Tussen 2003 en 2004 stak men de oudste stations van de U5 in een nieuw jasje. De wandbetegeling moest wijken voor een vandalismebestendige bekleding van geëmailleerde metaalplaten en de vloeren werden volledig vervangen. In station Samariterstraße, dat zich nog grotendeels in de staat van 1930 bevond, ging men echter omzichtiger te werk. Men besloot hier het authentieke uiterlijk te behouden en de sanering te beperken tot noodzakelijke onderhoudsmaatregelingen en schilderwerk. De pilaren kregen hun oorspronkelijke lichtgroene kleur terug. Naast eindstation en overstapcomplex Alexanderplatz is Samariterstraße het enige station op de lijn dat onder monumentenzorg staat.Bij de sanering van de stations van de U5 bouwde men, in tegenstelling tot een eerder vergelijkbaar project op de U6, nog geen liften in. Station Samariterstraße heeft hierbij nog steeds geen hoge prioriteit; volgens het tijdschema van de Berlijnse Senaat zal het pas na 2010 van een lift voorzien worden.