Sowjetisches Ehrenmal (Treptower Park)

Het Treptower Park is een groot Berlijns park aan de oever van de Spree, in het stadsdeel Alt-Treptow, deel van het district Treptow-Köpenick. Het park van 88,2 hectare, geïnspireerd door Peter Joseph Lenné werd aangelegd door Gustav Meyer tussen 1876 en 1888. In het midden van het park werden ook een spel- en sportplein aangelegd, toen een nieuwigheid, in de vorm van een hippodroom van 250 m lengte en 100 m breedte. Later werden er ook een rozentuin met meer dan 250.000 rozelaars en een fontein aangelegd.

Molecule Man is een serie aluminium beelden, die ontworpen is door de Amerikaanse kunstenaar Jonathan Borofsky. Ze staan onder andere in Berlijn, Los Angeles, Council Bluffs en Wakefield. De beelden bestaan uit drie menselijke figuren die tegen elkaar lijken te leunen of elkaar lijken te omhelzen. Een verwante serie beelden is de Hammering Man.

Ostkreuz is een station van de S-Bahn van Berlijn, gelegen aan de rand van stadsdeel Friedrichshain. Het werd geopend in 1882 onder de naam Stralau-Rummelsburg en werd in 1933 hernoemd in Ostkreuz (Oostkruis). Net als station Westkreuz is het een kruisingsstation met twee niveaus: boven stoppen treinen over de Ringbahn, beneden treinen over de van oost naar west lopende Stadtbahn.

De Verlosserskerk (Duits: Erlöserkirche) is een protestants godshuis in de wijk Victoriastadt van het Berlijnse stadsdeel Rummelsburg. De kerk werd in de jaren 1890–1892 gebouwd en valt samen met het naburige parochiehuis onder monumentenzorg. De kerk is gelegen aan de Nöldnerstraße 43.

Neukölln is een van de 12 districten (Verwaltungsbezirke) van Berlijn. Neukölln ligt in het zuiden van de stad en hoorde tot 1990 bij West-Berlijn. Het bestaat uit de stadsdelen Neukölln, Britz, Buckow, Rudow en Gropiusstadt.

Alt-Treptow is een stadsdeel in het Berlijnse district Treptow-Köpenick. Het stadsdeel telt een grote 13.000 inwoners en werd in 1920 ingelijfd bij Groot-Berlijn.

De Bethlehemskerk in het Berlijnse stadsdeel Neukölln is een van de vele dorpskerken in de Duitse hoofdstad. De kerk staat ook bekend onder de naam Dorpskerk van Rixdorf en is gelegen aan de Richardplatz 22. Omstreeks 1500 werd in het toenmalige dorp Rixdorf een eenvoudig zaalkerkje gebouwd. Deze kerk werd in 1693 tijdens de Dertigjarige Oorlog in brand gestoken en volledig verwoest. Op de basis van de oude kerk werd het nieuwe kerkschip gebouwd. De oudste delen van de kerk zijn derhalve laatgotisch. In de loop der eeuwen werd de kerk herhaaldelijk verbouwd. In 1757 werden de muren verhoogd en kreeg de kerk een nieuwe daktoren met barokke koepel. Rond 1737 ontstond met de steun van Frederik Wilhelm I in het dorp een Boheemse nederzetting die bestond uit geloofsvluchtelingen. Een decennium later richtten de geloofsvluchtelingen de protestantse Bethlehemgemeente op. Jarenlang bleef de gemeente gebruikmaken van een school aan de Richardstraße 97, maar vanaf 1835 werden de diensten in het huidige dorpskerkje gevierd. In het jaar 1877 verkochten de Duitse protestanten de kerk aan de Bethlehemgemeente, aangezien de Duitse protestanten de grotere Magdalenakerk aan de Karl-Marx-Straße lieten bouwen. In 1912 kreeg het godshuis de huidige naam "Bethlehemskerk". De naam voert terug op de Bethlehemskapel te Praag, die voor de Boheemse Broeders een belangrijke rol speelt. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de kerk bij een luchtaanval beschadigd. Direct na de oorlog werd de kerk provisorisch hersteld. Vanaf 1951 werd een restauratie en gedeeltelijke verbouwing uitgevoerd, de nevengebouwen werden vanaf 1953 opnieuw opgetrokken. De huidige klokkentoren volgde in de jaren 1963-1964. Verdere verbouwingen volgden in de jaren 70 van de 20e eeuw. In het jaar 2006 fuseerde de Boheems-lutherse Bethlehemkerk met de Magdalena-, Ananias- en Tabeakerk tot de Evangelischen Kirchengemeinde Rixdorf. Kerkdiensten worden tegenwoordig in de Duitse taal gehouden, maar men is trouw aan de oude liturgie.

Het op 21 december 1930 geopende metrostation Frankfurter Allee kreeg zoals alle stations op lijn E een standaardontwerp van de hand van Alfred Grenander, indertijd huisarchitect van de Berlijnse metro. Om de sterk op elkaar gelijkende stations van elkaar te onderscheiden maakte Grenander gebruik van de zogenaamde kernkleur, die toegepast werd op vaste elementen als de wandbetegeling en de stalen steunpilaren. De toewijzing van de kernkleur volgde een zich herhalend patroon: roze, lichtgrijs, geel, blauwgroen, lichtgroen. Station Frankfurter Allee werd uitgevoerd in roze en rode tinten. Vanwege de kruising met de Ringbahn heeft station Frankfurter Allee een lager dak dan de meeste andere stations op het oudste deel van de U5. Het eilandperron is in verband met de overstapfunctie van het station breder dan elders en heeft dan ook een dubbele rij pilaren. Aan beide uiteinden van het eilandperron bevindt zich een tussenverdieping met uitgangen die leiden naar beide zijden van de bovenliggende boulevard en naar het Ring-Center. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd station Frankfurter Allee op 8 mei 1944 getroffen door een vliegtuigbom, waardoor het dak deels verwoest werd. In april 1945 lag het metroverkeer in de gehele stad stil. De situatie verergerde nog in mei 1945, toen de Noord-zuidtunnel van de S-Bahn ter hoogte van het Landwehrkanaal werd opgeblazen en onder water kwam te staan. Via een voetgangerstunnel in station Friedrichstraße bereikte het water ook het metronetwerk. Bijna een miljoen kubieke meter water verspreidde zich vervolgens door de tunnels en het traject Alexanderplatz - Frankfurter Allee van overstroomde volledig. Na het einde van de oorlog begon men met het leegpompen van de tunnels, zodat er op 16 juni 1945 weer pendeltreinen over lijn E konden gaan rijden. Een week later was de lijn weer volledig in dienst. In de DDR-tijd veranderde niet alleen, zoals eerder vermeld, de naam van het station, maar ook het uiterlijk: de oorspronkelijke roze en rode wandbetegeling werd vervangen door verticaal geplaatste oranje tegels, de pilaren werden bruin geschilderd. Tussen 2003 en 2004 stak men de oudste stations van de U5 in een nieuw jasje. De wandbetegeling moest wijken voor een vandalismebestendige bekleding van geëmailleerde metaalplaten, waarbij werd teruggegrepen op het principe van de kernkleur. In 2004 kreeg station Frankfurter Tor zijn oude kleurschema terug: rode pilaren en lichtrode wanden met in een donkerrode band de stationsnaam. Daarnaast werd de verlichting verbeterd, werd er een nieuwe vloer gelegd en kwam er nieuw perronmeubilair. Tegelijkertijd voorzag men het overstapstation van een lift, iets wat bij de meeste andere opgeknapte stations op de U5 overigens niet gebeurde.

Frankfurter Allee is een station van de S-Bahn van Berlijn, gelegen aan de gelijknamige boulevard op de grens van de stadsdelen Friedrichshain en Lichtenberg. Het S-Bahnstation werd in gebruik genomen op 1 mei 1872 en ligt aan de Ringbahn, een ringspoorweg om het centrum van Berlijn. Het gelijknamige metrostation Frankfurter Allee werd geopend op 21 december 1930 en maakt deel uit van lijn U5. Beide stations zijn niet rechtstreeks met elkaar verbonden, maar de ingangen liggen op minder dan 100 meter afstand van elkaar. Overstappende reizigers moeten een korte wandeling maken door een voetgangersstraat langs een van de gebouwen van het winkelcentrum Ring Center. Aan de kruising Frankfurter Allee/Möllendorffstraße, bij de oostelijke uitgangen van het metrostation, kan overgestapt worden op de tramlijnen M13 en 16. In 1950 werd de Frankfurter Allee naar aanleiding van de 70e verjaardag van Jozef Stalin omgedoopt in Stalinallee. De naamswijziging betrof ook het metrostation; de oude naam keerde echter alweer terug in 1961.

De Schleidenplatz is een klein driehoekig plein in het Berlijnse stadsdeel Friedrichshain. Het werd aangelegd tussen 1874 en 1881 en is de poort voor het Samariterviertel. Het noordelijk deel van de Frankfurter Allee binnen de S-Bahn-Ringe werd in de 19e eeuw ontsloten voor woondoeleinden. Op het kruispunt van de Rigaer, Pettenkofer- en Waldeyerstraße ontstond een driehoekig pleintje van 7.800 m². Het werd in 1905 genoemd naar de botanicus Matthias Jacob Schleiden.

Ze is een knooppunt in de Duitse deelstaat Berlijn. Op dit half-sterknooppunt in het stadsdeel Berlin-Neukölln sluit de A113 vanaf Schönefelder Kreuz aan op de A100.

Samariterstraße is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de Frankfurter Allee, ter hoogte van de kruising met de Samariterstraße, in het stadsdeel Friedrichshain. Het metrostation werd op 21 december 1930 geopend als deel van de nieuwe lijn E, de huidige U5. Tijdens de deling van de stad lag station Samariterstraße in Oost-Berlijn. Samariterstraße kreeg zoals alle stations op lijn E een standaardontwerp van de hand van Alfred Grenander, indertijd huisarchitect van de Berlijnse metro. Om de sterk op elkaar gelijkende stations van elkaar te onderscheiden maakte Grenander gebruik van de zogenaamde herkenningskleur, die toegepast werd op vaste elementen als de wandbetegeling en de stalen steunpilaren. De toewijzing van de kenkleur volgde een zich herhalend patroon: roze, lichtgrijs, geel, blauwgroen, lichtgroen. Station Samariterstraße werd uitgevoerd in lichtgroene tinten. Aan beide uiteinden van het eilandperron bevindt zich een tussenverdieping met uitgangen die leiden naar de Frankfurter Allee. De perronhal is ongeveer anderhalve verdieping hoog, zodat men perron en sporen vanaf de tussenverdieping kan overzien. Tijdens de Tweede Wereldoorlog leed het Berlijnse metronet grote schade. Ook station Samariterstraße werd getroffen: op 9 of 10 april 1945 werd het dak door een inslaande bom over een grote lengte opengereten, waardoor acuut instortingsgevaar dreigde. Het station was op dat moment al enige tijd gesloten, aangezien er op dit deel van lijn E geen treinen meer reden. Op 25 april 1945 werd de dienst op de laatste nog wel in bedrijf zijnde trajecten stilgelegd. De situatie verergerde nog in mei 1945, toen de Noord-zuidtunnel van de S-Bahn ter hoogte van het Landwehrkanaal werd opgeblazen en onder water kwam te staan. Via een voetgangerstunnel in station Friedrichstraße bereikte het water ook het metronetwerk. Bijna een miljoen kubieke meter water verspreidde zich vervolgens door de tunnels en het traject Alexanderplatz - Frankfurter Allee van lijn E overstroomde volledig. Na het einde van de oorlog begon men met het leegpompen van de tunnels en het herstellen van de schade. Op 16 juni 1945 stopten de eerste pendeltreinen weer in station Samariterstraße. In de DDR-tijd schilderde men de pilaren op het perron rood, waardoor een groot contrast met de lichtgroene betegeling ontstond. Aan de wanden werden schilderijen opgehangen die de geschiedenis van de Duitse arbeidersbeweging illustreerden. Na de Wende werden deze schilderijen verwijderd. In november 1992 werd de kraker Silvio Meier in metrostation Samariterstraße vermoord door neonazi's. Naar aanleiding hiervan plaatste men aan de wanden kunstwerken tegen zinloos geweld van kinderen uit Friedrichshain, die later weer vervangen werden door reclameborden. Bij de noordwestelijke uitgang van het station herinnert een plaquette aan het gewelddadige incident.Tussen 2003 en 2004 stak men de oudste stations van de U5 in een nieuw jasje. De wandbetegeling moest wijken voor een vandalismebestendige bekleding van geëmailleerde metaalplaten en de vloeren werden volledig vervangen. In station Samariterstraße, dat zich nog grotendeels in de staat van 1930 bevond, ging men echter omzichtiger te werk. Men besloot hier het authentieke uiterlijk te behouden en de sanering te beperken tot noodzakelijke onderhoudsmaatregelingen en schilderwerk. De pilaren kregen hun oorspronkelijke lichtgroene kleur terug. Naast eindstation en overstapcomplex Alexanderplatz is Samariterstraße het enige station op de lijn dat onder monumentenzorg staat.Bij de sanering van de stations van de U5 bouwde men, in tegenstelling tot een eerder vergelijkbaar project op de U6, nog geen liften in. Station Samariterstraße heeft hierbij nog steeds geen hoge prioriteit; volgens het tijdschema van de Berlijnse Senaat zal het pas na 2010 van een lift voorzien worden.