Poelaertplein

Het Brits oorlogsmonument is een oorlogsmonument op het Poelaertplein in Brussel dat de steun van de Belgische bevolking aan de Britse krijgsgevangenen herdenkt. Het is in het Engels bekend als Anglo-Belgian Memorial en als Monument Britannique in het Frans. Het monument is gebouwd in opdracht van de Commonwealth War Graves Commission en ontworpen door de Britse beeldhouwer Charles Sargeant Jagger. In 1923 werd het onthuld door Edward VIII, de koning van het Verenigd Koninkrijk. Het monument stelt een Britse en een Belgische soldaat voor. Aan de zijkanten bevinden zich reliëfs van Belgische boeren die gewonde Britse soldaten helpen.

De Sint-Jans en Sint-Stevenskerk der Miniemen of Miniemenkerk is een kerk in de Brusselse Marollen. De kerk hoorde vroeger bij een miniemenklooster en is gewijd aan Sint-Jan en Sint-Steven. Ze stond vroeger bekend om haar Loretocultus, thans eerder voor de concerten van klassieke muziek die er worden gegeven.

De Galerie J & A Leroy Frères is een veilinghuis in de Brusselse Grotehertstraat, huisnummer 6. Het complex werd opgetrokken in 1900 naar een ontwerp van architect Jules Barbier (1865-1910). Deze tekende een anglicerend art-nouveaugebouw, waarop Adolphe Crespin een sgraffito aanbracht. In de veiligzaal van het huis zorgt een glazen lichtkoepel voor zenitaal licht. In de galerij werd onder meer de Stocletnalatenschap geveild. Nadien raakte het huis in verval, tot het werd opgekocht door het Duitse veilinghuis Lempertz. Dit liet een volledige restauratie uitvoeren die voltooid werd in 2014. Op de dakverdieping kwam een uitbreiding door de Perzische architect Seyed Mohammad Oreyzi. Het pand maakt deel uit van het Bouwkundig Erfgoed.

Het Bruegelhuis is een pand uit de zestiende eeuw in de Brusselse Marollenwijk, gelegen op de hoek van de Rodepoortstraat met de Hoogstraat. Het gebouw is sinds 1960 officieel bouwkundig erfgoed en heeft zijn naam te danken aan de beroemde kunstschilder Pieter Bruegel de Oude die er gewoond zou hebben gedurende de periode 1563-1569. Toch bestaat hierover enige historische twijfel. Recent onderzoek heeft namelijk uitgewezen dat niet hij, maar zijn achterkleinzoon David Teniers III er gewoond heeft. Bruegel en zijn gezin woonden volgens dit onderzoek dus niet in het Bruegelhuis, wel in een gebouw nabij het Bogaardenklooster.

De Grote Synagoge van Brussel is de officiële zetel van het Centraal Israëlitisch Consistorie van België, en sinds 4 juni 2008 ook van de Conferentie van Europese Rabbijnen. Voor deze laatste werd het de Grote Synagoge van Europa. De joodse gemeenschap liet de synagoge aan de Regentschapsstraat in de wijk Zavel bouwen in 1875 door architect Désiré De Keyser. Zij werd ingewijd in 1878.

De schietpartij in het Joods Museum van België was een antisemitisch gemotiveerde terreuraanslag op 24 mei 2014 in Brussel. Een radicaal-islamitische schutter doodde vier mensen in het Joodse doelwit. De Franse douane arresteerde op 30 mei 2014 in Marseille Mehdi Nemmouche, de 29-jarige Franse dader. Hij werd op 12 maart 2019 veroordeeld tot levenslang. Zijn mededader Nacer Bendrer, die de wapens had geleverd, kreeg vijftien jaar opsluiting.

Het Joods Museum van België, in het centrum van Brussel, heeft een vaste verzameling van voorwerpen die tot de joodse gebruiken behoren en in eerste instantie afkomstig zijn uit Europa, Azië en Afrika, en dateren vanaf de 18e eeuw. Het best vertegenwoordigd zijn voorwerpen die afkomstig zijn uit de streek ten oosten van de Rijn en de landen rond de Middellandse Zee. Het Joods Museum van België telt een goede 750 judaica, 1.250 kunstwerken, 20.000 foto's, 5.000 aanplakbiljetten en voorts cd's, langspeelplaten en cassettes. Het Joods Museum bevat zes thematische bibliotheken met in totaal 25.000 werken en uitgaven van verschillende aard, waaronder werken in het Jiddisch en het Hebreeuws, werken van Joodse kunstenaars, geschiedkundige en genealogische werken.

Het Koninklijk Conservatorium Brussel (KCB) is een conservatorium in de Belgische hoofdstad Brussel. In het 19e-eeuwse gebouw huizen twee instellingen. De Nederlandstalige school is een School of Arts van de Erasmushogeschool Brussel. De Franstalige instelling is gekend als het Conservatoire royal de Bruxelles.

De Marguerite Yourcenardoorgang (Frans: passage Marguerite Yourcenar) is een passage met een paar kleine trappen die de hoofdingang vormt van het Egmontpark. De passage herbergt 14 in steen gegraveerde citaten uit de roman Het hermetisch zwart (Frans: L'Œuvre au noir) van de Franse schrijfster Marguerite Yourcenar. Het boek speelt zich hoofdzakelijk af in België. Verspreid over de hele passage werden korte fragmenten uit dit boek in Franse steen gegraveerd, zowel op de grond als op de muren. De Nederlandse vertaling van de citaten staat aan de binnenkant van het hek bij de hoofdingang. De eerste van deze citaten luiden als volgt: Mijn voeten trekken over de wereld zoals insecten over de bladen van een psalmenboek. De vlakke, door populieren omzoomde weg ontrolde voor hen een stukje over de wijde wereld. Voor mij gaat het er om meer dan een man te zijn. Voorbij dat dorp andere dorpen, voorbij die abdij andere abdijen, voorbij dat fort andere forten. En in elk van de gedachtekastelen, in elk van de wandelende bouwsels van persoonlijke meningen die zich verheffen boven de wankelende bouwsels van hout en boven de kastelen van steen, sluit het leven de dwazen op en opent een poortje voor de wijzen.

De naam Volkshuis is de Nederlandse vertaling van Maison du Peuple, de naam die werd gegeven aan een van de grootste art-nouveaugebouwen in Brussel, ontworpen door architect Victor Horta. Het gebouw bevond zich aan de Joseph Stevensstraat in de Zavelwijk.

De Zaveltoren of Blatontoren (Frans: Tour Sablon of Tour Blaton) is een hoogbouw in Brussel die dienstdoet als kantoorgebouw. Tot recent was een aantal departementen van de Federale Overheidsdienst Financiën hier gehuisvest. Het gebouw is 80 meter hoog en telt 26 verdiepingen, waarvan de eerste vier dienen als garageruimten. De Zaveltoren werd voltooid in 1968, op de plaats waar voorheen het Volkshuis (Frans: Maison du Peuple) van Horta stond. Hij is het symbool geworden van de sloopwoede en vernieuwingsdrang die Brussel in de jaren 60 onderging. De informele benaming van het gebouw verwijst naar de aannemer, Blaton, die het gebouw heeft laten bouwen. Vanuit de toren heeft men een uniek zicht op de Marollen, de Zavel en het centrum van Brussel.

De Wollendriestoren (Frans: Tour aux Laines of Grosse Tour) was een massieve verdedigingstoren op de tweede stadsmuur van Brussel die het stadbeeld domineerde. Het oudste document waarin hij vermeld is, dateert uit 1382. Het Wollendries, waaraan het bouwwerk zijn naam ontleende, was een hooggelegen weide waar de Brusselse lakenwerkers hun wol te drogen legden. De toren bevond zich nabij het huidige Louizaplein, ten oosten van de Grotehertstraat. De bewaking ervan werd in 1422 toevertrouwd aan de Sint-Niklaasnatie. In 1552 paste men de bovenbouw aan om kanonnen te dragen en in 1674 werd een schans ingericht aan de voet. Tegen die tijd had de toren geen militair nut meer en gebruikten de Brusselse schuttersgilden hem voor hun gaaischietingen. Eind 18e eeuw deden Jérôme Lalande en andere wiskundigen metingen vanop de toren om het zeeniveau te bepalen. Op last van burgemeester Guillaume de Mérode werd de Wollendriestoren in 1807 gesloopt, ondanks creatief aandringen van zijn voorganger Paul Arconati-Visconti om een herbestemming te vinden. Nadat metser Lecat de toren op 17 april 1807 met kruit had opgeblazen, bleven de ruïnes liggen tot 1830. De Wollendriestorenstraat in Elsene herinnert sinds 1861 aan zijn bestaan.