Doopsgezinde kerk (Alkmaar)

De Koningsweg is een straat in het centrum van de Nederlandse stad Alkmaar. De Koningsweg loopt vanaf de Sint Sebastiaanstraat tot de gedempte nieuwssloot, en gaat daarna over in de Koningsstraat. De Koningsweg is ongeveer 290 meter lang. Zijstraten van de Koningsweg zijn de Doelenstraat, Doelenkluft, Doelensteeg, Gedempte Nieuwesloot (deze kruist de Koningsweg) en de Lombardsteeg. De Koningweg dankt zijn naam aan de Rooms-Koning, graaf Willem II, die Alkmaar in 1254 stadsrechten gaf. Aan de Koningsweg bevinden zich een aantal monumentale panden, waaronder ook de Doopsgezinde kerk op nummer 12 uit 1617. Ook aan de Koningsweg was in 1914 ooit de eerste bioscoop van Alkmaar geopend. Thans zit deze op Overstad, het grote detailhandelscentrum van Alkmaar.

Het Hof van Sonoy is een hofje in Alkmaar. Het bezit de status rijksmonument. Op de plaats van het huidige Hof van Sonoy lag vroeger het Witte Hof of Sint Maria Magdalena Klooster. Het klooster kwam in 1572 in handen van de stad en het hof werd toen gebruikt om stedelingen onder te brengen die dakloos waren geworden, omdat hun huizen waren gesloopt voor de aanleg van de nieuwe stadsverdediging. Na het beleg werd het Hof verkocht aan Diederik Sonoy, gouverneur van het Noorderkwartier, die hier enige jaren heeft gewoond. Sonoy had een sleutelrol in de overwinning op de Spanjaarden in 1573. Zijn naam is aan deze plek verbonden gebleven. De volgende eigenaar was Mr. Willem van Bardes. hij heeft de markante achtkantige toren laten bouwen. Het poortje met het wapen van Bardes dateert uit het begin van de 17e eeuw. In 1743 kwam het Hof in bezit van de Hervormde Gemeente, die hier een tehuis voor oude mannen en vrouwen vestigde. De later aangebrachte gevelsteen aan de buitenzijde van het poortje herinnert hieraan. Dit poortje is in de jaren 1970 geadopteerd en gerestaureerd door de Historische Vereniging Alkmaar, die het nu als logo voert. Het linkerpand is tegenwoordig ingericht als restaurant.

Het Koning-Willemshuis is een rijksmonument in het centrum van de Nederlandse stad Alkmaar. Het pand is vernoemd naar Willem II van Holland, graaf van Holland en koning van Duitsland, die mogelijk zelf opdracht gegeven heeft voor de bouw van de woning. Het pand is sinds 1969 een rijksmonument. De gevel is uitgevoerd in vroege renaissancestijl.

Het Hollands Kaasmuseum is een museum in de Waag van Alkmaar. Het museum is geopend op 21 april 1983 en trekt jaarlijks 35.000 bezoekers. In het museum is onder andere de bereiding van zuivelproducten op de boerderij en in de fabriek te zien en wordt ook de handel en het leven op het platteland tentoongesteld. Het museum bevindt zich aan het Waagplein waar de kaasmarkt wordt gehouden.

De Waag in Alkmaar is een gebouw op het Waagplein dat in gebruik is geweest als kapel en waag. Het Hollands Kaasmuseum en de VVV zijn tegenwoordig in het gebouw gevestigd. Het gebouw heeft een toren met beroemde ruitertjes en een fraai carillon. Het gebouw is in 1969 aangewezen als rijksmonument. Op het Waagplein wordt in de zomer de Kaasmarkt gehouden.

Alkmaar () is een stad in de provincie Noord-Holland in Nederland, en de hoofdplaats van de gemeente Alkmaar. Alkmaar heeft een historisch centrum met 399 rijksmonumenten en 700 gemeentelijke monumenten. De stad staat bekend als "de kaasstad". Van begin april tot eind september wordt wekelijks een traditionele kaasmarkt gehouden. Een inwoner van Alkmaar heet een Alkmaarder, maar wordt in de volkstaal kaaskop genoemd. De stad heeft twee spoorwegstations: station Alkmaar en station Alkmaar Noord.

Het Huis van Achten of het Provenhuis van Johan van Nordingen is een hofje / provenhuis in Alkmaar. Het bevindt zich net als het naastgelegen Hof van Sonoy op het oorspronkelijke terrein van het zogenaamde ‘Witte Hof’ of Sint Maria Magdalena Klooster. Het hofje werd gesticht in 1656. Johan van Nordingen de Jonge, de stichter van het Huis van Achten, verloor zijn vrouw Maria van Steenhuysen, nadat hij drie weken met haar gehuwd was geweest. Hij stierf als weduwnaar in 1656, nog geen 31 jaar oud. Een jaar eerder was zijn vader overleden. Johan jr. erfde drie grote vermogens, van zijn vader, van een oom en van zijn vrouw. Johan bepaalde in zijn testament van 11 november 1654 - hij was toen al ziek - dat op de plaats van het huis op de hoek Nieuwesloot-Lombardsteeg dat hij van zijn vader had geërfd, een nieuw provenhuis gebouwd moest worden voor zes tot acht oude mannen. Een ‘vroupersoon’ zou voor de mannen moeten koken en ze verder verzorgen. De regenten van het te stichten huis mochten niet op religie letten. Vanaf het begin streefde men naar evenwicht tussen katholieke en gereformeerd (hervormde) bewoners. De reden dat Johan zijn provenhuis voor oude mannen bestemde, was bijzonder. De meeste Alkmaarse hofjes waren bedoeld voor vrouwen. Er was in Alkmaar één ander gesticht voor mannen, het Huis van Zessen. Maar dit provenhuis nam alleen katholieke mannen op. Het nieuwe hofje werd nog in het overlijdensjaar van Johan van Nordingen de Jonge gebouwd in maar enkele weken. Naast acht kamers voor de bewoners, beschikte het huis over een regentenkamer, een kamer voor de ‘moeders’, een kamer voor de meid, een provisiekamer, een keuken en een eetkamer voor de proveniers. Het Huis van Achten, zoals het veelal werd genoemd, behoorde tot de grootste van de tot dan toe gebouwde hofjes. Als geheel was het Provenhuis Paling en Van Foreest groter, maar dat bestond uit losse kamers.

Rôtisserie Rue du Bois was een restaurant in Alkmaar, Nederland. Het restaurant kreeg in 1979 een Michelinster toegekend. Het verloor zijn ster het volgende jaar, na het vertrek van de chef-kok. Chef-kok in de tijd van de Michelinster was Dick Wijker. Eigenaar en Maître d'hôtel was Nico Blokker. Het restaurant had een klassieke stijl en veel gerechten werden aan tafel toebereid, zoals het fileren van vis en het trancheren van wild.

Gezicht Alkmaar is een van rijkswege beschermd stadsgezicht in Alkmaar in de Nederlandse provincie Noord-Holland. De procedure voor aanwijzing werd gestart op 26 juni 1984. Het gebied werd op 6 september 1988 definitief aangewezen. Het beschermd gezicht beslaat een oppervlakte van 70 hectare. Panden die binnen een beschermd gezicht vallen krijgen niet automatisch de status van beschermd monument. Wel zal de gemeente het bestemmingsplan aanpassen om nieuwe ontwikkelingen in het gebied te reguleren. De gezichtsbescherming richt zich op de stedenbouwkundige en cultuurhistorische waardering van een gebied en wil het toekomstig functioneren daarvan veiligstellen.

Aan de Mient 23 in de Nederlandse stad Alkmaar staat een monumentale woning genaamd Leeuwenburg. Het pand is vernoemd naar de bewoner die de huidige gevel liet bouwen. Het pand is op 10 december 1969 als rijksmonument opgenomen in het monumentenregister.

Het Provenhuis van Geertruid Bijlevelt in de Nederlandse plaats Alkmaar.

Het Wildemanshofje is een Nederlands hofje aan de Oudegracht in Alkmaar. Het hofje is vernoemd naar Gerrit Wildeman. Tijdens zijn leven was Gerrit Wildeman een van de rijkste Alkmaarders. Als reder en groothandelaar in koloniale waren had hij een enorm vermogen vergaard. Aan het eind van zijn leven waren zijn vrouw en twee kinderen inmiddels overleden. In zijn testament bepaalde hij dat zijn erfenis besteed moest worden aan een nieuw te stichten provenhuis. Het hofje moest tussen de 20 en 25 huisjes gaan tellen. Wildeman sprak ook zijn voorkeur uit voor het uiterlijk van het hofje: het moest lijken op Meermansburg in Leiden. Gerrit Wildeman overleed in 1702. Al snel daarna werd beslist dat het hofje gebouwd zou worden in de Spieringbuurt aan de Oudegracht 87. In een periode van enkele jaren werden er de nodige huizen en erven aangekocht, net zo lang tot er een aaneengesloten terrein was verworven. Rond 1707 was dit gerealiseerd, maar het begin van de bouw werd uitgesteld tot voorjaar 1713: in dat jaar werd de vrede van Utrecht gesloten en was de Republiek niet langer in oorlog met Frankrijk. De bouw duurde goed een jaar en stond onder supervisie van een tweetal 'stadstimmerbazen'. Het nieuwe provenhuis kreeg net als Meermansburg aan de voorkant een hoog poortgebouw met op de bovenverdieping een regentenkamer. De vier vleugels van het complex met in totaal 24 huisjes omringen een binnentuin. Daar zijn nog twee oude waterputten waar vroeger water werd gehaald voor de was. De leilinden die er nu staan zijn gepoot in 1758 om de huisjes te beschermen tegen de middagzon. In 1849 werd het hofje gemoderniseerd, de kruiskozijnen vervangen door de huidige vensters. Het plafond van de regentenkamer, die zich boven de hoofdingang bevindt, stamt uit 1849. Wildeman had zijn hofje bedoeld voor oude vrouwen. Van begin af aan was het hofje oecumenisch ingesteld: alle christelijke gezindten waren er vertegenwoordigd, zij het dat relatief veel huisjes waren gereserveerd voor doopsgezinde vrouwen en slechts een voor katholieke. Van de regenten waren er steeds twee doopsgezind, 1 remonstrants en 1 gereformeerd (hervormd). In de regentenkamer hangt al sinds de bouw van het hofje in 1713/1714 een portret van hem. Hierop voert Wildeman administratieve taken uit. Op het bureau achter hem staat een inktpot met ganzenveer, in zijn hand houdt hij een gezegelde akte. Sinds jaar en dag wijst hij de regenten op het belang van een goede administratie. Vandaag de dag wordt het hofje nog steeds door vrouwen bewoond. Op religie wordt niet meer gelet.