Mercedes-Benz Arena Berlin

De East Side Gallery is een stuk van de Berlijnse Muur dat na die Wende vanaf december 1989 door 118 kunstenaars werd beschilderd. In november 1989 was de Duitse kunstenaar Bodo Sperling als woordvoerder van het bestuur van het Bundesverband Bildende Künstler (Bondsvereniging Beeldende Kunstenaars) in het kader van de besprekingen over het samengaan van de Duitse kunstverenigingen BBK en VBK in Berlijn naast Barbara Greul Aschanta, Jörg Kubitzky en David Monti mede-initiatiefnemer van de East Side Gallery. Het stuk ligt tussen Berlin Ostbahnhof en de Oberbaumbrücke in Friedrichshain-Kreuzberg en parallel aan de rivier de Spree. De beschilderingen zijn meestal aangebracht met graffiti, en gaan over politieke zaken na die Wende. Dit deel van de Berlijnse Muur is het bekendste en langste deel (1316 meter). Het is ook de langste openlucht-galerie ter wereld.

De Oberbaumbrücke is een brug over de Spree in Berlijn. De brug verbindt de wijken Kreuzberg en Friedrichshain en bestaat uit twee niveaus, een voor het autoverkeer en voetgangers en een voor de metrolijnen U1 en U3. Tijdens de deling van de stad vormde de Spree ter plaatse de sectorgrens en bestond er een grensovergang op de Oberbaumbrücke. De brug vormt het symbool van het Berlijnse district Friedrichshain-Kreuzberg.

Osthafen is een voormalig station van de metro van Berlijn. Het metrostation bevond zich aan het oostelijke uiteinde van de Oberbaumbrücke over de Spree, nabij de Osthafen. Station Osthafen werd op 18 februari 1902 geopend onder de naam Stralauer Tor en was onderdeel van de eerste Berlijnse metrolijn, tegenwoordig U1. Aangezien station Warschauer Brücke pas op 17 augustus 1902 in gebruik kwam, was Stralauer Tor gedurende een half jaar het voorlopige eindpunt van de lijn. In 1924 kreeg het station de naam Osthafen. Station Osthafen had een standaardontwerp van ijzer en glas van het ontwerpbureau van metrobouwer Siemens & Halske. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het station op 10 maart 1945 verwoest en na de oorlog werd het afgebroken. Vanwege de zeer korte afstand (ca. 350 m) tot station Warschauer Brücke besloot men het metrostation niet te herbouwen.

Het Ramones-Museum is een museum in de wijk Kreuzberg in de Duitse hoofdstad Berlijn. Het is gewijd aan de Amerikaanse punkband Ramones.

Schlesisches Tor is een station van de metro van Berlijn, gelegen in het oosten van de Berlijnse wijk Kreuzberg, niet ver van de Oberbaumbrücke over de Spree. Het viaductstation werd geopend op 18 februari 1902 aan de eerste Berlijnse metrolijn, het zogenaamde stamtracé, en is tegenwoordig onderdeel van lijn U1. Zijn naam dankt het station aan de Schlesisches Tor (Silezische Poort) in de Berlijnse stadsmuur, die tot het midden van de 19e eeuw op deze locatie stond. Station Schlesisches Tor onderscheidt zich door zijn architectuur van alle andere stations aan de Hochbahn door Kreuzberg. Net als de stations Warschauer Straße en Hallesches Tor kreeg het geen standaardconstructie van ijzer en glas van Siemens & Halske, maar een karakteristiek eigen ontwerp. De architecten Hans Grisebach en August Georg Dinklage creëerden een bakstenen stationsgebouw met torentjes, arcades en erkers in neorenaissancestijl. Beide zijperrons kregen een met rode dakpannen beklede overkapping. Het stationsgebouw huisvestte oorspronkelijk ook een café-restaurant en een kegelbaan, later was er een kleine winkel in gevestigd. Het metrostation staat in zijn geheel onder monumentenbescherming. Na de bouw van de Berlijnse Muur in 1961 werd het spoor tussen Schlesisches Tor en Warschauer Straße onderbroken. Station Schlesisches Tor was vervolgens 34 jaar het oostelijke eindpunt van de Hochbahn, totdat de verbinding op 14 oktober 1995 weer hersteld was. In 1985 onderging het stationsgebouw een uitgebreide restauratie aan de hand van de oorspronkelijke ontwerpen. Het spoor in het metrostation ligt in een flauwe bocht boven een pleintje tussen de Skalitzer Straße en de Oberbaumstraße. Ten oosten van station Schlesisches Tor maakt het luchtspoor een S-bocht door de Oberbaumstraße om vervolgens de Spree te kruisen op een viaduct op de Oberbaumbrücke.

Het Wriezener Bahnhof is een voormalig spoorwegstation in de Duitse hoofdstad Berlijn. Het was het Berlijnse eindpunt van de Wriezener Bahn, een regionale spoorlijn naar Werneuchen en Wriezen, en opende in 1903. Het station lag ten noorden van het emplacemenent van het Schlesischer Bahnhof, ten oosten van de huidige Straße der Pariser Kommune en ten zuiden van de Preußische Ostbahn en het oude Ostbahnhof (Küstriner Bahnhof). Aanvankelijk was het onder de naam Wriezener Bahnsteig (Wriezen-perron) een deel van het het Schlesischer Bahnhof (het huidige Berlin Ostbahnhof), maar in 1924 werd het omgedoopt tot Wriezener Bahnhof, waarna het als zelfstandig station gold. Het reizigersvervoer vanuit het Wriezener Bahnhof bestond slechts tot 1949. De voorstadstreinen van de Wriezener Bahn gingen vervolgens, zoals ook tussen 1898 en 1903 het geval was geweest, eindigen in station Lichtenberg. Het Wriezener Bahnhof zou alleen nog voor goederen- en postvervoer gebruikt worden. In 1950 hernoemde men het Schlesischer Bahnhof tot Ostbahnhof. Het emplacement van het oude Ostbahnhof, dat al sinds 1882 alleen goederen verwerkte, werd daarop in Wriezner Güterbahnhof omgedoopt, hoewel het met de oorspronkelijke Wriezener Bahn niets te maken had.Na de Duitse hereniging raakte het station in onbruik. In de zomer van 2005 werden de sporen opgebroken, met uitzondering van een opstelspoor voor nachttreinen in het noordoostelijke deel van het emplacement. Sindsdien wordt het gebied herontwikkeld en vestigden zich er enkele grootwinkelbedrijven. Het Wriezener Bahnhof leeft voort in de naam van straten Wriezener Karree en Am Wriezener Bahnhof. De laatstgenoemde straat ligt echter bij het emplacement van het oude Ostbahnhof, ongeveer op de plek waar eerder de straat Am Ostbahnhof verliep.

Warschauer Straße is een station van de S-Bahn, dat geopend werd in 1884 en gelegen is aan de gelijknamige straat in de Berlijnse wijk Friedrichshain, niet ver van de Oberbaumbrücke over de Spree. De U-Bahn heeft er sinds 1902 een gelijknamig kopstation, dat via een loopbrug bereikbaar is. Station Warschauer Straße is tevens het eindpunt van twee tramlijnen.

Het bovengrondse metrostation Warschauer Straße is het oostelijke eindpunt van lijn U1 en U3. Het werd op 17 augustus 1902 geopend onder de naam Warschauer Brücke en was onderdeel van de eerste Berlijnse metrolijn, het zogenaamde stamtracé. Het kopstation met een overkapping van ijzer en glas werd ontworpen door het ontwerpbureau van metrobouwer Siemens & Halske. Reeds drie jaar na de opening werd het gebouw aangepast en uitgebreid naar plannen van Paul Wittig. Sindsdien beschikt het station over vier sporen langs twee eilandperrons. Het metrostation is gelegen op een 320 meter lang bakstenen viaduct dat net als de aansluitende Oberbaumbrücke ontworpen werd door Otto Stahn. Ten oosten van het station bevindt zich een overdekte werkplaats van de hand van Alfred Grenander. Door middel van een ijzeren brug is deze met de metrolijn verbonden. Zowel het metrostation en de werkplaats als het viaduct waarop deze liggen zijn beschermd als monument.Oorspronkelijk lag op het viaduct tussen Warschauer Brücke en Schlesisches Tor het station Osthafen (geopend als Stralauer Tor). Dit station werd verwoest in de Tweede Wereldoorlog en werd vanwege de korte afstand tot Warschauer Brücke inmiddels onnodig geacht en niet herbouwd. Na de oorlog kwam het metrostation in Oost-Berlijn te liggen. Aanvankelijk bleven de treinen naar West-Berlijn rijden, maar in bij de bouw van de Berlijnse Muur in 1961 werd het spoor naar Schlesisches Tor onderbroken. Gedurende 34 jaar was station Warschauer Brücke buiten gebruik en raakte het in verval. Na de Duitse hereniging werd het metrostation aan de hand van de oorspronkelijke ontwerpen gerestaureerd, zodat het op 14 oktober 1995 weer in gebruik genomen kon worden. Om de overstapmogelijkheid op de S-Bahn te benadrukken draagt het metrostation sinds de heropening de naam Warschauer Straße.

Het Ostbahnhof, onofficieel ook Küstriner Bahnhof genoemd, is een voormalig spoorwegstation in Berlijn. Het oude Ostbahnhof, geopend in 1867 en in 1944 door bommen verwoest, is niet te verwarren met het huidige, iets zuidelijker gelegen Berlin Ostbahnhof, dat deze naam pas in 1950 kreeg. Het station, gelegen nabij de huidige Franz-Mehring-Platz en de Straße der Pariser Kommune, opende op 1 oktober 1867 als het Berlijnse eindpunt van de Preußische Ostbahn, die de Pruisische hoofdstad via Küstrin verbond met West-Pruisen, Koningsbergen en Rusland. De hal van het Ostbahnhof, 188 meter lang en 38 meter breed, verrees naar een ontwerp van Adolf Lohse (1807–1867) en Hermann Cuno (1831–1896), die het werk van Lohse na diens dood overnam. Voor het personenvervoer zou het Ostbahnhof slechts vijftien jaar dienstdoen. Na de opening in 1882 van de Stadtbahn, die doorgaand treinverkeer in oost-westrichting door Berlijn mogelijk maakte, werden de treinen van de Preußische Ostbahn namelijk naar het Schlesischer Bahnhof (voorheen Frankfurter Bahnhof, het huidige Ostbahnhof) geleid. Het emplacement van het oude Ostbahnhof bleef alleen in gebruik voor het goederenvervoer. In 1950 werd het goederenstation samengevoegd met het sinds 1903 iets ten noorden van het Schlesischer Bahnhof gelegen Wriezener Bahnhof en hernoemd tot Wriezener Güterbahnhof. De stationshal werd na de sluiting gebruikt als loods en wooncomplex. Tussen 1928 en 1929 liet het variétégezelschap Plaza het gebouw echter ombouwen tot een theater met ongeveer 3000 plaatsen. In 1938 werd het complex overgenomen door de nationaalsocialistische organisatie Kraft durch Freude.De Tweede Wereldoorlog betekende het einde voor het voormalige station: in 1944 werd het tijdens een bombardement verwoest, na de oorlog brak men de resten van het gebouw af. Op de locatie van het oude Ostbahnhof verrees aan het einde van de zestiger jaren het hoofdkantoor van de Oost-Duitse krant Neues Deutschland.

De Maria- of Onze-Lieve-Vrouwekerk (Duits: St. Marienkirche, Liebfrauenkirche) is een rooms-katholiek kerkgebouw in het Berlijnse stadsdeel Kreuzberg. In de bij de kerk horende gebouwen leven twee verschillende kloostergemeenschappen: sinds 1983 de Missionarissen van Naastenliefde en sinds 1995 een groep Franciscanessen.

Berlin Ostbahnhof is een belangrijk spoorwegstation in het oostelijk deel van Berlijn.

Weberwiese is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de Karl-Marx-Allee in het stadsdeel Friedrichshain. Het metrostation werd op 21 december 1930 geopend onder de naam Memeler Straße, als deel van de nieuwe lijn E, de huidige U5. Tijdens de deling van de stad lag het metrostation in Oost-Berlijn. Weberwiese kreeg zoals alle stations op lijn E een standaardontwerp van de hand van Alfred Grenander, indertijd huisarchitect van de Berlijnse metro. Om de sterk op elkaar gelijkende stations van elkaar te onderscheiden maakte Grenander gebruik van de zogenaamde kenkleur, die toegepast werd op vaste elementen als de wandbetegeling en de stalen steunpilaren. De toewijzing van de kenkleur volgde een zich herhalend patroon: roze, lichtgrijs, geel, blauwgroen, lichtgroen. Station Weberwiese werd uitgevoerd in de kleur geel. De perronhal is ongeveer anderhalve verdieping hoog, zodat men perron en sporen vanaf de tussenverdieping kan overzien. Aan beide uiteinden van het eilandperron leiden uitgangen naar de Karl-Marx-Allee. Het metrostation had tijdens de Tweede Wereldoorlog zwaar te lijden. Driemaal (op 7 mei en 21 juni 1944 en op 26 februari 1945) werd het door bommen getroffen, waardoor delen van het dak verwoest werden. Bij de luchtaanval van 26 februari 1945 vonden vonden 200 mensen in station Memeler Straße de dood. Een paar maanden later lag het metroverkeer vanwege de verwoestingen in de gehele stad stil. De situatie verergerde nog in mei 1945, toen de Noord-zuidtunnel van de S-Bahn ter hoogte van het Landwehrkanaal werd opgeblazen en onder water kwam te staan. Via een voetgangerstunnel in station Friedrichstraße bereikte het water ook het metronetwerk. Bijna een miljoen kubieke meter water verspreidde zich vervolgens door de tunnels en het traject Alexanderplatz - Frankfurter Allee van lijn E (waaronder station Memeler Straße) overstroomde volledig. Na het einde van de oorlog begon men met het leegpompen van de tunnels, zodat er op 16 juni 1945 weer pendeltreinen over lijn E konden gaan rijden. Een week later was de lijn weer volwaardig in dienst. In 1950 werd de Memeler Straße hernoemd tot Marchlewskistraße, naar de Poolse communistische politicus Julian Marchlewski, en kreeg ook het metrostation deze naam. Ook het uiterlijk van het station veranderde in de DDR-tijd: de oorspronkelijke gele wandbetegeling werd vervangen door verticaal geplaatste olijfgroene en beige tegels, de pilaren werden donkergroen. In 1987 werden de wanden langs de sporen opgeluisterd met kunstwerken van de Oost-Duitse arbeidersbeweging; in 1995 werden de werken verwijderd. Na de Duitse hereniging kreeg het station in 1991 zijn huidige naam, verwijzend naar een nabijgelegen plantsoen. Tussen 2003 en 2004 stak men de oudste stations van de U5 in een nieuw jasje. De wandbetegeling moest wijken voor een vandalismebestendige bekleding van geëmailleerde metaalplaten, waarbij werd teruggegrepen op het principe van de kenkleur. Station Weberwiese kreeg in 2003 opnieuw lichtgele wanden, met een brede band in een iets donkerdere tint waarin de stationsnaam geschreven is, en gele pilaren. Daarnaast werd de verlichting verbeterd, werd er een nieuwe vloer gelegd en kwam er nieuw perronmeubilair. Hoewel het eerstvolgende metrostation in oostelijke richting de naam Frankfurter Tor draagt, stond de stadspoort met deze naam ter hoogte van station Weberwiese.