Weberwiese (metrostation)

Het Ostbahnhof, onofficieel ook Küstriner Bahnhof genoemd, is een voormalig spoorwegstation in Berlijn. Het oude Ostbahnhof, geopend in 1867 en in 1944 door bommen verwoest, is niet te verwarren met het huidige, iets zuidelijker gelegen Berlin Ostbahnhof, dat deze naam pas in 1950 kreeg. Het station, gelegen nabij de huidige Franz-Mehring-Platz en de Straße der Pariser Kommune, opende op 1 oktober 1867 als het Berlijnse eindpunt van de Preußische Ostbahn, die de Pruisische hoofdstad via Küstrin verbond met West-Pruisen, Koningsbergen en Rusland. De hal van het Ostbahnhof, 188 meter lang en 38 meter breed, verrees naar een ontwerp van Adolf Lohse (1807–1867) en Hermann Cuno (1831–1896), die het werk van Lohse na diens dood overnam. Voor het personenvervoer zou het Ostbahnhof slechts vijftien jaar dienstdoen. Na de opening in 1882 van de Stadtbahn, die doorgaand treinverkeer in oost-westrichting door Berlijn mogelijk maakte, werden de treinen van de Preußische Ostbahn namelijk naar het Schlesischer Bahnhof (voorheen Frankfurter Bahnhof, het huidige Ostbahnhof) geleid. Het emplacement van het oude Ostbahnhof bleef alleen in gebruik voor het goederenvervoer. In 1950 werd het goederenstation samengevoegd met het sinds 1903 iets ten noorden van het Schlesischer Bahnhof gelegen Wriezener Bahnhof en hernoemd tot Wriezener Güterbahnhof. De stationshal werd na de sluiting gebruikt als loods en wooncomplex. Tussen 1928 en 1929 liet het variétégezelschap Plaza het gebouw echter ombouwen tot een theater met ongeveer 3000 plaatsen. In 1938 werd het complex overgenomen door de nationaalsocialistische organisatie Kraft durch Freude.De Tweede Wereldoorlog betekende het einde voor het voormalige station: in 1944 werd het tijdens een bombardement verwoest, na de oorlog brak men de resten van het gebouw af. Op de locatie van het oude Ostbahnhof verrees aan het einde van de zestiger jaren het hoofdkantoor van de Oost-Duitse krant Neues Deutschland.

Het Wriezener Bahnhof is een voormalig spoorwegstation in de Duitse hoofdstad Berlijn. Het was het Berlijnse eindpunt van de Wriezener Bahn, een regionale spoorlijn naar Werneuchen en Wriezen, en opende in 1903. Het station lag ten noorden van het emplacemenent van het Schlesischer Bahnhof, ten oosten van de huidige Straße der Pariser Kommune en ten zuiden van de Preußische Ostbahn en het oude Ostbahnhof (Küstriner Bahnhof). Aanvankelijk was het onder de naam Wriezener Bahnsteig (Wriezen-perron) een deel van het het Schlesischer Bahnhof (het huidige Berlin Ostbahnhof), maar in 1924 werd het omgedoopt tot Wriezener Bahnhof, waarna het als zelfstandig station gold. Het reizigersvervoer vanuit het Wriezener Bahnhof bestond slechts tot 1949. De voorstadstreinen van de Wriezener Bahn gingen vervolgens, zoals ook tussen 1898 en 1903 het geval was geweest, eindigen in station Lichtenberg. Het Wriezener Bahnhof zou alleen nog voor goederen- en postvervoer gebruikt worden. In 1950 hernoemde men het Schlesischer Bahnhof tot Ostbahnhof. Het emplacement van het oude Ostbahnhof, dat al sinds 1882 alleen goederen verwerkte, werd daarop in Wriezner Güterbahnhof omgedoopt, hoewel het met de oorspronkelijke Wriezener Bahn niets te maken had.Na de Duitse hereniging raakte het station in onbruik. In de zomer van 2005 werden de sporen opgebroken, met uitzondering van een opstelspoor voor nachttreinen in het noordoostelijke deel van het emplacement. Sindsdien wordt het gebied herontwikkeld en vestigden zich er enkele grootwinkelbedrijven. Het Wriezener Bahnhof leeft voort in de naam van straten Wriezener Karree en Am Wriezener Bahnhof. De laatstgenoemde straat ligt echter bij het emplacement van het oude Ostbahnhof, ongeveer op de plek waar eerder de straat Am Ostbahnhof verliep.

Friedrichshain is een stadsdeel binnen het district Friedrichshain-Kreuzberg in de Duitse hoofdstad Berlijn. Tot 2001 was het een zelfstandig district. Tijdens het nazitijdperk droeg het de naam Horst-Wessel-Stadt. Friedrichshain lag vroeger in Oost-Berlijn, en heeft zich na die Wende als een hip stadsdeel ontwikkeld. Het staat bekend als uitgaansgebied en er wonen veel jonge mensen.

De Frankfurter Tor (Frankfurtpoort) is een voormalige stadspoort en een plein in het oosten van Berlijn. De stadspoort, waarvan niets is overgebleven, bevond zich overigens een paar honderd meter ten westen van het plein, dat zijn naam dan ook veeleer dankt aan de twee torengebouwen in stalinistische suikertaartstijl die het flankeren. Onder het plein ligt het metrostation Frankfurter Tor, onderdeel van lijn U5.

Frankfurter Tor is een station van de metro van Berlijn, gelegen in het stadsdeel Friedrichshain. Het metrostation werd op 21 december 1930 geopend als deel van de nieuwe lijn E, de huidige U5. Bij zijn opening heette het station Petersburger Straße, maar het onderging in de loop der jaren het recordaantal van zes naamswijzigingen; de laatste vond plaats in 1998. De huidige naam van het station (Frankfurtpoort) verwijst niet naar een stadspoort (deze Frankfurter Tor bevond zich westelijker, nabij metrostation Weberwiese), maar naar de torens van de gebouwen aan het bovenliggende plein, die aan een poort doen denken. Het plein zelf, waar de drukke Karl-Marx-Allee, Frankfurter Allee, Petersburger Straße en Warschauer Straße samenkomen, draagt daarom sinds 1957 de naam Frankfurter Tor. Tijdens de deling van de stad lag station Frankfurter Tor in Oost-Berlijn.

De Karl-Marx-Allee is een grote, bekende straat in de stadsdelen Friedrichshain en Mitte in Berlijn. Samen met de Frankfurter Allee vormt de Karl-Marx-Allee een van de zeven grote straten die, vertrekkende van het stadscentrum aan de Alexanderplatz, noordoostwaarts lopen. Met de wijzers van de klok mee gaat het om de volgende straten: Brunnenstraße Schönhauser Allee Prenzlauer Allee Otto-Braun-Straße – Greifswalder Straße Landsberger Allee Karl-Marx-Allee – Frankfurter Allee Holzmarktstraße – Mühlenstraße – Stralauer AlleeDe straat heette eerst Große Frankfurter Straße maar dit werd op 21 december 1949 veranderd in Stalinallee. Op 13 november 1961 werd het deel van de straat dat dicht bij het centrum ligt hernoemd tot Karl-Marx-Allee, naar de grondlegger van het communisme Karl Marx. De straat strekt zich over 2 kilometer uit van de Alexanderplatz naar de Frankfurter Tor. Het andere deel van de straat, dat naar de buitenwijken liep werd hernoemd naar Frankfurter Allee.In de Stalinallee begonnen op 17 juni 1953 onder bouwvakkers die daar aan het werk waren stakingen tegen een algemene verhoging van de arbeidsnormen. Deze zouden escaleren tot een volksopstand.

Het Berlin Street Ciruit is een stratencircuit in Berlijn, Duitsland. Op 21 mei 2016 wordt het circuit voor het eerst gebruikt tijdens de tweede Formule E ePrix van Berlijn. Het circuit loopt over de Karl-Marx-Allee.

De Mercedes-Benz Arena Berlin is een multifunctionele arena in de Duitse stad Berlijn. De arena werd geopend op 10 september 2008. Het gebouw is eigendom van de Anschutz Entertainment Group en heeft een capaciteit van 17.000 toeschouwers bij concerten, 14.500 toeschouwers bij basketbalwedstrijden en 14.200 toeschouwers bij ijshockeywedstrijden. Voor deze toeschouwers zijn tweeduizend parkeerplaatsen beschikbaar. De Mercedes-Benz Arena Berlin is de thuishaven van het ijshockeyteam Eisbären Berlin en de basketbalclub Alba Berlin. De arena is onderdeel van het Mediaspree- en het Stadtumbau West-ontwikkelingsplan, wat moet zorgen voor stedelijke herontwikkeling in West-Duitse steden. Op het terrein moeten op korte termijn bioscopen, restaurants, casino's, hotels en andere faciliteiten worden gebouwd. De naamrechten waren tot 1 juli 2015 in bezit van de mobiele telefoonprovider O2, de arena droeg toen de naam O2 World Berlin. Mercedes-Benz is vervolgens een samenwerking aangegaan, sindsdien heet de arena de Mercedes-Benz Arena Berlin.

Warschauer Straße is een station van de S-Bahn, dat geopend werd in 1884 en gelegen is aan de gelijknamige straat in de Berlijnse wijk Friedrichshain, niet ver van de Oberbaumbrücke over de Spree. De U-Bahn heeft er sinds 1902 een gelijknamig kopstation, dat via een loopbrug bereikbaar is. Station Warschauer Straße is tevens het eindpunt van twee tramlijnen.

Het bovengrondse metrostation Warschauer Straße is het oostelijke eindpunt van lijn U1 en U3. Het werd op 17 augustus 1902 geopend onder de naam Warschauer Brücke en was onderdeel van de eerste Berlijnse metrolijn, het zogenaamde stamtracé. Het kopstation met een overkapping van ijzer en glas werd ontworpen door het ontwerpbureau van metrobouwer Siemens & Halske. Reeds drie jaar na de opening werd het gebouw aangepast en uitgebreid naar plannen van Paul Wittig. Sindsdien beschikt het station over vier sporen langs twee eilandperrons. Het metrostation is gelegen op een 320 meter lang bakstenen viaduct dat net als de aansluitende Oberbaumbrücke ontworpen werd door Otto Stahn. Ten oosten van het station bevindt zich een overdekte werkplaats van de hand van Alfred Grenander. Door middel van een ijzeren brug is deze met de metrolijn verbonden. Zowel het metrostation en de werkplaats als het viaduct waarop deze liggen zijn beschermd als monument.Oorspronkelijk lag op het viaduct tussen Warschauer Brücke en Schlesisches Tor het station Osthafen (geopend als Stralauer Tor). Dit station werd verwoest in de Tweede Wereldoorlog en werd vanwege de korte afstand tot Warschauer Brücke inmiddels onnodig geacht en niet herbouwd. Na de oorlog kwam het metrostation in Oost-Berlijn te liggen. Aanvankelijk bleven de treinen naar West-Berlijn rijden, maar in bij de bouw van de Berlijnse Muur in 1961 werd het spoor naar Schlesisches Tor onderbroken. Gedurende 34 jaar was station Warschauer Brücke buiten gebruik en raakte het in verval. Na de Duitse hereniging werd het metrostation aan de hand van de oorspronkelijke ontwerpen gerestaureerd, zodat het op 14 oktober 1995 weer in gebruik genomen kon worden. Om de overstapmogelijkheid op de S-Bahn te benadrukken draagt het metrostation sinds de heropening de naam Warschauer Straße.

Berlin Ostbahnhof is een belangrijk spoorwegstation in het oostelijk deel van Berlijn.

Strausberger Platz is een station van de metro van Berlijn, gelegen aan de oostzijde van het gelijknamige plein, onder de Karl-Marx-Allee, in het Berlijnse stadsdeel Friedrichshain. Het metrostation werd geopend op 21 december 1930 aan het eerste deel van lijn E, de huidige U5. Tijdens de deling van de stad lag station Strausberger Platz in Oost-Berlijn. Strausberger Platz kreeg zoals alle stations op lijn E een standaardontwerp van de hand van Alfred Grenander, indertijd huisarchitect van de Berlijnse metro. Om de sterk op elkaar gelijkende stations van elkaar te onderscheiden maakte Grenander gebruik van de zogenaamde kenkleur, die toegepast werd op vaste elementen als de wandbetegeling en de stalen steunpilaren. De toewijzing van de kenkleur volgde een zich herhalend patroon: roze, lichtgrijs, geel, blauwgroen, lichtgroen. Station Schillingstraße werd uitgevoerd in grijze tinten. De perronhal is ongeveer anderhalve verdieping hoog, zodat men perron en sporen vanaf de tussenverdiepingen kan overzien. Tijdens de Tweede Wereldoorlog leed het Berlijnse metronet grote schade. Ook station Strausberger Platz werd getroffen: op 7 mei 1944 sloeg een vliegtuigbom door het dak aan de westzijde van het metrostation. Het station bleef geopend tot 23 april 1945, hoewel er op het laatst alleen nog pendeltreinen naar de Alexanderplatz reden. In de nadagen van de oorlog werd station Strausberger Platz opnieuw door bommen geraakt, met grote verwoestingen als gevolg. De situatie verergerde nog in mei 1945, toen de Noord-zuidtunnel van de S-Bahn ter hoogte van het Landwehrkanaal werd opgeblazen en onder water kwam te staan. Via een voetgangerstunnel in station Friedrichstraße bereikte het water ook het metronetwerk. Bijna een miljoen kubieke meter water verspreidde zich vervolgens door de tunnels en het traject Alexanderplatz - Frankfurter Allee van lijn E overstroomde volledig. Na het einde van de oorlog begon men met het leegpompen van de tunnels en het herstellen van de schade. Op 20 juni 1945 stopten de eerste pendeltreinen weer in station Strausberger Platz. In de vijftiger en zestiger jaren werd de compleet verwoeste Strausberger Platz heraangelegd en iets naar het westen verschoven; om deze reden ligt het metrostation tegenwoordig niet onder het plein, maar ten oosten ervan. De DDR-autoriteiten lieten de Große Frankfurter Straße en de Frankfurter Allee, de straten die het tracé van lijn E volgde, ombouwen tot pronkboulevard: de Stalinallee. De zuidwestelijke toegang van station Strausberger Platz werd hierbij in een van de nieuwe gebouwen geïntegreerd. Deze ingang staat inmiddels onder monumentenbescherming, evenals het authentieke gietijzeren portaal boven de noordwestelijke ingang en de in 1952 aangelegde toegang op de hoek van de Karl-Marx-Allee en de Andreasstraße. Ook het interieur van het station veranderde in de DDR-periode: de oorspronkelijke lichtgrijze wandbetegeling werd vervangen door verticaal geplaatste beige tegels. Een dergelijke renovatie vond in alle stations van de toenmalige lijn E plaats. Tussen 2003 en 2004 stak men de oudste stations van de U5 in een nieuw jasje. De wandbetegeling moest wijken voor een vandalismebestendige bekleding van geëmailleerde metaalplaten, waarbij werd teruggegrepen op het principe van de kenkleur. Station Strausberger Platz kreeg in 2003 opnieuw lichtgrijze wanden, met een brede mintgroene band waarin de stationsnaam geschreven is; de pilaren kregen een mintgroene beschildering. Daarnaast werd de verlichting verbeterd, werd er een nieuwe vloer gelegd en kwam er nieuw perronmeubilair. Bij de sanering van de stations van de U5 bouwde men, in tegenstelling tot een eerder vergelijkbaar project op de U6, nog geen liften in. Volgens de prioriteitenlijst van de Berlijnse Senaat zal station Strausberger Platz echter nog voor 2010 van een lift voorzien worden.