Reesluis

Pulitzer Amsterdam is een hotel in Amsterdam, gesitueerd aan de Prinsengracht, de Keizersgracht en de Reestraat. Het hotel is ondergebracht in 25 samengevoegde, historische grachtenpanden uit de 17e en 18e eeuw.

De Caetsbaanbrug (brug 112) is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. Ze is gelegen in de zuidwestelijke kade van de Prinsengracht en is gelegen in de Lauriergracht. Het is naast de brug 110 en brug 111 een van de drie bruggen over die gracht. Er ligt hier al eeuwen een brug. Balthasar Florisz. van Berckenrode tekende de brug al in op zijn plattegrond uit 1625; ze lag toen in de Prince Graft over de Laurier Graft. De moderne geschiedenis begint al in 1704. Toen werd er een brug met drie bogen en doorvaarten gebouwd, zoals die ook elders in de kade van de Prinsengracht te vinden waren over de Looiersgracht (Looierssluis (brug 103)) en Elandsgracht (verdwenen brug 104). De brug is rond 1789 vastgelegd door Nicolaas Baur, waarbij een van de twee kleine bogen al diende tot opslagplaats. Er zullen ongetwijfeld de nodige reparaties aan de brug hebben plaatsgevonden, maar in 1891 is door Jacob Olie een foto geschoten van deze brug, toen zij nog drie bogen had. De huidige brug dateert van 1893; er was een jaar eerder een aanbesteding voor 36 ton balkijzer, 11 ton buckelplaten en 0,5 ton u-ijzer en 1 ton hoekijzer voor de vernieuwing van de Berensluis (brug 65,Prinsengracht, Berenstraat) en deze brug. In mei 1893 was alle boven de waterlijn gesloopt en kon de aannemer beginnen met de bouw van landhoofden en nieuwe brug. De brug kwam daarna alleen nog in het nieuws vanwege een verzakking van het wegdek in een van de taluds (1925). Daarna is vermoedelijk eigenlijk alleen het wegdek nog vernieuwd. Volgens de Stadsatlas Amsterdam uit 2006, lag hier voordat de Lauriergracht gegraven werd het Kaatsbaanpad (of Caetsbaanpad).

Lauriergracht 4-6 te Amsterdam is een gebouw aan de Lauriergracht in Amsterdam-Centrum. De gracht met omliggende bebouwing dateert uit het begin van de 17e eeuw, wanneer Amsterdam bezig is met haar Derde Uitleg. De oorspronkelijke bebouwing zou in de eeuwen daarna deels verdwijnen en vervangen worden door nieuwbouw. Voor deze plaats, vlak bij de Prinsengracht moesten drie gebouwen met adressen FF nrs. 252, 253 en 254 plaatsmaken voor een “openbare tusschenschool met lokaal voor de gymnastiek en woning voor den hoofdonderwijzer”. Het ontwerp van de school was afkomstig van de Dienst der Publieke Werken waarbij de bouwtekeningen te verkrijgen waren bij stadsarchitect Bastiaan de Greef. De aanbesteding werd in januari 1874 uitgeschreven door burgemeester Cornelis Jacob Arnold den Tex. Het was de tiende tussenschool; het kreeg daarom de letter K toebedeeld; het was een school niet bedoeld voor de allerarmsten of allerrijksten. Voorts werd bij de oplevering begin 1875 bepaald dat er geen verhuizing mocht plaatsvinden van leerlingen van andere tussenscholen naar deze, het zou leegloop van die scholen tot gevolg kunnen hebben. Al snel volgde de elfde tussenschool op de Weteringschans (L). Aan de gracht kwam de woning van het hoofd der school met een centraal geplaatste deur met op de begane grond twee woonkamers en een keuken; een trap naar de eerste verdieping leidde naar nog twee woonkamers en een kabinet. De woning kreeg twee bouwlagen onder een kap, maar het risalerende middenddeel (met toegang) wordt afgesloten met een topgevel, die dwars op die kap staat. Links en rechts van de woning waren poorten gemaakt waardoor leerlingen (jongens en meisjes gescheiden) via een speelplaats toegang konden krijgen tot de schoolgebouwen, waarbij het gymnastieklokaal tegen de achterliggende gebouwen aan de Laurierstraat werd gezet. Onder de speelplaats lag de riolering voor de toiletten die aan de speelplaats waren gebouwd. PW had een gebouw ontworpen in neorenaissancestijl waarbij de afwisseling baksteen met natuurstenen speklagen opvalt. Het gebouw zou tot ongeveer 1960 een onderwijsaangelegenheid blijven, onder andere een avondschool voor elektriciens. In dat jaar stelde de gemeente Amsterdam 26.000 gulden beschikbaar voor de herontwikkeling van het dan “voormalig schoolgebouw". De lokalen konden omgebouwd worden atelierruimten; er mocht niet gewoond worden. Het werd daarmee vermoedelijk de eerste broedplaats in Amsterdam. Aat Veldhoen zou er enige tijd werken. Op 16 januari 2007 werd het gebouwencomplex tot gemeentelijk monument verklaard. Ook in 2023 is het schoolgebouw nog in gebruik als ateliers en ambachtsplekken (broedplaats); een verkoop van het gebouw in 2022 kon middels een facebookactie voorkomen worden.

De Reestraat is een relatief korte straat in Amsterdam-Centrum. Het maakt deel uit van het winkelgebied De 9 Straatjes.

Lauriergracht 15-17 te Amsterdam is een gebouw aan de Lauriergracht in Amsterdam-Centrum. De gracht met omliggende bebouwing dateert uit het begin van de 17e eeuw, wanneer Amsterdam bezig is met haar Derde Uitleg. De oorspronkelijk bebouwing wordt deels in de navolgende eeuwen gesloopt en vervangen door nieuwbouw. Die nieuwbouw haalde soms ook de 21e eeuw niet en dat geldt zeker voor Lauriergracht 15-17. Hier kwam in 1935 een fotograaf langs om foto’s te maken voor monumentenzorg. Op de foto’s staan twee nauwelijks op elkaar gelijkende gebouwen, waarvan nummer 17 scheuren in de gevel vertoont. Wanneer voor diezelfde monumentenzorg in 1936 opnieuw een fotograaf langskomt zijn beide gebouwen verdwenen en ze zijn vervangen door een nieuw gebouw, dat enigszins doet denken aan de bouwstijl Amsterdamse School. De NV Algemene Handelsmaatschappij Krupp Staal voorheen Robert Zapp had een nieuw gebouw laten bouwen ontworpen door het architectenduo Dirk Heineke (1878-1947) en Evert Johannes Kuipers (1877-1943), die dus niet lang van hun schepping konden genieten. De architecten ontwierpen de hoekgebouwen van de Vrijheidslaan aan de zijde van de Berlagebrug en aan het Cornelis Troostplein. Het door hun ontworpen gebouw wijkt sterk af van de aanpalende gebouwen, toch vooral Amsterdamse grachtenpanden zoals nummer 19 met klokgevel en opslagzolder. Op een natuurstenen plint kwamen twee verdiepingen in baksteen afgesloten door een kap. Opvallend zijn het wisselende metselverband tussen de eerste en tweede ramenrij, de versieringen van de hijsbalken, het glas-in-lood bij de toegangsdeur en de typografie van de huisnummers. Krupp/Zapp liet haar naam rond 1951 wijzigen in Edelstaalmaatschappij. Dat bedrijf was allang verdwenen toen het gebouw nop 13 maart 2007 tot gemeentelijk monument werd verklaard. Het gebouw wordt ontsierd door een Crawford-roldeur.

De Kerk van het Onbevlekt Hart van Maria ofwel de Onze-Lieve-Vrouwekerk, ook wel de Moeder Godskerk (Syrisch: ܥܕܬܐ ܕܝܠܕܬ ܐܠܗܐ , Ito dyoldath Aloho) genoemd, is een neogotisch kerkgebouw aan de Keizersgracht 220 in Amsterdam. De kerk is in handen van de Syrisch-orthodoxe Kerk van Antiochië en wordt zowel door de Syrisch-orthodoxen als door rooms-katholieken gebruikt.

De Groote Keijser was de verzamelnaam voor een zestal panden aan de Amsterdamse Keizersgracht, met de huisnummers 242 tot 252. De panden zijn gebouwd tussen 1620 en 1730 en hebben de status van rijksmonument. Eind jaren zeventig en begin jaren tachtig van de 20e eeuw kregen de panden landelijke bekendheid als bolwerk van de kraakbeweging in Amsterdam. De schrijfwijze van het kraakpand de Groote Keijser was ook wel Groote Keijzer, Groote Keyzer of Groote Keyser.

Grachtenvlinder is een tijdelijk artistiek en bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Centrum. Tijdens de werkzaamheden aan de bruggen in de Oranje Loper moesten hulpbruggen geplaatst worden. Deze waren niet alleen nodig om voet- en fietsverkeer mogelijk te houden, maar ook allerlei kabels werden vanuit de hoofdbrug omgeleid. De noodbrug naast de Nieuwe-Wercksbrug, die over de Prinsengracht de verbinding verzorgt tussen Westermarkt en Rozengracht, kreeg twee balustraden ontworpen door kunstenaar Sam Hensbach. Deze Grachtenvlinder maakt deel uit van acht ontwerpen van kunstenaars voor eigen bruggen. Hersbach was genomineerd voor de Piketprijs 2021 categorie schilderkunst en dong met andere kunstenaars mee naar deze brugkunst. Buurtbewoners en buurtondernemers kozen uiteindelijk voor zijn ontwerp voor deze noodbrug. Alle acht kunstwerken uit deze serie bestaan in wezen uit geperforeerde staalplaten met figuren erin. De kunstenaar liet hier drones, hartjes, meervallen en muggen etc. uitstansen. Door de brug tijdens schemering en nacht te verlichten ontstaat met het water onder de brug een eigenaardig effect. Hersbach wilde een vrolijke brug met het thema mens en dier. Hij vond de bruggen in de binnenstad nogal donker; ze hebben vanwege de welstandscommissie en hier ook rijksmonumentstatus vaak donkere kleuren en hij wilde hier een uitzondering; het werd geel. Hersbach mocht zijn werk niet volledig begeleiden omdat ze elders gefabriceerd werd, normaal verzorgt hij het totale kunstwerk. Hersbach. Het idee achter de muggen is dat ze rondom de grachten vliegen en op mensen zitten. De kunstenaar hoopte bij plaatsing dat de platen zodanig bevestigd werden, dat ze eventueel in de toekomst aan andere kunstbruggen hergebruikt kunnen worden. De vroegste datum van oplevering van de originele brug werd in 2022 geschat op 2028. Sam Donald Pie Hersbach werd in 1995 in Arnhem geboren. Hij kreeg zijn opleiding aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht (HKU Fine Art) en De Ateliers in Amsterdam. Een andere noodbrug uit de reeks is Kreukel van Karin Colen bij de Rijckerbrug aan het andere eind van de Rozengracht.

De Nieuwe-Wercksbrug (brug nr. 63) is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De brug verbindt de Westermarkt met de Rozengracht. Ze overspant de Prinsengracht ter hoogte van de Oude Wester.

De Kees Fensbrug (brugnummer 49) is een vaste welfbrug in Amsterdam-Centrum. De brug vormt de verbinding tussen de Hartenstraat en Reestraat en overspant de Keizersgracht. Er ligt hier al minstens een eeuw een brug als de gemeente Amsterdam in 1881 besluit dat de brug verlaagd moet worden. De welf- of boogbrug (ook wel bochelbrug) moet verlaagd worden omdat anders verkeer niet tegen de brug opkomt of ongelukken maakt tijdens het afdalen (denk daarbij aan paard en wagen). Een schoonheidscommissie is nog tegen, want het historisch stadsgezicht zou daarbij schade oplopen; de gemeente zet echter door, maar de werkzaamheden werden opgeschort naar 1885. De brug zorgt verder niet voor problemen. In de jaren zeventig van de 20e eeuw komt de gemeenteraad op zijn besluit terug; de brug werd vervolgens in oude staat hersteld, met drie gewelven/doorvaarten. In 2009 werd de brug vernoemd naar literatuurcriticus Kees Fens, die vanuit zijn huis uitkeek op de brug. Job Cohen, dan burgemeester van Amsterdam, was bij de tenaamstelling aanwezig.

Het Nederlands Instituut voor Mediakunst (NIMk) was een instituut ter bevordering van de ontwikkeling, toepassing en distributie van mediakunst. Het instituut was gevestigd in een pand aan de Keizersgracht te Amsterdam.

Berensluis (brug 65) is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. Ze vormt de verbinding tussen de Berenstraat en de Elandsgracht, ze overspant daarbij de Prinsengracht. In de onmiddellijke nabijheid lag brug 104 in de kade van de Prinsengracht over de Elandsgracht, de brug is na de demping van die laatste opgeruimd. Beide bruggen zijn terug te vinden op de kaart van Joan Blaeu van 1649. In 1890 was de brug in het nieuws tijdens de gesprekken over het dempen van de Elandsgracht, alsmede het bepalen van de toevoer van de nog te bouwen Centrale Markthallen. In 1892 vond de aanbesteding plaats voor het verbreden van de bestaande brug, er moest onder andere 36 ton balkijzer en 11 ton buckplaten geleverd worden voor deze brug en ook brug 112 (in de Prinsengracht over de Lauriergracht). In mei 1893 waren (pas) de benodigde sloopwerken begonnen, terwijl voor voetgangers er noodbruggen lagen. De nieuwe brug bleek in 1928 niet (meer) stevig genoeg voor zwaar verkeer (5500 kg). De huidige brug (gegevens 2017) dateert van 1950, ze werd aangelegd tussen 26 juni en 23 oktober. Het ontwerp voor de ide brug kwam van de Dienst der Publieke Werken, waar Piet Kramer verantwoordelijk was voor de esthetiek van bruggen. Zijn naam wordt echter nergens genoemd, zodat het ontwerp op naam staat van "het bureau van". De hand van Kramer is vooral terug te vinden in de uitkragingen op de brugpijlers, die opnieuw een verbreding dragen. De brug lijdt een anoniem leven, ze lijkt veel te breed voor de hoeveelheid verkeer, maar won aan importantie bij de herwaardering van het winkelgebied de Negen Straatjes. De brug is genoemd naar de Berenstraat waar looierijen gevestigd waren, daarbij werden ook huiden van beren bewerkt.