De Poezenboot (Amsterdam)

Zeevrugt is een huis aan het Singel in de grachtengordel van Amsterdam. In 1763 werd Huis de Zeevrugt gebouwd op nummer 36, aan de buitenkant (westzijde) van het Singel, tussen de Brouwersgracht en de Korsjespoortsteeg. Boven in de gevel staat de naam van het huis: Zeevrugt. De gevel is een kuifgevel bekroond door een afbeelding van Mercurius en is samen met de deuromlijsting uitgevoerd in de Lodewijk XV-stijl (asymmetrisch). Het is aannemelijk dat het huis door een koopman is gebouwd. Het huis is particulier eigendom. Sinds 1970 staat het pand op de Rijksmonumentenlijst.

Singel 46-48 te Amsterdam is een gebouw aan de Singel te Amsterdam-Centrum.

De Ronde Lutherse Kerk of Nieuwe Lutherse Kerk is een voormalige lutherse kerk aan het Singel in Amsterdam. Sinds 1975 behoort het enkele malen door brand verwoeste monument als gelegenheid voor grote bijeenkomsten bij een hotel.

Brug 15 is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De brug is gelegen in de westelijke kade van de Singel en overspant de Brouwersgracht. Het is daarmee de eerste brug over de Brouwersgracht, die men passeert richting stad uit. De brug is gelegen over het smalste deel van die gracht en is nauwelijks 10 meter breed en lang. Om de hoek ligt de veel grotere Haarlemmersluis (brug 14). De brug wordt omringd door rijksmonumenten.

De Melkmeisjesbrug (brug 16) is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. Deze voetgangersbrug is gelegen in de oostelijke kade van de Herengracht en overspant de Brouwersgracht. De westelijke kade heeft in brug 17 een overspanning over de Brouwersgracht. Aan beide grachten staan hier gemeentelijke en rijksmonumenten. Er ligt hier al eeuwenlang een brug. Balthasar Florisz. van Berckenrode (1625), Joan Blaeu (1649) en Daniël Stalpaert (1662) tekenden haar in op hun kaarten. De moderne geschiedenis van de brug begint in 1883. Een voetgangersophaalbrug werd toen vervangen door een vaste brug. Dat kon omdat de scheepvaart hier grotendeels was beëindigd. Toch bleek de doorvaart te smal. De landhoofden en brug werden in 1903 vernieuwd door de aanleg van een zogenaamde paraboolliggerbrug met ijzeren sikkelliggers. De brug oogde rank en paste goed in het straatbeeld. Ook de nieuwe versie van de brug, dit maal van staal, uit 1966 vertoont die eigenschappen. De brug is vernoemd naar de melkmarkt die hier ooit werd gehouden. Later kwam hier een horeca-gelegenheid die als uithangbord een beeltenis had van een melkmeisje. De brug is vermoedelijk de plaats waar het eerste (type) Amsterdammertje geplaatst is.

Het Kattengat is een korte straat in Amsterdam-Centrum. De straat loopt van oost naar west en begint als zijstraat van de Spuistraat. Bij de Smaksteeg komt de straat uit op de Stromarkt gelegen aan het Singel. Oorspronkelijk was het Kattengat een smal grachtje in een V-vorm dat van de Nieuwezijds Achterburgwal (thans Spuistraat) in twee gedeelten naar het Singel liep. In de tweede helft van de 19e eeuw is het grachtje gedempt. De linkerpoot van de V heet sinds 2 oktober 1873 Koggestraat. Het Kattengat is in 1936 door sloop aanzienlijk verbreed. Ten westen van de straat staat de voormalige Ronde Lutherse Kerk die sinds 1975 behoort tot het "Sonesta Hotel" tegenwoordig het "Renaissance Hotel" gelegen tussen de Ossenspooksteeg en de Jeroenensteeg nabij de vroegere Sint Jeroenentoren die in de 15e eeuw op de stadsmuur stond. Er werd een ondergrondse tunnel onder het Kattengat aangelegd, waardoor hotelgasten de als congres- en concertzaal dienende koepel konden bereiken. De straat kent evenals de Stromarkt eenrichtingsverkeer richting het Singel. De naam Kattengat verwijst naar een nauwe doorgang, een gat zo smal dat er geen kat door kon. Een andere verklaring voor de naam is de vroegere bodemgesteldheid, drassig land waar kattenkruid groeit. Verder in Amsterdam: Kattenlaan, deze ligt in Oud-West, in de buurt van het Vondelpark, op ongeveer twee kilometer van het Kattengat. Kattenburg, Oostelijk eiland. Kattensloot kanaal tussen de Kostverlorenvaart en de Singelgracht. Kattenslootbrug. Deze verbindt de 2 oevers van de Jacob Catskade op de grens van de Frederik Hendrikbuurt en de Staatsliedenbuurt.

De Dominicuskerk is een neogotisch kerkgebouw aan de Spuistraat in Amsterdam. Zij werd als rooms-katholieke Parochiekerk van Sint-Dominicus gebouwd door Pierre Cuypers en bediend door de Dominicanen. De kerk maakt thans geen deel meer uit van de Katholieke Kerk, maar wordt gebruikt door de Dominicusgemeente en verhuurd.

Gevelsteen 'T Stadhuys van Hoorn is een gevelsteen in Amsterdam-Centrum. De steen bevindt zich in een gevel van de Dominicuskerk. De steen is afkomstig van de herhaalde vernieuwing van de schuilkerk ’T Stadhuys van Hoorn gevestigd aan de Nieuwezijds Achterburgwal (Agterburgwal). Die schuilkerk, die eruit zag als een grachtenpand werd rond 1763 gebouwd als een vervanging van een bestaande gebouw. Bij deze verbouwing kreeg de steen de huidige omlijsting met Lodewijk XV-kenmerken. De steen zat toen in de buitengevel. Die kerk werd regelmatig verbouwd, waarbij de gevelsteen steeds herplaatst werd. In 1878 werd besloten dat er weer een nieuwe kerk moest komen aan de Spuistraat (de hernoemde Nieuwezijds Achterburgwal na demping in 1873) en architect Pierre Cuypers plaatste de steen in de onderbouw van de hoge kerktoren aan de Korte Korsjespoortsteeg, die echter nooit afgebouwd werd. Op de ontwerptekening is de steen trouwens niet te zien. Bij een renovatie in 1995 werd de steen weer verplaatst, nu in de zijgevel van het gebouw aan de Spuistraat. De steen hangt dus vanaf dat moment bij de plek waar ze ooit begon. De steen werd toen op initiatief van de Vereniging van Amsterdamse Gevelstenen gerestaureerd; ze had te lijden gekregen van regenwater. Tijdens diezelfde restauratie werd ook de losse plint gerestaureerd. De steen is gemaakt in de rococostijl met voluten etc. terwijl de kerk neogotisch is. Tijdens de restauratie kreeg het haar blauwe kleur, een verwijzing naar een prent van Adrianus Doesjan in het bezit van het Westfries Museum. Het gebruikte materiaal voor het stadhuis was Belgisch hardsteen, dat blauw geschilderd was om meer op te vallen. Burgemeester Job Cohen kwam op 19 april 1996 de oude steen op nieuwe plek onthullen. Het afgebeelde stadhuis van Hoorn stond tot 1797 aan Roode Steen in Hoorn; het ging aan bouwvalligheid ten onder en werd afgebroken.

Cinema Rex was een bioscoop aan de Amsterdamse Haarlemmerstraat. Op deze plek bevond zich van 1912 tot 1989 een bioscoop; aanvankelijk onder de naam Scala, later Rex. De geschiedenis van dit theater eindigde als pornobioscoop onder de naam Cinema Parisien. Het bioscoopgebouw is in 1992 gesloopt.

De Corsgenbrug (brug 12) is een vaste brug in Amsterdam-Centrum.

Haarlemmerstraat 4 te Amsterdam is een gebouw aan de Haarlemmerstraat, Amsterdam-Centrum. De Haarlemmerstraat is een eeuwenoude straat net ten noorden van de Amsterdamse grachtengordel. De oorspronkelijke bebouwing is veelal al vervangen door nieuwbouw en daaropvolgende nieuwbouw. Op huisnummer 4, vlak bij de Singel, staat Haarlemmerstraat 4. Hier werd rond 1896 een woon-winkelpand gebouwd voor de bakkerij van J. Lucassen. Het ontwerp kwam van de architect Johannes Hendricus Lesmeister (1868-1941), die vooral bekend is vanwege werk in Amsterdam Oud-West en Amsterdam Oud-Zuid. Voor het Monumenten Inventarisatie Project vond men dertien door Lesmeister ontworpen gebouwen die in aanmerkingen konden komen voor de status van gemeentelijk monument (niet alle verzoeken werden ingewilligd). In 1903/1904 vond er nog een interne verbouwing plaats onder leiding van architecten Herman Hendrik Baanders en Herman Ambrosius Jan Baanders. Het gebouw bestaat uit een winkelverdieping met een centraal gelegen entree. Aan de linkerkant daarvan is een aparte opgang voor de drie woonetages daarboven. Het geheel wordt afgesloten door een zolderetage met halsgevel met klauwhamers. De daklijst kent enkele versieringen in de vorm van bollen op consoles. De gevel wordt afgesloten met een torentje. De gevel en ontlastingebogen bestaan veelal uit baksteen hier en daar onderbroken door natuurstenen sluitstenen en banden. Het gebouw is sinds november 2004 een gemeentelijk monument. De familie Lucassen heeft hier generaties lang het vak van bakker uitgeoefend; in 1991 was hier de vijfde generatie aan het werk. Ook in de 21e eeuw (2022) is hier een bakkerij gevestigd (Stadsbakkerij Jongejans). In 1991 maakt de laatste Lucassen nog melding van een aanwezig tegeltableau vervaardigd door Plateelfabriek De Distel. Er hangt een sierlijke en artistieke gaper aan de voorgevel (bakker bakt brood). Het aanpalend gebouw Haarlemmerstraat 2 is hier de blikvanger; ze draagt sinds 1920 een reclame voor Noord-Braband Verzekeringen, die hier tussen 1920 en circa 1937 gevestigd was. Haarlemmerstraat 6 is sinds 1970 een rijksmonument.

Haarlemmerstraat 51 te Amsterdam is een gebouw aan de Haarlemmerstraat in Amsterdam-Centrum. Die Haarlemmerstraat is een eeuwenoude straat net ten noorden van de grachtengordel. De originele bebouwing is in de loop der eeuwen (grotendeels) vervangen door nieuwbouw, dan wel nieuwbouw op nieuwbouw. Alhoewel in de gevel “anno 1736” wordt vermeld, dateert het gebouw uit 1896. Toen werd op deze plek een creatie gebouwd van architect François Marie Joseph Caron, bekend van zijn werk voor Willem Vroom en Anton Dreesman (Vroom & Dreesman). Hier in de binnenstad van Amsterdam was geen plek voor een groot gebouw; het gebouw dat op een hoek staat van de Rodekoegang (Roode Koegang; Haarlemmerstraat 57-59 ligt nog steeds teruggetrokken) is zelfs smal te noemen. Op de begane grond bevindt zich een winkelruimte met aan de linker zijde de winkelingang en een aparte ingang voor de bovenwoningen. Daarboven bevinden zich twee woonverdiepingen en een zolderruimte. Caron kwam voor die laatste met een niet alledaags ontwerp. Vanaf buitenaf te zien lijkt die zich te bevinden onder een puntdak. Echt vlak daarachter is te zien dat het gebouw ene plat dak heeft. De bouwstijl van het pand is eclectisch te noemen, maar dan richting “verleden” en “toekomst”. Zo zijn er elementen van het traditioneel bouwen, maar er zijn ook kenmerken van de art nouveau. Met name het houtsnijwerk, de kleurstelling en details van de horizontale metalen ondersteuningsbalk, gevelversieringen, tegelwerk van het portaal en hijsbalk wijzen op die kunststroming. Ook de kleurstelling en bladmotieven van de jaarstenen "Anno 1736" duiden daarop. Overigens valt het gebouw niet alleen voor wat betreft bouwstijl op. Tussen alle bruine en rode baksteen ter plekke is dit pand opvallend opgetrokken in de kleuren wit en groengrijs. Het groen is voorts nog terug te vinden in de naam van de eerste gebruiker van het gebouw: J.J.F. Möllmann (Josephus Johannes Franciscus Möllmann, die een handel in boter, kaas, eieren, kruideniers-, grutterswaren en comestibles dreef. Hij had de winkel overgenomen van zijn vader. De groene letters zijn gezet tegenover een gele achtergrond; detailversieringen sluiten de naambalk aan beide kanten af. Hij opende hier op 8 augustus 1896 zijn handel. Krant De Tijd omschreef het destijds als “een aardig huisje rijker” en in vrijen gothieken stijl opgetorkken, daarbij zorgend zoowel voor een doelmatige inrichting als voor een fraai, teekenachtig geveltje. Hoelang dit bedrijf er gevestigd was is niet bekend. Een van de opvolgers was de rijwielhandel Presto met een stalling in de gang, die ook Haarlemmerstraat 49 in gebruik nam. Het bedrijf zou er tot in de jaren tachtig daar gevestigd zijn; het had de voorgevel ontsierd door middel van een groot reclamebord. In de jaren negentig was er Warmteservice gevestigd (handel in cv-bouwpakketten). In 2022 is er een souvenirwinkel gevestigd (Haarlemmer Buddha). Op 4 oktober 2005 werd het gebouw tot gemeentelijk monument verklaard. Ook de Haarlemmerstraat 51 te Leiden is een gemeentelijk monument en ook een woon/winkelhuis.