Stadhouderskade 64

Het complex Stadhouderskade 65-66 is een dubbel herenhuis aan de Stadhouderskade/Singelgracht in De Pijp te Amsterdam-Zuid. Het is opgetrokken naar een ontwerp van architect IJme Gerardus Bijvoets, die ter plaatse meer gebouwen ontwierp. Hij maakte in zijn ontwerp gebruik van de eclectische bouwstijl. De gebouwen maken deel uit van een ontwerp van in totaal vijf woonhuizen die de heren Kloppers hier (lieten) neerzetten. Het is van een veel eenvoudiger opzet dan zijn buurpand Stadhouderskade 64, dat rijk versierd is. Het gebouw is in wezen symmetrisch van opzet, maar die symmetrie is verloren gegaan, toen de voorgevels van de begane grond aangepast werden toen hij winkels gevestigd werden. In en na de Tweede Wereldoorlog was op nummer 65 een auto-onderdelenhandelaar Gebr. Henke en Zonen gevestigd, die reclame maakte tot in de Deutsche Zeitung in die Niederlände. Eerder was hier ook gevestigd de Bond van Orkestdirigenten. Het gebouw werd in 1907 verkocht voor 18.600 gulden, terwijl het een aantal jaren eerder voor meer dan 20.000 gulden van eigenaar wisselde. In 2015 is in nummer 65 begane grond gevestigd Van Beek teken- en schilderbenodigdheden (ook op nrs. 62-63), in nummer 66 een kunstgalerie. Bijvoets, zelf ook makelaar, ontwierp het gebouw voor de heren (en broers) J.J.P. Kloppers (Johannes Petrus Paulus Kloppers, makelaar) en J.P.A. Kloppers (Pierre Jean Alexandre Kloppers), aldus de tekening. Bijzonderheden: de gehele gevelwand van de Stadhouderskade 62 t/m 77 is ontworpen door Bijvoerts, behalve Stadhouderskade 67. Emilia Geertruida Theodora Bijvoets (geboren 1874), dochter van IJme Bijvoets en Adriana Dolphia Boonekamp, huwde in 1899 Met J.J.P. Kloppers jr.

Het gebouw Stadhouderskade 68 is een voormalig herenhuis aan de Stadhouderskade te Amsterdam-Zuid. Het gebouw is ontworpen door IJme Gerardus Bijvoets en is gebouwd in de eclectische bouwstijl ontworpen. Het pand is symmetrisch gebouwd met een wit middenvlak, tegenover donker beschilderde gevelvlakken links en rechts. Het gebouw werd pas tot gemeentelijk monument verklaard toen de kunststof kozijnen al geplaatst waren. Normaal mogen dergelijke kozijnen niet geplaatst worden bij monumenten. Het van oorsprong zijnde woonhuis dient al jaren tot hotel Paganini. Eerder was de ambtenarenvakbond ABVA/KABO hier gevestigd. De eerste en tweede etage hebben een balkon, de derde juist weer niet. Het is onduidelijk waarom juist dit gebouw de monumentenstatus heeft gekregen. Het naastgelegen gebouw Stadhouderskade 69-70 kwam daarvoor gezien het voorname uiterlijk meer in aanmerking.

Het herenhuis Stadhouderskade 67 is een huis aan de Stadhouderskade/Singelgracht in De Pijp te Amsterdam-Zuid. Het is opgetrokken naar een ontwerp van timmerman, aannemer, makelaar en architect P.J. de Visser, die wel meer panden in de handel had. Hij maakte in zijn ontwerp gebruik van de eclectische bouwstijl, die hier gangbaar was. Het gebouw heeft pilasters en een klein balkon op de eerste verdieping. De middelste raamgang is geheel voorzien van pleisterwerk, net als de omlijstingen van de andere ramen. De Visser ging in 1890 failliet, maar woonde voordien op dit adres. Hij had enige tijd een verbintenis met bouwmaterialenhandel Koenot uit de Ferdinand Bolstraat 25, maar deze ging rond die tijd ook failliet. Van Vissers hand is ook het monument Prinsengracht 600/Weteringstraat 1 in Amsterdam. In 2015 dient het gebouw tot kantoor annex woonhuis.

Het gebouw Stadhouderskade 62-63/Frans Halsstraat 1-3 bestond op de tekentafel uit een vijftal woonhuizen aan de Stadhouderskade/Singelgracht hoek Frans Halsstraat in De Pijp te Amsterdam-Zuid. IJme Gerardus Bijvoets ontwierp voor de heren Kloppers hier een vijftal woonhuizen in symmetrische vorm. De symmetrie werd in het ontwerp op één punt geweld aangedaan doordat het deel Frans Halsstraat 3 voorzien zou worden van een erker met puntdak, die op de Stadhouderkade ontbreekt. Het werd tijdens de bouw niet geplaatst, maar er kwam wel een extra raamgang. Voorts is een aantal ramen “blind” uitgevoerd in baksteen. Het gebouw vormt een soort taartpunt omdat beide straten hier elkaar niet loodrecht kruisen. Nabij de hoek zijn daarom vijfhoekige kamers geprojecteerd. De gebouwen zijn neergezet in de electische bouwstijl met ook een pontificale erker op de hoek. Een gebouw op huisnummer 68 van Bijvoets is benoemd tot gemeentemonument. Dat is bij dit gebouw niet (meer) mogelijk omdat de originele begane grond van het complex verbouwd is tot een aantal winkels, waarbij de originele voorgevel van de begane grond gesneuveld is. Bovendien is een aantal raamkozijnen van de bovenwoningen annex 2015 uitgevoerd in staal dan wel kunststof. In 2015 is de firma Van Beek teken- en schilderbenodigdheden gevestigd op de begane grond van het gehele complex Bijvoets, zelf ook makelaar, ontwierp het gebouw voor de heren (en broers) J.J.P. Kloppers (Johannes Petrus Paulus Kloppers, makelaar) en J.P.A. Kloppers (Pierre Jean Alexandre Kloppers). Bijzonderheden: de gehele gevelwand van de Stadhouderskade 62 t/m 77 is ontworpen door Bijvoerts, behalve Stadhouderskade 67. Emilia Geertruida Theodora Bijvoets (geboren 1874), dochter van IJme Bijvoets en Adriana Dolphia Boonekamp, huwde in 1899 Met J.J.P. Kloppers jr.

Het complex Stadhouderskade 72/73 bestaat uit een tweetal herenhuizen aan de Stadhouderskade/Singelgracht te Amsterdam-Zuid. Het is niet duidelijk wie de twee bijna symmetrische gebouwen heeft ontworpen. Het zou kunnen zijn dat deze gebouwen werden neergezet volgens een ontwerp van de eigenaar van het terrein Bernardus Cornelius Hanssen. Een andere mogelijkheid is dat IJme Gerardus Bijvoets ze heeft (helpen) ontworpen. Hij ontwierp namelijk voor Hanssen ook de gebouwen 68-71. De panden zijn gebouwd in de eclectische bouwstijl en/of neorenaissance. De symmetrie werd tenietgedaan door het plaatsen van een erker aan de gevel van huisnummer 73. Deze erker "staat" op het balkon van de eerste verdieping en draagt zelf weer een balkonnetje. Op huisnummer 72 is alleen een balkon aanwezig op de eerste verdieping. De hoge toegangen tot de panden zijn in pleisterwerk uitgevoerd. Het verschil zou te verklaren zijn aan de hand van het feit dat de familie Hanssen-Kiekens zelf op nummer 73 woonde. Bernardus Cornelius Hanssen leefde van 1836 tot 1 maart 1916 en was getrouwd met Grietje Kiekens 1848-1936. Zijn laatste verblijfsadres was wat later bekend zou worden als de Valeriuskliniek. Het gezin woonde toen nog op nummer 73. Dat is dan ook de plaats waar hun dochter Grietje Hanssen in datzelfde jaar overleed op 36-jarige leeftijd Van Hanssens hand verschenen meer gebouwen in Amsterdam, zoals Sarphatistraat 80 en Leeuwenhoekstraat 3-7. Het gebouw nummer 72 bracht in 1951 31.400 gulden op.; in 1880 nog 17.600 gulden

Fusillade, ook wel De gevallen hoornblazer, is een bronzen beeld aan het Eerste Weteringplantsoen in Amsterdam, in 1954 gemaakt door Gerrit Bolhuis. Hier fusilleerde het Duitse leger op 12 maart 1945 dertig politieke gevangenen als wraakactie voor een verzetsdaad.

Het pand Stadhouderskade 74 was een herenhuis aan de Stadhouderskade/Singelgracht te Amsterdam-Zuid. Het herenhuis diende oorspronkelijk alleen tot woonhuis en werd aangeduid als Stadhouderskade 51N. De bouwtekening is gedateerd op 22 augustus 1878 en voorzien van een handtekening van de eigenaar en makelaar P. J. Degens Er wordt geen architect genoemd, het zou maar zo kunnen zijn dat het gebouw is opgeleverd volgens een eigen ontwerp. Opvallend is dat het gebouw geheel in het wit is uitgevoerd (buurpanden zijn vaak van baksteen met witte sierelementen). In de raampartijen is variatie toegepast. Op de eerste etage hebben ze een bovenste boogconstructie met guirlandes, op de tweede etage zijn ze rechthoekig met een boogconstructie boven de ramen, de ramen van drie hoog hebben weer een boogconstructie. Het woonhuis was zeker voor de rijken gebouwd. De benedenetage met eerste verdieping moest in 1879 een maandelijkse huur opbrengen van 1800 gulden (tien kamers, tuin met warande, serre en prieel); twee en drie hoog kostten samen 1400 gulden per maand (twaalf kamers en ruime zolder). De begane grond heeft in de loop der jaren aanpassingen ondergaan. In 1897 kwam er een nieuw voorgevel met een pilaar aan de rechterkant en een pilaster aan de linker kant. Ook kwam er destijds een bergplaats. Dat was nodig omdat Willem Jacobus Wesling hier een rijwielwinkel begon voor Raleigh Rijwielen, Wesling voerde destijds de "Grootste school voor wielrijders". In de 20e eeuw kwam er weer een aanpassing toen de sportschool haar intrek nam in dat gedeelte van het pand. Paulus Johannes Degens was een destijds bekend makelaar in Amsterdam. Hij leefde van circa 1823 tot 31 maart 1887 en is in 1854 getrouwd met Catharina Theodora Eijsing. Zij overleed in 1867 op 38-jarige leeftijd en Degens huwde in 1868 opnieuw. Dit maal was Francisca Maria Jacoba van Kakerken (circa 1823 – 28 juli 1890) uit Breda de gelukkige. Hij kreeg twee zoons, waarvan er één in het kraambed stierf (1876). Het echtpaar vestigde zich buiten de stad.

Het gebouw Stadhouderskade 60-60a is een monumentaal pand uit 1880 gelegen aan de Stadhouderskade in De Pijp te Amsterdam-Zuid. Het pand is een gemeentelijk monument. Het huis op nr. 60 in eclectische stijl met neoromaanse en neorenaissance elementen en een trapgevel was aanvankelijk het verenigingsgebouw van de Amsterdamse Sint-Vincentiusvereniging. Het ontwerp was van architect Adrianus Bleijs. Anno 2015 was hier het kantoor van Plan Nederland gevestigd. Tot ongeveer 1966 diende het poortje met huisnummer 60 als doorgang voor de erachter gelegen Sint-Bernardusschool, alsmede de kapel en de zalen van de Sint-Vincentiusvereniging. De schoolbestemming staat boven de entree vermeld met een beeltenis van een uil aan, symbool van wijsheid. Op de gevel staat tevens de spreuk: religioni ac litteris ("godsdienst en studie"). De Sint-Bernardusschool op het binnenterrein werd jarenlang gerund door de Broeders van de Onbevlekte Ontvangenis van Maria ("Broeders van Maastricht"), die ook in het complex woonden.

Het Eerste Weteringplantsoen is een park en straat in Amsterdam-Centrum.

Het gebouw Stadhouderskade 58-59 bestaat uit twee herenhuizen aan de Stadhouderskade/Singelgracht in het Museumkwartier te Amsterdam-Zuid. Nicolaas van der Linden had een aantal percelen gekocht aan die Stadhouderskade, waarschijnlijk als makelaar. Hij mocht er naar eigen ontwerp een aantal gebouwen neerzetten, mits ze konden worden aangesloten op het toen gangbare Liernurstelsel (riolering). De huizen op de nummers 58 en 59 zijn een spiegelbeeld van elkaar en zijn luxer afgewerkt dan zijn andere panden, zoals bijvoorbeeld Stadhouderskade 56-57. Met name de versieringen bij de middelste ramen (een witte strook binnen pilasters) is opvallend ten opzichte van de buurpanden. De nummers 58 en 59 vallen hier ook op omdat ze als een van de weinige balkonnetjes hebben. De gebouwen zijn gesplitst in Vereniging van Eigenaren, waarbij de een het gebouw beter onderhoudt dan de ander. In 2015 heeft nummer 59 groene raamsponningen, terwijl het gespiegelde buurpand nog geheel witte raamsponningen heeft. Gebouw 58 draagt de naam "Weltevreden", gebouw 59 het jaartal. Gebouw Stadhouderskade 60-60a is van een andere orde, maar daarvoor was meer dan voldoende geld. Het was van het Kolpingnetwerk dat op Stadhouderskade 55 haar Kapel van Sint Josephs Gezellen-Vereeniging had. In de jaren vijftig van de 20e eeuw was hier gevestigd het kantoor van het “Domein der vrouw’’, de latere Huishoudbeurs. Daarvoor was (net als in andere gebouwen aan de Stadhouderskade) hier een arts gevestigd. Nicolaas van der Linden werd omstreeks 1837 geboren in Loosdrecht en stierf op 28 januari 1924. Hij was in 1868 getrouwd met de weduwe Amalia Louisa Poppelbaüm, geboren omstreeks 1833 en overleden 3 januari 1902. Het gezin nam de opvoeding op zich Joanna Francine Franken uit de eerdere relatie van Poppelbaüm. Joanna Francine Franken stierf zelf in 1884 in het kraambed.

Het gebouw Stadhouderskade 55-57 bestaat uit twee herenhuizen aan de Stadhouderskade/Singelgracht in het Museumkwartier te Amsterdam-Zuid. De woonhuizen bestaande uit vier etages en zolder zijn waarschijnlijk gebouwd aan de hand van één ontwerp van Nicolaas van der Linden. Hij kocht in 1877 het terrein van de gemeente Amsterdam, hij moest daarbij wel beloven dat de gebouwen gereed zouden zijn voor het toen nieuwe rioleringssysteem van de stad, het Liernurstelsel. Destijds was het gebruik als je ook maar iets deed in de bouw, je ook de panden zelf ontwierp. De bouwtekeningen uit 1878 dragen zijn signatuur. Van der Linden zou een jaar later ook nog een deel van de Stadhouderskade kopen nabij de Frans Halsstraat. Van der Linden liet de gebouwen optrekken in de eclectische bouwstijl, waarin bijna alle gebouwen aan de Stadhouderskade gebouwd zijn. De gebouwen lijken uiterlijk sterk op elkaar, het verschil in de details, zoals de begane grond. Voorts is gebouw nr. 57 net iets kleiner dan nr. 56. Het belendende gebouw Stadhouderskade 58-59 is ook van Van der Linden. Ten westen van nummer 56 was er tijdens de oplevering een opening in de gevelwand voor de Kapel van Sint Josephs Gezellen-Vereeniging. Later werd die gedicht voor het Van Nispenhuis. In de jaren negentig verrees daar het Willemshuis. In de gebouwen waren veelal artsenpraktijken gevestigd, in nummer 57 was een tijdlang het Portugees Verkeersbureau gevestigd. Kunstverzamelaar Andries Bonger heeft enige tijd gewoond op nummer 56. Aan het eind van de Tweede Wereldoorlog had hier verzetsgroep Groep 2000 onderdak. Eerder waren een paar Joodse families weggevoerd. Nicolaas van der Linden werd omstreeks 1837 geboren in Loosdrecht en stierf op 28 januari 1924. Hij was in 1868 getrouwd met de weduwe Amalia Louisa Poppelbaüm, geboren omstreeks 1833 en overleden 3 januari 1902. Het gezin nam de opvoeding op zich Joanna Francine Franken uit de eerdere relatie van Poppelbaüm. Joanna Francine Franken stierf zelf in 1884 in het kraambed.

Station Amsterdam Museumplein was een gepland spoorwegstation, bedoeld als het Amsterdamse (voorlopige) eindpunt van de Schiphollijn.