Vivelavie

Het Hoofdkantoor van de Amsterdamsche Bank is een gebouw op het Rembrandtplein in Amsterdam, dat gebouwd is als hoofdkantoor van de voormalige Amsterdamsche Bank. De Amsterdamse Bank is later opgegaan in de Amro Bank, die op haar beurt weer opging in de ABN Amro. Nadat deze net voor haar déconfiture naar een nieuw hoofdkantoor op de Zuidas was verhuisd, fungeerde het gebouw een tijdlang als hoofdkantoor van de firma TomTom. Na een grondige verbouwing staat het gebouw inmiddels bekend als The Bank en zijn er hippe ketenrestaurants en bedrijven in te vinden. Het gebouw is ontworpen door het architectenbureau van B.J. Ouëndag, dat voor het ontwerp ook H.P. Berlage raadpleegde. Van zijn ideeën is niet veel overgebleven. In het oorspronkelijke interieur was veel beeldhouwwerk van de kunstenaar Lambertus Zijl aanwezig. Het gebouw is in de jaren 70 van de twintigste eeuw uitgebreid verbouwd door de architecten Zwiers en Fontein, die de lichtkoepel verwijderden. Het gebouw is recentelijk opnieuw verbouwd door de architect Kees Rijnboutt, die veel van de oorspronkelijke elementen terugbracht. Dat er in de naastgelegen Amstelstraat een stukje strengelspoor voor de tram ligt, is een gevolg van de voormalige functie van het gebouw; dit maakte het makkelijker om de vrachtwagens met waardetransporten hier te kunnen lossen.

De Bakkersstraat is een relatief korte straat in Amsterdam-Centrum. De naam van de straat kwam al in 1604 voor en verwijst naar een "backhuis" dat hier van 1595 tot 1603 stond. Onder meer de scheepsbeschuit voor de Compagnie van Verre, de latere Verenigde Oost-Indische Compagnie, werd er gebakken.

De iT was een club die met extravagante feesten internationale bekendheid kreeg. De zaak werd door Manfred Langer op 7 september 1989 geopend aan de Amstelstraat nr. 24 in Amsterdam. De iT werd gesloten in 2002, heropende enkele maanden later en sloot definitief in 2004. Sinds 2010 bevindt zich op deze locatie Club AIR en sinds 2021 ook het dancemuseum Our House.

De Amstelstraat is een straat in Amsterdam-Centrum tussen het Rembrandtplein en de over de rivier de Amstel gelegen Blauwbrug, nabij de Stopera aan het Waterlooplein. De straat is vernoemd naar de rivier. De 'Nieuwe Amstelstraat' ligt op de andere oever van de Amstel en verbindt het Waterlooplein met het Jonas Daniël Meijerplein. Evenals het aangrenzende Rembrandtplein is de Amstelstraat een uitgaansgebied. Er liggen onder meer cafés en restaurants en het Eden Hotel.

De Lellebel is een café in Amsterdam dat bekend staat om de travestie-optredens. Het werd geopend in 1997 en is gevestigd aan de Utrechtsestraat 4, pal om de hoek van het Rembrandtplein.

Brug 34 is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De verkeersbrug, waar tramlijn 4 sinds 1948 over heen rijdt, is gelegen in de Utrechtsestraat en voert over de Herengracht. Het is de op een na laatste brug voordat de Herengracht onder de Hendrick Jacobsz. Staetsbrug (brug 35) in de Amstel stroomt. De brug, zelf geen monument, is omringd door gemeentelijke en rijksmonumenten, waarvan het gebouw van de Amsterdamsche Bank de grootste blikvanger is. Er ligt hier al eeuwen een bouwwerk. Op de kaart van Jacob Bosch met de Vierde uitleg van circa 1679 is hier een sluis met overbrugging ingetekend met in het stuk naar de Amstel de kade van het Weesperveer (Weesoper-veer). Ook in de Keizersgracht en Prinsengracht lagen sluizen. Stadsarchitect Daniël Stalpaert had die sluizen ook al ingetekend in het ontwerpgedeelte van zijn kaart van 1662, maar het was toen nog voornamelijk leeg gebied aan de Utrechtse straet en Heere Graft. Hij meldde daarbij dat het ging om "Binne sluysen en verlaten om het in latende water vanden Amstel op te houden". In 1673 werden de Amstelsluizen gebouwd, waardoor de sluizen in de grachten hun functies verloren. Frederik de Wit tekende op zijn kaart in 1688 dus geen sluizen meer, maar lage bruggen. In tegenstelling tot de meeste bruggen in de stad is deze brug ooit verhoogd in een tijdperk dat de tram al in zicht was. Het verzoek kwam rond 1884 vanuit de kant van de scheepvaart, die het vreemd vonden dat de brug 35 "hoog" was en men er wel onderdoor kon, maar dan amper 100 meter op deze lage brug stuitte. Tegelijkertijd met de verhoging van de brug, werd zij ook verbreed voor het landverkeer. De Amsterdamsche Omnibus Maatschappij had hierom gevraagd. De brug werd 14,10 meter breed (rijweg 9,60, trottoirs 2,25 m). In 1907 werd gekeken of de Utrechtsestraat gebruikt kon worden als radiaalweg de stad uit; zij zou daartoe tot 25 meter verbreed moeten worden. Het werd te duur geacht, de radiaalwegfunctie ging naar de Vijzelstraat, waarbij talloze gebouwen gesloopt werden. In 1913 werd opnieuw bekeken of verbreding noodzakelijk was; daar werd bij de bepaling van de rooilijn van de nieuwbouw van de Amsterdamsche Bank rekening mee gehouden, het is dan 1920. Vermoedelijk is rond die tijd de brug alweer verbreed. De straat zou tussen Rembrandtplein en Herengracht 20 meter breed worden (was 11,5 meter). Pas in laat 1927 begon men met de bouw van de bank, maar toen was de brug al breed. Ze dreigde daarbij ook slachtoffer te worden van een verzakking die optrad tijdens de heiwerkzaamheden. De brug werd in de 21e eeuw een punt van geschil in de renovatie van de Utrechtsestraat en omgeving vanaf 2009. De aannemers werden het niet eens over de aanpak van genoemde brug. Het werk lag minstens een jaar stil vanwege onenigheid omtrent de dikte van het asfalt en de laagte van de brug. In november 2010 kon geconstateerd worden dat de brug stevig genoeg was voor het verkeer. Al in maart 2011 is er opnieuw discussie met de vraag of de twee andere bruggen in de Utrechtsestraat ook aangepast moeten worden. Na onderzoek blijkt dat die het nog wel 10 jaar zouden volhouden. In 2017 ligt er over de Herengracht een brug van spanbetonnen liggers en een betonnen wegdek tussen twee vernieuwde landhoofden.

Huis Willet-Holthuysen aan Herengracht 605 in Amsterdam, een rijksmonument, is een voor het publiek geopend grachtenpand met volledig ingerichte stijlkamers. Het museum geeft een beeld van het leven in een chic pand aan de Amsterdamse grachtengordel in de 18e en 19e eeuw. Het wordt beheerd door het Amsterdam Museum. Drie etages zijn te bezichtigen: het souterrain met keuken en formele tuin, gerestaureerd in 1972 de bel-etage met eetzaal, balzaal en centrale hal de bovenetage met slaapkamer. De zogenaamde blauwe salon, een stijlkamer die uit een ander grachtenpand naar het museum is verplaatst, bevat werk van Jacob de Wit, waaronder een plafondschildering en een grisaille. Het museum heeft een aanzienlijke collectie zilver, keramiek, glaswerk, meubelen, boeken en kunstwerken. Naast de permanente collectie worden op de eerste verdieping wisselende tentoonstellingen gehouden. Twee kleinere werken van William-Adolphe Bouguereau zijn in het museum te vinden.

Het Rembrandtplein is een plein in het centrum van Amsterdam, tussen de Reguliersbreestraat en de Amstelstraat. Het plein grenst aan het Thorbeckeplein. Ook de Reguliersdwarsstraat, de Korte Reguliersdwarsstraat, de Halvemaansteeg, de Bakkersstraat en de Utrechtsestraat komen uit op het plein. Het Rembrandtplein behoort door de vele horecagelegenheden en terrasjes tot de bekendste uitgaansgebieden in Amsterdam. Max Tak componeerde hierover het liedje: Onder de bomen van het plein, daar kun je zo gelukkig zijn...

De Kroon is een gebouw in Amsterdam aan het Rembrandtplein 17. Het gebouw staat er sinds 1898 en is vooral bekend als horecalocatie.

Het Monument Joods Verzet 1940-1945 is een monument in Amsterdam dat sinds 1988 op de hoek van de Amstel en de Zwanenburgwal, aan de zijkant van de Stopera staat. Het is opgericht ter herinnering aan alle joodse verzetsmensen die in de Tweede Wereldoorlog zijn omgekomen. Het verzetsmonument is het werk van de steenhouwer/steenhouwerij Joseph Glatt aan de Putseweg 21-23 te Putte, die gespecialiseerd was in Joodse grafstenen. Het bestaat uit een metershoge zwarte granieten zuil met daarop afgebeeld de stenen tafelen. In het Hebreeuws en het Nederlands is op de voorzijde van de zuil de volgende tekst te lezen: Op de zijkant van het monument staat, eveneens in het Nederlands en het Hebreeuws, een tekst van de Bijbelse profeet Jeremia: Het monument is tot stand gekomen op initiatief van de in 1986 opgerichte Stichting Comité Joods Verzet 1940-1945, opgericht door de Joodse verzetsstrijders Bennie Bluhm (hij overleed vlak nadat de stichting opgericht was) en Herman (Chaim) Natkiel. In de kranten verschenen advertenties tot het inzamelen van geld voor het monument. De plaats was nog onderhevig aan discussie. De huidige plaats was wel eerste keus, maar anderen zagen het liever aan de kant van de Mozes en Aäronkerk. Het verzet vond volgens Richter Roegholt juist plaats nabij het Waterlooplein, de Jodenbreestraat en een speeltuin voor die kerk. Hij vond de plek bij "het bastion" historisch niet juist en ook niet passend (er kwam daar een horecagelegenheid). Voorzitter van de Tweede Kamer Dick Dolman onthulde het beeld op 16 oktober 1988 in bijzijn van burgemeester Ed van Thijn en enkele honderden belangstellenden op "het bastion". Vanaf 2009 vonden bij dit monument herdenkingen plaats van de Kristallnacht van 1938, toen in heel Duitsland joden werden aangevallen, winkels vernield en honderden synagogen in brand gestoken werden. Door meningsverschillen tussen de herdenkende organisaties zijn deze herdenkingen in 2015 gestopt. Jaarlijks wordt bij dit monument het joods verzet herdacht op of nabij 25 februari, gewoonlijk voorafgaand aan de herdenking van de Februaristaking, sinds 2002 georganiseerd door de Stichting Vriendenkring Mauthausen in samenwerking met de gemeente Amsterdam.

Het Rembrandtmonument is een 19e-eeuws gedenkteken ter nagedachtenis aan de schilder Rembrandt van Rijn op het Rembrandtplein in Amsterdam. Het is het oudst nog bestaande standbeeld in Amsterdam en was het eerste beeld voor een beeldende kunstenaar in Nederland.

Schiller is een café aan het Rembrandtplein in Amsterdam. Het werd vlak na 1920 geopend als hotelbar van het naastgelegen Schiller hotel.