Begraafplaats van Gentbrugge

De HH. Simon en Judas-Thaddeuskerk in de Belgische deelgemeente Gentbrugge is een neogotisch kerkgebouw, toegewijd aan apostel Simon en Judas Thaddeus. De kerk is een driebeukig gebouw met een westertoren die tussen 1868 en 1872 werd opgetrokken en ingewijd door bisschop Hendrik-Frans Bracq. Ze verving een in 1873 gesloopte vroeggotische 15e-eeuwse kerk die iets noordelijker stond. Een groot kruis op het kerkhof geeft de plek aan waar het altaar van deze verdwenen kerk stond. De doopvont van de huidige kerk komt uit de kerk van de 15e eeuw. De preek- en biechtstoel van de oude kerk staan nu in de iets verderop gelegen kerk van Sint-Antonius van Padua. Deze vrij grote kerk was een reactie van de katholieken tegen het opkomend socialisme.

Het Kasteel de Oude Kluis is een kasteel in de Belgische deelgemeente Gentbrugge aan de Gentbruggekouter, oorspronkelijk een burcht die hoogstwaarschijnlijk in de 12e eeuw werd gebouwd en mogelijk nog eerder. In 1165 werd op het domein een burchtkapel opgericht. Sommige historici zien deze burchtkapel als verklaring voor de naam die deze voormalige gemeente kreeg. Een document uit het laatste kwart van de 14e eeuw levert het bewijs dat op dit domein ook een kluizenarij aanwezig was. Vanaf 1501 deed ze dienst als pastorij omdat ze niet meer door kluizenaars werd bewoond. Het domein is ook terug te vinden op een plan van de hand van Jacob van Deventer dat wordt bewaard in de Nationale Bibliotheek van Madrid. Hierop is een bouwwerk in twee delen te zien met de burcht met kapel en kluizenarij waar anno 2011 een vijver ligt. Een tekening van Henricus Hondius uit 1641 toont een kasteel, gebouwd aan een landweg - de latere Gentbruggekouter - terwijl de burcht is verdwenen. Het kasteel wordt aangeduid als Domus Dni Minnaert. Het is dan de woonst van Guillaume Minnaert, baljuw van het burggraafschap Gent. Hij was lid van de Raad van Vlaanderen. Ook bisschop Antonius Triest (1577-1657) gebruikte het als zomerverblijf. Antonius Sanderus maakte in 1641 een gravure van het kasteel waarop een brug is te zien die naar een poort leidt die vlak bij een poortgebouw staat. Het oude torengebouw met zijn 1,30 m dikke muren en trapgevel is dikwijls herbouwd maar nog steeds prominent aanwezig. De laatste verbouwing gebeurde in het begin van de 20e eeuw onder leiding van de Brugse architect Joseph Viérin. De ronde torens aan de achtergevel en een andere ingangspoort dateren uit dezelfde periode. Het koetshuis verbouwde men in 1949 tot villa. De voorwal en de brug geraakten zwaar beschadigd toen een meer dan zeshonderdjaaroude ceder het begaf terwijl men op 25 januari 1988 de fabriekschouw van de NV Bleu d'Outremer te Sint-Amandsberg neerhaalde. Het kasteel verwisselde een aantal keren van eigenaar. Het kwam in 1894 in het bezit van ridder Irenée Le Fevere de Ten Hove (1837-1912) die het schonk aan zijn zoon Gustave (1872-1954). Toen Gustave verhuisde werd het de woonst van zijn zuster Adèle (1871-1940) die in 1896 huwde met Jean Cardon de Lichtbuer (1868-1947), zoon van Théophile Cardon de Lichtbuer en Léonie Kramp. Antoine Cardon de Lichtbuer (1897-1966) erfde het dan weer van zijn ouders. Hij was in 1944 gehuwd met een Russische prinses, Maria Borisovna Gagarina. Ze hadden zes zonen en hun enige dochter Tatiana verdronk in 1951 in de kasteelvijver toen ze drie was. De zonen stelden het in 2004 te koop. Sedert 2006 is het kasteel bewoond door een nieuwe eigenaar die het kasteel restaureerde. Het verbouwde koetshuis werd in zijn oorspronkelijk staat hersteld.

Het kasteel Speltinckx (ook: Villa Vital) is een kasteel in de tot de gemeente Gent behorende plaats Gentbrugge, gelegen aan Meersemdries 4. Hier lag vroeger het kasteel van Jamoigne zoals dat omstreeks 1560 werd afgebeeld op een kaart van Jacob van Deventer. Op de fundamenten van dit kasteel zou in 1899 het kasteel Speltincks zijn gebouwd. In 1918 brandde dit uit en omstreeks 1920 werd het in iets gewijzigde vorm herbouwd. Het betreft een gebouw in gele baksteen. In de jaren '60 van de 20e eeuw werd de tuin verkaveld en bij grondwerkzaamheden in 1964 stuitte men op oude funderingen van het voormalige kasteel van Jamoigne.

Het Kasteel Van den Hove is een kasteel in de tot de gemeente Gent behorende plaats Gentbrugge, gelegen aan Meersemdries 2. Het kasteeltje bevindt zich in de tuin van het landgoed Claeys Adrianus en het werd gebouwd in 1881. In 1896 werd het verbouwd waarbij ook de vierkante watertoren werd gebouwd en diverse aanbouwen aan het oorspronkelijk op vierkante plattegrond staande kasteeltje tot stand kwam. Ook de houten galerij werd toen aangebracht. Er resulteerde een kasteeltje in eclectische stijl.

Kasteeltje De Schrijver is een kasteeltje in de tot de gemeente Gent behorende plaats Gentbrugge, gelegen aan Achterdries 54.

Station Gentbrugge is een stopplaats langs spoorlijn 58 in Gentbrugge, een deelgemeente van Gent. De stopplaats telt twee perrons. Het maakt deel uit van het voorstedelijk treinaanbod rond Gent. De week rond stoppen er twee S-treinen per uur in het station: de S51 Ronse - Oudenaarde - Gent - Eeklo en de S53 Gent-Lokeren. 's Morgens (heen) en 's avonds (terug) is er op werkdagen een rechtstreekse piekuurtrein naar Brussel. Het bouwwerk dateert uit de jaren 70 en is gevestigd op een viaduct, waaronder zich de fietsenrekken en het parkeerterrein bevinden. Het station is vrijwel ontoegankelijk voor rolstoelgebruikers. Ook is het perron aan de lage kant, wat instappen bemoeilijkt.

Het Braemkasteel is een kasteel in de Belgische deelgemeente Gentbrugge in de provincie Oost-Vlaanderen. Het kasteel is gelegen in het Frans Tochpark, genoemd naar een voormalige burgemeester van Gentbrugge.

Het kasteel de Pélichy in de Belgische deelgemeente Gentbrugge is een 19e-eeuws kasteel met park en vijver. Het is een van de weinige kastelen die in Gentbrugge nog worden aangetroffen. Ooit telde deze gemeente er meer dan twintig.

Archief Gent is de archiefdienst van Stad en OCMW Gent, ontstaan na de fusie van het Stadsarchief Gent en Archief OCMW Gent in 2017. Archief Gent huist in De Zwarte Doos, een vernieuwbouw uit 2005 met een opvallende zwart beklede depotruimte aan de Dulle-Grietlaan 12 in Gentbrugge, een deelgemeente van Gent. De naam "De Zwarte Doos" refereert ook aan de zwarte doos van een vliegtuig waarin alle vluchtgegevens worden bijgehouden. In De Zwarte Doos worden de informatiebronnen voor de geschiedenis van de stad Gent bewaard: zowel archeologische vondsten als archief. In hetzelfde gebouw is ook Stadsarcheologie Gent gehuisvest. Het gerenoveerde gebouw was een deel van de metaalfabriek, de Puntfabriek (Arbed-site).

Een nederzetting, hoogstwaarschijnlijk uit de vroege middeleeuwen (7e - 9e eeuw) werd tijdens een archeologisch vooronderzoek in de Gentse deelgemeente Gentbrugge gevonden. De nederzetting is opgegraven in maart en april 2019.

Het viaduct van Gentbrugge is een liggerbrug ter hoogte van Gentbrugge die deel uitmaakt van de A14/E17. Het viaduct is uitgevoerd als 2×3 weg (inclusief pechstrook) en rust op 94 pijlers. In de nabijheid liggen het centrum van Gentbrugge, de Gentbrugse Meersen en Moscou. De maximumsnelheid bedraagt 90 km/u omwille van de verkeersveiligheid, geluidsoverlast en milieu-impact. Het viaduct is daarom in beide richtingen ook voorzien van trajectcontrole. De trajectcontrole richting Kortrijk werd in oktober 2009 geïnstalleerd, maar wegens problemen met het ijken kon het systeem pas in juni 2012 in dienst worden genomen. Later in 2012 werd de trajectcontrole richting Antwerpen geïnstalleerd, die in maart 2013 in dienst werd genomen.

De Kaaksmetebrug is een brug over de Oude Leie in Drongen, deelgemeente van Gent, België. De brug wordt gebruikt door de R4-buitenring en ligt vlak naast de Ringvaart. Ze telt twee rijstroken (eenrichtingsverkeer naar het oosten) en een pechstrook. Ook is er een vrij breed fietspad aanwezig. De brug werd genoemd naar een nabijgelegen landgoed gebouwd in de 16e eeuw. Deze hoeve was gekend onder de naam "Goed der kaeksmede", wat landerij langs de straat zou betekend hebben. Doorheen de tijd evolueerde deze benaming echter door volksetymologie naar kaaksmete, een gewelddadiger verleden insinuerend (dialectwoord voor vuistslag). Zo tekent naamkundige Maurits Gysseling in zijn Toponymisch woordenboek van Oost- en Zeeuws-Vlaanderen de vermelding van de varianten Kaeck Smete en Kaeck Slagh in de 18e eeuw op.