H. Maria Maior

De Munt van Holland of Dordtsche Munt is een monumentaal pand in de stad Dordrecht, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. Het is aangewezen als rijksmonument vanwege de bijzondere oudheidkundige en kunsthistorische waarde.

De Groothoofdspoort is een nog bestaande stadspoort in de Zuid-Hollandse stad Dordrecht. Het rijksmonument werd wegens verregaande bouwvalligheid in de jaren 1969-1975 gerestaureerd en deels gereconstrueerd.

Het Steegoversloot (zie Trivia voor het gebruik van 'het') is een straat in de stad Dordrecht, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. De straat loopt van de Voorstraat, de langste winkelstraat van Nederland, tot aan de Vest.

De Nieuwbrug is een gietijzeren vaste brug uit 1851, die de grens markeert tussen de Wijnhaven en de Voorstraatshaven in de stad Dordrecht, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. De Nieuwbrug is sinds 1989 een rijksmonument. De fiets-/voetgangersbrug, met een lengte van 34 m, heeft drie doorvaartopeningen. In de middelste doorvaart bevond zich een smal deel in het wegdek dat geopend kon worden om schepen met een mast door te laten; de brugleuning kon worden uitgenomen. De voormalige klep is nog steeds herkenbaar in het wegdek; de brugleuning is vastgezet. In 1698 stond op deze plaats een stenen boogbrug. In 1312 bestond er al een smal houten bruggetje op de locatie. De huidige brug is gebouwd door ijzergieterij D.A. Schretlen & Co uit Leiden.

De Nieuwkerk is een middeleeuwse kerk in de stad Dordrecht, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. De kerk dateert uit het jaar 1175. In dat jaar werd de St. Nikolaaskapelle, zoals ze toen heette, door de bisschop van Utrecht tot parochiale kerk gewijd. Kapelaan Jan de Vries werd als eerste pastoor aangesteld. De architect van deze parochiekerk is onbekend. Na de inwijding werd de St. Nikolaaskapelle verheven tot parochiekerk van de heerlijkheid Merwede. Rond het jaar 1420 onderging de kerk een forse uitbreiding en werd een zogenaamde hallenkerk. In 1567/68 verwoestte een brand de kerk grotendeels. Het overgebleven deel werd weer opgebouwd tot een eenvoudige dubbelkorige kerk, de helft kleiner dan voor de brand. Bij de herbouw werd gedeeltelijk gebruikgemaakt van oude stenen, die eerst werden afgebikt. Ook werden er nieuwe Leidse stenen gebruikt, afkomstig van de steenfabrieken langs de Oude Rijn. In 1592 kon het godshuis weer in gebruik worden genomen. De Nieuwkerk was, met het omliggende kerkhof, de begraafplaats van tal van voorname Dordtse families, zoals de Oenen, Slingelandts, Bercks, Hallincgs en Ruys Terensteyns. Van hun graven is niet veel meer zichtbaar. Enkele zerken hebben in de kerk nog een plaats gevonden, op de grond of tegen de wanden. Het kerkhof diende tot 1 juli 1829 als begraafplaats voor de mindere klassen van Dordtse bewoners. Aan de west- en noordzijde bevonden zich de beste, aan de zuidzijde de gemeentegraven. Toen het kerkhof werd opgeheven zijn de muren vervangen door beren en verdwenen de afsluitingen. Een veemarkt die in 1873 op het Nieuwkerksplein werd aangelegd was geen lang leven beschoren. De kerk diende na de sluiting in 1960 onder meer als opslagplaats en pas in de zeventiger jaren werd het verval, dat in een ijltempo was opgetreden, een halt toegeroepen. In de kerk werden woningen gebouwd en er vestigde zich een supermarkt; die maakte later plaats voor een leverancier van keukeninrichtingen. In de Nieuwkerk is met veel respect ten opzichte van de voormalige functie van dit Rijksmonument een verkoopruimte ingericht. Voor geïnteresseerden is de geschiedenis van de kerk op enkele informatiepanelen in de verkoopruimte te lezen.

Het Hof is een Augustijnerklooster aan het gelijknamige plein in de binnenstad van Dordrecht, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. Het klooster werd gesticht in 1275. Op de plaats van het huidige Hofcomplex, is in 1275 een klooster voor augustijnermonniken gesticht. Het klooster was een geschenk van Floris V. Rond het binnenplein van het klooster waren een ziekenhuis, een brouwerij, een bakkerij en andere dienstgebouwen gevestigd. Na een brand in 1512 is het hele Hofcomplex in Renaissancestijl herbouwd.

De Augustijnenkerk is een kerk in de binnenstad van de stad Dordrecht, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. De Augustijnenkerk behoorde bij het Augustijnenklooster en werd oorspronkelijk gebouwd rond 1293. In de tweede helft van de 15e eeuw is de kerk uitgebreid met een zijbeuk. De voorgevel, in classicistische stijl, is uit 1773. De kerk werd tussen 1994 en 1996 gerestaureerd en bezit een Maarschalkerweerd-orgel uit 1899. In de tijd voor de reformatie hebben verschillende families kapellen in de kerk laten bouwen: Quekel, Drenkwaert en Van Beveren. De eerste hervormde kerkdienst in de Augustijnenkerk vond plaats op zondag 27 juli 1572, ruim een maand na de omwenteling toen Dordrecht de poorten opende voor de Watergeuzen. In de zeventiende eeuw was de grond in de kerk met grafstenen van een aantal aanzienlijke Dordtse families. Rond 1795 werden deze gedenktekens beschadigd of weggebroken en diende de kerk enige tijd als stalling voor de paarden van de Fransen. De kerk is eigendom van de Nederlands Hervormde Gemeente van Dordrecht.

De Sint-Bonifatiuskerk is een kerkgebouw aan de Wijnstraat in de stad Dordrecht, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. De hallenkerk dateert uit de periode 1823-1826 en werd ontworpen in neoclassicistische stijl door stadsarchitect P. Plukhooy. De kerk heeft een houten toren op de voorgevel. Het interieur bestaat uit zuilen met composietkapitelen en houten tongewelven. Het altaar en de preekstoel dateren uit 1827. In 1903 werd een nieuwe pastorie achter de kerk gebouwd aan de Kuipershaven. Het ontwerp is van de Dordtse architect Carel Tenenti. Het poppodium Bibelot was in de kerk gevestigd van 1967 tot maart 2013. Toen werd het pand in gebruik genomen als jongerencentrum.

Het Melkpoortje was een stadspoort in de Zuid-Hollandse stad Dordrecht. Het stond achter de Riedijk aan de Merwekade langs de Merwede, tussen de Riedijkspoort en de Groothoofdspoort. Aan het eind van de middeleeuwen hebben meerdere poortjes in de stadsmuur achter de Riedijk bestaan, waaronder mogelijk het "floren poerthuys" aan het begin van de 15e eeuw. In 1566 is er melding van "tnieuwe poortken staende opden Rietdijck". Waarschijnlijk was dit de voorloper van het Melkpoortje dat rond 1616 werd gebouwd met beeldhouwwerk van Gillis Huppe. Aan de stadszijde, op de Riedijk, bevond zich een tweede poortje, dat met het poortje aan de rivier verbonden was door het straatje dat nu nog steeds Melkpoortje heet. In de 19e eeuw werd dit straatje ook wel Melksteiger genoemd, evenals de kade aan de Merwede waar het op uitkwam. Tegelijk met het poortje werd hier een bolwerk gebouwd dat "tnieuw blaeuw bolwerck" heette, zo genoemd naar de gebruikte natuursteen. Omdat vanaf het bolwerk het veer op Schoonhoven vertrok, stond het poortje in de 17e eeuw bekend als het "'t Schoonhoofs poortje" (1677). De benaming Melkpoortje is bekend vanaf 1712, als het "'t nieuw of melkpoortie" wordt genoemd. Het Melkpoortje is in 1833 gesloopt.

Het Huis de Onbeschaamde is een rijksmonumentaal pand aan de Wijnstraat 123 in de stad Dordrecht, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. Het pand is op 9 maart 1966 ingeschreven in het monumentenregister.

De Hofstraat is een straat in de Nederlandse stad Dordrecht. Hoewel de Hofstraat historisch oogt, werd de gevelrij echter pas in 1973-1974 op deze manier geplaatst. Dit gebeurde bij de sloop rondom het nabij gelegen Statenplein. Ondanks de herinrichting en renovaties die in de Hofstraat plaatsvonden, telt het meerdere rijksmonumenten. Deze zijn te herkennen aan de bordjes op de gevels. Voordat de afgebroken historische voorgevels werden geplaatst, stond er op diezelfde plek een lagere school.

Dit is in Beverenburgh is een pand aan de Wijnstraat nummer 127 in de stad Dordrecht, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. Het pand is sinds 9 maart 1966 een rijksmonument. In 2006 heeft de Vereniging Hendrick de Keyser het pand, met behulp van de Bankgiroloterij gekocht.