Melkpoortje

De Nieuwkerk is een middeleeuwse kerk in de stad Dordrecht, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. De kerk dateert uit het jaar 1175. In dat jaar werd de St. Nikolaaskapelle, zoals ze toen heette, door de bisschop van Utrecht tot parochiale kerk gewijd. Kapelaan Jan de Vries werd als eerste pastoor aangesteld. De architect van deze parochiekerk is onbekend. Na de inwijding werd de St. Nikolaaskapelle verheven tot parochiekerk van de heerlijkheid Merwede. Rond het jaar 1420 onderging de kerk een forse uitbreiding en werd een zogenaamde hallenkerk. In 1567/68 verwoestte een brand de kerk grotendeels. Het overgebleven deel werd weer opgebouwd tot een eenvoudige dubbelkorige kerk, de helft kleiner dan voor de brand. Bij de herbouw werd gedeeltelijk gebruikgemaakt van oude stenen, die eerst werden afgebikt. Ook werden er nieuwe Leidse stenen gebruikt, afkomstig van de steenfabrieken langs de Oude Rijn. In 1592 kon het godshuis weer in gebruik worden genomen. De Nieuwkerk was, met het omliggende kerkhof, de begraafplaats van tal van voorname Dordtse families, zoals de Oenen, Slingelandts, Bercks, Hallincgs en Ruys Terensteyns. Van hun graven is niet veel meer zichtbaar. Enkele zerken hebben in de kerk nog een plaats gevonden, op de grond of tegen de wanden. Het kerkhof diende tot 1 juli 1829 als begraafplaats voor de mindere klassen van Dordtse bewoners. Aan de west- en noordzijde bevonden zich de beste, aan de zuidzijde de gemeentegraven. Toen het kerkhof werd opgeheven zijn de muren vervangen door beren en verdwenen de afsluitingen. Een veemarkt die in 1873 op het Nieuwkerksplein werd aangelegd was geen lang leven beschoren. De kerk diende na de sluiting in 1960 onder meer als opslagplaats en pas in de zeventiger jaren werd het verval, dat in een ijltempo was opgetreden, een halt toegeroepen. In de kerk werden woningen gebouwd en er vestigde zich een supermarkt; die maakte later plaats voor een leverancier van keukeninrichtingen. In de Nieuwkerk is met veel respect ten opzichte van de voormalige functie van dit Rijksmonument een verkoopruimte ingericht. Voor geïnteresseerden is de geschiedenis van de kerk op enkele informatiepanelen in de verkoopruimte te lezen.

De Groothoofdspoort is een nog bestaande stadspoort in de Zuid-Hollandse stad Dordrecht. Het rijksmonument werd wegens verregaande bouwvalligheid in de jaren 1969-1975 gerestaureerd en deels gereconstrueerd.

De H. Maria Maior is een gebouw van de Oud-Katholieke Kerk aan de Voorstraat in de stad Dordrecht, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland.

De Riedijkspoort was een stadspoort op de Riedijk in de Zuid-Hollandse stad Dordrecht als onderdeel van de vestingwerken. De poort stond aan de noordoostkant van de stad aan de huidige Merwekade, waar zich tegenwoordig een waterbusstation bevindt.

Het Drierivierenpunt is een kruispunt van waterwegen in het Nederlandse Zuid-Holland waar de rivieren Beneden-Merwede, Oude Maas en de Noord samenkomen. Het is het drukste rivierenknooppunt van Europa, en is omringd door de gemeenten Dordrecht, Papendrecht en Zwijndrecht. De omringende regio, die in belangrijke mate bepaald wordt door de ligging van deze zogenaamde Drechtsteden aan het drierivierenpunt, wordt sterk door de aanwezigheid van water gekarakteriseerd. De nabijheid van de cultuurhistorisch belangrijke molengang van Kinderdijk en het zoetwatergetijdegebied van Nationaal Park De Biesbosch onderstrepen dat. Het historische centrum van Dordrecht benadrukt een ander aspect van de geschiedenis en cultuur van dit gebied.

De Noordersluispoort, Noorderpoort, Nieuwe sluispoort of Kleine sluispoort was een doorgang in de stadsmuur van de Zuid-Hollandse stad Dordrecht. Het poortje, dat simpelweg met een deur werd afgesloten, bevond zich aan het eind van de Heer Heymansuysstraat, tussen de Sint-Jorispoort en de Riedijkspoort. De sluis waar de poort naar was vernoemd, werd in 1639-1640 gebouwd en scheidde de Spuihaven van de Riedijkshaven. De sluis heette "nieuwe sluys" (1680), ter onderscheiding van de oude sluis bij de Sluispoort of Zuidersluispoort. Hier bevindt zich sindsdien ook de Noorderbrug die uitkomt op de Noordendijk. Omdat er in 1788 sprake is van de "nieuwe Noortpoort", is het poortje mogelijk kort ervoor vernieuwd. Het werd afgebroken in 1824. Eromheen bevonden zich enkele muurhuizen. Het hoge huis direct naast de poort, dat op de kroonlijst 1733 was gedateerd, werd in 1973 gesloopt.

Het Steegoversloot (zie Trivia voor het gebruik van 'het') is een straat in de stad Dordrecht, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. De straat loopt van de Voorstraat, de langste winkelstraat van Nederland, tot aan de Vest.

De Sint-Bonifatiuskerk is een kerkgebouw aan de Wijnstraat in de stad Dordrecht, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. De hallenkerk dateert uit de periode 1823-1826 en werd ontworpen in neoclassicistische stijl door stadsarchitect P. Plukhooy. De kerk heeft een houten toren op de voorgevel. Het interieur bestaat uit zuilen met composietkapitelen en houten tongewelven. Het altaar en de preekstoel dateren uit 1827. In 1903 werd een nieuwe pastorie achter de kerk gebouwd aan de Kuipershaven. Het ontwerp is van de Dordtse architect Carel Tenenti. Het poppodium Bibelot was in de kerk gevestigd van 1967 tot maart 2013. Toen werd het pand in gebruik genomen als jongerencentrum.

De Damiatebrug of Damiatenbrug is een ijzeren brug in de stad Dordrecht, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. Sinds 1990 is de brug aangewezen als rijksmonument. De brug is gebouwd over de Wolwevershaven en verbindt twee kades, de Wolwevershaven en de Kuipershaven.De naam van de brug was overgenomen van de oude houten brug die zich eerder op die plek bevond, en die is weer afkomstig van de houthandel Damiate die in de buurt stond in de 17e eeuw. In 1855 is de huidige dubbele ijzeren ophaalbrug gebouwd naar het ontwerp van George Nicolaas Itz. De Damiatebrug werd in april 1855 opengesteld maar stortte in mei 1855 in, omdat de combinatie van gietijzer en smeedijzer te zwak bleek. In 1857 was de brug hersteld, waarbij het gietijzer grotendeels was vervangen door smeedijzer. In 1964 werd de brug geëlektrificeerd.De bruglengte is 15 meter.

De Munt van Holland of Dordtsche Munt is een monumentaal pand in de stad Dordrecht, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. Het is aangewezen als rijksmonument vanwege de bijzondere oudheidkundige en kunsthistorische waarde.

De Sint-Jorispoort was een stadspoort in de Zuid-Hollandse stad Dordrecht aan het eind van het Steegoversloot, bij de huidige Sint Jorisbrug. De oudste vermelding van de poort stamt uit 1450, toen deze de "poirt affter in stege over sloet" werd genoemd. De benaming Sint-Jorispoort is sinds 1553 bekend en verwijst naar de nabijgelegen Sint-Jorisdoelen in het Steegoversloot, waar een van de drie Dordtse schutterijen bijeenkwam. Nadat in 1597 de middeleeuwse poort was afgebroken, werd in 1605 een nieuwe poort gebouwd. In de 19e eeuw was de poort in gebruik als gevangenis bij het gerechtsgebouw, dat in de verbouwde Sint-Jorisdoelen was gevestigd. De poort is in 1866 gesloopt.

De Nieuwbrug is een gietijzeren vaste brug uit 1851, die de grens markeert tussen de Wijnhaven en de Voorstraatshaven in de stad Dordrecht, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. De Nieuwbrug is sinds 1989 een rijksmonument. De fiets-/voetgangersbrug, met een lengte van 34 m, heeft drie doorvaartopeningen. In de middelste doorvaart bevond zich een smal deel in het wegdek dat geopend kon worden om schepen met een mast door te laten; de brugleuning kon worden uitgenomen. De voormalige klep is nog steeds herkenbaar in het wegdek; de brugleuning is vastgezet. In 1698 stond op deze plaats een stenen boogbrug. In 1312 bestond er al een smal houten bruggetje op de locatie. De huidige brug is gebouwd door ijzergieterij D.A. Schretlen & Co uit Leiden.