Brug 472

Titaantjesbrug is een vaste brug in Amsterdam-Oost. De brug, tot 2016 aangeduid met brug nr. 196, is alleen toegankelijk voor voetgangers en fietsers. Zij is gelegen naar de toegang vanuit het Javaplantsoen/de Javastraat naar het Flevopark. De naam verwijst naar Titaantjes, een novelle van Nescio. Op circa 500 meter naar het oosten "hangt" de Nesciobrug over het Amsterdam-Rijnkanaal. Het beeld De Titaantjes ligt/staat op behoorlijke afstand in het Oosterpark. Aan het eind/begin van de brug staat het "Hekkepoortje" als toegang/afsluiting tot/van het Flevopark. Dat hekkepoortje diende ooit als toegangspoort tot de stad Amsterdam. Het stond vanaf 1770 bij de Muiderpoort, vandaar dat het het jaartal 1770 voert, het Flevopark dateert uit de jaren twintig/dertig van de 20e eeuw.

Dwazen denken te beschermen is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Oost. Er bestaan twee versies, beide van Berend Peter. De kunstenaar was daarbij van mening dat het object van alle kanten bekeken moet kunnen worden, zonder dat "het verhaal" verloren mag gaan; het heeft dus geen specifieke voor-, zij- of achterkant.

Het Javaplantsoen is een grotendeels versteend plantsoen in Amsterdam-Oost, Indische Buurt.

De voormalige Elthetokerk was een hervormd kerkgebouw op de hoek van de Insulindeweg en Kramatweg in de Indische Buurt in Amsterdam-Oost.

Sporen volgen het Javaplantsoen is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Oost, Indische Buurt. Het is een werk of verzameling werken van Wim Tap, dat op het Javaplantsoen staat of ligt. Het noordelijk deel van het plantsoen is uitgevoerd als een veld van cement/asfalt dat behoort bij het kunstwerk. Vanuit die ondergrond rijst een aantal granieten vormen de lucht in, die doet denken aan menhirs uit de Keltisch tijd. De basis wordt gevorm door Bretons graniet dat op sommige plekken bewerkt is door de kunstenaar. Zijn motto is/was "Natura artis magistra" (natuur is leermeester van de kunst) en dat is terug te vinden in de door de natuur ontstane breuklijnen die in het materiaal te vinden zijn. Hij wilde hiermee de natuur de stad binnen halen. In een van de objecten is een watersproeier geplaatst. Een torentje, dat deel uitmaakt van de groep, is in de periode 2012-2019 verwijderd; in het voorjaar van 2020 weer teruggeplaatst.

Brug 212 is een vaste brug in Amsterdam-Oost. De brug uit 1937 is gelegen in het Flevopark en is alleen toegankelijke voor voetgangers, fietsers en nooddiensten. De brug ligt ten zuidoosten van de Titaantjesbrug in een doorgaande wandel/fietsroute door het park. De brug steunt op twee betonnen walkanten en bestaat volledig uit hout (overspanning, beplanking en balustrades). De oorspronkelijke brug uit 1937 is ontworpen door Piet Kramer en de Dienst der Publieke Werken. Kramer ontwierp dit bruggetje in combinatie met brug 196; de eerder genoemde Titaantjesbrug. In 1977 werd de brug geheel vernieuwd en is Kramers schepping verloren gegaan.

Kramatwegbrug (brug 459) is een kunstwerk in Amsterdam-Oost. Alhoewel genummerd als brug is het een viaduct. Het viaduct is gelegen in de Kramatweg, dat hier een voet- en fietspad is. Ook het voet- en fietspad dat zij overspant heet de Kramatweg. Het maakt deel uit van het kruispunt waar de Zeeburgerdijk (vanuit west), Kramatweg (vanuit west), de Flevoweg (vanuit zuid) en Zuiderzeeweg samenkomen. Voor de voltooiing van de Rondweg Amsterdam maakte de doorgaande route Insulindeweg-Flevoweg-Zuiderzeeweg deel uit van de drukke verbinding tussen Amsterdam-Oost en Amsterdam-Noord via de Amsterdamsebrug en de Schellingwouderbrug. Tot zomer 1970 lag hier een gelijkvloerse kruising, ook wel Flevocircuit genoemd. In 1970 werd begonnen met de bouw van het toen grootste bejaardentehuis van Amsterdam, het Flevohuis. Ongeveer gelijktijdig werd het kruispunt aangepakt en werd er een scheiding doorgevoerd tussen langzaam (voetgangers/fietsers) en snel (gemotoriseerd) verkeer. Kortom de gehele omgeving ging op de schop. Verkeer inclusief buslijnen moest omgeleid worden. Pas in 1980 kwam er dit losliggende viaduct, dat aansluit op brug 462Vanaf dan konden de bewoners van de Indische buurt via het viaductenstelsel de drukke oversteken mijden en via de onderdoorgangen naar het Flevopark komen. Het viaduct is ontworpen door de architect Dirk Sterenberg werkend voor/bij de Dienst der Publieke Werken, terug te vinden in de destijds blauw gekleurde leuningen/balustraden tegenover wit beton. De brug ging vanaf oplevering naamloos door het leven. In maart 2019 kreeg deze brug alsnog een vernoeming naar de weg die in de buurt ligt; de Kramatwegbrug.

De Joodse Begraafplaats Zeeburg is de enige Joodse begraafplaats binnen (de bebouwde kom van) de gemeente Amsterdam. Het nog bestaande deel ligt in het Flevopark en is eigendom van de Nederlands-Israëlietische Hoofdsynagoge.

Brug 462 is een kunstwerk in Amsterdam-Oost. Hoewel genummerd als brug is het een viaduct. Het viaduct is gelegen in de Flevoweg en overspant de Kramatweg, die hier een voet- en fietspad is. Het maakt deel uit van het kruispunt waar de Zeeburgerdijk (vanuit het noordwesten), Kramatweg (vanuit het zuidwesten), de Flevoweg (vanuit het zuiden) en Zuiderzeeweg (vanuit het noordoosten) samenkomen. Voor de voltooiing van de Rondweg Amsterdam maakte de doorgaande route Insulindeweg – Flevoweg – Zuiderzeeweg deel uit van de drukke verbinding tussen Amsterdam-Oost en Amsterdam-Noord via de Amsterdamsebrug en de Schellingwouderbrug. Deze ligt voor wat betreft voetgangers en fietsers in het verlengde van brug 459. Tot zomer 1970 lag hier een gelijkvloerse kruising, ook wel 'Flevocircuit' genoemd. In 1970 werd begonnen met de bouw van het toen grootste bejaardentehuis van Amsterdam, het Flevohuis. Ongeveer gelijktijdig werd het kruispunt aangepakt en werd er een scheiding doorgevoerd tussen langzaam (voetgangers en fietsers) en snel (gemotoriseerd) verkeer. De gehele omgeving ging op de schop. Verkeer inclusief buslijnen moest omgeleid worden. Oplevering in 1972 had tot gevolg dat zebrapaden ter plaatse over de Flevoweg verwijderd werden. De bewoners van de Indische Buurt konden nu via het viaductenstelsel de drukke oversteek mijden en via de onderdoorgangen naar het Flevopark komen. Het viaduct is ontworpen door de Dienst der Publieke Werken. Kenmerkend waren de destijds blauw gekleurde leuningen / balustraden met wit beton. Sinds 1980 rijdt er een tram over het viaduct, tegenwoordig tramlijn 3 en tramlijn 14. Ook buslijn 37 en buslijn N89 maken gebruik van het viaduct. Alle lijnen hebben haltes op het viaduct.

De worstelaars is een kunstwerk in Amsterdam-Oost. De plastiek is ontworpen door Hans IJdo. Hij schiep twee (zwevende) worstelaars in brons, die in een gevecht zijn verwikkeld. Een van de worstelaars ligt al op zijn rug, maar houdt de armen van de bovenliggende partij in bedwang. Volgens sommigen staat het voor het worstelen met het leven. Het verzoek tot het beeld kwam van de gemeente Amsterdam en was een vrije opdracht. De gemeente kocht het vervolgens in 1961 aan, waarna een voorstudie te zien was in het Stedelijk Museum Amsterdam in een tentoonstelling van kunstaankopen van dat jaar. In het voorjaar van 1963 werd een eerste afgietsel geplaatst in het Flevopark. Dat beeld staat op een hardstenen sokkel. Een tweede afgietsel uit rond 1966 werd tentoongesteld in Park Sonsbeek om daarna naar Utrechts Park Transwijk te verhuizen. Een vermoedelijk kleinere versie van het beeld was in 1962 te zien in Madurodam.

Het Flevohuis is een verzorgingstehuis voor ouderen aan het Kramatplantsoen, oorspronkelijk Kramatweg, in Amsterdam-Oost.

Brug 461 is een vaste brug in Amsterdam-Oost. De brug ligt in de Zeeburgerdijk, ongeveer 15 meter voor de kruising met de Flevoweg en Zuiderzeeweg. Hier lag tot eind jaren zestig het kruispunt van Zeeburgerdijk (vanuit het noordwesten), Kramatweg (vanuit het zuidwesten), Flevoweg (vanuit het zuiden) en de Zuiderzeeweg (vanuit het noordoosten). Het was tot aan de voltooiing van de Ringweg Amsterdam deel van de drukke verbinding tussen Amsterdam-Oost en Amsterdam-Noord via de Amsterdamsebrug en Schellingwouderbrug. Er lag destijds een circuit dat officieus met 'Flevocircuit' werd aangeduid. In 1970 werd begonnen met de bouw van het toen grootste bejaardentehuis van Amsterdam, het Flevohuis. Ongeveer gelijktijdig werd het kruispunt aangepast en werd er een scheiding doorgevoerd tussen langzaam (voetgangers / fietsers) en snel (gemotoriseerd) verkeer. De gehele omgeving ging op de schop. Het verkeer, inclusief de buslijnen, moest worden omgeleid. De oplevering in 1972 had tot gevolg dat zebrapaden ter plaatse werden verwijderd. Via een ingenieus viaductenstelsel konden fietsers en voetgangers komende vanuit Amsterdam-Noord de Indische Buurt intrekken zonder het drukke verkeerspunt te hoeven oversteken. De komst van de ringweg rondom Amsterdam in 1990 zorgde voor een afnemende verkeersstroom. De brug van de tekentafels van de Dienst der Publieke Werken kreeg het standaard witte beton en de blauwe balustrades mee. Rond 2000 kwamen er plannen om het gebied ten oosten van de brug Zeeburgerdijk-Oost te bebouwen tot uitvoer na diverse strubbelingen. Er werden daarbij veel graafwerkzaamheden verricht waarbij ook archeologische vondsten werden gedaan. Vermoedelijk ter voorkoming van wateroverlast door de dichte bebouwing (gebouwen en straten) werd er rond 2002 een vijver aangelegd, waarbij het eerder genoemde fietspad verdween. Er kwam een vijver (in de buurt bekend als 'Flevovijver') die onder het viaduct werd doorgetrokken; zo werd een viaduct een brug. Het aantal rijbanen werd teruggebracht van 2x2 naar 2x1, de middenberm bleef en er kwamen fietspaden op de brug.