Titaantjesbrug

Brug 212 is een vaste brug in Amsterdam-Oost. De brug uit 1937 is gelegen in het Flevopark en is alleen toegankelijke voor voetgangers, fietsers en nooddiensten. De brug ligt ten zuidoosten van de Titaantjesbrug in een doorgaande wandel/fietsroute door het park. De brug steunt op twee betonnen walkanten en bestaat volledig uit hout (overspanning, beplanking en balustrades). De oorspronkelijke brug uit 1937 is ontworpen door Piet Kramer en de Dienst der Publieke Werken. Kramer ontwierp dit bruggetje in combinatie met brug 196; de eerder genoemde Titaantjesbrug. In 1977 werd de brug geheel vernieuwd en is Kramers schepping verloren gegaan.

Brug 472 is een kunstwerk in Amsterdam-Oost. Hoewel genummerd als brug is er sprake van een viaduct / tunnel. Het kunstwerk is gelegen in de Flevoweg. Deze weg werd rond 1958/1959 aangelegd als verbinding tussen de Insulindeweg en de Zuiderzeeweg om zo een verbinding te vormen tussen Amsterdam-Oost en Amsterdam-Noord. Deze weg zou voor langere tijd de hoofdverbinding vormen tussen deze twee delen van de stad, totdat de IJ-tunnel in 1968 werd opgeleverd en in 1990 de Zeeburgertunnel. In verband met de te verwachten verkeersdrukte werd een gedeelte van de Flevoweg al verhoogd aangelegd, in ieder geval het zuidelijk gedeelte, de aansluiting met de Insulindeweg. Deze doorgaande weg maakte hier een bocht van 90 graden naar het noorden en kruiste daarbij de toegang vanuit de Javastraat / Javaplantsoen naar het Flevopark. Het was al de tijd van de splitsing tussen langzaam (voetgangers en fietsers) en snel (gemotoriseerd) verkeer. Er werd besloten die toegang ongelijkvloers aan te leggen. De bouw van het viaduct / de tunnel begon in juli 1959. De weg zou pas later opgeleverd worden. Er kwam een wit betonnen viaduct / tunnel met blauwe balustrades, de architectonische handtekening destijds van de Dienst der Publieke Werken. De voetgangers kregen bij die toegang naar het park wel een cultuurshock; de ingang van het Flevopark wordt al veel langere tijd gevormd door de zogenaamde Hekkepoort uit 1770, een gemeentelijk monument. Sinds 1980 rijdt er een tram over het viaduct, tegenwoordig tramlijn 3 en tramlijn 14. Ook buslijn 37 en buslijn N89 maken gebruik van het viaduct. In 2014 werd het viaduct opgefleurd door twee muurschilderingen van de plaatselijk kunstenaar Domingos Martins. Hij beschilderde de twee tunnelwanden met vogels van diverse pluimage, wellicht een verwijzing naar het Amazonegebied, Brazilië, het geboorteland van de kunstenaar.

De Joodse Begraafplaats Zeeburg is de enige Joodse begraafplaats binnen (de bebouwde kom van) de gemeente Amsterdam. Het nog bestaande deel ligt in het Flevopark en is eigendom van de Nederlands-Israëlietische Hoofdsynagoge.

De worstelaars is een kunstwerk in Amsterdam-Oost. De plastiek is ontworpen door Hans IJdo. Hij schiep twee (zwevende) worstelaars in brons, die in een gevecht zijn verwikkeld. Een van de worstelaars ligt al op zijn rug, maar houdt de armen van de bovenliggende partij in bedwang. Volgens sommigen staat het voor het worstelen met het leven. Het verzoek tot het beeld kwam van de gemeente Amsterdam en was een vrije opdracht. De gemeente kocht het vervolgens in 1961 aan, waarna een voorstudie te zien was in het Stedelijk Museum Amsterdam in een tentoonstelling van kunstaankopen van dat jaar. In het voorjaar van 1963 werd een eerste afgietsel geplaatst in het Flevopark. Dat beeld staat op een hardstenen sokkel. Een tweede afgietsel uit rond 1966 werd tentoongesteld in Park Sonsbeek om daarna naar Utrechts Park Transwijk te verhuizen. Een vermoedelijk kleinere versie van het beeld was in 1962 te zien in Madurodam.

Brug 462 is een kunstwerk in Amsterdam-Oost. Hoewel genummerd als brug is het een viaduct. Het viaduct is gelegen in de Flevoweg en overspant de Kramatweg, die hier een voet- en fietspad is. Het maakt deel uit van het kruispunt waar de Zeeburgerdijk (vanuit het noordwesten), Kramatweg (vanuit het zuidwesten), de Flevoweg (vanuit het zuiden) en Zuiderzeeweg (vanuit het noordoosten) samenkomen. Voor de voltooiing van de Rondweg Amsterdam maakte de doorgaande route Insulindeweg – Flevoweg – Zuiderzeeweg deel uit van de drukke verbinding tussen Amsterdam-Oost en Amsterdam-Noord via de Amsterdamsebrug en de Schellingwouderbrug. Deze ligt voor wat betreft voetgangers en fietsers in het verlengde van brug 459. Tot zomer 1970 lag hier een gelijkvloerse kruising, ook wel 'Flevocircuit' genoemd. In 1970 werd begonnen met de bouw van het toen grootste bejaardentehuis van Amsterdam, het Flevohuis. Ongeveer gelijktijdig werd het kruispunt aangepakt en werd er een scheiding doorgevoerd tussen langzaam (voetgangers en fietsers) en snel (gemotoriseerd) verkeer. De gehele omgeving ging op de schop. Verkeer inclusief buslijnen moest omgeleid worden. Oplevering in 1972 had tot gevolg dat zebrapaden ter plaatse over de Flevoweg verwijderd werden. De bewoners van de Indische Buurt konden nu via het viaductenstelsel de drukke oversteek mijden en via de onderdoorgangen naar het Flevopark komen. Het viaduct is ontworpen door de Dienst der Publieke Werken. Kenmerkend waren de destijds blauw gekleurde leuningen / balustraden met wit beton. Sinds 1980 rijdt er een tram over het viaduct, tegenwoordig tramlijn 3 en tramlijn 14. Ook buslijn 37 en buslijn N89 maken gebruik van het viaduct. Alle lijnen hebben haltes op het viaduct.

Kramatwegbrug (brug 459) is een kunstwerk in Amsterdam-Oost. Alhoewel genummerd als brug is het een viaduct. Het viaduct is gelegen in de Kramatweg, dat hier een voet- en fietspad is. Ook het voet- en fietspad dat zij overspant heet de Kramatweg. Het maakt deel uit van het kruispunt waar de Zeeburgerdijk (vanuit west), Kramatweg (vanuit west), de Flevoweg (vanuit zuid) en Zuiderzeeweg samenkomen. Voor de voltooiing van de Rondweg Amsterdam maakte de doorgaande route Insulindeweg-Flevoweg-Zuiderzeeweg deel uit van de drukke verbinding tussen Amsterdam-Oost en Amsterdam-Noord via de Amsterdamsebrug en de Schellingwouderbrug. Tot zomer 1970 lag hier een gelijkvloerse kruising, ook wel Flevocircuit genoemd. In 1970 werd begonnen met de bouw van het toen grootste bejaardentehuis van Amsterdam, het Flevohuis. Ongeveer gelijktijdig werd het kruispunt aangepakt en werd er een scheiding doorgevoerd tussen langzaam (voetgangers/fietsers) en snel (gemotoriseerd) verkeer. Kortom de gehele omgeving ging op de schop. Verkeer inclusief buslijnen moest omgeleid worden. Pas in 1980 kwam er dit losliggende viaduct, dat aansluit op brug 462Vanaf dan konden de bewoners van de Indische buurt via het viaductenstelsel de drukke oversteken mijden en via de onderdoorgangen naar het Flevopark komen. Het viaduct is ontworpen door de architect Dirk Sterenberg werkend voor/bij de Dienst der Publieke Werken, terug te vinden in de destijds blauw gekleurde leuningen/balustraden tegenover wit beton. De brug ging vanaf oplevering naamloos door het leven. In maart 2019 kreeg deze brug alsnog een vernoeming naar de weg die in de buurt ligt; de Kramatwegbrug.

Outersdorp, ook wel Houtersdorp of Ottersdorp, was een buurtschap langs de Sint Anthonisdijk, de zeedijk aan het IJ die van de Amstelmonding naar Muiden liep, en lag ongeveer op de huidige plek van het Flevopark. De buurtschap werd al in een acte van Graaf Willem III in 1328 genoemd. Tot 1896 hoorde de buurtschap bij de gemeente Diemen maar werd dat jaar door Amsterdam geannexeerd. Voor de bouw van de Indische Buurt verdween de buurtschap. In 1578 kwam de buurtschap in het nieuws toen protestantse nieuwlichters, die niet in het toen nog rooms-katholieke Amsterdam mochten komen, aldaar een korte periode godsdienstige bijeenkomsten hielden. Sinds 1631 werd de waterstand van de polder rond Outersdorp gereguleerd door de Oetewaler watermolen. In het Flevopark is nog een restant van de polderweg van Outersdorp aan te treffen. Ook ligt er nog de Joodse begraafplaats aan de Zeeburgerdijk.

Dwazen denken te beschermen is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Oost. Er bestaan twee versies, beide van Berend Peter. De kunstenaar was daarbij van mening dat het object van alle kanten bekeken moet kunnen worden, zonder dat "het verhaal" verloren mag gaan; het heeft dus geen specifieke voor-, zij- of achterkant.

De Oetewalermolen was een in 1631 gebouwde poldermolen die in de buurt van het plaatsje Oetewaal in de Overamstelsche Polder (ook wel Oetewalerpolder) het waterpeil beheerde. Na de drooglegging van de Watergraafsmeer in 1629 bleek dat de waterhuishouding in deze polder en de omringende venen wat minder goed beheersbaar was geworden. Daarom gaven de Staten van Holland in december 1631 toestemming aan de ingelanden van de banne Outerwael en Outersdorp om een stuk water te bedijken. Dit werd de Overamstelsche polder. In de polder werd een wetering gegraven, met aan het eind deze molen, die het overtollige water in het Nieuwe Diep loosde. In eerste instantie gebeurde dit met een scheprad, maar gezien de diepte van de polder liet dat qua efficiëntie te wensen over. In 1866 werd het scheprad vervangen door een vijzel. De wijzigingen werden vastgelegd in gedenkstenen, die bij de sloop van de molen gespaard bleven. De (houten) vijzel was geen lang leven beschoren; deze brak in 1879. Dit zorgde mede voor de afbraak van de molen. De molen werd in 1880 gesloopt en vervangen door een stoomgemaal dat gebouwd is op de fundamenten van de Oetewalermolen.

Flevopark 13 te Amsterdam is een gebouw in het Flevopark, Amsterdam-Oost. Het is een van de zeven gebouwen in het park met een adres. Hier stond sinds ongeveer 1631 de Oetewalermolen, die als wind- en watermolen met een schepradmolen werkte. Deze molen werd rond 1880 mede door mankementen afgebroken en vervangen door een stoomgemaal onder de naam Overamstelschen Poldergemaal. Molen en gemaal ontwaterden richting het Nieuwe Diep. Ontwikkelingen op energie gingen snel want al in 1916 kreeg het een elektrische aandrijving. Het gebouw werd opgetrokken onder leiding van Willem Frederik Adolph Beijerinck, een waterstaatkundige die eerder als hoofdopzichter betrokken was geweest bij de bouw van Gemaal Cruquius aan de Haarlemmermeer. In 1944 werd er over de ontwateringssloot brug 342 neergelegd. In 1984 werd het gemaal buiten bedrijf gesteld; er kwam een elektrisch gemaaltje aan de Valentijnkade. In 1992 werd het gebouw tot gemeentelijk monument verklaard. Het stond een periode leeg en raakte vervallen. Het gebouw kwam in handen van Stadsherstel, dat het gebouw in 2009 liet restaureren en aanpassen aan een nieuwe bestemming. Daarbij kwam aan het licht dat de "nieuwbouw" is neergezet op de fundering van de oude molen, ook de maalgang en de schepradgang werden teruggevonden. Er werd een beperkte horecavergunning afgegeven voor het bestemmingsplan en er werd een distilleerderij en proeflokaal in gevestigd, daartoe mochten ook enkele fruitbomen op het terrein geplaatst worden.

De voormalige Elthetokerk was een hervormd kerkgebouw op de hoek van de Insulindeweg en Kramatweg in de Indische Buurt in Amsterdam-Oost.

Het Javaplantsoen is een grotendeels versteend plantsoen in Amsterdam-Oost, Indische Buurt.