Brug 695

Brug 2398 (werktitel: N3) is een vaste brug in Amsterdam Nieuw-West. Zij overspant vanaf voorjaar 2018 de gracht gelegen voor de Saskia van Uijlenburgkade, die zorgt voor een waterstroom tussen de waterweg en vijvers van het Rembrandtpark en de Slotervaart. Ze verzorgt daarbij de verbinding tussen het zuidelijkste stukje Rembrandtpark en de woonwijk Andreas Ensemble. Die woonwijk is aangelegd op het meest zuidelijke deel van het in 1935 door Cornelis van Eesteren ingetekende park, maar dat sinds 1965 bezet werd door het Andreas Ziekenhuis. Dat ziekenhuis sloot in 1996 en werd in 2005 gesloopt. Vanaf dan bouwde men rustig aan deze nieuwe wijk, maar daarbij moest het (bouw-)verkeer gebruik maken provisorisch aangelegde dammen. Bij de inrichtingsplannen werd deze brug (en haar zusje Brug 2399) al ingecalculeerd. De ontwerper van de brug is Korth Tielens Architecten, dat wel vaker bruggen voor Amsterdam heeft ontworpen. De technische details voor de bruggen tezamen luidde bij aanbesteding op 2 november 2012. circa 56 betonnen funderingspalen (achttien palen van 18 meter lengte per landhoofd) betonnen onderbouw ca. 245 m³ voorgespannen brugdekelementen van schoon beton van ca. 665 m² metalen brugleuningen/balustrades, ca. 140 meter brugdekverharding 480 m² De planning was dat men in december 2016 klaar zou zijn met het voorbereidend werk en dat de brug eind 2017 opgeleverd kon worden. In februari 2018 lagen de bruggen bijna voltooid nog in het zand (ze werden dus op het droge gebouwd). Brug 2398 kreeg vanaf bovenaf gezien de vorm mee van een vlinder naar het idee van Korth Tielen. Ze is 38 meter lang waarbij het brugdek versmalt van 9 naar 6,50 en vervolgens weer uitloopt naar 9 meter. Het brugdek kent de in Amsterdamse V-vorm (lengterichting); het brugdek kreeg onderweg een knik mee. De uiteinden van de brug (vleugels van de vlinder) vormen tevens het talud. Daar kreeg de aannemer te maken met allerlei verschillende hellingshoeken, die tevens star moesten worden uitgevoerd (per m³ aan beton werd 15 kg titanium toegevoegd). Korth Tielen had hier het idee van de Japanse vouwkunst origami voor ogen. De brug kreeg verzinkte balustraden aan weerszijden van de ongescheiden fiets- en voetpaden (alleen een verschil in kleur wegdek); ze kregen een blauwe kleur mee. In de leuningen van brug 2398 is een tekst opgenomen van dichter Esma Moukhtar: Zie het water onder me doorgaan op de volgende brug. De oplevering van de twee bruggen wordt gezien als de afsluiting van het project Andreas Ensemble.

De Haarlemmermeerstraat is een straat in Amsterdam-Zuid. De straat verbindt het Hoofddorpplein met het Surinameplein en is in 1927 genoemd naar de Haarlemmermeer. Andere straten in de buurt zijn eveneens genoemd naar plaatsen ten zuidwesten van Amsterdam. De straat is ongeveer 650 meter lang. Halverwege tussen de Theophile de Bockstraat en de Albert Neuhuysstraat bevindt zich aan beide kanten een plantsoen. De straat werd aangelegd in 1927 op het grondgebied van de in 1921 geannexeerde gemeente Sloten. Deze gemeente had voordien al plannen gemaakt voor een nieuwbouwwijk ten westen van de Sloterkade, maar de plannen werden in gewijzigde vorm uitgevoerd door de gemeente Amsterdam als onderdeel van het Plan West. Tot de indeling in stadsdelen maakte de Haarlemmermeerstraat onderdeel uit van het Overtoomse Veld. Vanaf 1990 werd de Hoofddorppleinbuurt ingedeeld bij stadsdeel Amsterdam-Zuid, van 1998 tot 2010 was dit Oud Zuid.

De Ahmed Zianibrug (brug 386) is een vaste brug in Amsterdam Nieuw-West. Ze is gelegen in de Cornelis Lelylaan in de Stadsroute 106. Vanuit de stad gezien overspant ze eerst een fietspad tussen Postjeskade en Warmondstraat, vervolgens de Postjeswetering / Westlandgracht, dan een fietspad in een doorgaande route in het Rembrandtpark en dan nog een sloot langs dat park.

Andreas Ensemble is een woonwijk in het Amsterdamse stadsdeel Nieuw-West. Deze wijk wordt begrensd door de ringweg (A10) in het westen, de Westlandgracht in het zuiden en oosten en de Cornelis Lelylaan in het noorden. Het stedenbouwkundig ontwerp werd in 2006 door het Haagse architectenbureau Geurst & Schulze en de gemeente Amsterdam vervaardigd. De bouw van de wijk startte in 2008 en is voltooid in 2011.

Het Andreas Ziekenhuis was een ziekenhuis in Amsterdam Nieuw-West. Het ziekenhuis werd gebouwd ter vernieuwing van het oude Nederlands Hervormd Diaconessen Ziekenhuis / Inrichting dat gevestigd was aan de Overtoom. Het gebouw lag op de tekentafel toen er in Amsterdam op ziekenhuisgebied een overdaad aan nieuwbouw was. Het Ziekenhuis Amsterdam-Noord was bijna voltooid net als het VU Ziekenhuis in Buitenveldert. In Zuid was men nog bezig met de Pieter van Foreestkliniek en er waren ook al plannen voor het Slotervaartziekenhuis. De bestektekening was in januari 1964 klaar, maar de eerste heipaal ging pas een jaar later de grond in. Voor het ziekenhuis van circa 325 bedden werd een bedrag uitgetrokken van 27 miljoen gulden (gebouw en inventaris); het zou het modernste ziekenhuis van de stad worden. Het ontwerp kwam van Architectenbureau Duintjer en Istha, projectarchitect was Dingenis Jacob Istha (1918-2006), gespecialiseerd in ziekenhuisontwerpen. De geschatte oplevering werd in 1969, maar in april van dat jaar ging alleen de crèche voor kinderen van het verplegend personeel open. Een maand later werden de eerste patiënten overgebracht, maar er werd wel geconstateerd dat slechts de helft van het "beddenhuis" klaar was. Na een aantal maanden proefdraaien werd het ziekenhuis op 5 juni 1970 geopend, de kosten waren opgelopen tot 34 miljoen gulden. Het ziekenhuis kreeg vrijwel direct te maken met klachten met betrekking tot de bereikbaarheid. Met de auto was het redelijk goed te bereiken maar met Openbaar vervoer waren de loopafstanden te groot, was de opinie. Desalniettemin bleek het hospitaal te klein en er moesten ongeplande uitbreidingen plaatsvinden. In 1978 volgden een apotheek, een polikliniek en een afdeling intensive-care. In 1984 kreeg het een nieuw kunstniercentrum omdat dat centrum in het Wilhelminagasthuis haar deuren sloot. In tegenstelling tot de ongebreidelde uitbreidingen in de jaren zestig kwam aan het eind van de jaren tachtig aan het licht dat Amsterdam te veel ziekenhuisbedden zou hebben. Dit leidde in 1990 tot een bestuurscrisis in het Andreas, waarbij het bestuur op een fusie aanstuurde met het Slotervaartziekenhuis, de medici zagen liever een fusie met het Lucas Ziekenhuis. Er gingen vijf jaar verloren aan onderhandelingen, waarbij uiteindelijk werd gekozen voor een fusie met die laatste en wel op 1 januari 1996. Het Sint Lucas bleek moderner te zijn en overschaduwde het Andreas steeds meer. In de loop der jaren verhuisden steeds meer afdelingen naar het Sint Lucas. Op het eind diende het Andreas alleen nog als een soort verpleegafdeling, waarvan patiënten voor operaties naar het Sint Lucas of het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis werden gereden en weer terug voor de uitbehandeling. Toen de renovatie van het Sint Lucas was voltooid werd het Andreas inclusief de kapel in 2004 gesloten. Er werd nog even gedacht om het gebouw te bestemmen voor een kunstenaarscentrum, maar in 2005 ging het onder de sloophamer. Op het terrein kwam woningbouw, met de naam Andreas Ensemble. De naam van het ziekenhuis was onder meer een verwijzing naar de Amsterdamse Andreaskruizen maar ook naar de protestants-christelijke achtergrond (in latere jaren was er tevens een moskee gevestigd), leeft voor in de naam van het centraal gelegen Andreasplein in die buurt.

Brug 2400 is een kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. De term kunstwerk kan hier uitgelegd worden in zowel de kunstzinnige en bouwkundige betekenis. De brug is weliswaar van beton, maar heeft de vorm van een touwbrug.

Brug 2399 (werktitel: N2) is een vaste brug in Amsterdam Nieuw-West. Zij overspant vanaf voorjaar 2018 de gracht gelegen voor de Saskia van Uijlenburgkade, die de verbinding vormt tussen het Rembrandtpark en de Slotervaart. Ze verzorgt daarbij de verbinding tussen de woonwijk Andreas Ensemble en de noordelijke dijk van de Westlandgracht, waarop een voet- en fietspad ligt. De woonwijk is aangelegd op het meest zuidelijke deel van het in 1935 door Cornelis van Eesteren ingetekende Rembrandtpark, maar dat sinds 1965 bezet werd door het Andreas Ziekenhuis. Dat ziekenhuis sloot in 1996 en werd in 2005 gesloopt. Daarna werd de nieuwe wijk gebouwd, daarbij moest het (bouw-)verkeer gebruik maken van provisorisch aangelegde dammen. Bij de inrichtingsplannen werd deze brug (en haar zusje brug 2398) al ingecalculeerd. De ontwerper van de brug is Korth Tielens Architecten, dat wel vaker bruggen voor Amsterdam heeft ontworpen. De technische details voor de bruggen tezamen luidde bij aanbesteding op 2 november 2012. circa 56 betonnen funderingspalen (achttien palen van 18 meter lengte per landhoofd) betonnen onderbouw ca. 245 m³ voorgespannen brugdekelementen van schoon beton van ca. 665 m² metalen brugleuningen/balustrades, ca. 140 meter brugdekverharding 480 m² De planning was dat men in december 2016 klaar zou zijn met het voorbereidend werk en dat de brug eind 2017 opgeleverd kon worden. In februari 2018 lagen de bruggen bijna voltooid nog in het zand (ze werden dus op het droge gebouwd). Op 26 april 2018 werden ze geopend, waarmee tegelijk het eind van brug 1817 werd ingeluid. Ze is 32 meter lang waarbij het brugdek verbreedt van 6,50 naar 9 meter en vervolgens weer inkrimpt naar 6,50 meter. Het brugdek kent de in Amsterdamse V-vorm (lengterichting); het brugdek kreeg onderweg een knik mee. De uiteinden van de brug vormen tevens het talud. Daar kreeg de aannemer te maken met allerlei verschillende hellingshoeken, die tevens star moesten worden uitgevoerd (per m³ aan beton werd 15 kg titanium toegevoegd). Korth Tielens had hier het idee van de Japanse vouwkunst origami voor ogen. De brug kreeg verzinkte balustraden aan weerszijden van de ongescheiden fiets- en voetpaden (alleen een verschil in kleur wegdek); ze kregen een blauwe kleur mee. Aan die balustraden is aan de binnenzijde (boven het brugdek) een opstapje gemaakt. Voor brug 2398 geldt nog de bijzonderheid dat in de leuningen een tekst is opgenomen van dichter Esma Moukhtar: Zie het water onder me doorgaan op de volgende brug. De oplevering van de twee bruggen werd gezien als de afsluiting van het project Andreas Ensemble.

De Floris Versterstraat is een straat in de Hoofddorppleinbuurt binnen de wijk Oud-Zuid binnen Amsterdam-Zuid.

Klokkenhof is een flatgebouw in Amsterdam-Zuid. Het is gelegen op de zuidoosthoek van het Surinameplein en de Haarlemmermeerstraat, dat nog net tot Amsterdam-Zuid behoort; de grens ligt op de Cornelis Lelylaan. Het vormt sinds de oplevering een blikvanger op het plein. De omgeving kent voornamelijk woonhuizen in 3 à 4 lagen met daarop een zadeldak. Klokkenhof telt veertien etages en is circa 45 meter hoog. Het gebouw heeft sinds de oplevering een hotel-restaurant op de begane grond en eerste verdieping (het Belfort Hotel, een belfort of hallentoren is een middeleeuwse wachttoren met een stormklok). Daarboven zijn 144 flats gesitueerd voor alleenstaande werkende vrouwen. Het werd gebouwd in opdracht van aannemer/projectontwikkelaar Huibert van Saanen, die eerder betrokken was bij de bouw van Oranjehof, voor dezelfde doelgroep. Bij oplevering was er in de aanbouw een filiaal gevestigd van de Amsterdamse bibliotheken. De plannen voor het gebouw zouden uit 1959 dateren, oplevering vond plaats in 1962. De keus voor een hotel op deze plek was logisch vanwege de Cornelis Lelylaan, die in de toekomst zou gaan dienen als grote toevoerroute (Stadsroute 106) naar de binnenstad. Voor de deur van het flatgebouw ligt dan ook de brede stadsbrug brug 386 over de Westlandgracht. Het ontwerp is afkomstig van de architecten Cornelis Wegener Sleeswijk en Sijtse Johannes Sophius Wichers. Het hotelgedeelte werd in mei 1962 geopend. De naam Klokkenhof dankt zijn naam aan de beiaard, dat geplaatst is aan de bovenzijde van de noorder zijgevel. Dat speelde automatisch haar muziek af op de 28 klokken, gegoten door de Klokkengieterij Eijsbouts in het Noord-Brabantse Asten. In diezelfde noordgevel is een metershoog tegelmozaïek van Jan Goeting geïntegreerd wat de Bijbelse figuur Ruth zou voorstellen. Jarenlang was bovenop het gebouw een lichtreclame van Ennia en later Aegon te zien. Het gebouw steeg door sloop van andere "lelijke gebouwen" steeds hoger in de lijst van "Lelijkste gebouw van Amsterdam". De buurt kreeg in de jaren tien te maken met onderzoeken naar mogelijke verdichting van de stadsbebouwing. Daarbij werd onder meer gekeken of de aanwezige bebouwing nog wel aan de eisen voldeed en zo nee, of die bebouwing dan gesloopt moest worden. Om die dreiging voor te zijn liet Erfgoedvereniging Heemschut onderzoeken welke mogelijkheden er zijn om dit beeldbepalend gebouw te behouden. Stadsdeel Zuid heeft op 16 juni 2020 op verzoek die vereniging de Klokkenhof en het naastgelegen voormalige bibliotheekgebouw aangewezen als gemeentelijk monument. Het bleef daardoor in ieder geval behouden. In 2022 begon de uitwerking van de plannen om het gebouw en haar onmiddellijke omgeving te renoveren, vernieuwen (124 nieuwbouwwoningen) en daardoor te kunnen overgaan tot herontwikkeling.

De Legmeerstraat is een straat in de Hoofddorppleinbuurt in Amsterdam-Zuid, Amsterdam.

Brug 2401 is een kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Het bouwwerk houdt het midden tussen een brug en duiker.

Brug 1817 was een vaste brug in Amsterdam Nieuw-West. De brug maakte deel uit van het Hoofdnet Fiets in Amsterdam. Het Hoofdnet Fiets liep hier jaren stadinwaarts over het fietspad ten zuiden van de Schipluidenlaan. Een (rustig) deel daarvan lag aan de andere zijde van een gracht/sloot net ten noorden van de Berghausgebouwen van het World Fashion Centre toen nog het Confectiecentrum geheten. Dat fietspad sloot aan op het fietspad tussen het Andreas Ziekenhuis en de Westlandgracht. Aan het eind van de jaren tachtig breidde het confectiecentrum uit, onder meer met een nieuw gebouw dat aan het fietspad zou gaan grenzen. Tijdens de bouw daarvan moest het fietsverkeer vanwege de bouw hier omgeleid worden. Het werd verlegd naar het fietspad direct ten zuiden van de Schipluidenlaan. Om de watergang tussen de vijvers in het Rembrandtpark en de Slotervaart over te kunnen steken werd een voet/fietsbrug gebouwd. De pijlers van de brug waren van beton, het loop-/rijdek werd van hout. De brug kreeg voorts balustraden van houten balken. Die brug lag er sindsdien ongewijzigd bij tot de tien van de 21e eeuw. In verband met de aanleg van de wijk Andreas Ensemble werden ter plaatse ook nieuwe fietspaden noodzakelijk. In 2017 en 2018 werd er in dat kader een tweetal nieuwe bruggen aangelegd over datzelfde water, maar die een betere verbinding vormen vanuit het voet/fietspad langs de Westlandgracht en de Saskia van Uijlenburgkade, de kade langs de waterstroom, tevens zuidgrens van de wijk. Tijdens de bouw van de twee nieuwe bruggen werd een deel van brug 1817 door een stalen damwand beschermd tegen verzakking, dan wel waren de damwanden noodzakelijk bij de afbraak van brug 1817. Op 26 april 2018 werd de brug afgesloten, waarop ze in mei 2018 werd gesloopt; de paden ernaar toe werden tegelijkertijd verwijderd.