Stedenmaagd Amsterdamse Bos

Brug 501 is een vaste brug op de grens tussen de gemeenten Amsterdam en Amstelveen. De duikerbrug vormt de verbinding tussen de Amstelveenseweg in Amsterdam en het Amsterdamse Bos, dat valt onder de gemeente Amstelveen. Ze voert over de Hoornsloot annex Koenenkade. Die Hoornsloot werd in 1954/1955 noordwaarts verlegd om een nieuwe ingang van het bos te creëren. Amsterdam besteedde de brug op 3 januari 1955 aan, ze zou alleen toegankelijk worden voor voetgangers en fietsers. Voor autoverkeer zou de Jacob Heinenbrug (brug 503) worden aangelegd. Op 7 april 1955 ging de eerste van 72 betonnen heipalen de grond in voor deze 42,70 meter brede en 36 meter lange brug. De doorvaart is echter maar zes meter breed. Het ontwerp is afkomstig van de Dienst der Publieke Werken met esthetisch architect Dick Slebos. Slebos was de opvolger van Piet Kramer, die een veelvoud aan bruggen voor het Amsterdamse Bos ontwierp. De brug werd met die 42 meter breedte extreem breed aangelegd. De op de brug aangelegde voetpaden zijn elk 15 meter breed en zijn bedekt met bosverharding (grasland) met daartussen een fietspad van 10 meter breed. Slebos ontwierp tegelijkertijd ook het spoorbruggetje over de Hoornsloot ten behoeve van de Spoorlijn Aalsmeer - Amsterdam Willemspark, waar later de Electrische Museumtramlijn Amsterdam van gebruik zou maken. In 1963/1964 werd aan de zuidoostkant van de brug een vleugelmuur geplaatst. Deze muur zorgde voor afscheiding van de bebouwing langs de Amstelveenseweg. In die vleugelmuur werd ruimte gemaakt voor bergruimte (bedoeld voor een sabbatketting), de muur droeg tevens zitbanken, een sokkel voor een vlaggenmast en een van twee of drie tegelkaarten. Er zouden ook twee terrasjes gemaakt worden, waarop plantenbakken zouden komen; het bleef bij terrasjes alleen. Ten noordwesten van de brug werd in 2014 de Stedenmaagd Amsterdamse Bos geplaatst.

Kaartplateaus Amsterdamse Bos bestaat uit een aantal plattegronden aangebracht in het Amsterdamse Bos. De kaarttafels bestaan uit tegeltableaus van De Porceleyne Fles, Delft geplaatst op ronde betonnen tafels staande bij de toegangen Brug 501 en Jacob Heinenbrug, beide gelegen op de grens tussen de gemeenten Amstelveen (het bos) en Amsterdam (toegangsweg), maar met een tussenpauze van 10 jaar gebouwd. De kaarttafel bij brug 501 werd slachtoffer van vandalisme en alleen de betonnen ondergrond is daar nog te zien. Bij de Jacob Heinenbrug zijn nog twee tafels in takt en zijn gesitueerd onder de betonnen parasols van Dick Slebos van de Dienst der Publieke Werken. In zijn bouwtekeningen zijn ook de ontwerpen uit januari 1963 van de kaartplateaus te vinden (straal 1,10 meter), maar dan als "kale" plateaus.

De Duiventil is een bouwwerk in Amsterdam, gebouwd in 1949, oorspronkelijk opgebouwd op het Muntplein, in 1992 herplaatst op de Van Nijenrodeweg bij het Amsterdamse Bos. Duiventil is oorspronkelijk de bijnaam, later algemeen bekende aanduiding geworden, van een tweetal hooggelegen bouwwerken die vroeger in Amsterdam-Centrum stonden maar, naar verlies van hun oorspronkelijke functie, in Amsterdam-Zuid herplaatst zijn. De bijnaam Duiventil voor beide "huisjes" is ontstaan door de gelijkenis met een (traditionele) duiventil. Dit artikel gaat over de Duiventil van het Muntplein, herplaatst naar de Van Nijenrodeweg. Op het Muntplein verscheen eind 1949 een bouwsel ontworpen door Piet Kramer, werkzaam bij de Dienst der Publieke Werken. Het metalen "huisje" met een paddenstoelvormig dak hing aan een metalen poot met vanuit het huisje van boven goed zicht op de verkeerssituatie. Het huisje was vanaf het plein toegankelijk met een wenteltrap naar boven. Vanuit dit huisje werden door de verkeerspolitie de verkeerslichten op dit ingewikkelde kruispunt bediend. In de jaren zeventig werd het huisje overbodig omdat de verkeerslichten toen vanaf een centrale plaats konden worden geregeld. In de jaren tachtig werd het huisje daar dan ook verwijderd. In 1992 werd het als monumentaal bouwwerk herplaatst naar een plek naast de Museumtramlijn bij de hoofdingang van het Amsterdamse Bos. Het staat naast de Jacob Heinenbrug (brug 503, over de Hoornsloot), in de middenberm van de Van Nijenrodeweg.

De Jacob Heinenbrug (brug 503 en 513) is een vaste brug op de grens tussen de gemeenten Amsterdam en Amstelveen. De duikerbrug vormt de verbinding tussen de Amstelveenseweg en het Amsterdamse Bos, dat valt onder de gemeente Amstelveen. De brug voert over de Hoornsloot annex Koenenkade. Van de brug hebben drie versies bestaan.

Pekkendam is een straat in Amsterdam-Zuid. De straat is op 3 april 1963 vernoemd naar landgoed Pekkendam (ook wel Peckedam, Peckendam), in de 20e/21e eeuw gevestigd op Goorseweg 30 te Diepenheim en sinds 12 april 2005 een rijksmonument (527017). Andere straten in de buurt zijn ook vernoemd naar dergelijke landgoederen in de omgeving van Diepenheim. De bebouwing bestaat uit twaalf stadsvilla’s, waarvan een of meer ontworpen door Christiaan Nielsen, laatste stadsbouwmeester van Amsterdam. Het zijn zogenaamde patiobungalows waarvan er ook een aantal aan Weldam (vernoemd naar landgoed Weldam) staat, die parallel ten oosten van Pekkendam loopt. De architect kende de buurt goed, hij woonde zelf van 1967 tot 1970 aan de nabijgelegen Van der Boechorststraat 32, welke villa hij ook had ontworpen. De huizen in dit relatief rustige wijkje dateren uit de laatste helft van de jaren zestig. De huisnummers lopen op van 1 tot en met 11 en 2 tot en met 12. De villa's op huisnummers 9 en 11 hebben op de verdieping en bij de toegang glaskunstwerken ontworpen en gemaakt door Louis la Rooy (gekleurd glas) en zijn collega Richard Wieland (wit glas), die eerste is zelf in Amstelveen woonachtig en werkzaam.

Botanische tuin Zuidas, voor augustus 2016 bekend als Hortus Botanicus Vrije Universiteit Amsterdam, is een botanische tuin in Amsterdam-Zuid. De tuin ligt tussen het VU medisch centrum (VUmc) en de universiteitscampus, in de verder veelal zakelijke omgeving van de Zuidas. Hij bevat in 2016 ruim 6000 soorten bijzondere planten, die onderdeel zijn van de Nationale Plantencollectie. Bovendien heeft de tuin de grootste collectie cactussen en succulenten van Nederland met meer dan 30.000 planten. Aan de Van der Boechorststraat vormt het hek, gemaakt door kunstenaar Ruud-Jan Kokke, de entree tot de tuin. De achterzijde van de Botanische tuin Zuidas sluit aan op de tuin van VUmc en vormt hiermee de verbinding met het ziekenhuis. De tuin wordt onderhouden door de vaste medewerkers met de hulp van vrijwilligers. De tuin is lid van de Nederlandse Vereniging van Botanische Tuinen en de stichting Nationale Plantencollectie.

Egelenburg is een woonflat in Amsterdam-Buitenveldert. Het is een van de vier - naar kastelen vernoemde - flats aan de Van Nijenrodeweg. De andere flats zijn Cronenburg, Nijenburg en Assumburg. Het hoogste gedeelte van de flat heeft 12 etages. De flat werd gebouwd in de jaren 60 van de twintigste eeuw. De flat is opgebouwd uit twee delen. Het hoogste gedeelte reikt van de nummers 4 - 152. Het andere gedeelte van de flat ligt dwars op de Van Nijenrodeweg. In dit gedeelte zijn ook twee bedrijven gevestigd. In dit gedeelte zijn minder woonhuizen. Egelenburg ligt aan de Van Nijenrodeweg, een grote zijweg van de Buitenveldertselaan. De Van Nijenrodeweg geen eigen halte van tramlijn 5 en 25, maar halte Van Boshuizenstraat ligt redelijk dichtbij. De Egelenburg staat bekend om het grote aantal oudere mensen dat in de flat woont. Het complex heeft een eigen parkeerplaats vóór en achter de flat, en er staan ongeveer 20 garages, waarin sommige bewoners van de flat hun auto hebben staan. Egelenburg is een flat zonder galerijen. De woonhuizen zijn via ruimtes binnenin de flat bereikbaar met deuren. In de flat bevinden zich twee liften, één lift gaat naar de oneven (1-3-5-7-9-11) etages, één lift naar de even (2-4-6-8-10-12) etages.

Van der Boechorststraat 26, beter bekend als Paviljoen Buitenveldert, is een gebouw in de Van der Boechorststraat in Amsterdam-Buitenveldert. Het ontwerp van het gebouw is in basis afkomstig van Gerrit Rietveld. Hij werkte als architect vanaf 1963 tot aan zijn dood in juni 1964 aan het ontwerp. Voordat de bouw ter hand genomen kon worden moest Rietvelds medewerker Jan van Tricht het ontwerp voltooien. Het gebouw werd neergezet op een eigen terrein van De Vrije Gemeente en is gebouwd in een bijna rechthoekige vorm, waarvan het noordoostelijk kwadrant ontbreekt (bij vooraanzicht het rechter gevelgedeelte). Het totaaloppervlakte van het terrein was daarbij 1600 m². De beoogde kerk zou 2 miljoen gulden hebben gekost, wat mede werd gefinancierd door de verkoop van gebouw en grond aan de Weteringschans, het latere Paradiso). Op aandringen van de gemeente werd er een gebouw neergezet dat voor meerdere doeleinden kon worden gebruikt. De grote zaal met 425 stoelen kon zo gebruikt worden als concertzaal, andere ruimten konden dienen als expositieruimte, bibliotheek en jeugdhonk. Begin december 1967 opende de toenmalige burgemeester Ivo Samkalden het complex. Een van de eerste exposerende kunstenaars was Harry van Kruiningen; een van de eerste musici die er speelden was Theo Bruins. De Vrije Gemeente maakte slechts enkele jaren gebruik van het gebouw; het werd in circa 1970 overgenomen door de Nederlands-Israëlietische Hoofdsynagoge (NIHS). Zij vestigde er een Joods Cultureel Centrum in. Deze constateerde begin 21e eeuw dat het gebouw eigenlijk niet meer geschikt is voor haar toenmalige doelen. Het zou onpraktisch zijn en lekken. Het NIHS zag toen meer in een moderne variant, die ook beter aan zou sluiten bij de omgeving (er is sinds de bouw steeds meer hogere bouw toegepast in de omgeving). Zij zag meer in een nieuwe gebouw van vijf etages hoog (het huidige telt slechts twee etages) met ruimten voor niet-religieuze activiteiten met daarboven koopwoningen voor derden. Het zou hun een grote bezuiniging aan onderhoudskosten opleveren. Tegen vervanging van het gebouw was de Erfgoedvereniging Heemschut. Zij vond het gebouw uniek. Rietveld heeft slechts twee kerken ontworpen en het is een van Rietvelds laatste ontwerpen. Dat het gebouw lekt zou verholpen moeten worden, maar zou er in hun ogen bijhoren. De Erfgoedvereniging probeerde dan ook het gebouw erkend te krijgen als gemeentelijk monument of rijksmonument.

De Toegang Botanische tuin Zuidas is toegepaste kunst in Amsterdam-Zuid. Bij de omvorming van de Hortus Botanicus Vrije Universiteit Amsterdam tot de Botanische tuin Zuidas was men van mening dat het wat achteraf gehelen park “meer zichtbaar” moest worden. De stichting Vrienden van de VU-Hortus onder injectie van Stadsdeel Zuid verzocht daarom kunstenaar Ruud-Jan Kokke een nieuw hekwerk te ontwerpen. Hij kwam met een soort poort dat tekenen vertoont van zowel abstracte als figuratieve elementen. Dat leidde tot minstens één misverstand; bij opening dacht de voorzitter van de stichting, dat hij vogels op het hek zag zitten, Kokke hielp hem verder door te vertellen dat het bladeren van een kiwiplant (Actinidia kolomikta) zijn, (donker met gouden puntjes). Andere vormen verwijzen naar de cactusverzameling binnen de hortus, naar eigen zeggen de grootste verzameling binnen Nederland.s, waaronder de Euphorbia cooperi. Het hekwerk werd in 2016 geplaatst. Bij sluiting van het hek wordt op het raakvlak van beide deuren de tekst Botanische Tuin leesbaar. Kokke heeft ook de Voetbalkooi Geschutswerf en het Hekwerk Olympiaplein op zijn naam staan, beide eveneens terreinafscheidingen.

Het Amsterdam UMC locatie VUmc (voormalig Vrije Universiteit Medisch Centrum) was een academisch ziekenhuis en medische faculteit in Amsterdam, gelieerd aan de Vrije Universiteit Amsterdam. De oorspronkelijke tenaamstelling Academisch Ziekenhuis der Vrije Universiteit is in het beton leesbaar. Binnen het Amsterdam UMC werkt VUmc nauw samen met het AMC in het op 7 juni 2018 ontstane fusieziekenhuis. Op 31 december 2023 is de juridische fusie afgerond. Het is één organisatie, Stichting Amsterdam UMC. Voor de fusie was een wetswijziging nodig. Het is nu één ziekenhuis verbonden aan twee universiteiten. Het VUmc is gevestigd aan de De Boelelaan in Buitenveldert in stadsdeel Zuid en ligt nabij de A10. Het VUmc is een van de acht universitaire ziekenhuizen in Nederland en een van de twee academische ziekenhuizen van Amsterdam. In 2014 telde de totale organisatie een gemiddelde personeelsbezetting van 7.183 in fte's. Het VUmc is aangesloten bij de Nederlandse Federatie van Universitair Medische Centra. Het ziekenhuis van de Vrije Universiteit is een van de elf traumacentra in Nederland en beschikt over een Mobiel Medisch Team.

Brug 815 is een vaste brug in Amsterdam-Zuid. Ze is gelegen tussen het Gijsbrecht van Aemstelpark (voetpad Hunneschans) en de Van der Boechorststraat. Ze vormt tevens een indirecte verbinding tussen twee delen van genoemd park, dat zowel ten oosten (grote deel) als ten westen (kleine deel). Ontwerpen van bruggen werden destijds verzorgd door de Dienst der Publieke Werken, waar toen architecten Dick Slebos en Dirk Sterenberg de esthetiek van de bruggen verzorgden. Die laatste is verantwoordelijk voor een tiental bruggen in en om het park. Ze dateren alle uit de jaren zestig en hebben derhalve alle hetzelfde uiterlijk. Het aanbesteden van brug 815 maakte uit van een pakket voor de bouw van twaalf bruggen in 1962/1963 in Buitenveldert. De voetbrug is ongeveer 3,60 meter breed en heeft drie doorvaarten. Er is een centrale doorvaart van 9,1 meter en twee doorvaarten daarnaast van elk 4,45 meter met daartussen betonnen brugpijlers. Het geheel van betonnen landhoofden en liggers van gewapend beton wordt gedragen door een houten paalfundering. De brug heeft een lengte van iets meer dan 20 meter en ligt op de landhoofden in een 25 meter brede afwateringstocht die parallel loopt aan de Van de Boechorststraat.

De hechtsteek is een kunstwerk in Buitenveldert, Amsterdam-Zuid. Het bestaat uit drie lintvormige blauwe plastieken van Jan Jacobs Mulder. Ze staan aan De Boelelaan bij het VUMC, dat deels over de De Boelelaan is heengebouwd. Twee van de drie gebogen stalen balken staan aan zuidkant van De Boelelaan, rijzen uit de grond omhoog om te eindigen op een platform, dat de ingang van het ziekenhuis vormt. Ze vormen een contrast met de strakke horizontale en verticale lijnen van de gevels van het ziekenhuis. Een derde blauwe balk staat gebogen omhoog en is verwerkt in de wand van eveneens een platform, maar dan voor de noordelijke gelegen polikliniek. De naam van het kunstwerk is ontleend aan een hechting, hier niet bij een wond, maar tussen het ziekenhuis enerzijds en de polikliniek anderzijds. In 2018 kregen de "naald en draad" een nieuwe verflaag.