University College Maastricht

Het Klooster van de Nieuwenhof is een voormalig klooster in het centrum van de Nederlandse stad Maastricht, gelegen aan de zuidrand van de wijk Jekerkwartier op het adres Zwingelput 4. Het gebouwencomplex is in de loop der eeuwen in gebruik geweest als begijnhof, klooster, armenhuis, weeshuis en universiteitsgebouw. Het Nieuwenhofklooster is een rijksmonument.

De tweede stadsmuur van Maastricht, ook wel tweede middeleeuwse stadsmuur of tweede stadsomsluiting van Maastricht, is de tweede stenen stadsmuur, die tijdens de late middeleeuwen tot stand kwam in de toentertijd Luiks-Brabantse stad Maastricht. De 3,6 km lange muur werd vanaf 1294 over een periode van circa twee eeuwen gebouwd ter bescherming van het toen vastgestelde, zeer ruim bemeten stadsgebied op de linker Maasoever. Dit gebied omvatte circa 114 hectare, min of meer overeenkomend met de tegenwoordige CBS-buurten Binnenstad, Boschstraatkwartier, Statenkwartier, Kommelkwartier en een gedeelte van het Jekerkwartier. Na de opheffing van de vestingstatus van Maastricht in 1867 werd de stadsmuur, inclusief alle poorten, grotendeels gesloopt. Van de grotendeels veertiende-eeuwse muur resteren nog diverse delen aan de zuidzijde van het stadscentrum, ingebed in het Stadspark Maastricht. Daaronder bevinden zich de iconische, deels herbouwde Pater Vincktoren, de waterpoort De Reek en enkele muurfragmenten met een totale lengte van circa 750 meter. Deze zijn beschermd als rijks- of gemeentelijk monument.

Het Nieuwenhofpoortje, vroeger ook wel Begijnenpoortje of poortje bij de Zwingelput genoemd, is een poterne, een secundaire poort in de stadsmuur van de Nederlandse stad Maastricht. De poort is in de 14e eeuw aangebracht in de Nieuwenhofwal, onderdeel van de tweede middeleeuwse stadsomsluiting van Maastricht en is gelegen tussen het zuideinde van de straat Zwingelput (Jekerkwartier) en het voetgangersbruggetje over de zuidelijke Jekertak in het Stadspark Maastricht.

De Nieuwenhofwal, correcter: Nieuwenhofmuur, is een deel van een stadsmuur in de Nederlandse stad Maastricht. De muur is in de 14e eeuw gebouwd als onderdeel van de tweede middeleeuwse stadsomsluiting van Maastricht en is gelegen aan de Nieuwenhofstraat (Jekerkwartier) en langs de zuidelijke Jekertak in het Stadspark Maastricht. De Nieuwenhofwal is een rijksmonument.

Het Maastrichtse Sint-Martinushofje, sinds enige tijd officieel Hofje Sint Maartenshuizen geheten, is gebouwd in 1715, aan het begin van de achttiende eeuw. Het idyllisch gelegen hofje in het Jekerkwartier is te vinden op nr. 27 van de Grote Looiersstraat, een lindelaan met monumentale gebouwen, waar vroeger een tak van de Jeker doorheen liep. Het ligt verscholen achter een hoge muur en bestaat uit 13 bescheiden seniorenwoningen, sinds 1955 gelegen aan een binnentuin.

Het Grauwzustersklooster (ook: Sint-Elisabethsdal) is een voormalig klooster in het centrum van de Nederlandse stad Maastricht. Het gebouwencomplex aan het De Bosquetplein in het Jekerkwartier is een rijksmonument en biedt al bijna honderd jaar huisvesting aan het Natuurhistorisch Museum Maastricht.

Het Natuurhistorisch Museum Maastricht (NHM) is een natuurhistorisch museum in de Nederlandse stad Maastricht. Het museum is gevestigd in het voormalige Grauwzustersklooster aan het De Bosquetplein in de wijk Jekerkwartier in het centrum van Maastricht. Het NHM is vooral bekend vanwege de voor Nederland unieke collectie Krijtfossielen, waaronder diverse Mosasaurussen, Prognathodons en Hadrosaurussen.

Het Conservatorium Maastricht is een van de negen conservatoria in Nederland. Het hoofdgebouw is gelegen in het Jekerkwartier in het centrum van Maastricht. Het gebouw van architect Piet Dingemans uit 1961 is een gemeentelijk monument.

Het Bonnefantenklooster, ook wel Sepulchrijnenklooster, is een voormalig kloostercomplex in het centrum van de Nederlandse stad Maastricht. Het gebouw diende van 1626 tot 1796 als klooster van de Reguliere Kanunnikessen van het Heilig Graf (Latijn: sepulchrum = graf). Van 1952 tot 1979 was hier het Bonnefantenmuseum gevestigd, dat aan het klooster zijn naam dankt. Daarna zijn er verschillende diensten van de Universiteit Maastricht gevestigd.

De Weyermolens, ook Bovenste en Onderste Weyermolen of De Reek, is een voormalig complex van vier watermolens op de Jeker in de Nederlandse stad Maastricht. Een overblijfsel van het complex in de zogenaamde 'Heksenhoek' in het Jekerkwartier, vlak achter de waterpoort De Reek, is sinds 1985 een rijksmonument.De molens waren gesitueerd tegen de stadsomwalling, daar waar de Jeker zich in twee takken splitst. Een overblijfsel van een der molens is te vinden aan de huidige Heksenstraat 1. Het water kwam via een opening in de stadswal naar binnen. De molens bestonden reeds in 1618. Er waren twee molens op de linkeroever, en twee op de rechteroever. Ze waren van het type onderslagmolen. Eind 15e eeuw werd een der molens gebruikt als volmolen. De Bovenste of Voorste Molen stond vroeger ook wel bekend als 'Molen van Hex', waar de buurtnaam 'Heksenhoek' van is afgeleid. De Bovenste Molen was begin 19e eeuw in bezit van Petrus Dominicus Nijst, die een leerlooierij had. De molen fungeerde echter nog als korenmolen. In 1853 werd de Bovenste Molen verkocht aan Wijnand Nicolaas Clermont en Charles Chainaye. Zij waren in 1851 de oprichters van de aardewerkfabriek ('fayencerie') Clermont & Chainaye. De molen werd ingericht voor de glazuurbereiding ten behoeve van de aardewerkfabriek en werd daarom ook 'aardewerkmolen' of 'vernismolen' genoemd. Vanaf 1859 werd de fabriek voortgezet onder de naam Guillaume Lambert & Cie., en in 1863 veranderde de naam in: Naamloze Maatschappij tot vervaardiging van fijn aardewerk en ceramieke voortbrengselen van alle soorten, beter bekend als de Société Céramique. In de als molen onttakelde Onderste of Achterste Molen werd in 1855 een stoommachine geplaatst, waarschijnlijk eveneens ten behoeve van de glazuurbereiding. Kort na 1860 werd de molen opnieuw verbouwd. Het binnenwerk was geheel in hout uitgevoerd en bevatte vier maalkuipen, die door vier armen werden aangedreven. Door het schuiven van de molenstenen over de hardstenen vloer werden de glazuurgrondstoffen fijngewreven. Het verwerken van een lading kon een week duren en de maalkuipen waren dan ook continu in bedrijf. Het glazuur werd met paard en wagen naar de fabriek in Wyck gereden.Het bedrijf bleef tot 1935 als glazuurmolen functioneren. Daarna begonnen de gebouwen te vervallen. Ze werden aangekocht door de gemeente Maastricht, die het complex gedeeltelijk sloopte en de overige gebouwen, mét de molen, verkocht aan de glazenier Charles Eyck. Er werd een atelier gebouwd en in 1957 werd de molen verkocht aan woningbouwvereniging "Ons Belang". Hoewel er plannen waren om het gangwerk en het maalwerk te restaureren, is dat er niet van gekomen en werd het in 1958 gesloopt. Het molengebouw werd daarna omgebouwd tot woning. In 1957 werd een plastiek met de afbeelding van een heks aangebracht, verwijzend naar de plaatselijke benaming 'Heksenhoek'.

De Toneelacademie Maastricht, ook Toneelschool Maastricht, is een toneelschool in het centrum van de Nederlandse stad Maastricht, gelegen aan de Lenculenstraat in het Jekerkwartier. Het opleidingsinstituut werd in 1950 opgericht en heeft sindsdien een groot aantal acteurs, performers, theatermakers en theatervormgevers van naam afgeleverd. De academie maakt sinds 2001 deel uit van de Hogeschool Zuyd.

Au Coin des Bons Enfants is een restaurant in een monumentaal pand in het centrum van de Nederlandse stad Maastricht. Het restaurant, informeel aangeduid als de 'Coin', ligt op de hoek Kakeberg-Ezelmarkt in het Jekerkwartier, naast het voormalige Bonnefantenklooster, waaraan het zijn naam ontleent. Het was een van de eerste 'fine dining' restaurants in Limburg, vanaf 1957 af en aan met een Michelinster beloond.