Brug 1348

Brug 1349 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. De brug maakt deel uit van een vijftal bruggen, dat ontworpen werd tijdens de inrichting van de buurt Reigersbos II in Gaasperdam. De bruggen 1345 tot en met 1349 werden ontworpen door de architect Dirk Sterenberg. Deze bruggen werden door hem in 1980 ontworpen, toen hij werkte als zelfstandige bij de Branchevereniging Nederlandse Architectenbureaus ingeschreven architect in Hoorn (Noord-Holland), nadat hij afscheid had genomen van de Dienst der Publieke Werken in Amsterdam. Op gegeven moment (rond 2008) lagen er 173 bruggen van Sterenberg in Amsterdam. Sterenberg moest het bij het ontwerp doen met een ontwerpplattegrond van de wijk, er stond nog geen woning. Er werd hier een brug gevraagd die, in verband met gescheiden snel en langzaam verkeer, alleen geschikt hoefde te zijn voor voetgangers en fietsers. Echter de brug werd later toch in gebruik genomen als verkeersbrug. Ze ligt namelijk in de doorlopende Soestdijkstraat. De brug is tien meter breed (rijdek en voetpad 7,60 m) en ligt over de (kunstmatig aangelegde) Snellerwaardgracht in het Ravenswaaipad. De vijf bruggen werden in de periode 1981/1982 op een betonnen paalfundering gebouwd en bestaan op de metalen leuningen en bewapening van het beton na geheel uit beton. Sterenberg ontwierp bij een aantal van zijn bruggen soms ook wel plastieken en deze zijn hier terug te vinden in de eindbalusters, die de vorm lijken te hebben van een hefpoort behorende bij hefbruggen, maar de brug 1349 is een vaste brug.

Op het plein aan de zuidoostelijke eind van de straat Reigersbos staat een aantal titelloze beeldhouwwerken van Fredy E. Wubben. Ze hebben alle een boogvorm. Basisschool De Tamboerijn aan Reigersbos 301 verzocht aan deze kunstenares een aantal artistieke kunstwerken te ontwerpen om de ingangen te benadrukken van het schoolcomplex. Zij kwam met poorten van roestvast staal van 430 centimeter breed en 370 centimeter hoog. Ze liet zich naar eigen zeggen inspireren door de architectuur van de gebouwen, maar ook de ronde lijnen in het “straattegelpatroon” inspireerde haar. De kunstenares werkte in die periode vooral met roestvast staal, dat op allerlei manieren bewerkt moest worden; hier vooral het buigen.

De Ravenswaaimetrobrug (brug 1624) is een spoorbrug in Amsterdam-Zuidoost.

Stoet is een artistiek kunstwerk van Dagmar de Kok, staande in Reigersbos I, Amsterdam-Zuidoost. Het driedelige werk staat op de zuidelijke kade van de Snellerwaardgracht bij het toen net vernieuwde Ouder Kind Centrum Gaasperdam.

Brug 1347 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. De brug maakt deel uit van een vijftal bruggen, die ontworpen werd tijdens de inrichting van de buurt Reigersbos II in Gaasperdam. De bruggen 1345 tot en met 1349 werden ontworpen door de architect Dirk Sterenberg. Deze bruggen werden door hem in 1980 ontworpen, toen hij werkte als zelfstandig bij de Branchevereniging Nederlandse Architectenbureaus inschreven architect in Hoorn (Noord-Holland), nadat hij afscheid had genomen van de Dienst der Publieke Werken in Amsterdam. Op gegeven moment (rond 2008) lagen er 173 bruggen van Sterenberg in Amsterdam. Sterenberg moest het bij het ontwerp doen met een ontwerpplattegrond van de wijk, er stond nog geen woning. Er werd hier een brug gevraagd die, in verband met gescheiden snel en langzaam verkeer, alleen geschikt hoefde te zijn voor voetgangers en fietsers. De brug ligt aan de rand van het winkelcentrum Reigersbos. De brug is 7,40 meter breed met scheiding tussen voet- en fietspad en ligt over het (kunstmatig aangelegde) verlengde van de Snellerwaardgracht. De vijf bruggen werden in de periode 1981/1982 op een betonnen paalfundering gebouwd en bestaan op de metalen leuningen en bewapening van het beton na geheel uit beton. Sterenberg ontwierp bij een aantal van zijn bruggen soms ook wel plastieken en deze zijn hier terug te vinden in de eindbalusters, die de vorm lijken te hebben van een hefpoort behorende bij hefbruggen, maar de brug 1347 is een vaste brug.

Brug 1346 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. De brug maakt deel uit van een vijftal bruggen, die ontworpen werd tijdens de inrichting van de buurt Reigersbos II in Gaasperdam. De bruggen 1345 tot en met 1349 werden ontworpen door de architect Dirk Sterenberg. Deze bruggen werden door hem in 1980 ontworpen, toen hij werkte als zelfstandige bij de Branchevereniging Nederlandse Architectenbureaus inschreven architect in Hoorn, nadat hij afscheid had genomen van de Dienst der Publieke Werken in Amsterdam. Op gegeven moment (rond 2008) lagen er 173 bruggen van Sterenberg in Amsterdam. Sterenberg moest het bij het ontwerp doen met een ontwerpplattegrond van de wijk, er stond nog geen woning. Er werd hier een brug gevraagd die, alleen geschikt hoefde te zijn voor voetgangers. De brug ligt aan de rand van het winkelcentrum Reigersbos. De brug is slechts 2,50 meter breed, en ligt over het (kunstmatig aangelegde) verlengde van de Snellerwaardgracht. De vijf bruggen werden in de periode 1981/1982 op een betonnen paalfundering gebouwd en bestaan op de metalen leuningen en bewapening van het beton na geheel uit beton. Sterenberg ontwierp bij een aantal van zijn bruggen soms ook wel plastieken en deze zijn hier terug te vinden in de eindbalusters, die de vorm lijken te hebben van een hefpoort behorende bij hefbruggen, maar de brug 1346 is een vaste brug.

Gaasperdam is een stadswijk gelegen ten noorden van het riviertje het Gein aan de rand van Amsterdam-Zuidoost, in de Nederlandse provincie Noord-Holland. In 1966 werd een aantal polders die tot dan toe tot de gemeente Weesperkarspel behoorden, waaronder de Bijlmermeer, Oost Bijlmerpolder en de Polder Gein en Gaasp, aan Amsterdam toegevoegd en in een aantal fasen volgebouwd tot wat nu het stadsdeel Amsterdam Zuidoost is. De wijk is vernoemd naar de vroegere buurtschap Gaasperdam dat moest wijken voor de bouw van de wijk.

De Muurschildering Reigersbos is een muurschildering in Amsterdam-Zuidoost. Deze mural is gezet door de Utrechtse illustrator en ontwerper Munir de Vries in de voorzomer van 2019, op 29 juni werd het onthuld. De Vries, zelf afkomstig uit de wijk Reigersbos, vond de grijze muren niet passen bij de kleurrijke (samenstelling van de bevolking van de) wijk. De kunstenaar zette eerst de lijnen uit en vulde de vakken later op; er moest een hoogwerker aan te pas komen om de muurschildering te zetten. Op de mural zijn vogels van diverse pluimage te zien, waaronder een blauwe reiger met sneakers aan. De mural is gezet op een blinde muur in een steeg naar het Renooiplein en gaat daar ook de hoek om. Van Munir de Vries zijn muurschilderingen bekend in Utrecht, maar hij verzorgde ook ontwerpen voor bijlagen van De Volkskrant en het NRC Handelsblad.

Spengenbrug (Brug 1330) is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. De brug werd van 1980 tot 1982 gebouwd in de Schoonhovendreef, sinds 1 juni 1982 een doorgaande verkeersweg in de wijk, maar nog grotendeels liggend in een opgespoten zandvlakte voor de latere woonwijken Gein en Reigersbos. In de zomer van 1983 was deze infrastructuur al operationeel, maar er werd nog druk gebouwd aan de woonwijken. Brug 1330 ligt er al wel, maar van haar naamgever het onderliggende Spengenpad waren alleen de contouren zichtbaar. Het Spengenpad kreeg in 1983 haar naam en werd vernoemd naar de buurtschap Spengen, tijdens de vernoeming werd het geplaatst nabij Kockengen, sinds 2011 ligt het in de gemeente Stichtse Vecht. De brug kreeg pas in 2018 toen de gemeente Amsterdam in één vergadering talloze bruggen in Zuidoost een naam gaf om opgenomen te worden in de Basisregistratie Adressen en Gebouwen. De Dienst der Publieke Werken was verantwoordelijk voor de kunstwerken in de wijk. Voor de afdeling bruggen was toen werkzaam architect Dirk Sterenberg. Hij ontwierp voor de genoemde wijken talloze bruggen, meest voet- en fietsbruggen, maar daarmee kon hier niet worden volstaan. De Schoonhovendreef ligt hier op een dijklichaam en voert over een onderliggend fietspad; er moest derhalve een viaduct komen. Brug 1330 is dan ook grotendeels opgetrokken uit (gewapend) beton. Paalfundering, landhoofden, borstweringen, balustraden en liggers zijn alle van beton. De bekleding van de balustraden is het enige onderdeel dat uit metaal (volgens de bouwtekening aluminium) bestaat. Het zijn een soort schilden, een ontwerp dat Sterenberg ook elders in de stad gebruikte. De brug is inclusief de landhoofden 21 meter lang; de landhoofden staan in een schuin oplopend talud afgedekt met betonplaten, die enige tijd beschilderd waren. De brug is 19 meter breed en werd oorspronkelijk ingericht met een rijdek met aan beide zijden fietspaden. De fietspaden verdwenen in de loop der jaren. Het onderliggende pad is slechts tien meter breed.

De Reigersbosmetrobrug bestaat uit een tweetal bouwkundige kunstwerken in Amsterdam-Zuidoost. Het zijn twee enkelvoudige spoorviaducten over de straat Reigersbos direct ten oosten van het metrostation Reigersbos in de Ringlijn en Geinlijn. De gemeente Amsterdam zorgde bij de inplanning van de wijk Reigersbos voor scheiding van de diverse verkeersstromen. Dit had tot gevolg dat het metrostation tussen een dreef (Reigersbosdreef) en voetgangersgebied (Reigersbos als straat) uit het dijklichaam voor het spoor van de metro werd gegraven met aan weerszijden viaducten met geïntegreerde in- en uitgangen. Een bijzonderheid is dat bij dit station nog een derde niveau werd gecreëerd; de metro duikt ten oosten van station en brug 1623 in een tunnel onder een poortgebouw door. Deze tunnel is geïntegreerd in het in 1984 opgeleverde poortgebouw dat vanaf de tweede helft jaren 80 een periode in gebruik was bij de Gemeentelijke Sociale Dienst van Amsterdam. Het viaduct werd gebouwd in de periode 1980 tot 1982. Het geheel werd ontworpen door de afdeling bruggen van de Dienst der Publieke Werken. De viaducten werden gebouwd aan het casco van het metrostation en dijklichaam die al vanaf 1975 in het niemandsland lagen, Amsterdam-Zuidoost was toen al bezig met de inrichting van de wijk, maar er stond nog niets. Het viaduct werd na de officiële opening op 27 augustus 1982 van de verlengde Holendrechtlijn dezelfde middag nog in gebruik genomen door nu de Geinlijn. De bebouwing was inmiddels ver genoeg toegenomen om een hoogwaardige openbaarvervoerverbinding te rechtvaardigen in plaats van de tot dan toe rijdende pendelbus. Alle metrobruggen van de Geinlijn gingen lange tijd naamloos door het leven. Op 21 november 2017 besloot de gemeente Amsterdam in een keer (bijna) alle metrobruggen een naam te geven, vaak met een vernoeming naar de onderliggende straat in dit geval de Reigersbosmetrobrug (de andere Reigersbosdreefmetrobrug).

Reigersbos is een straat in Amsterdam-Zuidoost.

Het Ir. Lely Lyceum is een openbaar lyceum voor voortgezet onderwijs in Amsterdam-Zuidoost. De instroom van leerlingen is evenwichtig verdeeld over de afdelingen (een derde mavo, een derde havo en een derde vwo). De school behoort tot een van de sterkst groeiende middelbare scholen van Amsterdam en had in 2021 ongeveer 870 leerlingen. Er is op school bijzondere aandacht voor onderzoeksvaardigheden en technologie, internationalisering (tweetalig onderwijs) en persoonsvorming (empowerment). De school scoort al jaren goed op het gebied van pedagogisch klimaat en sociale veiligheid. Sinds 2020 is het Ir. Lely Lyceum het enige Technasium van Amsterdam-Zuidoost en het vierde Technasium van Amsterdam. Tevens is de school een erkende TTO (tweetalig onderwijs) school (onderbouw) en wordt er in de bovenbouw Engels gegeven op Cambridge niveau. Sinds 2018 biedt het Ir. Lely Lyceum ook een volwaardige gymnasium opleiding aan.