Plantagebrug

De Duyvelsgatmolen of Quade Molen was een windmolen aan de Singelgracht in de Nederlandse stad Delft, tegenover de Nootdorpervaart, nu Geerweg. Deze molen had een scheprad waarmee het water in de grachten werd ververst, hoofdzakelijk ten behoeve van de Delftse bierbrouwerijen die behoefte hadden aan flinke hoeveelheden vers water. De molen werd in 1450 gebouwd, omdat het grachtwater op die plek stillet blijvet leggen ende daerom lichtelijck stincke. In 1588 werd de Duyvelsgatmolen door Simon Stevin en Jan de Groot, later burgemeester van Delft, zodanig verbeterd, dat de molen drie maal zoveel water verzette als daarvoor. Hiervoor werd door het stadsbestuur een bedrag van tweehonderd gulden betaald. Eenzelfde bedrag ontvingen de heren twee jaar later voor het aanbrengen van een soortgelijke verbetering aan een andere molen, gelegen aan de wal tegenover de Nieuwe Langendijk, en opgericht met hetzelfde doel. In de Duyvelsgatmolen was een woning, waarin de molenaar gratis woonde. Op 27 augustus 1732 besloot het gemeentebestuur de molen ter sloop in de verkoop te doen, omdat het dak te bouwvallig was geworden en de baten niet opwogen tegen de reparatiekosten. Op de locatie van de voormalige molen is nu de 'Duyvelsgatbrug' gelegen (brug over de verbinding tussen het Rijn-Schiekanaal en de Kantoorgracht).

De Delftse donderslag was een ramp die plaatsvond op 12 oktober 1654. Om kwart over tien in de ochtend ontplofte op die dag een in het noordoosten van de Delftse binnenstad gevestigde opslagplaats voor buskruit. Historici gaan ervan uit dat bij de ramp minstens honderd doden vielen en ook een dodental van 'enige honderden' wordt niet uitgesloten. Het precieze aantal mensen dat bij de ramp is omgekomen, is echter nooit vastgesteld. Nagenoeg elk gebouw in de binnenstad liep schade op en het gebied ten oosten van de Verwersdijk werd volledig met de grond gelijk gemaakt.

Het Artilleriemagazijn en -kazerne zijn twee bouwwerken aan de paardenmarkt in de plaats Delft, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. Beide objecten zijn erkend als rijksmonument.

De Sint-Huybrechtstoren in de stad Delft, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland, is een waltoren en was onderdeel van de middeleeuwse stadsomwalling van Delft. Gebouwd in de eerste kwart van de 16e eeuw en vernoemd naar de patroonheilige van de jagers, Sint-Hubertus. In de toren werden wapens en kruit opgeslagen. Ondergronds was de toren door een tunnel bereikbaar; deze tunnel is in de zomer van 2020 blootgelegd en versterkt. Het in dezelfde stijl aan de toren gebouwde boothuis is ontworpen door de bekende meestervervalser Han van Meegeren, in opdracht van de roeivereniging De Delftsche Sport ((DDS) en is nog steeds als zodanig in gebruik.

De Sint-Annatoren was een waltoren in de stad Delft, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. De toren is vernoemd naar de heilige Anna, de moeder van Maria. Het gebouw maakte deel uit van de vesting om de binnenstad van Delft heen om scheepsverkeer over de Schie in de gaten te houden. De toren bleef samen met de Sint-Huybrechtstoren en Sint-Claratoren nog even in gebruik, toen in 1773 veel andere torens van Delft werden gesloopt, wegens hun slechte bouwkundige staat. De Staten van Holland huurden de drie torens voor opslag van brandkogels en vuurpijlen voor militaire doeleinden. Wegens verval werd de toren uiteindelijk toch gesloopt in 1829.

Het Hofje van Gratie is een van de vier overgebleven hofjes in de stad Delft, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. Vroeger waren er zeven hofjes. Het Hofje van Gratie was een hofje voor echtparen boven de 50 jaar zonder kinderen, en werd in 1575 opgericht door Pieter Sasbout. Eerst was het Hofje gevestigd aan de Korte Geer, maar vanwege de uitbreiding van het Armamentarium werd het verplaatst naar de huidige locatie aan de Van der Mastenstraat. De grond werd om niet beschikbaar gesteld. Er had namelijk op 12 oktober 1654 een ontploffing - de Delftse donderslag - plaats gevonden in het kruitmagazijn tussen de Geerweg en de Doelenstraat. Het nieuwe hofje aan de Van der Mastenstraat kreeg in plaats van zes, zeven woningen. Aan de achterzijde van de huisjes bevindt zich een gesloten galerij met een heel grote tuin. In 1968 werd de voorgevel in de oorspronkelijke staat hersteld na een 19e-eeuwse blunder waarbij de ramen en deuren werden vervangen.

Het Hofje van Pauw is een van de vier overgebleven hofjes in de stad Delft, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. Vroeger waren er zeven hofjes. Het Hofje werd in 1707 gebouwd ingevolge de bepaling in het testament van Elisabeth Pauw, de dochter van de Delftse burgemeester Jacob Pauw, die een jaar eerder overleed. Ze was weduwe van Johan van der Dussen en daarna van (neef) Dirck van der Dussen, beiden ook burgemeester. Het hofje was bedoeld voor arme of behoeftige personen of families. Het hofje bestaat uit acht huisjes, vier op een rij aan de oostzijde en vier op een rij aan de westzijde met een plein ertussen.

De Kantoorgracht is een gracht en straatnaam in het noordelijke deel van de binnenstad van Delft. De gracht is in het westen langs de Geerweg (vroeger werd dit de Nobelstraatsgracht genoemd) verbonden met de noordelijke Kolk van Delft. In het oosten staat de gracht in verbinding met het Rijn-Schiekanaal. In het verlengde van de gracht, aan de oostzijde van het kanaal, bevindt zich de Tweemolentjesvaart (of Nootdorpervaart) richting Nootdorp. Aan de gracht bevond zich het oudemannenhuis voor oude mannen, wezen en broeders.

De Rapenbloembrug is een trapjesbrug met een stenen dek op ijzeren liggers, in het centrum van de Nederlandse stad Delft, provincie Zuid-Holland. De brug is een rijksmonument. en is gebouwd in 1891.

Vrijenban is een wijk in Delft, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland, grenzend aan het centrum. In het zuiden grenst de wijk aan Wippolder.Per 1 januari 2004 woonden er 9289 mensen verdeeld over 5280 huishoudens in het Delftse Vrijenban. De huidige oppervlakte van de wijk is kleiner dan die van de voormalige gemeente Vrijenban. Vrijenban is ook de naam van een buurt in het zuiden van de gemeente Rijswijk, eveneens in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. De zuidoostelijke kant van deze buurt grenst aan de Delftse wijk Vrijenban.

De Verwersdijk is een gracht en straat in de plaats Delft, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. De gracht staat in het noorden in verbinding met de Kantoorgracht. De gracht was onderdeel van de oostelijk stadsbegrenzing in de 13e eeuw die werd gevormd door de min of meer noord-zuid lopende derde hoofdgracht (Achterom, Brabantse Turfmarkt, Burgwal, Vrouwjuttenland, Verwersdijk). Aan de Verwersdijk bevinden zich tal van monumentale panden. De Verwersdijk is ca. 360 meter lang.

De kerk van Onze Lieve Vrouw Onbevlekt Ontvangen was een rooms-katholieke parochiekerk uit 1966, gelegen in de Indische buurt in de plaats Delft, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. De kerk is ook bekend als de OLVOO of de Onze Lieve Vrouwekerk. Ze is gewijd aan de onbevlekte ontvangenis van Maria.