Brug 1068

Vogelparade is een meerdelig artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. Ko Aarts en Guido Vlottes lieten zich inspireren door zangvogelliefhebbers, in de wijk Surinaamse vogelmannen genoemd. Zij hielden in het Bijlmerpark wedstrijden welk vogeltje de meeste zangklanken kon voortbrengen; er wordt/werd druk bij gewed. Aarts en Vlottes kwamen in 1997 met een werk van staal en trespa. Het kunstwerk staat opgesteld ter hoogte van en onder de Boy Edgarbrug (brug 1064) daar waar het Bijlmerplein onder de Hoogoorddreef doorgaat. Het stalen deel staat opgesteld in het talud van genoemde dreef. Het bestaat uit achttien lege vogelkooitjes. Vogels zijn daar niet te zien. Deze blijken bij nadere beschouwing te zijn gevlucht en zitten, weergegeven in trespa, boven de landhoofden van de Boy Edgarbrug, net onder de betonnen overspanning.

Groei is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. Het betreft een muurschildering van Munir de Vries uit mei 2020 die de voor- en zijgevel siert van het gebouw Bijlmerplein 876 in winkelcentrum (buurt) Amsterdamse Poort. De muurschildering werd gezet vooruitlopend op een grote aanpak van de buurt. Aan buurtbewoners werd in workshops (december 2019-maart 2020) gevraagd hun toekomstideeën in graffiti (in een werkplaats) vast te leggen. De Vries maakte aan de hand van die "schetsen" een grote muurschildering. Een jaar eerder had Munir de Vries de Muurschildering Reigersbos gezet, elders in Amsterdam-Zuidoost.

De Boy Edgarbrug (brug 1064) is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. Deze vaste brug uit omstreeks 1969 komt in de vorm van een viaduct dan wel tunnel, afhankelijk van het gezichtspunt. Boven de overspanning voert gemotoriseerd verkeer op de Hoogoorddreef; een doorgaande route voor snelverkeer. In de tunnel bevindt zich een uitloper van het Bijlmerplein dat voetgangersgebied is. Een fietspad komend vanuit het zuiden eindigt onder het viaduct. Het bouwwerk draagt bij aan de afhandeling van de gescheiden verkeersstromen in de wijk. Gemotoriseerd verkeer vindt plaats op dijklichamen; langzaam verkeer op maaiveldniveau. Ontwerper van de brug is Dirk Sterenberg voor de Dienst der Publieke Werken. Hij zou menig kunstwerk voor Amsterdam Zuidoost ontwerpen. Brug 1064 bevindt zich qua uiterlijk in een grote groep gelijksoortige bouwwerken te herkennen aan de brugleuningen, de betonnen randplaten en de specifieke schakelkastjes. Die liet Sterenberg passen binnen het tegelpatroon op de landhoofden. De brug ging tijdenlang naamloos door het leven. In 2018 vernoemde de gemeente Amsterdam de brug naar jazzmusicus, maar ook huisarts Boy Edgar. Amsterdam kent ook een Boy Edgarstraat in de jazzbuurt in Slotervaart. Onder en ten zuiden van het viaduct staat het kunstwerk Vogelparade van Ko Aarts en Guido Vlottes.

De Hoptillebrug (brug 1005) is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. De Hoptillebrug, vernoemd naar de straat Hoptille weer vernoemd naar de Friese buurtschap Hoptille is een verkeersbrug in de Foppingadreef. Deze Foppingadreef is een van de hoofdverkeersaders in Amsterdam-Zuidoost en maakt verbinding met de Bijlmerdreef en Karspeldreef. Met de komst van het viaduct werd een voor voetgangers en fietsers een verbinding gemaakt richting het westen; het toen nog in de planning zijnde kantorenpark rondom de Hogehilweg met bijvoorbeeld het Atlas kantorencomplex. Er moest voor die verbinding ook een spoor- en metrotunnel aangelegd worden, die op historische foto’s nog te zien is. Tussen dreef en sporen lag lange tijd een braakliggend grasveldje. In het begin van de jaren tachtig liet de alsmaar groeiende AMRO Bank aan de Foppingadreef een groot kantorencomplex bouwen van 69.000 m². Dit ter vervanging van hun kantoor aan het Rembrandtsplein. In 1987 ging dat gebouw ontworpen door Architectenbureau Van den Broek en Bakema open. De bouw was dermate volumineus dat het voet- en fietspad op dat tussenliggende terrein lag, verdween. De onderdoorgang in het viaduct werd nutteloos en werd afgesloten. Om illegale doorgang te blokkeren kwam er aan de zijde van de woonwijk een moestuin; de andere zijde werd afgesloten door middel van hekwerken. Het metro- en treinviaduct verdween in het geheel. Het ontwerp van het viaduct was in handen van de architect Dirk Sterenberg en de Dienst der Publieke Werken die in de serie 1005-1038 vijftien soortgelijke viaducten ontwierp. Ze zijn herkenbaar aan het elektriciteitskastje in de onderdoorgang, afgeronde stootplaten en betonnen blokken in het wegdek.

Het Bijlmerplein is het centrale plein van de Amsterdamse wijk Bijlmermeer en tevens van geheel Amsterdam-Zuidoost. Het plein is vernoemd naar het Bijlmermeer.

Dolle Mina is een kunstwerk, dat staat in Amsterdam-Zuidoost. Het werk is van de hand van Erwin de Vries, die dit werk in eerste instantie (1968) voor het winkelcentrum De Botter te Lelystad had ontworpen. In 1999 werd dat grondig verbouwd, waarop dit werk vrij kwam. De gemeente Amsterdam kocht het aan. Ze liet het zetten op het Bijlmerplein in Amsterdam-Zuidoost. De kunstenaar was inmiddels naar zijn geboorteland Suriname vertrokken. Dolle Mina heeft niets te maken met vrouwenbeweging Dolle Mina en is gemaakt van brons (beeld) en kalksteen (sokkel). De Vries gaf Dolle Mina zelf de omschrijving erotisch mee. Erotiek was in zijn ogen een belangrijk facet van het leven. Andere beelden van hem hebben onder andere titels als Erectus (Amsterdam Geldershoofd) en Erotica (Jan Tooropstraat/Jan Voermanstraat). Het bekendst van hem is echter het Nationaal monument slavernijverleden.

De Mural Hofgeest is een kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. Het kunstenaarscollectief RUA (Reflexo on Urban Art) kreeg de opdracht de eentonige hoogbouwflats in de H-buurt in de Amsterdamse wijk na een renovatiebeurt op te fleuren. Bij dat collectief was toen Braziliaans streetartartiest Speto (Sao Paulo, 1971) aangesloten. Deze wandelde in de wijk bekeek de flats en bewoners, sprak ook met de opdrachtgevers en ging vervolgens aan de slag op een bijna blinde muur van flatgebouw Hofgeest. Die zijgevel bevat slechts een raamgang met kleine ramen in het midden en er lopen twee buizen over de volle hoogte van de flat. Speto en assistent schilderden de flathoge muurschildering in korte tijd vanuit een hoogwerker. Speto was een laatste kunstenaar uit RUA, die aan zijn karwei begon. Hij schilderde een meisje met kleurige haarband. Andere kunstenaars uit RUA namen andere delen van de flat voor hun rekening zoals de onderdoorgangen onder de flat en bijgebouwtjes.

Moodwall is een artistiek viaduct in Amsterdam-Zuidoost. In het begin van de 21e eeuw werd er druk gesaneerd in het stadsdeel Zuidoost. Een van de redenen was het gevoel van onveiligheid onder de talloze viaducten, die in het stadsdeel werden gebouwd in verband met de gescheiden verkeersstromen. Een van die “onveilige” plekken was het viaduct aan het westelijk eind van brug 1013, een hectometermeters lang viaduct in de Bijlmerdreef. Dit in de volksmond genoemde "Okkermanviaduct" werd in 2009 voorzien van een oplichtend kunstwerk van Urban Alliance. Het bestaat uit een wand (westelijk landhoofd) dat manshoog vierentwintig meter lang is en 2500 leds bevat. De verlichting reageert op passanten die onder het viaduct lopen of fietsen, terwijl boven het autoverkeer voorbij raast. Men koos daarbij voor een geribbelde muur die semi-transparant is. Het geeft afwisseling in het blik van voorbijgangers, is moeilijk met graffiti te bewerken en geeft licht/schaduwdynamiek. Het kunstwerk leverde de kunstenaars de Dutch Design Award op in de categorie Beste product in openbare ruimte. Het was eigenlijk een testversie van een veel langer kunstwerk van zeventig meter. In 2014 moest het opnieuw afgesteld worden. Overigens is de ruimte aan de andere zijde van het bewerkte landhoofd een parkeerplaats; de afscheiding is van tralies en metaal. In 2021 werd van Matthias Oostrik Het licht van Jan onthuld, ook een lichtkunstwerk.

De Horstenburgbrug (brug 1003) is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. Deze brug werd door Dirk Sterenberg voor de Dienst der Publieke Werken ontworpen in een toen nog naamloze dreef in Amsterdam-Zuidoost. Sterenberg ontwierp voor die wijk talloze bruggen in steeds hetzelfde stramien, meest te herkennen aan de opbouw, leuningen en het schakelkastje. De brug werd vanaf 1966 geheel in beton opgetrokken, maar lag er nog jaren ongebruikt bij. Ze zou nabij de op een dijklichaam liggende Foppingadreef en Karspeldreef op maaiveldniveau de verbinding verzorgen tussen wat pas veel later de woonwijken Hoptille (bouw 1981) en Heesterveld (bouw 1978) zouden worden. De brug ging vanaf de bouw tot 2018 naamloos door het leven. Op augustus 2018 besloot de gemeente Amsterdam in één keer talloze bruggen te vernoemen. Zo kreeg deze brug de naam Horstenburgbrug en is vernoemd naar villa Horstenburg in Obdam. In die naamgeving trad verschil op met de nabijliggende straat Horstenberg, vernoemd naar diezelfde villa, sinds januari 1996 een rijksmonument (495679) aan de Dorpsstraat 111 aldaar.

There's a light that never goes out is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. Kunstenares Hadassah Emmerich maakte voor de zuidelijke onderdoorgang van de Anton de Kombrug een bijdrage aan het "Open Source Festival" dan wel "Straat van de Sculpturen". In 2009 was dat een tijdelijke kunstlooproute tussen Station Amsterdam Bijlmer ArenA en metrostation Kraaiennest. Het kunstwerk bestaat uit drie relatief grote tegeltableaus van 3 bij 3 meter, die na afloop van de tentoonstelling bleven staan. De drie tableaus zijn bevestigd op drie brugpijlers. Meestal werd bij soortgelijke projecten gebruikt van felle tinten om het grijze beton weg te werken. Emmerich kwam echter met tableaus in donkere tinten aangepast aan de omgeving. De grillige lijnen in de afbeeldingen staat juist in contrast met de hoekigheid van die omgeving. De kunstenaar liet zich rond 2009 vooral inspireren door exotische bloemmotieven. Emmerich verbleef destijds onder een toelage van het Mondriaan Fonds in het Künstlerhaus Bethanien in Berlijn, waarbij de rust aldaar zorgde voor een donkerder kleurgebruik in haar werk; iets dat zij later weer losliet.

De Anton de Kombrug is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost.

De Muurschildering Anton de Kom is een kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. Deze muurschildering werd gemaakt in de nazomer van 2020 door kunstenares Hedy Tjin. Deze mural maakt deel uit van een serie die de Canon van Nederland weergeeft. Er zijn er in december 2020 vier, namelijk: Vincent van Gogh in Nijmegen, Aletta Jacobs in Groningen, De Hanze in Deventer en dus Anton de Kom in Amsterdam. In andere zin is het tevens een vervolg op muurschilderingen die ze maakte van bijvoorbeeld George Floyd en Kerwin Duinmeijer. De kunstenares, die in Utrecht afstudeerde, kwam drie dagen naar Amsterdam om de muurschildering te op te zetten aan de brugpijlers van de Anton de Kombrug. Deze brug fungeert als een overkapping van het voetgangersgebied en de markt aan het Anton de Komplein. De muurschildering is een drieluik verdeeld over drie pijlers. De linker pijler bevat de tekst Leer en respecteer, een tekst geïnspireerd op De Kom, die de kunstenares meegeeft aan passanten. Op de middelste pilaar staat Anton de Kom in net pak met hoed; Tjin wilde hem hiermee neerzetten als wijs en gesoigneerd man. Het rechterpaneel verwijst naar verdere informatie met internetadres en een QR-code en laat ook een schrijvende hand zien. De muurschildering was eigenlijk niet voor Amsterdam bedoeld, maar dat bleek uiteindelijk wel de beste plek. Aan rapper en influencer Bokoesam volgde “de opdracht” de nalatenschap van De Kom verder onder de aandacht te brengen. Niet veel later (december 2020) werd een muurportret van Anton de Kom bij The Black Archives door vandalen vernield.